ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

ΤΟ ΦΤΥΑΡΙ ΤΟΥ ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΥ ΜΥΡΙΖΕΙ ΘΑΝΑΤΟ


 


''Ο ευσεβιστής που καταγγέλει ανέξοδα,
διαπομπεύει ασυνείδητα και ''σκοτώνει'' χαιρέκακα 
είναι ο χούλιγκαν αποδέκτης της παροιμίας 
''ο σκοπός αγιάζει τα μέσα''... 
ο αφιονισμένος οπαδός της κερκίδας, 
ο μπαχαλάκιας γυρολόγος των αναρτήσεων των άλλων.
Εκείνος,
που τρέφεται με λάσπη, 
χορταίνει με διασυρμό και αναπαύεται ως θεόθεν, 
αυτοσχέδιος τιμωρός των όλων. 
Τι άλλο, 
όμως θα πάρει μαζί στον τάφο του εκτός από μια αξίνα κι ένα φτυάρι;'' 

Γ. Δ.

 

Είναι κάποιοι ''υπόδικοι'' εραστές μιας ετεροθαλούς και υποκριτικής ευσεβείας,
αυτοί,
που δίκην μιας παθολογικής ερμηνείας της ευσεβείας
είναι γνωστοί ως ευσεβιστές ή αλλιώς,
ως αφιδατωμένοι χριστιανοί που έχασαν την διάκριση
στον δρόμο της ανορθόδοξης, πλανερής πορείας τους.
Είναι οι κατ' επάγγελμα καταγγέλλοντες,
οι κινούντες το δάκτυλο της έπαρσης,
αυτοί που περιμένουν στην γωνία ψάχνοντας
ή και εφευρίσκοντας πολλές φορές αποχρώσεις ενδείξεις αίρεσης ή αμαρτίας,
που πρέπει οπωσδήποτε να στοχοποιηθούν,
να διαπομπευθούν και εντέλει να ακυρωθούν δια παντός.
Γιατι ο κουκουλοφόρος ευσεβιστής της Πίστης
έχει κατοχυρώσει προ πολλού στην φαντασία του,
το θεόθεν δικαίωμα του επαναστάτη χωρίς αιτία,
αυτού που χαροποιείται ανεξάντλητα με τον προσδιορισμό ευθυνών στους άλλους
και εν τέλει αυτοδικαιώνεται μέσα από το δριμή ''Κατηγορώ'' του
προς τους άλλους...



Ο ευσεβιστής είναι ο ενωτικός κρίκος του ευσεβούς με τον δυσεβή άνθρωπο, ο αυτοπροσδιοριζόμενος και, ως το δεξί χέρι του Θεού, που, όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος, όπου ράβδος βεβαίως νοείται η διαπομπευόμενη καταγγελία και η τιμωρός κατηγορία. Θυμίζουν οι ευσεβιστές, κάτι από κολασμένες φιγούρες του Μεσαίωνα, που αναλάμβαναν γενικευμένα προγκρόμ διώξεων κατά παντός, που εξοστράκίζε -κατ' αυτούς- την έννοια μιας υποκρίνουσας, τυπολατρικής ευσεβείας και ενός αυτιστικού καθωσπρεπισμού. Οι ίδιοι πάσχουν πνευματικά, δεν δύνανται να ανταπεξέλθουν ψυχικά, έχουν απεμπολήσει συνειδητά για τους εαυτούς τους την Χριστολογική έννοια της Ορθοπραξίας και αναζητούν στους άλλους, αυτό, που οι ίδιοι υπολείπονται. Το διαδίκτυο και πιο ειδικά, αυτό το Facebook βρίθει από σκηνές απείρου, ευσεβιστικού κάλλους και υποκριτικών, καθωσπρεπικών ανακοινώσεων. Είναι απίστευτα τραγελαφικό, να βλέπεις καθωςπρέπει ευσεβιστή της Πίστης, όλη την ημέρα να κατηγορεί τους άλλους, ως αμαρτωλούς και πλανεμένους και το βράδυ ν' ανεβάζει βίντεο από...σοβαρά σκυλάδικα της εθνικής, όπου το ημίγυμνο σώμα πάνω στο τραπέζι... να συναγωνίζεται... επαξίως το...φύλλο συκής της τραγουδίστριας, που μερακλώνει ακατάσχετα στα εξωκαρδιακά και κατανυκτικά, ''μυρώδη'' άσματα... της Lady Agella! Οποία ευσεβιστική ομολογία! Ο ευσεβιστής -δυστηχώς- ως πάσχων βαρέως από χριστιανοπρεπή, ανοικό αυτισμό έχει ανακατέψει δυσανάλογα το Ευαγγέλιο του Χριστού μας με το ιλουστρασιόν βιβλίο της Βέφας Αλεξιάδου, όπου οι αναλογούμενες δόσεις μαναβικής ''ορθοδοξίας'' και δηθενικού καθωσπρεπισμού, φτάνουν στα όρια ενός επικίνδυνου, φονταμελιστικού και άνοστου στην γεύση, αχταρμά... Είναι αυτό, το απίστευτα κωμικό και μνημειώδες, που συνέβη κάποια στιγμή με ένα λογοτεχνικά δοσμένο κείμενο, που απλά, απλούστατα εξυμνούσε τον ίδιο τον Θεό. Ο ευσεβιστής, που φυλούσε παγανιά στην μουλωχτή σκοπιά του, προσεκτικά κρυμμένος πίσω από τους άνυδρους και ξηρούς θάμνους της υπό κατασκευήν ατομικής υποκρισίας του, άρχισε να πυροβολεί κατά ριπάς, τόσο, όσο χρειάστηκε, για να μείνει από ''καύσιμα.'' Ανακάλυψε... ανείπωτες, απρεπείς, ακαταχώρητες εκφράσεις, καζαντζακικές οσμές σοβαρής... ασεβείας και, ως εκ τούτου πήρε το φθαρμένο από τα χρόνια χριστιανικό του φτυάρι και άρχισε, να θάβει σε Ομάδες και σε ευπρεπώς...''αυριανίστικα'' θρησκευτικιστικά Ιστολόγια, το υπό σηψαιμίαν ''πτώμα,'' που σκότωσε στο διάβα του. Εκεί βεβαίως, που ο γέλως γίνεται περίγελως είναι, όταν οι ευσεβιστές -προκειμένου να κατοχυρώσουν τα πνευματικά δικαιώματα του υποκριτικού τους κάλλους- αρχίζουν... και χρησιμοποιούν... την καθαρεύουσα...! Έγραφε ένας τέτοιος δύστηχος τις προάλλες... ''Ουαί -λέγω- γύναια, όπου αμαρτάνετε δημοσίως και προβαίνετε εις λίαν ακαλαίσθητους και ακόμψους λόγους, εσείς -λέγω- όπου η ρομφαία του Θεού θα επιπέσει επί της κεφαλήν σας, γύναια του διαβόλου...'' Και συνέχισε το ευσεβιστικό του παραλήρημα...''Τι είναι αυτά που γράφετε αθεράπευτες κορασίδες, όπου προάγετε εις την απώλειαν τους εαυτούς σας και σκανδαλίζετε και ημάς τους ευσεβείς....!'' Αυτό είναι ο ευσεβιστής. Ακέραιος στον λόγο, ατελής στην πράξη. Εξ' αιτίας -συχνά- ενός πρόχειρα, προσθαφαιρετικού ορθολογισμού, που βιώνει ασύλληπτα και ανεπαίσθητα στην υποκρίνουσα ζωή του αγνοεί παντελώς τους όρους ''συμβολισμός'' και ''μεταφορά'' του λόγου. Διαβάζει αυτό, που είναι γραμμένο και αδυνατεί ν' αντιληφθεί, αυτό που υποδηλώνεται. Είναι σαν να διαβάζει την καθημερινή, λαοφιλή μας παροιμία... ''Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα''... και ν' αρχίζει να διερωτάται, πού είναι η πόλη και πού η κανέλλα... Αν ακούσει την ρήση...''πέρα βρέχει'' θα ψάχνει, να βρει από πού ήρθε αυτή η ρημάδα η βροχή... και αν του πουν ''τρία πουλάκια κάθονται'' θα ψάχνει να δει, αν στα καλώδια της ΔΕΗ ήρθαν επιτέλους τα εαρινά, αποδημητικά μας τσόνια...! Κι όμως δεν είναι αστείο. Ψυχολογικώς ερμηνεύεται, ως η αυτιστική νόσος του Aspeger...!


Πόσο διαφορετικός,
όμως θα ήταν ο ευσεβιστής,
αν ήταν επί γνώσει αμαρτωλός, επί γνώσει ασήμαντη μονάδα
ανάμεσα στις άλλες μικροσήμαντες μονάδες,
αν ομολογούσε την Πίστη με την ταπείνωση ενός βιωματικού και συνειδητοποιημένου Ορθοδόξου;
Αν την υπεράσπιζε με την θεοδώρητη διάκριση ενός υγιούς, σκεπτόμενου ανθρώπου,
όπου η ίδια, η ζωή του είναι ακριβής και τέλεια συνάρτηση του λόγου του Χριστού μας!
Γιατί ο ευσεβιστής που καταγγέλει ανέξοδα,
διαπομπεύει ασυνείδητα και ''σκοτώνει'' χαιρέκακα
είναι ο χούλιγκαν αποδέκτης της παροιμίας
''ο σκοπός αγιάζει τα μέσα''...
ο αφιονισμένος οπαδός της κερκίδας,
ο μπαχαλάκιας γυρολόγος των αναρτήσεων των άλλων.
Εκείνος,
που τρέφεται με λάσπη, χορταίνει με διασυρμό και αναπαύεται,
ως θεόθεν, αυτοσχέδιος τιμωρός των όλων.
Τί άλλο, όμως θα πάρει μαζί στον τάφο του,
εκτός από μια αξίνα κι ένα φτυάρι;

                                                                                   

     
Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος 
Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF