ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ


 



Αυτή η πνευματικά, πυώδης γάγγραινα του σατανικού Οικουμενισμού στην καινοτόμο Εκκλησία, 

από την μεταπολεμική Ελλάδα και εντεύθεν, 

άρχισε πλέον να εκδηλώνεται, 

ως ένα σαθρό και εκτροχιασμένο τρένο, που παρασύρει στο κατόπι του,

 Έθιμα, Παραδόσεις, Ιερούς Κανόνες, 

αλλά και αυτούς τους ίδιους τους πιστούς. 

Οι πλείστοι των ιερέων δυστηχώς ακροβατούν ανάμεσα σε παπικούς εκμοντερνισμούς 

και σε προτεσταντικές, εσωτερικές ενδοσκοπήσεις, αφού η εκκοσμίκευση και η ιλαρότητα, 

που διέπουν την δημοσιουπαλληλική, διοικούσα Εκκλησία αποτελούν τα αυτά

 χαρακτηριστικά του σημερινού, φράγκικου, παποκαισαρικού κράτους. 

Σύγχρονοι ναοί 

έχουν ρωμαιοκαθολικούς, αρχιτεκτονικούς ρυθμούς, οι εκκλησίες γέμισαν ασφυκτικά από καρέκλες στη σειρά,

 ως θέατρο, 

ναοί, που αντικατέστησαν τα παραδοσιακά, ξύλινα στασίδια, ψάλτες, που αντικαταστάθηκαν 

από απνευμάτιστες, μουσικές χορωδίες, καμπάνες, που έγιναν πια ηλεκτρονικές, 

κανδύλες ηλεκτρικές, ακολουθίες,που περικόπτονται και τα λόγια των Μυστηρίων, 

που καθημερινά μειώνονται! Να ήταν όμως μόνο αυτά; Οι καρποί του Οικουμενισμού 

στην επίσημη Εκκλησία είναι τα σκάνδαλα, οι καινοτομίες, οι αλληλοκατηγορίες, 

οι ταραχές, οι νεωτερισμοί, τα πάθη, οι ομαδοποιήσεις, όλα αυτά για τα οποία δούλεψαν ''αξίως'' 

όλοι οι Τέκτονες Οικουμενικοί Πατριάρχες από τον ανιστόρητο Μελέτιο Μεταξάκη και μετά!


Οι νεορθόδοξοι καινοτόμοι μετέβαλαν το μυστήριο του Βαπτίσματος σε ιλαρή, παποκεντρική τελετή,αφού εν πολλοίς το βρέφος δεν καταδύεται πλήρως τρισί, αλλά κάθεται στην κολυμβήθρα και ραντίζεται στο κεφάλι από το χέρι του ιερέα, ενώ σε άλλες περιπτώσεις, το παιδί όρθιο ραντίζεται δια μιας πλαστικής κανάτας! Ο Μέγας Βασίλειος γράφει περί αυτού: ''Εν  τ ρ ι σ ί   κ α τ α δ ύ σ ε σ ι και ισαρίθμους τοις επικλήσεσι το Μυστήριον του Βαπτίσματος τελειούται, ίνα και ο του θανάτου τύπος εξεικονισθή και τη παραδόσει της Θεογνωσίας της ψυχός φωτισθώμεν οι βαπτιζόμενοι! Δηλαδή με πλήρη, τριπλή κατάδυση στο νερό πρέπει το νήπιο να βαπτίζεται, προκειμένου να παρέλθει ο θάνατος και το νήπιο να φωτισθεί και να γραφεί στο βιβλίο της ζωής''. 


Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε περί τούτου: ''Όποιο μέλος μείνει έξω από την κολυμβήθρα, σε τούτο έχει εξουσία ο διάβολος, δι΄αυτό και τα παιδιά σας βγαίνουν μειζιανιάρικα και αρρωστιάρικα''. Αν λοιπόν οι παπικοί θεωρούνται και είναι φυσικά αβάπτιστοι εξαιτίας και της κατάργησης της τριπλής κατάδυσης, τότε οι δικοί μας καινοτόμοι άραγε, τι είναι; Για τα υπόλοιπα Μυστήρια φρίττει κανείς. Ο Γάμος από μιάμισυ ώρα έγινε μισή, το Βάπτισμα εν πολλοίς περικόπηκε ακόμα και στην μισή ώρα, όσο για τις κηδείες και τα Μνημόσυνα, εκεί ο χρόνος περνάει ανεπαίσθητα γρήγορα, πάντα με το αιτιολογικό, πως περιμένουν και οι επόμενοι... Όμως, τα Μυστήρια κατ΄ουσίαν και κατ΄εξοχήν είναι πνευματικές, εξολοκλήρου καταστάσεις και όχι γραφειοκρατική εργασία για να τελειώσει το ωράριο. Οι νεωτεριστές ιερείς -δυστηχώς- έχουν μεγάλη ευθύνη απέναντι στο Θεό και τον Λαό, αφού τα έχουν ''κοστολογήσει'' σύμφωνα με την τρέχουσα, αγοραία ''ταρίφα''... Τι να πούμε για τα νεκροταφεία, όπου αποτελεί κοινό μυστικό, πως χρόνια τώρα αποτελούν την πλέον πλουτοπαραφωγική πηγή προς άρδην αύξηση του δημοσιουπαλληλικού μισθού! 


Η δε Μ. Παρασκευή αλίμονο, όπου κατά συνήθεια ο κόσμος τρέχει στους κεκοιμημένους του στα νεκροταφεία αποτελεί μια ανείπωτη χαρά για δεόμενους και περιχαρέστατους ποιμένες! Όλα τούτα, όμως θυμίζουν παραεπάγγελμα, παραλειτούργημα, μια διαδικαστική εν συντομία διεργασία, που πρέπει να διεκπαιρεωθεί ασφαλώς με το συγκεκριμένο αντίτιμο. Αλλά και οι ίδιοι οι καινοτόμοι ιερείς, αν γνώριζαν και φυσικά ακολουθούσαν το Ιερό Πηδάλιο της Εκκλησίας μας, δεν θα έφταναν ποτέ σε αυτήν την οικουμενιστική μετάλλαξη ακόμη και της εξωτερικής τους όψης. Κοντοκουρεμένες κόμες, ελαφρές, ξυρισμένες γενειάδες, έτσι, που καθιστούν εαυτούς ''γυναικοπρόσωπους''. Δεν το λέμε εμείς, αλλά ο μεγάλος Κολλυβάς πατήρ της Εκκλησίας, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: ''Οι τα γένεια ξυρώντες κληρικοί δεν είναι ανδροπρόσωποι, αλλά γυναικοπρόσωποι''. Ιερό Πηδάλιο, σελίδα 307. Ο 96ος Κανόνας της Στ΄Οικουμενικής Συνόδου αφορίζει τους χριστιανούς, όπου πλέκουν τα μαλλία τους και καλλωπίζονται. 


Στο δε Λευιτικό, ο Θεός προστάζει και εμποδίζει τους ιερείς να ξυρίζουν τα γένεια, λέγων προς τον Μωυσή, να πει στους υιούς Ααρών, δηλαδή στους ιερείς, να μην ξυρίζουν την όψιν του πώγωνος (γενέων) αυτών. Η πραγματικότητα δυστηχώς είναι οικτρή. Ιερείς κοντοκουρεμένοι, κοντοξυρισμένοι, άλλοι ξυρίζουν τελείως και τον λαιμό, καπνίζοντες αρειμανίως μπροστά από εκκλησίες να προδίδουν αυτήν την παραδοσιακή και ιεροπρεπέστατη όψη του ορθοδόξου ιερέα με την μαζεμένη κοτσίδα στα μαλλιά και την πλούσια γενειάδα. Οι σημερινοί καινοτόμοι περιέκοψαν ή και κατάργησαν παντελώς ακόμη και αυτό το ''Συνοδικό της Ορθοδοξίας'', που διαβάζεται στους ναούς την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Είναι αυτό, που καταδικάζει όλες τις αιρέσεις και τους αιρετικούς ονομαστικά,από την ίδρυση της Εκκλησίας μας την Αγία Πεντηκοστή έως σήμερα. 


Φυσικά, αυτό είναι απόλυτα λογικό γι΄αυτούς, αφού λόγω της αίρεσης του Οικουμενισμού, το ''Συνοδικό'' αποβλήθηκε στα εξ΄ων συνετέθη, αφού πλέον γι΄αυτούς όλες οι αιρέσεις αποτελούν ''χριστιανικές ομολογίες''! Άλλωστε, όπως καθορίζει το Π.Σ.Ε. ''πρέπει να αποφεύγονται αφιλάδελφοι ενέργειαι μεταξύ των εκκλησιών (προσυλητισμός,αναθέματα,ειρωνίες,φονταμεταλισμοί και άλλα). Η Εκκλησία των Πατέρων όμως, αυτή η Ακαινοτόμητος προστάζει: ''Οποίους αναθεματίζουν (οι Άγιοι Πατέρες) και εμείς αναθεματίζουμε, οποίους καθαιρούν και εμείς καθαιρούμε, οποίους αφορίζουν και εμείς αφορίζουμε, οποίους επιτιμούν και εμείς επιτιμούμε.[...]. Όποιος δεν λέγει εις τους αιρετικούς ανάθεμα, να έχει το ανάθεμα''. Ό Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέει: ''Όποιος δεν αναθεματίζει (εκβάλλει εκτός της Εκκλησίας δηλαδή), καταλλήλως κατά την ανάγκη οποιονδήποτε αιρετικό,  τότε βρίσκεται εις την μερίδα αυτών''. 


Και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: ''Τί άλλο θέλει να είπει το ανάθεμα πάρεξ,ας αφιερωθεί ούτος εις τον διάβολον, και πλέον, ας μην έχει χώραν σωτηρίας, ος γένει αποξενωμένος από τον Χριστόν''. Ο δε 49ος Κανόνας των Αγίων Αποστόλων λέει: ''Επίσκοπος ή πρεσβύτερος αμελών του κλήρου ή του λαού και μη παιδεύων αυτούς την ευσέβειαν, αφοριζέσθω, επιμένων δε τη αμελεία και ραθυμία καθαιρείσθω. Τι άλλο να ειπωθεί ακόμη για τα οικτρά αποτελέσματα αυτής της οικουμενιστιής σύμειξης με την Ορθοδοξία που γεννά φρονήματα,πνευματικά τερατουργήματα; Σε πολλές εκκλησίες έχουν καταργήσει το ευλογημένο, παραδοσιακό λάδι στις κανδύλες και το έχουν αντικαταστήσει με ηλεκτρικά, κόκκινα φωτάκια ή ηλεκτρικές λυχνίες στο σχήμα μιας τρεμάμενης,αναμμένης φλόγας. 


Τα αγνά μελισσοκέρια αντικαταστήθηκαν από τις χημικές παραφίνες του εμπορίου (και αυτή συνήθεια δυτικής προέλευσης), που η οσμή τους προκαλεί σε πολλούς ζάλη και δυσφορία. Ακόμη και αυτό το τέμπλο, το διαχωριστικό δηλαδή, που διαχωρίζει το Ιερό Θυσιαστήριο από τον κυρίως ναό, σε κάποιους ναούς έχει καταργηθεί και έχει αντικατασταθεί από κάγκελα και μαρμάρινα κολωνάκια, όπως ακριβώς συμβαίνει και στις ''αδελφικές'' καθολικές ''εκκλησίες'', όπου όλα είναι ορατά. Καταργήθηκε από χρόνια, ο διαχωρισμός ανδρών και γυναικών στην ορθόδοξη λατρεία και σύμεικτοι σκανδαλίζονται, αποσπώνται και περί άλλα τυρβάζουν την ώρα εκείνη. Για την μανδύλα, που πρέπει να φοράνε οι γυναίκες έχουσες κεκαλυμμένες τις κεφαλές τους, ουδείς λόγος... 


Κι ας γράφει ο Παύλος στην Επιστολή προς Κορινθίους: ''᾿Επαινῶ δέ ὑμᾶς, ἀδελφοί, ὅτι πάντα μου μέμνησθε καί καθώς παρέδωκα ὑμῖν τάς παραδόσεις κατέχετε. 3 θέλω δέ ὑμᾶς εἰδέναι ὅτι παντός ἀνδρός ἡ κεφαλή ὁ Χριστός ἐστι, κεφαλή δέ γυναικός ὁ ἀνήρ, κεφαλή δέ Χριστοῦ ὁ Θεός. 4 πᾶς ἀνήρ προσευχόμενος ἢ προφητεύων κατά κεφαλῆς ἔχων καταισχύνει τήν κεφαλήν αὐτοῦ. 5 πᾶσα δέ γυνή προσευχομένη ἢ προφητεύουσα ἀκατακαλύπτῳ τῇ κεφαλῇ καταισχύνει τήν κεφαλήν ἑαυτῆς· ἓν γάρ ἐστι καί τό αὐτό τῇ ἐξυρημένῃ. 6 εἰ γάρ οὐ κατακαλύπτεται γυνή, καί κειράσθω· εἰ δέ αἰσχρόν γυναικί τό κείρασθαι ἢ ξυρᾶσθαι κατακαλυπτέσθω''. Ότι δηλαδή, ''...και κάθε γυναίκα, που προσεύχεται ή προφητεύει με ακατακάλυπτη την κεφαλή καταντροπιάζει την κεφαλή της. γιατί είναι ένα και το αυτό με την ξυρισμένη. 6. Γιατί αν δεν κατακαλύπτεται η γυναίκα, τότε ας κουρευτεί. Αν όμως είναι αισχρό στη γυναίκα το να κουρευτεί ή να ξυριστεί, ας κατακαλύπτεται''. 


Το φοβερότερο όλων αυτών, όμως είναι, πως οι ίδιοι οι καινοτόμοι αρκούνται ικανοποιητικά σε όλες αυτές τις έξωθεν επηρεασμένες, δυτικές καινοτομίες και έχουν περάσει από χρόνια στο ποίμνιό τους μια νέα αίρεση (του Οικουμενισμού και αυτή), αυτή ''των καλών έργων''! Πως δηλαδή, αφήστε το δόγμα και τις πνευματικές ενδοσκοπήσεις και αφιερωθείτε μόνο στα ''καλά έργα''... ''Ο Θεός δεν θα μας κρίνει, ούτε γιατι καπνίζουμε, ούτε, γιατι πάμε απρεπώς ενδεδυμένοι στην εκκλησία, ούτε για το αν δεν νηστεύουμε ή δεν κοινωνούμε, ούτε για το αν φοράμε ράσο εμείς οι ιερείς, ούτε, γιατι δίνουμε χέρι αγάπης σε όλους τους αιρετικούς... Αυτοί είναι ακραίοι ζηλωτισμοί των Παλαιοημερολογιτών! Έτσι λένε...''. Αυτή, όμως είναι η Μεταπατερική Θεολογία του κ. Ιγναντίου,Ζησιούλα και των συν αυτώ προβεβλημένων παναιρετικών θιασωτών του Οικουμενισμού. ''Καλά έργα'' κάνουν και οι Μασώνοι προς εσωτερική κατανάλωση και οι άθεοι και οι αιρετικοί. Καλά έργα χωρίς την Ορθότητα της Πίστης δεν προσδιορίζουν έναν καλό χριστιανό,αλλά έναν καλό και μόνο άνθρωπο. Και αποκλειστικά μόνο, με τα ''καλά έργα'', κανείς δεν σώθηκε. 


Γιατί έτσι είπε ο Χριστός μας,όταν ''επηρώτησε νομικός, πειράζων αυτόν και λέγων": Διδάσκαλε, ποια εντολή μεγάλη εν τω κόσμω; Ο δέ Ιησούς έφη αύτω, αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου..., αυτή εστί πρώτη και μεγάλη εντολή, δευτέρα δε όμοια και αύτή, αγαπήσεις τον πλησίον σου ώς σεαυτόν» (Ματθ.22, 35-39). Είναι τυχαίο, πως σημερινοί Αρχιμανδρίτες, Επίσκοποι και Μητροπολίτες είναι γραμένοι σε δήθεν ''ανθρωπιστικούς συλλόγους'', στα Rotary και τα Lions ή κάνουν ''φλογερές'' ομιλίες σε αυτά; Αυτή η παραδοχή της αποκλειστικότητας των ''καλών έργων'' έχει οδηγήσει πολλούς σε πνευματικές, δογματικές εκτροπές και φυσικά στον Οικουμενισμό, όπου ο Εθελοντισμός, η Οικολογία και η Φιλανθρωπία, όχι κατά Θεόν, αλλά για τον κόσμο, αποτελεί μία σημαντική παράμετρο αυτής της Παναίρεσης. 


Έτσι τα ''καλά έργα'', ως δείγμα αγάπης ενώνουν όλες τις αιρετικές, εκκλησιαστικές συνευρέσεις του κ. Βαρθολομαίου, ως προπέτασμα καπνού μιας ανορθόδοξης φρονηματικής ''Ορθοδοξίας'', που πλέον πνέι τα λοίσθια. Και το ποίνιο; Λίγοι είναι αυτοί,που προσπαθούν να ορθοτομήσουν τον λόγο την αληθείας. Οι περισσότεροι ασφυκτικά κεκλεισμένοι εντός της Αίρεσης, που αλώνει τα πάντα στο διάβα της γίνονται και αυτοί αποδέκτες, σύνοικοι και διακομιστές αυτής.



Αυτοί είναι οι καρποί του Σατανικού Οικουμενισμού.

Η αλλοίωση του Ορθοδόξου Φρονήματος και η διττή διαβολή του.

Πνευματική ομογενοποίηση με τις υπόλοιπες, ανοικές αιρέσεις και επί τω πρακτέω,

άρδην μετάλλαξη των πατερικών ειωθόταν.

Γι' αυτό ιδρύθηκε η Μεταπατερική Θεολογία,

γι' αυτό ενοχλούν τόσο οι Πατέρες αιώνες, ακόμη και τώρα.

Γι΄αυτό ο εωσφορικά κινούμενος αρχιοικουμενιστής κ.Βαρθολομαίος Αρχοντώνης 

αποκάλεσε τους μεγάλους, αντιαιρετικούς Πατέρες,ως  ''τείχη του αίσχους''.

Και οι συνέπειες της Παναίρεσης 

στην καθημερινή βιοτή των εντειχισμένων πιστών, κάθε μέρα θα αμβλύνεται.

Ήδη σε ναούς τελούνται μουσικές συναυλίες, η κατάλυση της άζυμης όστιας,

''κατ΄οικονομίαν'' ως λέγουν, επιτρέπεται στο εξωτερικό,γίνονται μικτοί γάμοι χωρίς μετάνοια

,κατήχηση και βάπτιση του αιρετικού, όλες οι επίσημες ''ορθόδοξες εκκλησίες'' 

μετέχουν στην Πανθρησκεία του Αντιχρίστου, δηλαδή στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών,

προβάλλονται,

ως ''προσωπικότητες'' όλοι οι θιασώτες της οικουμενιστικού θεάτρου,

αγιοποιούνται ακόμη και Μασώνοι (Χρυσόστομος Σμύρνης) και φυσικά 

εκδιώκονται οι μόνοι, πραγματικοί  εχθροί τους, οι Ζηλωτές Μοναχοί της Εσφιγμένου

 και οι αποτειχισμένοι Ορθόδοξοι του Πατρίου Ημερολογίου! Γιατι όλοι οι άλλοι είναι ''καλά και υπάκουα παιδιά''

 και ακολουθούν την μέση και βασιλική οδό του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου

 και περιμένουν... Και περιμένουν... Και περιμένουν... Και περιμένουν...

μέχρι να είναι αργά για δάκρυα μετανοίας...



Το άρθρο αυτό,το αφιερώνουμε με πλήρη σεβασμό και ανέκφραστη αγάπη στον ασθενούντα Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό Β΄, ευχόμενοι, όπως ο πανάγαθος Θεός ιάσει αυτόν και επιστρέψει σύντομα κοντά μας. Το αφιερώνουμε επίσης σε όλους τους νεωτεριστές, καινοτόμους, Οικουμενιστές και σε όλους τους εχθρούς της Εκκλησίας, που βάπτισαν τον ένθερμο, κατ΄επίγνωση ζήλο, ως υπερζηλωτισμό και φονταμελισμό και την φαυλότητα και την ιλαρότητα, ως πνευματική διαύγεια... Όλως ιδιαιτέρως στον Οικουμενιστικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, υπενθυμίζοντάς του τα λόγια της Θεομήτορος μέσα από την εικόνα της στην Μονή Ζωγράφου, όταν ερχόταν ο ομόφρονας και ομογάλακτος αυτού, αιρετικός πατριάρχης Βέκκος, προκειμένου να σφαγιάσει όλους τους Μοναχούς, που αρνήθηκαν να συλλειτουργήσουν μαζί του και έπαψαν το μνημόσυνό του!:'' ...οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν, όστις ουν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή κρυβήτω, έως του παρελθήναι τον πειρασμόν, οι δε στεφάνων μαρτυρικών εφιέμενοι παραμενέτωσαν εν τη Μονή''! Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


2 σχόλια:

  1. Προσευχώμεθα οπως ο Πανάγαθος Θεός ιάσει και θεραπεύσει τον ασθενούντα Πνευματικό μας Πατέρα Μητροπολίτη Ωρωπου και Φυλής κ.Κυπριανό Β και σύντομα επιστρέψει εις το Ποίμνιον του ! Χριστός Ανέστη !! Αντι επιλόγου ενα μικρο απόσπασμα ..αφιερωμένο στον αγαπητο μας αδελφό Γιωργο .για το ακούραστο και αδάμαστο πάθος με τις ψυχωφελείς αναρτησεις του στο Ιστολόγιο ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ ! ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
    (Αποσπασμα κειμένου )
    Βεβαίως εις τά άνωτέρω ύπάρχουν πολλές απαντήσεις, εγώ όμως έκείνο τό βράδυ προτίμησα νά διαλέξω μία άπ’ όλες τήν οποία καί παραθέτω διά τούς άναγνώστας τού «Αγιορείτου»:
    «Πολύ καί λίαν πλανάται» ό κ. Βαρθολομαίος λέγων τά άνωτέρω, καί άν νομίζη ότι θά πέραση ό διωγμός τών ’Ορθοδόξων Αγιορειτών, τον όποιον ετοιμάζει έν πνεύματι αιρετικής άδικίας.
    Πρώτον, διότι «εις μετάνοιαν καί άνάνηψιν» καλείται ό ίδιος, πού είναι άδικος καί αιρετικός, καί όχι οί ’Ορθόδοξοι Αγιορείτου Δεύτερον, διότι, όπως ένας «πατέρας»
    δέν ήμπορεΐ νά έχη άξίωσιν ύπακοής άπό τον υιόν του, όταν τον έξωθή εις τήν ληστείαν, ούτε άπό τήν θυγατέρα του, όταν τήν προάγη εις τήν πορνείαν, ούτω καί ό «πνευματικός πατέρας»
    δέν ή μπορεί νά έχη άξίωσιν ύπακοής, όταν είναι λύκος άντί ποιμένος καί προάγει εις τήν
    αι'ρεσιν πού είναι ή χειροτέρα μορφή πορνείας. Τρίτον, διότι τό 'Άγιον Όρος δέν είναι «έδαφος» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ούτε βεβαίως τσιφλίκι τού κ. Βαρθολομαίου Άρχοντώνη,
    άλλά «αύτοδιοίκητον τμήμα τού Ελληνικού Κράτους, τού όποιου ή κυριαρχία παραμένει άθικτος επ’ αύτοΰ» (Σύνταγμα τής Ελλάδος, άρθρ. 105).
    ’Επί πάσι δε τούτοις είναι «Τό Περιβόλι τής Παναγίας». Τέταρτον, διότι οι ’Ορθόδοξοι Άγιορεΐται Πατέρες θά άντιδράσουν:
    α) ώς οι τριακόσιοι τού Λεωνίδα μέ τό «μολών λαβέ»,
    β) ώς οί Άγιορεΐται Πατέρες έπι Ίωάννου τού Βέκκου,
    γ) ώς ό Κωνσταντίνος Παλαιολόγος... καί δ) όπως οί πατέρες των, ή καί οί ίδιοι, τό 1940 μέ τό ΟΧΙ.
    Μέ τήν διαφοράν ότι τώρα, ούτε ό Εφιάλτης θά ύπάρξη, ούτε Κερκόπορτα θά εύρεθή ανοικτή». Καί καταλήγει ώς έξής τό κείμενον.
    «Ταύτα άς έχη πάντοτε ύπ’ όψιν του ό κ. Βαρθολομαίος.
    Νά μή λησμονή δέ ποτέ, ότι, ό,τι καί άν γίνη «ό λόγος τού Θεού ού δέδεται». Άν δέ τολμήση, κατά τρόπον ένθυμίζοντα τό «ήρθαν τά άγρια νά διώξουν τά ήμερα» καί τό
    : «φωνάζει ό κλέφτης, νά φοβηθή ό νοικοκύρης», νά διώξη τούς ’Ορθοδόξους εν Άγίω Όρει καί αλλαχού, τότε θά άντιληφθή έν τή πράξει τί σημαίνει τό «σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Πράξ. 26. 14).
    Είναι εξ άλλου εις όλους γνωστόν ότι έχει εντός ολίγου χρόνου δημιουργήσει ζητήματα στήν Εκκλησία τής Ελλάδος, Κρήτης, στα 'Ιεροσόλυμα, τήν Αυστραλία, τήν ’Αμερικήν!
    Ζητήματα, ζητήματα, προκειμένου νά έπικρατήση ώς «Οικουμενικός» τύραννος τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας.

    ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ Αγιορείτου
    ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ
    Εκδοσις περιοδικού «Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Νίκο με αφοπλίζεις ευχάριστα κάθε φορά.Σε ευχαριστώ.Όταν πρωτοδιάβασα σχεδόν όλα τα βιβλία του πατρός Θεοδωρήτου ένιωσα μια ανέκφραστη πνευματική πληρότητα,όχι μόνο για τον εύγλωττο λόγο του,αλλά και για τα ιστορικά και πατερικά επιχειρήματα,πυ χρησιμοποιούσε.Δυστηχώς σήμερα τα άλαλα,τα μπάλαλα συμβαίνουν.Πρώτοι εμείς δεν χαιρόμαστε,ούτε τρεφόμαστε με τις κακοδοξίες των νεωτεριστών,άλλωστε σχεδόν έναν αιώνα υποφέρουμε από αυτούς.Αισθάνομαι,όμως,πως σύντομα όλα αυτά θα λάβουν ένα τέλος.Είτε έτσι ή αλλιώς.Και πάλι σε ευχαριστώ.Ο Θεός εν τω μέσω ημών!

      Διαγραφή

Print Friendly and PDF