ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

ΑΡΧΩΝ ΜΙΧΑΗΛ Ο ΠΑΝΟΡΜΙΤΗΣ




Εις την θαλασσίαν περιοχήν μεταξύ Ροδου και Μικρασιατικών ακτών,

υπάρχει η μικρά νήσος της Σύμης.

Εις την νοτιοδυτικήν πλευράν αυτής της νήσου, εις ένα υπήνεμον όρμον, (Πανορμον) 

ευρίσκεται η ιστορική Μονή του Ταξιάρχου Μιχαήλ του Πανορμίτου.

Προστάτης των ακριτών Συμίων, αλλά και των απανταχού Δωδεκανησίων,

ο Ταξιάρχης ακαταπαύστως τονώνει την θρησκευτικήν των πίστιν δια των συνεχών θαυματουργιών του.

Κατ᾽ αυτόν τον τρόπον η νήσος της Συμης, ομού μετά της ιεράς νήσου Πατμου,

αποτελούν τούς δύο πόλους έλξεως προσκυνητών απ᾽ όλην την Ελλάδα,

εις το νησιωτικόν σύμπλεγμα των Νοτίων Σποράδων (Δωδεκανήσων).


ΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΑΙ


Το πλήθος των θαυμάτων είναι μία στεντορεία μαρτυρία δια την ύπαρξιν του πνευματικού κόσμου εν μέσω της υλοφρόνου συγχρόνου εποχής. Πολλοί χάριν δοκιμής,άλλοι δε εξ ακραδάντου πίστεως κινούμενοι, έρριψαν εις την θάλασσαν διάφορα επιπλέοντα αντικείμενα (μπουκάλια, ξύλινα κουτιά, ομοιώματα καραβιών) περιέχοντα τα στοιχεία των και μίαν προσφοράν (έλαιον, θυμίαμα ή και χρήματα). Επειτα από κάποιο χρονικόν διάστημα ελάμβανον την απάντησιν, ότι τα δώρα των προς τον Ταξιάρχην έφθασαν εις τον προορισμόν των. Το πλέον αξιοσημείωτον είναι ότι ακόμη και αντικείμενα τα οποία ερίφθησαν εις τα πλέον απομεμακρυσμένα σημεία των ωκεανών, από Ελληνας ναυτικούς, ή ομογενείς του εξωτερικού, εύρισκαν την οδόν προς την Μεσόγειον, διήρχοντο τα στενά του Γιβραλτάρ (παρά το συνεχές, αντίθετον εκεί θαλάσσιον ρεύμα) και κατηυθύνοντο προς τον πάνορμον λιμένα του Πανορμίτου! Υπάρχει δε έκθεσις των αντικειμένων αυτών, εκ των οποίων κάποια είναι περίτεχνα κομψοτεχνήματα, ενώ πλήθος πολύ, κυρίως μπουκαλιών αποτίθενται εις αποθήκας.


ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΠΙΣΤΩΝ


Η «Φωνή της Ορθοδοξίας ανεζήτησεν αξιοπίστους μάρτυρας των θαυμάτων αυτών του Ταξιάρχου και κατέγραψε τας μαρτυρίας των:α'. Ο αιδεσιμώτατος π. Χαράλαμπος Χαμοσφακίδης, εφημέριος του Ι. Ναού Γ.Ο.Χ. Αγίας Τριάδος Ροδοπόλεως, έτι λαϊκός ων το Ι984 έρριψεν εις τον ποταμόν Σαιντ Λώρενς (ο οποίος εκβάλλει εις τον Ατλαντικόν) εκ του Μοντρεαλ Καναδά, ομού μετ' άλλων ομογενών, μπουκάλια περιέχοντα ολίγα χρήματα και τα στοιχεία των ομογενών. Μετά ταύτα ο π. Χαράλαμπος επέστρεψεν εις την Ελλάδα· Οι ομογενείς όμως, οι οποίοι παρέμειναν εις Μόντρεαλ, τον ειδοποίησαν ότι έλαβον απάντησιν εκ της Ι. Μονής Πανορμίτου, ότι αι προσφοραί των έφθασαν εις τον προορισμόν των! Προ έτους, ο π. Χαράλαμπος μετέβη εις την Ι. Μονήν Πανορμίτου δια προσκύνημα. Την ημέραν εκείνην είδε να εισέρχεται εις τον λιμενίσκον της Μονής εν μικρόν ομοίωμα πλοίου από φελιζόλ.


Το είχε φτιάξει ένα παιδί από το Αίγιο και είχε βάλει μέσα ονόματα, τα στοιχεία του και ένα χιλιάρικο», καταθέτει εις την Φωνήν της Ορθοδοξίας ο π. Χαράλαμπος. β'. Ο κ. Νικόλαος Σταυρόπουλος, ενορίτης του Ι. Ναού Γ.Ο.Χ. Αγίας Τριάδος Ροδοπόλεως έρριψεν εις την θάλασσαν, εκ του μέσου περίπου της διαδρομής Πειραιώς-Αιγίνης, εν μεταλλικόν δοχείον (ντενεκέ) ελαιολάδου, την Μεγάλην Παρασκευήν του 1972. Επάνω εις το δοχείον είχε αναγράψει τα στοιχεία του. Είκοσι ημέρες αργότερον έλαβε την απάντησιν εκ της Ι. Μονής Πανορμίτου, ότι το δοχείον ανέσυραν δύο αλιείς εκ της θαλάσσης και το παρέδωσαν εις την Μονήν.


ΤΟ... ΛΕΙΨΑΝΟΝ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΟΥ


Καποτε μετέβη και ο γράφων, ως προσκυνητής εις την Ι. Μονήν Πανορμίτου, 

οπόταν συνέβη το εξής ευτράπελον.

Πλήθος κόσμου συνέρεε εις τον ναόν δια να προσκυνήση την ιεράν εικόνα.

Ο γράφων, αφού προσεκύνησεν, έβλεπε το πλήθος και διερωτάτο:

«άρα γε όλοι αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν τι πιστεύουν»;

Τότε τον επλησίασεν εν ζεύγος μεσηλίκων.

Είδον το ράσον και εξέλαβον τον γράφοντα δια Μοναχόν της Μονής και τον ηρώτησαν:

Που είναι το λείψανον του Αγίου;

Δεν το έχετε σε λάρνακα, όπως του Αγίου Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα να το προσκυνήσωμε·».

Μολις συνήλθον εκ της εκπλήξεως,

εξήγησα εις τούς αγνώστους προσκυνητάς, ότι ο Αγιος εδώ δεν έχει λείψανον,

ως ασώματος Άγγελος. Και εύχομαι να επίστευσαν εις τα λόγια μου,

διότι απεμακρύνθησαν απογοητευμένοι!...



Αντιγραφή από τον ιστότοπο ''+ Φώτιος''
προσωπικό Ιστότοπο του Επισκόπου Μαραθώνος κ. Φωτίου 
της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Ελλάδος


Επίσκοπος Μαραθώνος κ. Φώτιος 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF