ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΑΡΩΜΑ ΒΑΝΙΛΙΑΣ





 Δημιουργούνται ''Χριστεπώνυμες'' ομάδες στο διαδίκτυο 

με τέτοια περισσή, σιροπιαστή, γενικόλογη αγάπη, 

που αδυνατείς, να ξεχωρίσεις την σαρκική αγάπη από τον Θείο Πατρογονικό μας Έρωτα. 

Oμοθυμαδόν, λαικοί θιασώτες μιας ανερμήνευτης, απροσδιόριστης και αφελούς αγάπης 

συνωστίζονται στις πιο ευφάνταστες, καλογραμμένες αναρτήσεις, 

που συχνά, οι περισσότερες θυμίζουν παλιά, εικονογραφημένα, κλασσικά σινερομάντζα.

Τόση αγάπη μετουσιωμένη σε σιροπιαστό γλυκό του κουταλιού 

ή σε αφράτο, μακεδονίτικο, καλοψημένο ραβανί...



Μπερδέψαμε κατά πως φαίνεται την κατά Χριστόν αγάπη, με τα λούτρινα αρκουδάκια, τις αυτοσχέδιες, ηλεκτρονικές εικονίτσες γεμάτες με λουλούδια του αγρού, εποχιακά, ανθισμένα κρίνα του θερμοκηπίου και κατάλευκες αζαλέες Ταυλάνδης. Αγαπόλογες, επηρμένες αναρτήσεις, που καθιστούν τον Χριστό μας, κάτι σαν σταρ του Σινεμά ή ως αρρενωπό ηθοποιό αμερικάνικης, αήθους σαπουνόπερας. Δημιουργούνται ''Χριστεπώνυμες'' ομάδες στο διαδύκτιο με τέτοια περισσή, σιροπιαστή, γενικόλογη αγάπη, που αδυνατείς, να ξεχωρίσεις την σαρκική αγάπη από τον Θείο Πατρογονικό μας Έρωτα. Ομοθυμαδόν, λαικοί θιασώτες μιας ανερμήνευτης, απροσδιόριστης και αφελούς αγάπης συνωστίζονται στις πιο ευφάνταστες, καλογραμμένες αναρτήσεις, που συχνά, οι περισσότερες θυμίζουν παλιά, εικονογραφημένα, κλασσικά σινερομάντζα. Τόση αγάπη μετουσιωμένη σε σιροπιαστό γλυκό του κουταλιού ή σε αφράτο, μακεδονίτικο, καλοψημένο ραβανί. Ξεφύγαμε τελείως, υπό το ερμητικά φιλάσθενο κι ανίερο κράτος μιας ανορθόδοξης, αρρωστημένης, μεταδοτικής ασθένειας, που μολύνει επικίνδυνα την κατά Χριστόν αγάπη εν Αληθεία. Που βάζει τα όρια, θεσπίζει την διάκριση και πριμοδοτεί την προσοχή. Η αγάπη του Χριστού μας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και ανυπέρβλητο συναίσθημα για να χαραμίζεται ανέξοδα σε ιλουστρασιόν καρτούλες, που εξομοιώνουν την Τρισήλιο Θεότητα μ' έναν ΄΄Χριστό΄΄ της παρεούλας, που, ποτε εικονίζεται σε βράχους, ποτε σε ραχούλες, ανάμεσα σε δροσερά μπουκέτα απόκοσμων λουλουδιών. Ενίοτε και σε βραχώδη, κυκλαδίτικα νησιά, μόνο στην Μύκονο δεν τον είδαμε ακόμη... Μεγάλη η πτώση των ανθρώπων που θαρρούν, πως ο Χριστός μας έχει τον θρόνο του στο photoshop του διαδικτύου, Τον μεταχειριζόμαστε, ως εύπλαστη, ψευδόχριστη κούκλα της βιτρίνας, γίναμε ασυνείδητα, βέβηλοι εικονομάχοι, ''ασελγώντας'' υπερφίαλα στις ιερές εικόνες. Αποδίδουμε - είναι γνωστό - τις δέουσες τιμές επί του πρωτοτύπου των εικόνων, αν όμως αυτές, οι photomade, επίπλαστες φωτοεικόνες εμπεριέχουν ανεμώδη λουλουδάκια, αγνά, αμέριμνα ελαφάκια και κάθε λογής στο βασίλειο της φύσης, καλοζωισμένα ζαρκαδάκια, τότε τιμούμε και αυτά; Αλίμονο, γίναμε χλιαρόπνοοι χριστιανοί του μαγειρεμένου, οικουμενιστικού τσελεμεντέ, οι περισσότεροι είμαστε γιαλαντζί συνοδοιπόροι, που στον σταυρικό ανήφορο χρησιμοποιούμε αναπηρικά, μεταχειρισμένα καροτσάκια. Γιατι η άνοδος απαιτεί κόπο και θυσίες και ως εκ τούτου βαυκαλιζόμαστε τους Ορθοδόξους με εθιμοτυπικές επισκέψεις την Κυριακή στις εκκλησίες, με υποκρινόμενες προσευχές που δεν ταυτοποιούνται με την δηθενική, κομπάζουσα βιωτή μας, με αυτοδιαφημιζόμενες νηστείες προκειμένου να μας δώσουν το πρώτο το βραβείο. Συμπαίκτες στο θέατρο Σκιών του Ευγένιου Σπαθάρη, ζητούμε την Χάρι του Θεού σε όλους, αλλά ενδόμυχα ποθούμε το κακό του καθ' όλα αμαρτωλού, μισεμένου γείτονα, χαιρέκακοι μικράνθρωποι που παίζουν το κρυφτό στην αμαρτία και το κυνηγητό στην ματαιόπονη, πεζόδρομη φιλοδοξία. Τις νύχτες κάνουμε ένα Απόδειπνο και θωρούμε, πως δόξα τω Θεώ, σβήστηκαν απ' το πινάκιο του Θεού και οι σημερινές μας αμαρτίες. Αυτές οι Κυβερνήσεις μας χρειάζονται, αυτή η Παιδεία είναι η εξ'αγχιστείας πνευματική αδελφή μας κι η Εκκλησία ένα ακριβοθώρητο, ευγενές αντίγραφο των μετέωρων, ακροβατούντων εαυτών μας, που στην ούγια γράφει, δια χειρός ''Βαράγκη''. Όλα τα ατενίζουμε ευκρινώς εκ του μακρόθεν, εξ' απαλών ονύχων μιλάμε για Χριστό, σαν να είναι ο ''κολλητός'' της παρέας, μισοεξομολόγητοι, μισοεκκλησιαζόμενοι και παντελώς ακοινωνούντες. Αγαπολογούμε γενικώς έτσι και ως έτυχε, μια αγάπη γενικά αόριστη, πνευματικά ανέξοδη και διαδοχικά ατέρμονη. Μέσα σ' αυτήν χωράει και η κοσμική αγάπη και ο κατά σάρκα έρωτας, όλα μαζί συνταιριασμένα σε τρίχινο, γύφτικο τσουβάλι και ως πλανόδιοι συνοδοιπόροι πωλούμε αγάπη ανομολόγητη με άρωμα βανίλιας. Έλα όμως, που η Αγάπη είναι Χριστός εν Αληθεία και ουχί εν Παραμυθία, η αγάπη του Πατρός μας είναι απίστευτα μοναδική και ανεξάντλητα απλόχερη μόνο εν Αληθεία Πίστεως, που κι αυτήν, την πατρονάραμε κατά τα ανθρωποκτόνα μέτρα μας και τα πλασματικά σταθμά μας!



Αγαπολογούμε γενικώς έτσι και ως έτυχε,

μια αγάπη γενικά αόριστη, πνευματικά ανέξοδη και διαδοχικά ατέρμονη.

Mέσα σ' αυτήν χωράει και η κοσμική αγάπη και ο κατά σάρκα έρωτας,

όλα μαζί συνταιριασμένα σε τρίχινο, γύφτικο τσουβάλι 

και ως πλανόδιοι συνοδοιπόροι πωλούμε αγάπη ανομολόγητη με άρωμα βανίλιας.

Έλα όμως, που η Αγάπη είναι Χριστός εν Αληθεία και ουχί εν Παραμυθία,

η αγάπη του Πατρός μας είναι απίστευτα μοναδική και ανεξάντλητα απλόχερη 

μόνο εν Αληθεία Πίστεως.





 

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF