ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΩΣ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ




Είναι τέτοιας έκτασης πλέον η εμπορευματοποίηση των πάντων, ο εκχρηματισμός των πάντων, 

ώστε έφτασε μέχρι και στην εμπορία παιδιών, δηλαδή στη δυνατότητα 

που έχει κάποιος να αγοράζει παιδιά. 

Η δυνατότητα αυτή παίρνει μάλιστα και τη μορφή δικαιώματος! 

Το ζήτημα συσκοτίζεται έτσι με τέτοιο τρόπο,

 ώστε να εξομοιώνεται η υιοθεσία με την εμπορία και το ατομικό δικαίωμα 

με την άνευ ορίων δυνατότητα απόκτησης.


 του Απόστολου Διαμαντή


Έτσι, έχουμε ως αίτημα τόσο τη δυνατότητα υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, όσο και την “παρένθετη μητέρα”, δηλαδή τη δυνατότητα νομιμοποίησης αγοράς παιδιού, όταν μια γυναίκα δεν μπορεί να τεκνοποιήσει για διάφορους λόγους. Όλες αυτές οι νομικές διαμάχες εξελίσσονται πάνω στο έδαφος της οικονομικής εξαθλίωσης ... μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, τα οποία προκειμένου να επιβιώσουν αποφασίζουν να πουλήσουν στην .... κυριολεξία το κορμί τους ή το παιδί τους, σε όποιον έχει την οικονομική δυνατότητα. Η ιστορία έχει ξεκινήσει από τις εξαθλιωμένες χώρες της Αφρικής και της Ασίας και τώρα επεκτείνεται και στις αναπτυγμένες χώρες του δυτικού κόσμου, ως δικαίωμα πλέον! Δικαίωμα τίνος; 


Του ατόμου που έχει το χρήμα για να αγοράσει παιδιά. Πρόκειται ουσιαστικά για ταχύτατη διολίσθηση των δυτικών κοινωνιών προς προκαπιταλιστικές μορφές, συγκεκριμένα προς τις φεουδαρχικές και δουλοκτητικές σχέσεις, όπου το πρόσωπο δεν έχει αυτεξούσιο, δεν έχει καμιά προστασία από το κράτος δικαίου και εξαρτάται απολύτως από την προστασία που του παρέχουν οι οικονομικά ισχυροί, οι άρχοντες και οι έχοντες. Όταν ο νόμος δίνει το δικαίωμα της υιοθεσίας σε όποιον έχει τη δυνατότητα, ακόμα και σε ομόφυλα ζευγάρια, όταν δίνει τη δυνατότητα της αγοράς παρένθετης μητέρας για απόκτηση παιδιού, τότε ακόμα και η κατεξοχήν ανθρώπινη πράξη, η τεκνοποίηση, παύει να ανήκει στη σφαίρα της φύσης των πραγμάτων και εισέρχεται στη σφαίρα της αγοράς. 


Πωλούνται τα πάντα. 'Όλα έχουν μια τιμή. Ακόμη και το βρέφος. Είναι δικαίωμα κάθε ζεύγους να αγοράζει παιδιά; Όχι. Θα πρέπει ο νόμος να προστατεύει τα ίδια τα παιδιά, δηλαδή να εξασφαλίζει γι' αυτά το κατεξοχήν φυσικό τους δικαίωμα να έχουν μια μητέρα και έναν πατέρα. Ειδάλλως μιλάμε αφενός για κανονικό βιασμό της προσωπικότητας και αφετέρου για προϊόντα προς πώληση, για τα οποία δεν μας ενδιαφέρει ποιος είναι ο αγοραστής. Όμως ένα παιδί δεν είναι γιαούρτι να το αγοράζουμε ελεύθερα. Έχει δικαίωμα μια γυναίκα να αποκτά παιδί από παρένθετη μητέρα; Όχι. Δεν πρέπει να έχει τέτοιο δικαίωμα. Διότι με τον τρόπο αυτό παραβιάζεται μια φυσική τάξη, δηλαδή χρησιμοποιούμε το χρήμα, εκμεταλλευόμαστε την ανάγκη, για να αλλοιώσουμε μια φυσική ανθρώπινη λειτουργία, σε όφελος του χρήματος που καταλαμβάνει πλέον όλες τις πλευρές της ανθρώπινης ζωής, χωρίς να αφήνει εκτός της κυριαρχίας του ούτε κάν το ιερό και φυσικό δικαίωμα της μητρότητας. 


Το χρήμα είναι ου κατά φύσιν, όπως λέει ο Αριστοτέλης, διότι αυξάνεται εις άπειρον, χωρίς όρια, ενώ όλα τα ανθρώπινα είναι πεπερασμένα και έχουν όρια.


  

Εάν εντάξουμε ακόμη και τη μητρότητα στους όρους εκχρηματισμού, 

εάν εμπορευματοποιήσουμε ακόμη και τη γέννα, 

τότε θα έχουμε παραδώσει τα πάντα, ακόμη και τα τελευταία ανθρώπινα οχυρά, 

στον απρόσωπο Μαμωνά.


Αναδημοσίευση από την Ιστοσελίδα ''inewsgr.com.'' 
Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Απόστολος Διαμαντής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF