ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2016

ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ



Ο συνάδελφος δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλλιος πέθανε. Αυτοκτόνησε με ''μη υποβοηθούμενη ευθανασία,'' όπως ονόμασε την προσχεδιασμένη, φαρμακευτική αυτοχειρία του. Ο δημοσιογραφικός και πολιτικός κόσμος πανηγυρίζει διθυραμβικά για την ηρωική ''έξοδο'' του ανδρός στον ανεπίστρεπτο, εγωπαθή αυτοεγκλεισμό του, για την λιποτακτική αυτομόληση στον θάνατο, για τον ''αξιοπρεπή'' διαμελισμό της διαβεβλημένης και πάσχουσας ψυχής του. Νιώθω συντετριμμένος... 


Με τον πλήρη και άναρχο ιδεοληπτικό εκφασισμό του Παραλόγου, με τα κατεγνωσμένα, σχιζοφρενικά ''Ζήτω'' υποψηφίων τροφίμων δημόσιου φρενοκομείου, με την ολοκληρωτική επέμβαση ''αλλαγής φύλου'' στο λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας. Ο Πρωθυπουργός εξήρε την γενναιοφροσύνη του εκλιπόντος, τα κόμματα απέστειλαν θριαμβευτικούς επαίνους στην οικογένειά του και κάποιοι επαγγελματίες γραφιάδες από το πρωί μιλούν για το ''δικαίωμα στον θάνατο''! Αυτή η χώρα γεννά και αναγεννά παραφροσύνη! Ο πολιτικός αμοραλισμός και η άθλια, άθεη σπέκουλα των προβοκατόρων της ζωής μετέβαλλαν και την αυτοχειρία, ως ανοικό ιδεολόγημα στον δύστηχο και παροχημένο βίο τους. 


Ολημερίς γράφηκαν άρθρα, που ανατριχιάζεις με τον δημόσια απονομή επαίνου στον ίδιο, αυτόν τον θάνατο! Η εν γνώση και προγραμματισμένη λιποταξία απ' την ζωή βαπτίστηκε αξιοπρέπεια κι η βιασμένη αυτοκτονία του νοός, ως πρωτοπορεία στα ελληνικά ειωθότα. Η νεοκαθεστωτική εφημερίδα του Αναστασιάδη έγραψε το -εκπληκτικά- σχιζοφρενικό, πως ''ο Αλέξανδρος Βέλλιος αυτοκτόνησε για τις ιδέες του''... Ποιές ιδέες του; Γνωρίζουμε -αρκετά καλά- πως δουλεύουν τα τεκτονικά συγκροτήματα στον Τύπο και ο εκλιπών ήταν -εγνωσμένης απόδειξης- ''βιολογικό'' παιδί τους. Το να επιχειρείτε να μοστράρετε την ευθανασία, ως ένα ρομαντικό και ατελεύτητο ταξίδι στους γαλαξιακούς πλανήτες της απούσας ενδοχώρας σας, το καταλαβαίνουμε. 


Τα νεοταξικά αφεντικά σας έχουν αναγάγει την προπαγάνδα, σε παρεχόμενη επιστήμη με σύστημα άνευ διδασκάλου. Η αυτοχειρία εν πολλοίς είναι σαν την άμβλωση. Κάνεις έκτρωση και την βαπτίζεις, ως ''διακοπή ανεπιθύμητης κύησης''. Κάνεις ''ευθανασία'' και την βαπτίζεις, ως αξιοπρεπή έξοδο απ' την ζωή... Εισβάλλατε ακόμη και στον θάνατο. Αφού πυρπολήσατε τις ελπίδες των ανθρώπων και σαλαμοποιήσατε με χειρουργική ακρίβεια την απόστατη ζωή τους, είπατε να βάλετε χέρι και σ' αυτό το γήινο, παρηκμασμένο τέλος τους. Αποδεικνύεται με οφθαλμοφανή μεγαλοπρέπεια εκείνο εκ του Γεροντικού, πως η μεγαλύτερη επιτυχία του διαβόλου στον άνθρωπο είναι να τον πείσει, πως δεν υπάρχει διάβολος. 


Τον Δεκέμβριο του 2000 αυτοκτόνησε το αφεντικό της Minoan Flying Dolphins και ιδρυτικό στέλεχος των Μινωικών Γραμμών, ο επιχειρηματίας Παντελής Σφηνιάς. Στήθηκε τότε ένα ανεπανάληπτο και παροιμιώδες παρασκήνιο μεταξύ πολιτικών και εκκλησιαστικών ανδρών, προκειμένου η αυτοχειρία να μην λογισθεί ως εκούσια, αλλά ως ''ακούσιος θάνατος''... Ήταν τότε, που ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος -το αγαπημένο παιδί του επιχειρηματικού κόσμου- δια παραγγελίας έκανε διαχωρισμό στις αυτοκτονίες και την πτώση του Σφηνιά, την βάπτισε ως ''μεθυσμένο θάνατο''... Με αυτόν τον τρόπο πέτυχαν να γίνει ''κανονικώς'' η εξόδιος ακολουθία του και η ταφή του, ως συμβαίνει με κάθε φυσική κατάληξη!... 


Με τον δυστηχή δημοσιογράφο δεν θα χρειασθεί τίποτα από αυτά. Ήταν γνωστό, πως ήταν άθεος. Ο ίδιος -είναι καταπληκτικό- πως φρόντισε με περισσή ενδελέχεια την εγωπαθή υστεροφημία του. Αφού δια τηλεόρασης διαφήμισε -γιατι αυτό έκανε- την επιχειρούμενη αυτοχειρία του, ετοίμασε μέχρι και ηχητικό βίντεο, ώστε να ιδεολογικοποιήσει ιδεατά ακόμη και την αυτοκτονία του! Αν η προγραμματισμένη αυτομόληση στον θάνατο υποθάλπει εγωισμό και έπαρση, τότε η ανάγκη για την καλή και αξιοθαύμαστη υστεροφημία, τι υποκρύπτει; Σε ύστερο, ιδιόχειρο σημείωμά του γράφει: ''Η βασική μου επιθυμία είναι να μην υπάρχει σταυρός στον τάφο μου. Μια απλή στήλη, στην οποία θα αναγράφεται το όνομα και οι χρονολογίες γέννησης και θανάτου μου. 


Πάνω στη μαρμάρινη πλάκα, να χαραχθεί η εξής φράση: Ευ ζην, ευ θνήσκειν''. Ο Λιαντίνης -χρόνια πριν- είχε προστεθεί στο πάνθεον των -ιδεολογικά- ιδεοληπτικών αυτοχείρων, για να επιβεβαιωθεί πλήρως το του Αποστόλου Παύλου για την αποκλειστικότητα αυτής της πρόσκαιρης και μάταιης κοσμικής σοφίας, που την αποκαλεί ''μωρίαν παρά τω Θεώ''! 


Λυπάμαι απερίφραστα για τον ανέξοδο χαμό του ανδρός, θρηνώ για την ''επική'' νίκη των δαιμόνων στην διάτρητη ψυχή του, απεχθάνομαι όμως μετά βδελυγμίας αυτήν την θιασώτικη αβροφροσύνη δημοσίων ημιόνων, που επιχαίρουν για τον θάνατο, πάνω σε μια χώρα που μυρίζει θάνατο!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


4 σχόλια:

  1. Εξ' αφορμής της υπόθεσης Βέλλιου, στιγματίζουμε την απόπειρα εγκαθίδρυσης και νομοθέτησης της Ευθανασίας, που ενδεχομένως θα βρει και μιμητές... Δεν κρίναμε τον άνθρωπο. Σας ευχαριστούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχώς , με τη 'διαφήμιση' της αυτοχειρίας του , προετοιμάζεται το έδαφος (δηλαδή η κοινή γνώμη) για να απαιτήσει νομοθετική αλλαγή και την επίσημη θεσμοθέτηση της ευθανασίας , δηλαδή αυτοκτονίας .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΣΕ ΥΠΟΛΗΨΗ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ " ΜΑΛΩΝΕ" ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕ, " ΔΕΝ ΘΕΛΩ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ" ΟΠΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΤΟΥ, ΠΡΟΤΙΜΩ ΕΝΑΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟ ΠΑΡΑ ΜΑΚΕΔΟΝΟΘΑΦΤΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Print Friendly and PDF