ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

ΔΙΔΑΧΕΣ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑΣ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ





Αποτελεί αυταπόδεικτη άλήθεια γιά τόν πολιτικό χώρο,

ότι κανείς δικτάτορας 

δέν θά μπορούσε νά σταθή χωρίς συνεργάτες.
Τό ίδιο ακριβώς συμβαίνει καί στον εκκλησιαστικό χώρο.
Κανείς αιρετικός

 δέν θά μπορούσε νά ευδοκίμηση,
αν δέν είχε αύτούς πού θά επικροτούσαν, ή τουλάχιστον θά άνέχονταν σιωπηρός τήν αΐρεσίν του,
θά κοινωνοΰσαν μαζί του καί θά τόν ακολουθούσαν.
Καί γιά νά γίνουμε πιό συγκεκριμένοι.
Άπό θεολόγους καί κληρικούς όλων τών μετώπων έχει χαρακτηρισθή ό Οικουμενισμός,
ώς παναίρεσις.
Ενώ ξεκίνησε δειλά μέ τό σύνθημα τής άγάπης,
κατέληξε σήμερα νά διακηρύσση «γυμνή τή κεφαλή»
ότι ή "Ορθοδοξία δέν είναι ή 'Εκκλησία, άλλα μαζι μέ τις λοιπές αιρέσεις, παπισμού καί προτεσταντισμού, συναποτελούν τήν ‘Εκκλησίαν!
Καί τό κατόρθωσαν αύτό οι οίκουμενισταί πατριάρχαι,
διότι είχαν βοηθούς καί συναντιλήπτορας στην άνίερη προσπάθεια τους εκατοντάδας επισκόπων και χιλιάδας ιερέων καί μοναχών,
πού είτε έπικροτοΰσαν, είτε σιωπούσαν διά τήν προδοσία!



Έτσι ή αίρεσις τού Οίκουμενισμοΰ έχει δύο χαρακτηριστικά, πού δέν είχαν οί παλαιές αιρέσεις πρώτον, τήν καθολικήν κατά τής ‘Ορθοδόξου Εκκλησίας έπίθεσιν καί όχι μόνον έναντιον ένός δόγματος καί δεύτερον, τήν καθολικήν σχεδόν άποδοχήν τής αίρεσεως άπό τούς κορυφαίους κληρικούς καί θεολόγους τής Ορθοδοξίας, μέ έλαχίστας εξαιρέσεις στό χώρο τών ίερέων καί μοναχών. Σημειωτέον, ότι οί έξαιρέσεις αύτές αναφέρονται μόνο στό θεωρητικό πεδίον, δηλαδή στά λόγια καί τήν πέννα, χωρίς ούδεμίαν πρακτικήν έκφρασιν άντιστάσεως, όπως είναι ή διακοπή κοινωνίας μέ τήν αΐρεσιν κ.λ.π.Τό θλιβερώτερον, όμως έν προκειμένω είναι ή δικαιολογία πού προβάλλουν αύτοί οϊ ρασοφόροι παντός βαθμού προκειμένου νά υποστηρίξουν τήν θέσιν τους. Λέγουν χαρακτηριστικός, ότι ένεργούν έτσι,διότι έπθυμοΰν νά εύρισκωνται έντός ‘Εκκλησίας, άφοΰ, όπως ισχυρίζονται,μόλις διακόψουν κοινωνίαν μέ τούς αιρετικούς προϊσταμένους των ή τούς κοινωνούντας μέ αύτούς, θά εΰρεθοΰν αμέσως έκτός Εκκλησίας.Όποια διαστροφή τής όρθοδόξου διδασκαλίας! Ένώ οί Iεροί Κανόνες καί ό σύνολος χορός τών όμολογητών Πατέρων χαρακτηρίζουν,ώς σωτηριώδη άντίδρασιν καί προστασίαν τής ‘Εκκλησίας τήν διακοπήν κοινωνίας μέ τούς αιρετικά κηρύσσοντας, αύτοί ισχυρίζονται τα ακριβώς άντίθετα! Έτσι όχι μόνον συμμαχούν πρός τήν αΐρεσιν καί τήν ένισχύουν διατηροΰντες τό ποίμνιόν τους άνύποπτο στό πλευρό τών κακοδόξων, άλλά καί υβρίζουν όλους τούς όμολογητάς πατέρας τού παρελθόντος, χαρακτηρίζοντας αύτούς ώς έκτός ‘Εκκλησίας άγωνισθέντας, άφοΰ ώς γνωστόν, έπραξαν τά ακριβώς αντίθετα άπό ότι πράττουν αύτοί σήμερα. Σαφέστατη όπόδειξις τής υποκειμενικής καί άκρως άντορθοδόξου θέσεώς των είναι, ότι οΰδεμία μαρτυρία αναφέρουν πρός στηριγμόν τών λεγομένων των. Έλλειψει δέ πατερικών επιχειρημάτων δημιουργούν συνεχώς νέα έκ τού προχείρου, πρός παρηγοριάν τών οπαδών τους, διότι κάθε λίγο οί αιρετικοί οίκουμενισταί πού άκολουθούν, διά λόγων καί έργων τούς αχρηστεύουν τά παλαιά!.. Γράφομεν τά ανωτέρω διότι προσφάτως έδημοσιεύθη στόν «‘Ορθόδοξον Τύπον» (12.3) άρθρον τού ήγουμένου τής Ί. Μονής Γρηγορίου ‘Αγίου Όρους, εις τό όποΐον, ένώ καταδικάζεται τό «οίκουμενιστικό παραλήρημα» τών ήμερόν μας, τονίζεται συγχρόνως ότι «έμείς μένουμε στήν Αγία μας ‘Εκκλησία, διότι πιστεύουμε, ότι μέσα άπό τήν Εκκλησία καί όχι έκτός αύτής ήμποροΰμε νά άγωνισθούμε». Ή άλήθεια όμως έν προκειμένω είναι ότι ή στάσις τους αυτή τούς τοποθετεί έκτός άγωνιζομένης κατά τής αίρεσεως 'Εκκλησίας καί συνεπώς μετά τής μερίδος τών αιρετικών πού κοινωνοΰν. "Αν δέ ληφθή ύπ' όψιν,ότι οί Άγιορεΐται μνημονεύουν τον Βαρθολομαίο, τόν πρυτάνη τών οίκουμενιστών, τότε άντιλαμβάνεται κανείς τήν τραγικότητα τής άνωτέρω προτάσεως τού ήγουμένου, ό όποιος δυστυχώς, έκφράζει τό κοινό πιστεύω τών 'Αγιορειτών. (Έκτός βεβαίως τών ζηλωτών πατέρων). Καί μόνον οί λόγοι τού Μ. 'Αθανασίου όπου προτρέπει τούς πιστούς νά προσεύχωνται στό ύπαιθρον προκειμένου νά μήν κοινωνήσουν μέ τούς Άρειανούς (ΒΕΠΕΣ, 33, 199), καί τών άγιων Χρυσοστόμου καί θεοδώρου τού Στουδίτου, πού τονίζουν: ότι εχθροί τού θεού δέν είναι μόνο οι αίρετικοί, άλλα καί οί κοινωνούντες μέ αύτούς, έστω καί άν θεωρητικός απορρίπτουν τήν αΐρεσιν (P.G. 99. 1164 Α), ανατρέπει εκ θεμελίων τό άνωτέρω άρθρον τού ήγουμένου. Τό τραγικόν είναι, ότι ό 'Αγιορείτης ηγούμενος στό τέλος του άρθρου του έπικαλεΐται τάς εύχάς «τών μέχρι θανάτου» άγωνισθέντων κατά τής αίρεσεως όμολογητών. Είναι όμως άποδεδειγμένον ιστορικώς, ότι άντίστασιν «μέχρι θανάτου» στήν αΐρεσιν έκαναν μόνον όσοι διέκοπτον κοινωνίαν πρός αύτήν, καί διά τούτο έξωρίζοντο ή έθανατούντο. Άντιθέτως ή διακονία τών «έντός έκκλησίας» δήθεν άγωνιζομένων εκφράζεται άριστα ύπό τού κατωτέρω λόγου τού Μ. Βασιλείου: «Ήμίν δέ πρός τώ φανερώ πολέμω τών αίρετικών έτι καί ό παρά τών δοκούντων όρθοδοξεΐν επαναστάς, πρός έσχατον άσθενείας τάς έκκλησίας κατήγαγεν» (έπ. 92).


ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Ο μακαριστός π. Θεοδώρητος, κατά κόσμον Ιωάννης Μαύρος,
γεννήθηκε στην Αθήνα στις 17-11-1935.
Σπούδασε Θεολογία και έλαβε το πτυχίο του στην Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1963.
Διετέλεσε βοηθός του Καθηγητού Μάρκου Σιώτου, με προοπτική την Πανεπιστημιακή έδρα.
Όμως την ίδια χρονιά εγκατέλειψε τα εγκόσμια και ακολούθησε την μοναχική οδό.
Το 1968 έγινε υποτακτικός του Γέροντος Καλλινίκου του Αγιαννανίτου.
Στη Σκήτη της Αγίας Άννης έλαβε και το Μέγα Αγγελικό σχήμα από τον Γέροντα Ευθύμιο, μετέπειτα Ηγούμενο της Ι. Μ. Εσφιγμένου.
Παρών στην κουρά του ήταν και ο Γέροντας Χρυσόστομος Σπετσών.
Το 1971 με την έκδοση του βιβλίου του "Διάλογοι της ερήμου περί Οικουμενισμού" αποτειχίζεται, μαζί με τον Γέροντά του Καλλίνικο,
από τους έχοντας κοινωνίαν με τον Αθηναγόρα μνημονευτές και συντάσσεται με τους Ζηλωτές.
Στα τέλη της δεκατίας του 1980 και μετά από τον διωγμό του από το Άγιον Όρος,
λόγω των γραπτών του,
ο νέος αυτός Κολλυβάς ακολουθούντας γνώριμους δρόμους, κατεβαίνει στην Πάρο,
όπου το 1990 ιδρύει με τον Γέροντά του το Ησυχαστήριο του Ευαγγελισμού.
Το 1986 είχε λάβει και την ιερωσύνη από τον Πρόεδρο της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς Επίσκοπο Βιτάλιο.
Τέλεσε την τελευταία Θεία Λειτουργία την Πέμπτη 14/27-9-2007 της Τιμίας Υψώσεως του Σταυρού
και σαν σήμερα Πέμπτη 21/9-4/10 το απόγευμα στις 8.30 παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.
Αιωνία η μνήμη αυτού!

(Ιστολόγιο Κρυφό Σχολειό)


 


Πηγή: Περιοδικό, ''Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ'', Μάρτιος 1999
Τίτλος, επιμέλεια κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


4 σχόλια:

  1. Ἀναρωτιέμαι γιατί προετίμησε νὰ χειροτονηθῇ ὑπὸ Ῥώσσου ἐπισκόπου ὁ ἀείμνηστος πατὴρ Θεοδώρητος Μαύρου. Δὲν ἐδέχετο νὰ στραφῇ πρὸς κανένα Ἕλληνα ἢ δὲν ὑπῆρχε Ἕλλην ἐπίσκοπος πρόθυμος νὰ τὸν χειροτονήσῃ τὸν καιρὸ τῆς χειροτονίας του; Ἐπίσης, εὑρέθη ἐν κοινωνίᾳ ἀργότερα μὲ κἄποια ἐν Ἑλλάδι σύνοδο πρὸς τῆς κοιμήσεώς του;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νομίζω, πως αρμοδιότερος να σας απαντήσει είναι ο διαχειριστής του αδελφικού Ιστολογίου ''Κρυφό Σχολειό,'' μιας και υπήρξε πνευματικός του π. Θεοδωρήτου. Σας ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θὰ ὑποβάλω καὶ ἐκεῖ τὰ ἐρωτήματά μου. Ἐγὼ σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ τὴν ἀπάντησι._

      Διαγραφή

Print Friendly and PDF