ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΕΝΟΣ ΦΙΛΟΘΕΩΣ ΕΞΟΡΙΣΤΟΥ ΑΓΙΟΥ




Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ


1870 - 1955



Εβδόμη Σεπτεμβρίου 1955. 

Ημερομηνία σημαντική εις το Συναξάριον της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος.

 ''Τη αυτή ημέρα ο από Μαδύτου Καλλιπόλεως Θράκης κλεινός Ιεράρχης Χρυσόστομος, 

τουπίκλην Καβουρίδης, 

εν ειρήνη τελειούται''. 

Θα ηδύνατο τις να προσθέσει και τον στίχον:



Εφάμιλλος εν έργω, εν λόγοις, εν αγώσιν,

του από Αντιοχείας Μεγάλου Ιεράρχου,
δικαίως Χρυσόστομος προσωνομάσθης.
Όθεν αξίως δε νυν απολαμβάνεις
αγγελοπλόκων μετ' εκείνου στεφάνων''.




Δεν είναι υπερβολικοί οι λόγοι ούτοι και αι κρίσεις δια τον μακαριστόν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον.

 Θα προσπαθήσω, 

δια των ευχών του μακαρίου εκείνου πατρός,

 να σκιαγραφήσω αμυδρώς την μορφήν του στηριζόμενος κυρίως εις τας προσωπικάς μου αναμνήσεις. 

Ας θεωριθώσιν αι πενιχραί αύται γραμμαί,

 ως επιμνημόσυνος προσφορά επί τη συμπληρώσει δεκαοκτώ ετών από την εις Κύριον εκδημίας Του.


Ο αοίδημος Χρυσόστομος υπήρξε τριτότοκος υιός των ευσεβών και εναρέτων Γεωργίου και Μελπομένης Καβουρίδου, εγεννήθη δε εις την Μάδυτον Καλλιπόλεως της θράκης το 1869. Σημείον χαρακτηριστικόν είναι η ημερομηνίας γεννήσεώς του: 13η Νοεμβρίου, εορτή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Εκ του γεγονότος αυτού δι' ου, κατά τινα τρόπον προανηγγέλλετο η δράσις του και η διακονία του εν τη Εκκλησία, ονομάσθη κατά την βάπτισίν του Χρυσόστομος. Έφερε δηλαδή παιδιόθεν την σφραγίδα ειδικής τινος κλήσεως υπό του θείου Δομήτορος της Εκκλησίας. Ανάλογος προς την κλήσιν υπήρξε και η κλίσις του νεαρού Χρυσοστόμου. 


Παρά τας προτάσεις των γονέων του, όπως επιδοθεί εις το εμπόριον, ήρχισε ενωρίτατα να επιποθεί το ''θείον και άρρητον κάλλος'' της Εκκλησίας. Ούτως εσπούδασεν εις την Θεολογικήν Σχολήν Χάλκης, εξ ης απεφοίτησεν την 20ην Ιουλίου 1901. Κατά δε τον Σεπτέμβριον του αυτού έτους χειροτονείται διάκονος του Πατριαρχείου Κων/πόλεως, επί πατριάρχου Ιωακείμ του Γ'. Εν συνεχεία χειροτονείται ιερεύς. Είτα ετοποθετήθη ιεροκήρυξ Πανόρμου, διετέλεσε δε και Μέγας Πρωτοσύγγελλος των Πατριαρχείων. Κατά το έτος 1908 Αυγούστου 6η, εορτήν της θείας Μεταμορφώσεως εχειροτονήθη Επίσκοπος Ίμβρου. Μετά τετραετήν δε ευδόκιμον δράσιν προήχθη εις Μητροπολίτην Πελαγονίας με έδραν το Μοναστήριον (Βιτώλια). 


Η περίοδος των επικών αγώνων της Ελλάδος προς ολοκλήρωσιν της εθνικής της ανεξαρτησίας ευρίσκουν τον Μητροπολίτην Χρυσόστονον εις την πρώτην γραμμήν. Εργάζεται και αγωνίζεται εκεί, όπου, ούτε η διπλωματία, ούτε το στρατιωτικόν ξίφος δύναται να επιτύχουν νίκας. Το ράσον του Έλληνος Ιεράρχου, δευτέρα σημαία του Έθνους, καθαγιάζει τα εδάφη της πατρίδος και προσκυρώνει αυτά εις το ελεύθερον κράτος. Η δράσις του αύτη στοιχίζει εις τον γενναίον Χρυσόστομον την περιπέτειαν της πρώτης του εξορίας εις Άγιον Όρος (Μυλοπόταμον). Μετά το 1924 τοποθετείται ως Μητροπολίτης Φλωρίνης, ένθα παραμένει μέχρι το 1930. Η Ιστορία όμως του επιφυλάσσει νέους αγώνας. Εις την Ελλάδα αγωνίζονται σθεναρώς οι Ζηλωταί της Ορθοδοξίας. 


Είναι εκείνοι οίτινες διαισθανθέντες την έκτασιν και το βάθος της συντελεσθήσης υπό των οργάνων της Μασονίας, Μελετίου Μεταξάκη και Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, τραγικής συνωμοσίας κατά της ενότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, επί το σκοπώ της επικρατήσεως της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, κατήγγειλαν ευθαρσώς την ημερολογιακήν καινοτομίαν. Οι Ζηλωταί ούτοι, συμποσούμενοι εις αρκετάς χιλιάδας καθ' άπασαν την Ελλάδα, εδιώκοντο απηνώς υπό των εκκλησιαστικών και πολιτικών Αρχών. Αποτελούν πράγματι μελανήν κηλίδα εις την νεωτέραν Ιστορίαν της Ελλάδος οι διωγμοί των Ζηλωτών τούτων της Ορθοδοξίας, οίτινες απετέλουν την επιβίωσιν των Στουδιτών, των Ζηλωτών Αρσενιτών και των Κολλυβάδων. 


Η πίστις, η αυταπάρνησις και το άκαμπτον των Ζηλωτών τούτων ιδιαιτέρως συγκινούν την ευαίσθητον καρδίαν του από Μαδύτου και παρ' ολίγον Οικουμενικού πατριάρχου Χρυσοστόμου, όστις λαμβάνει την ιστορικήν απόφασιν να κατέλθει εις τον στίβον και να τεθεί επικεφαλής της ιεράς παρατάξεως των Ζηλωτών. Η απόφασις θα παραμείνει πράγματι ιστορική, διότι δι' αυτής: α) εδικαιώθη και ετιμήθη ο ζήλος του αγνού και ωραίου Ορθόδοξου λαού β) κατέστη αυτομάτως το κίνημα των Ζηλωτών εκκλησιαστική αντίστασις με θεολογικήν και εκκλησιαστικήν υποδομήν γ) προσέλαβε πανορθοδόξους διαστάσεις και αφύπνισε το ενδιαφέρον πολλών άλλων αξιολόγων προσώπων εντός και εκτός της Ελλάδος. Και ιδού ανατέλλει εις τον ορίζοντα η κοσμοχαρμόσυνος Κυριακή των Μυροφόρων του 1935. 


Εκ του εν Κολονώ των Αθηνών ταπεινού ναίσκου της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ως από άλλης αγίας Λαύρας εξέρχεται φύλαγξ της Πίστεως έχουσαν επικεφαλής τον Ολύμπιον πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον, πλαισιούμενον υπό των: Δημητριάδος Γερμανού και Ζακύνθου Χρυσοστόμου. Αλησμόνητος, ως άλλη ημέρα κοσμογονίας παραμένει εις την μνήμην μου βαθέως εγκεχαραγμένη η ημέρα εκείνη! Όπως αλησμόνητος παραμένει η μετά από εννέα ημέρας περίλαμπρος υποδοχή, την οποίαν επεφύλαξεν εις τον αοίδημον Χρυσόστομον και τους ετέρους δυο συνεργάτας του προσερχομένους εν τη Ιερά ημών Μονή προς χειροτονίαν τεσσάρων νέων Αρχιερέων. Δια κλάδων δάφνης και φοινίκων και μυρτιών περιβεβρεγμένων τοις δάκρυσιν ημών υπεστρώσαμεν την οδόν, καθ' όλην την διαδρομήν αυτών εν τη ημετέρα περιοχή. Ω ώραι! Ω ημέραι! 


Ω στιγμαί δόξης και θριάμβου, διατι εδύσατε και απωλέσθητε; Διατι αιχμαλωτίσθητε υπό της Λήθης την χαιρέκακον αρπαγήν; Αλλ' όχι! Ζείτε και εις την συνείδησίν μου κοχλάζουσαν εισέτι εκ των φλογερών συγκινήσεων της εποχής εκείνης. Και των ωραίων εκείνων και αθανάτων στιγμών εμπνευστής άμα και δημιουργός, ο μακάριος πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος. Επλήρωσε ακριβά το θάρρος και την ομολογίαν του εκείνην. Προσήχθη εις τα δικαστήρια, οδηγήθη εις εξορίαν (Λιτόχωρον και Μυτιλήνη), απώλεσε τα κατά κόσμον κέρδη και οφέλη και εξήλθε του κόσμου τούτου ηδικημένος και πικραμένος. Απέδειξεν όμως, ότι αι ιδέαι και αι αξίαι δεν προασπίζονται με ανωδύνους λόγους και αναιμάκτους αρθρογραφίας. Η προάσπισίς των απαιτεί μάχην εκ του συστάδην. Δια των αγώνων του εκείνων ελέγχει την χλιαρότητα των συγχρόνων ''αγωνιστών''... 


Πρέπει εις τον αγωνιστήν της Ορθοδοξίας να του στοιχίσει κάτι ο αγών δια την Ορθοδοξίαν και όσον πολυτιμότερον είναι αυτό το κάτι, τόσο αποτελεσματικότερος αποβαίνει ο αγών. Γράφων αυτά τον αναπολώ. Γλυκήν, ήμερον, πράον, ομιλητικόν και διαλεκτικόν, προπαντός όμως άνθρωπον. Αναπολώ την γαλήνιον μορφήν του, ότε προ τεσσαρακονταετίας τον εγνώρισα, το πρώτον εις το γραφείον της εν Κυψέλοις κατοικίας του. 


Οπόσον υπήρξα ευτυχής δια την γνωριμίαν εκείνην! Θεωρώ υψίστην τιμήν, ότι έκτοτε ηυτύχησα να συνεργασθώ μετά του αοιδήμου εκείνου ανδρός και ως αντιπρόεδρος της Ενώσεως Νέων Γ.Ο.Χ. κατά την εποχήν εκείνην, και ως Γενικός Γραμματέας της ακμαζούσης τότε Ελληνικής Θρησκευτικής Κοινότητος των Γ.Ο.Χ. ύστερον και ως ηγούμενος βραδύτερον. Νομίζω, ότι επέστη πλέον ο καιρός να αποκατασταθεί η μνήμη του ως ομολογητού, ως αγωνιστού, ως φορέως προπαντός του πνεύματος της επιβαλλομένης αντιστάσεως κατά πάσης αθέσμου καινοτομίας, κατά παντός ασεβούς νεωτερισμού. 



Αι δε γραμμαί μου αύται ας θεωρηθώσιν 

ως υπαινιγμός προς αποκατάστασιν του αγίου εκείνου Ιεράρχου. 

Καθήκον έχουν και οι θεολόγοι επιστήμονες

 και οι ευλαβείς ιδιώται να παρουσιάσουν συστηματικώς τον θεολογικόν του στοχασμόν, 

ων ούτος ανακύπτει από επιστολάς, υπομνήματα, διαλέξεις. 

Θα είναι προσφοράν προς την αγωνιζομένην Ορθοδοξίαν. 




Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα εκ του βιβλίου του Θεολόγου - Καθηγητή κ. Σταύρου Καραμήτσου:
 ''Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'',
σελίδες 56 - 60.

 


Ελάχιστος εν Μοναχοίς


Καθηγούμενος Βίκτωρ Ματθαίος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF