ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2015

ΠΙΣΤΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΩΑΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ




Ωραία ή έμπνευσις της εκδόσεως του τριμηνιαίου περιοδι­κού υπό τον τίτλον 
«Τα Πάτρια»,
με σκοπόν αντικειμενικόν να ενθυμηθώμεν παλαιοτέρας ημέρας του Ιερού Αγώνος
 υπέρ της Ορ­θοδοξίας των Πατέρων ημών,
η οποία τόσον σφοδρώς και υπούλως καί δολίως καταπολεμείται υπό των σκοτεινών δυνάμεων του απαίσιου εβραιοτεκτονισμού,
ο οποίος δυστυχώς εισέδυσεν διά των οργάνων του εις αυτήν την Ορθόδοξον Εκκλησίαν.
Δυστυχώς,
ο πολύς λαός του ευσεβούς ημών 'Εθνους,
έχει μεσάνυχτα,
ως πρός την επίγνωσιν του μεγάλου δώρου,
το οποιίον ενεπιστεύθη ο μεγαλόδωρος καί Παντοκράτωρ καί Σωτήρ του κόσμου εις το ημέτερον ευσεβές γένος.

Ας ενθυμηθή ο καθείς τον λόγον του Κυρίου,τον οποίον είπε,όταν οι μαΘηταί Του Φίλιππος και Ανδρέας είπαν:«Κύριε,''Ελληνες σας ζητούσιν''. Τότε λοιπόν Εκείνος, ώς Θε­ός παντογνώστης έξεφώνησε το περιλάλητον, «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου»(Ιωάν,ιβ' 20—23). Μέσα εις τους λόγους αυτούς του Κυρίου, διαφαίνεται ο μεγάλος προορισμός τον οποίον έχει το ημέτερον ευσεβές Εθνος άνωθεν, ίνα χρησιμεύση, ως Απόστολος καί Ευαγγελιστής της αληθείας Αυτού διά τα λοιπά 'Εθνη. Και τον προορισμόν αυτόν εξήσκησε το ευσεβές ημών 'Ε­θνος κατά την Βυζαντινήν περίοδον. Αλλά σήμερον δυστυχώς, τόσον ο πολύς λαός ηγνόησε την αξίαν της Ορθοδοξίας των πατέρων ημών,όσον και οι τραμοί της τε Πολιτείας καί κρατούσης Εκκλησίας πλανηθέντες από του πνεύματος τής αποστασίας καί του νεωτερισμού.

Αλλά και σήμερον, ο ημέτερος ευσεβής λαός, ο ακολουθών την Πατρώαν ευσέβειαν είναι αληθές ότι εχαλάρωσεν τόν ζήλον του, τον οποίον είχεν ευθύς έξ’ αρχής από ενάρξεως του αγώνος, και οσημέραι ψύχεται, αλλά ο Κύριος δεν μας θέλει, ούτε ψυχρούς,ούτε χλιαρούς,αλλά μας θέλει Θερμούς.''...όφελον ψυχρός ης ή ζε­στός''.'' Ούτως χλιαρός ει, καί ούτε ζεστός, ούτε ψυχρός,μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου...».(Αποκάλυψις Ιωάν.γ' 15—16). Δηλαδή σε ήθελα να ήσουν ψυχρός, ήτοι άπιστος ή ζεστός, ήτοι θερμός εις την πίστιν. Επειδή δέ,είσαι χλια­ρός, διά τούτο μέλλω να σε ξεράσω εκ του στόματός μου. Διά τούτο καί ο Ιερός, ημών Κλήρος και ό ευσεβής ημών λαός Θά πρέπει να αναλογισθή τας πρότερον ημέρας τού Ιερού ημών Αγώνος, κατά τας οποίας ο θείος Ζήλος έκαιε την καρδίαν εκάστου πιστού κληρικού και λαικού, και δέν υπελόγιζε, ούτε συμφέροντα υλικά, ούτε δοκιμασίας, ούτε φύλακας, ούτε ζωήν, ούτε θάνατον!

Καί αναφέρω το γεγονός της πολυπληθούς συγκεντρώσεως, η ο­ποία εγένετο την Κυριακήν της 2ας Οκτωβρίου του 1932. Είκοσιπέντε χιλιάδες (25.000) και πλέον λαού πιστού συνεγκεντρώθησαν και επλημμύρησαν τας οδούς από πλατείας Συντάγματος, Μητροπόλεως και Ερμού, και τας πα­ρόδους αυτών. ''Ολη η αστυνομία επί ποδός, αι υδραντλίαι, τα κλομπς. Εβράχησαν, εδάρησαν οι αδελφοί, εκαίετο η καρδία αύ­τών, βοούντων: «Ορθοδοξία ή θάνατος». Εζήτησε ο Μητροπολίτης τότε, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, τρομοκρατημένος, εζήτησε να υπάγη επιτροπή αγώνος εις το Μέγαρον της Ιερας Μητροπόλεως. Ο κλήρος έπεσε εις εμέ τον ελάχιστον, λαϊκόν τότε όντα. Και με μίαν απλήν υπόκλισιν την οποίαν προσέφερα, αποτεινόμενος εις έμέ λέγει: —Επιτρέπεται εις σέ κύριε Μ...ν’ άκολουθής τα κατσάρια;... —Δεν είναι παράδοσις μακαριότατε το ήμερολόγιον της Ορ­θοδοξίας; τον ερωτώ απαντών εις τήν παρατήρησίν του. —Μα δεν ομιλούν οι Ιεροί Κανόνες περί ημερολογίου,αλλά περί Πασχαλίου μου απήντησε. —Καί δύναται, μακαριότατε, να σταθή το Πασχάλιον με το νέον ημερολόγιον που εφέρατε εις τήν Εκκλησίαν;... τον ξανα­ρωτώ. ''Εμεινε βουβός,δεν απήντησε και σεβόμενος το αξίωμά του, πάλιν με την απλήν υπόκλισιν απεμακρύνθην.

Ο Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης, κυρός Χρυσόστομος, εις την διάλεξίν του περί της δυνάμεως της Χριστιανικής Πίστεως και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού, αναγράφει μίαν περικο­πήν του αειμνήστου Δ. Βερναδάκη, Καθηγητού του Πανεπιστημίου και ενός εκ των επιλέκτων σοφών της Ελλάδος,ως κάτωθι: «Η Πίστις στον Χριστόν πρέπει να είναι το κάλλιστον γνώρισμα και το πολυτιμότατον κόσμημα της νεωτέρας Ελλάδος. ''Οπως δε, η έννοια της Πατρίδος και της Ελευθερίας,ούτω και η Ορθόδοξος Θρησκεία πρέπει να αναζωπυρή τας καρδίας των νεωτέρων Ελλήνων. Διότι η πίστις αύτη, η ιερά είναι η πρωτότοκος θυγάτηρ της Ελλάδος και το κάλλιστον θρέμμα και γαλούχημα της Ελληνικής φιλοσοφίας. Ο εν τω ανθρώπω πνευματικός άνθρωπος από της θρη­σκείας ζωογονείται,διότι αυτή και μόνη ικανοποιεί τας θείας εμ­πνεύσεις καί εξάρσεις του Ελληνικού πνεύματος. Διά τούτο λέγω, ότι ο λαός, ό των Ορθοδόξων Ελλήνων, εμμένων πιστός εις το πάτριον θρήσκευμα και διασώζων ακόμη τα αγνά και πα­τροπαράδοτα ήθη του, δύναται να ατενίζη πάντοτε θαρραλέως εις το μέλλον, αρκεί μόνον να μη κλονίση την εις Χριστόν πίστιν του,η ημιμάθεια και αι περί ηθικής αυτονομίας των λαών χίμαιραι των μωρών και των δοκησισόφων ανθρώπων και να μη μολύνη τα αγνά του ήθη,το δυσώδες ρεύμα της ηθικής διαφθοράς καί εξαχρειώσεως».



Ας τα ακούσουν σήμερον,

οι κυβερνώντες, το ημέτερον εύσεβές έθνος και η κρατούσα Εκκλησία,

ως και ο ημέτερος εύσεβής λαός και κλήρος και ας ανακαινήσωμεν εαυτούς 

με το ζωο­ποιόν και θερμικόν συναίσθημα της Πατρώας ευσεβείας,

χάριν αυτής της Δόξης και του Έθνους ημών καί της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας 

και ενότητος αυτής,

όπως μη βαρείαν την ευθύνην έχομεν απέναντι της δικαιοσύνης του ενανθρωπήσαντος Αγί­ου Θεού ημών,

όστις εξηγόρασε ημας τω τιμίω Αυτού Αίματι.



«Αύτη έστιν η νίκη,η νικήσασα τον κόσμον,η πίστις ημών».(Α’ Ιωάν,ε' 4).
Στην φωτογραφία εικονίζεται ο αείμνηστος Ζηλωτής Θεού, 
ο Αγιορείτης Ιερομόναχος Γέρων Ισίδωρος ο Οσιοπετρίτης
 και είναι παρμένη εκ της φωτογραφικής συλλογής του πατρός Ευθυμίου Μπαρδάκα.



Υπό Μάρκου Χανιώτου Μοναχού

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF