ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

ΟΥ ΔΥΝΑΣΘΕ ΘΕΩ ΔΟΥΛΕΥΕΙΝ ΚΑΙ ΜΑΜΩΝΑ




Μετά από δέκα -σχεδόν- ολόκληρα χρόνια, 

η ταραχώδης και πολυσχιδής υπόθεση της Μονής Βατοπαιδίου έλαβε και δικαστικά πλέον επίσημα τέλος. 

Δεν προέκυψε ουδείς δόλος για ίδιον συμφέρον και πλέον 

ο επί των οικονομικών Μοναχός Αρσένιος δύναται να χειρίζεται και να εμπλουτίζει το οικονομικό θησαυροφυλάκιο της Μονής, 

ως θέλει. 

Ο δε ηγούμενος π. Εφραίμ θα μπορεί να περιφέρει την ζώνη της Παναγίας -όπως και στο παρελθόν- 

σε εφοπλιστές, επιχειρηματίες και ναυτιλιακές εταιρείες 

έναντι βεβαίως αδράς και αμοιβαίας... οικονομικής εμπιστοσύνης... 

Τι κι αν δήλωνε από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων: 

'' Οι δικηγόροι μου, μου συνέστησαν να μην προβώ σε καμμία δήλωση και να μην απαντήσω σε καμμία ερώτηση!'' 

Τι κι αν ''μετοίκησε'' επί μήνες, ως τρόφιμος των φυλακών Κορυδαλλού 

εξεγείροντας τις ''επαναστατικές'' ευαισθησίες κάποιου μοναστικού κόσμου, προεξάρχοντος του  αυτοονομαζόμενου και ως... παπαροκά  π. Νεκταρίου Μουλατσιώτη! 

Το Βατοπαίδι παραμένει -αδιαφιλονίκητα- ο λαικός ορισμός της Μπίζνας, 

του πνευματικού πλειστηριασμού και του διαχρονικού πνεύματος της Μαμωνίας! 

Όλα τούτα επιμελώς καλυπτόμενα πίσω από το ''Σαλωμικό'' πέπλο της κατά Χριστόν διακονίας...



Το να κατέχει και να διαχειρίζεται μια Μονή ακίνητα και περιουσίες αιώνων, αυτό από μόνο του δεν συνιστά κανένα μεμπτό ολίσθημα, καμμιά επιλήψιμη, πνευματική παρεκτροπή και σαφώς δεν αποτελεί κανένα καταδικαστικό ''αφορισμό''. Σκανδαλιστικός -όμως- και προκλητικός είναι ο τρόπος της διαχείρισής τους και οι συνεργοί με τους οποίους ενώπιος - ενωπίω συναλλάσσεσαι. Αρχές της δεκαετίας του 1990 ακόμη, ο εγχώριος Τύπος βοούσε για την σοκαριστική ενέργεια της Μονής Βατοπαιδίου να πουλήσει μεγάλο ακίνητο στα βόρεια προάστια της Αθήνας έναντι δεκάδων εκατομμυρίων δραχμών, προκειμένου ν' αγοραστεί πολυτελές ξενοδοχείο στην Γλυφάδα! Ήταν μια -καθαρά- επιχειρηματική πράξη προκλητικής συναλλαγής, που αν προσμετρηθεί με άλλες ανάλογες, ηχηρές και κραυγαλέες οικονομικές δραστηριότητες, συναρμολογείται το παζλ μιας ευαγούς, μοναστικής επιχείρισης, που θυσίασε την ακτημοσύνη στον βωμό της μαμωνίας και την μοναχική ζωή στην δαιμονιώδη κοσμικότητα του ευ ζην! Βεβαίως ο μαμωνάς δεν απευθύνεται κατά λόγο στους "πλουτούντας," αλλά στους "δουλεύοντας" τον πλούτο, σε αυτούς που υπηρετούν τον πλούτο (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος), καθώς υπήρξαν πάντα ευσεβείς, οι οποίοι "πλούσιοι μεν ήσαν, αλλ' ου τω πλούτω εδούλευον." Η ''ρετσινιά'' της Μονής Βατοπεδίου είχε να κάνει -τις τελευταίες δύο - τρεις δεκαετίες- με τον -δημοσιογραφικά πασίδηλο- συναγελασμό της με όλη σχεδόν την πολιτική ελίτ της χώρας και τις διακυβερνητικές εκδουλεύσεις τις οποίες παρείχε. Δεν είναι μόνο η Βιστωνίδα και η -παράδοξα- μοναστηριακή διαπλοκή με τους επίορκους, αρνησίθεους κρατούντες, το ζητούμενο. Αυτό, που αποτελεί παροιμιώδη και μοναδικό κόλαφο για τα έργα και ημέρες μιας μοναστικής πολιτείας -όπως η συγκεκριμένη- είναι η υποταγμένη ταυτοποίησή της με την δουλική έξη και εξέλιξη του πλούτου και οι σκανδαλιστικά ιταμές διεργασίες του επενδύειν! Και η Μονή Βατοπεδίου -χρόνια τώρα- επενδύει, δεν διαχειρίζεται, δίκην μιας επιχειρηματικής ανέλιξης θα έκανε την Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών να υποκλίνεται με ζηλευμένη θέρμη, μπροστά στο επιχειρηματικό ταμπεραμέντο μοναχών, που κατά την κουρά τους υποσχέθηκαν ταπεινά Ακτημοσύνη! Πολλοί εκ των υπερασπιστών της προπαγανδίζουν δύσπιστα κι ανέξοδα την κατά Χριστόν ελεημοσύνη της σε Ναούς και Μητροπόλεις της χώρας και βεβαίως στο Οικουμενικό Πατριαρχείο! Όμως, η πνευματικά ανίατη προτροπή του ''Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα'' δεν εξαγνίζει ουδόλως την ειδωλολατρική εκτροπή στον δαίμονα του μαμωνά και φυσικά δεν προσφέρει κανένα άλλοθι σε επίδοξους και επίζηλους, μοναστικούς επενδυτές! Αντίθετα, στον αντίποδα αυτής της αντιμοναχικής και αντορθόδοξης με το πνεύμα του κατά Χριστόν δουλεύειν βρίσκεται η Μονή Κωνσταμονίτου και παρασάγγας αντίστροφα, η Ιερά Μονή Εσφιγμένου. Η τελευταία, λόγω της αντιοικουμενιστικής της αποτείχισης από τους πανθρησκειακούς εραστές του θρησκειολογικής παγκοσμιοποίησης, αποκλεισμένη, ταπεινωμένη και υπό συμμοναστών ''αδελφών'' πλουσίως διαβεβλημένη, αποκομένη από ρεύμα, νερό, ναυσιπλοία, διαμονητήρια και τίτλους ιδιοκτησίας, οδεύει την οδό της Ομολογίας με τον σταυρό της χλεύης, του ευτελισμού, της γελοιοποίησης και του εμπαιγμού υπό μάλλης. Δυστηχώς -και είναι μια πικρή αλήθεια- κάποιες Μονές ιδίως στην Β. Ελλάδα σαν την Μονή Βατοπαιδίου έχουν καταστεί από μόνες τους οικονομικοί επενδυτές και χρηματιστηριακοί οίκοι, που παράγουν πλούτο και προσφέρουν φιλανθρωπία, ως ''μασονικές εταιρίες'' και ''ροταριανά clumbs''. Στο πνεύμα αυτό της εκ δεξιών πλάνης, η Μονή Βατοπεδίου λανσάρει χρόνια το μοντέλο Μονής του Χρηματιστηρίου με πολιτικές ''άκρες'' και κυβερνητικά ''φιρμάνια,'' και αποτελεί εκ των βασικών πυλώνων στήριξης του Οικουμενισμού και του οικουμενιστικού θρόνου. Ο αρχιμανδρίτης π. Εφραίμ, που για πολλούς ανύποπτους και γεροντολάγνους ακροατές των κτιρίων της Lada στην Αθήνα, αποτελεί το πρότυπο ενός ''Γέροντα'' της Αθωνικής Πολιτείας, βυσσοδομεί με αριστοτεχνικό πνεύμα πονηρίας και κοσμικής διπλωματίας. Το παραδοσιακό ορθόδοξο πνεύμα της Εκκλησίας μας έχει υποστεί ολική μετάλλαξη από ποιμένες που συνταίριαξαν την οικονομική αφροσύνη και τις επιχειρηματικές εκδουλεύσεις, με υποκριτικές, Χριστολογικές νουθετήσεις και ταπεινόλογους, φαρισαικούς βερμπαλισμούς. Ο Άγιος Σπυρίδωνας, που η αγία Εκκλησία μας εόρταζε χθες και πολλοί εξ΄αυτών των άφρονων, εκποιητών της πίστης εκθειάζουν και εξυμνούν με ανέξοδη αργολογία, μα προπαντώς με άφοβη και δυσεβή θεομπαιξία, αν τους έβλεπε δια ζώσης σήμερα, θα τους υπενθύμιζε με αυστηρότητα τα λόγια του Χριστού μας: ''Οὐδεὶς οἰκέτης δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ''.


Αντί Επιλόγου εκ Γεροντικού: 

Κάποιος μοναχός κατέβηκε από την σπηλιά που μόναζε, με ευλογία του πνευματικού του στην πόλη για να πουλήσει τα εργόχειρά του. 

Επειδή έφτιαχνε πράγματι αριστοτεχνικά ξύλινες κούπες, σταυρούς και άλλα κομψοτεχνήματα, σε πολύ λίγη ώρα ξεπούλησε. 

Επιστρέφοντας στην σπηλιά του, του μπήκε ο λογισμός να ξαναφτιάξει γρήγορα κι άλλα ερχόχειρα, προκειμένου να τα πουλήσει και να κάνει και φιλανθρωπίες! 

Τα ξεπούλησε κι αυτά, χωρίς ευλογία, και σε σύντομο χρονικό διάστημα απέκτησε ένα σοβαρό οικονομικό ποσό. 

Το μοίρασε σε φτωχούς, χήρες και άλλους έχοντες ανάγκη και ευχαριστήθηκε πολύ. 

Έτσι άρχισε να παραμελεί τα πνευματικά του καθήκοντα, να αλλοιώνεται η μοναχική του ζωή, κατασκευάζοντας κάθε μέρα καινούρια εργόχειρα, τα οποία ανανέωσε φτιάχνοντας και άλλα ξύλινα σκεύη. 

Κάποτε αποφάσισε κι έφυγε από την σπηλιά που ασκήτευε, για να εγκατασταθεί στην πόλη και να έχει το δικό του εργαστήριο. 

Έτσι ο δαίμονας της πλάνης και ο δαίμονας του πλούτου, αφού τον έβγαλαν από το σπήλαιο που ζούσε, ύστερα του φύτευσαν την ιδέα να αποβάλλει και τα ράσσα, προκειμένου να ασχολείται με την ξυλογλυπτική.

Λαικός πλέον με αρκετά χρήματα και μεγάλο σεβασμό και κύρος στην κοινωνία της πόλης παντρεύτηκε. 

Κάθε φορά όμως που γεννούσε η γυναίκα του, το παιδί που έβγαινε στον κόσμο γεννιόταν νεκρό. 

Έτσι έφτασε να έχει χάσει δέκα παιδιά και λίγο καιρό αργότερα και την γυναίκα του. 

Λίγο καιρό αργότερα έπεσε μεγάλη πείνα στην πόλη και αναγκάστηκε να κλείσει και το εργαστήριό του! 

Αρρώστησε βαριά και ερχόμενος στα λογικά του, θυμήθηκε τον γέροντά του και αποφάσισε να ξαναγυρίσει μετά από χρόνια στην σπηλιά της μετανοίας του. 

Εκοιμήθη αιφνιδίως, βαδίζοντας στον δρόμο προς το σπήλαιο...! 

Στο σακκίδιο, που κουβαλούσε βρέθηκαν δεκάδες χρυσά νομίσματα, διάσπαρτα καταμεσής του δρόμου...! 


Υ.Γ. Οιαδήποτε ομοιότης του επιλόγου εκ του Γεροντικού με την ουσία του άρθρου δεν είναι καθόλου συμπτωματική! 
Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF