ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 12 Μαΐου 2018

Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924 ΜΕΡΟΣ 1ον




Ο Ενθρονιστήριος Λόγος του Μελετίου Μεταξάκη


Αντί Προλόγου


Προβαίνουμε στην διαδικτυακή μεταφορά αποσπάσματος του ενθρονιστηρίου λόγου του Πατριάρχη ΚΠόλεως Μελετίου Μεταξάκη (1922), που αφορά τους ''ευσεβείς πόθους'' και τους ενωτικούς σκοπούς του ''Αρχιερέα'' του Σχίσματος της Εκκλησίας το 1924, χωρίς να σχολιάσουμε ουδέν, 

για το μοναδικό και μόνο λόγο, ότι από μόνος του, αυτός ο αντορθόδοξος, συγκρητιστικός λόγος δεν επιδέχεται κανενός σχολιασμού! 

Αφιερούται -μαζί με επόμενες, σχετικές αναρτήσεις μας, που θα ακολουθήσουν- σε μια ιδιότυπη, προσωποπαγή και αμφιτερόδοξη ομάδα νεοαποτειχισμένων, που φρονούν περιφρονητικά και αναντίρρητα, 

πως οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί του πατρίου ημερολογίου που αποτειχίστηκαν τον χρόνο εκείνο, δεν γνώριζαν τίποτε από την λεγόμενη οικουμενική κίνηση  ή Ένωση των Εκκλησιών των Συκρητιστών του Φαναρίου! 

 


{...} Ιδιαιτέραν όλως αισθάνομαι χαράν ότι θέτω εμαυτόν εις την υπηρεσίαν της Εκκλησίας από του προσώπου Αυτής Θρόνου διά την καλλιέργειαν μεν σχέσεων, όσον ένεστι, στενωτέρας φιλίας μεθ΄όλων των μη ορθοδόξων χριστιανικών Εκκλησιών Ανατολής και Δύσεως. διά την προαγωγήν δε του έργου της Ενώσεως μετ΄εκείνην εξ΄αυτών, ων και των διαφορών η φύσις επιτρέπει την ελπίδα, και τα έργα της αγάπης υπεκκαίουσι τον πόθον. Ήδη διαπνέει τας Ορθοδόξους Εκκλησίας πάσας, ζωηρότερος, ή άλλοτε, ο πόθος της ενώσεως μετά των της Αγγλικανικής Ομολογίας Εκκλησιών. Τα έργα της αγάπης, άτινα εξεδηλώθησαν διαρκούσης της παγκοσμίου συμφοράς υπό των λειτουργών και των ποιμνίων των Εκκλησιών τούτων, προς τας δοκιμασίας και τους δικαίους πόθους των τέκνων της Ορθοδόξου Εκκλησίας εδημιούργησαν ατμόσφαιραν αμοιβαίας εμπιστοσύνης, εντός της οποίας, μελετώντες ήδη τας χωριζούσας διαφοράς, βλέπομεν αυτάς ολονέν σμικρυνομένας, εις τρόπον ώστε να γενικεύηται η πεποίθησις και να εντείνηται η ελπίς, ότι ο Κύριος συνέταμε τας ημέρας του χωρισμού. Αλλ' η Εκκλησία ημών, ως Εκκλησία των Οικουμενικών Συνόδων της αδιαιρέτου Εκκλησίας, των αγνοουσών δογματισμούς από καθέδρας, ως Εκκλησία των Μεγάλων μαρτύρων, ήτις, φέρουσα τα στίγματα του Κυρίου, εξακολουθεί ν' ανταναπληροί τα παθήματα του Χριστού εν τη σαρκί αυτής, έχει αποταμιευμένον εις τας καρδίας ιδία των χριστιανών της Αμερικής, ανεξαρτήτως δόγματος, θησαυρόν ανεκτίμητον αισθημάτων αγάπης και τιμής. Τον θησαυρόν τούτον, ον είδον ιδίοις όμμασιν εκχειλίζοντα επί τη αναγγελία της εκλογής μου, εξαρτάται εξ' ημών, ως ποιμένων, ως ποιμνίου να διατηρήσωμεν και να προσαυξήσωμεν. Πέποιθα δε ότι ούτως έσται διά της χάριτος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά της οποίας είμεθα και ό, τι είμεθα ως Έθνος και ως Εκκλησία, την εν τω κόσμω αποστολήν ημών εκπληρούντες διά δόξης και ατιμίας, διά δυσθημίας και ευφημίας, ως αγνοούμενοι και επιγινοσκώμενοι, ως αποθνήσκοντες και ιδού ζώμεν... ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες. Διά τούτω αδελφοί εν Χριστώ περισπούδαστοι και τέκνα αγαπητά. Μείνωμεν εν τη αγάπη ''ήτις εστίν ο σύνδεσμος της τελειότητος'', και ήτις και την πικρίαν μεταποιεί εις γλυκήτητα, και την θλίψιν μεταβάλλει εις χαράν, και την απόγνωσιν μεταβάλλει εις ελπίδα. Ο δε Θεός της Αγάπης, ο διά της θλίψεως οδηγών είς την δόξαν και άτομα και λαούς, ο πιστός εις τας επαγγελίας Αυτού, δεν θ΄αφήση ημάς να πικρανθώμεν, υπέρ ο δυνάμεθα, αλλά ''ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υπενεγκείν'', Αυτώ μόνω τιμή, δόξα και Κράτος εις τους αιώνας των αιώνων Αμήν.''


Ο ενθρονιστήριος λόγος του Μελετίου Μεταξάκη δημοσιεύθηκε την ίδια εποχή στις εφημερίδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης:

 ''Ελεύθερο Βήμα'', ''Εστία'', ''Καθημερινή'', ''Βραδυνή'', ''Εφημερίς των Βαλκανίων, ''Νέα Αλήθεια, ''Μακεδονία'' κ. α. 

Το βιβλίο ''Επίσημα έγγραφα περί Ενθρονίσεως Μελετίου'', 

Αλεξάνδρεια 1922, σελ. 25-26, 

το αλιεύσαμε από την Ψηφιοθήκη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ΑΠΘ.

Η φωτογραφία του εικονιζόμενου δημοσιεύεται για πρώτη φορά στο διαδίκτυο 

και προέρχεται από την εφημερίδα των Ελλήνων της Αμερικής ''Εθνικός Κήρυξ'', Μάρτιος 1918, αρ. 3.



Ιστολόγιο ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF