ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 4 Μαΐου 2018

ΠΑΠΑ - ΑΡΣΕΝΗΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1873-1938)





+ ΠΑΠΑ ΑΡΣΕΝΗΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ 


ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ


(1873-1938)


ΜΕΡΟΣ 2ον - Τελευταίο


{...) Ούτε ο αποσχηματισμός, ούτε η κουρά εμπόδισαν τον ομολογητή π. Αρσένιο να συνεχίσει τον αγώνα του για την Ορθοδοξία. Γύρισε κοντά στο ποίμνιό του και συνέχισε -όπως και πρώτα- να εκτελεί τα εφημεριακά του καθήκοντα. Τούτο όμως αγανάκτησε τον σχισματικό Μητροπολίτη και διέταξε να συλληφθεί πάλιν ο π. Αρσένιος, με την κατηγορία της ''αντιποιήσεως αρχής!'' Τα της δίκης που ακολούθησε, τα περιγράφει η εφημερίδα ''Σκριπ'' της 11ης -5- 1928, ως εξής:




ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΔΙΚΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΑΜΙΑΝ


ΚΑΤΑ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ



ΛΑΜΙΑ. -Το παρελθόν Σάββατον 

εν πληθούση αιθούση του Πλημμελειοδικείου της πόλεως, 

εξεδικάζετο υπόθεσις κατά του Παλαιοημερολογίτου Ιερομονάχου Αρσενίου Σακελλάρη, 

εφημερίου Βιτώλης - Πύργου της Φθιώτιδος, 

κατηγορουμένου κυρίως, 

ότι δεν έπαυσε λειτουργών κατά το Παλαιόν Ημερολόγιον, 

μολονότι η Ιερά Σύνοδος καθήρεσε τούτον, κυρίως επί τούτω, 

κατόπιν εισηγήσεως του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Ιακώβου. 

Κατά την δίκην εκλήθησαν ως μάρτυρες της κατηγορίας και δύο ιερείς αντιπρόσωποι του μηνυτού Μητροπολίτου, 

ήτοι ο τέως Γραμματεύς τούτου και ο εν Μακρακώμη αντιπρόσωπος αυτού, 

ως και δύο έτεροι εφημέριοι των προκειμένων χωρίων. 

Κατά το κατηγορητήριο, 

όπερ ανέγνωσε τυπικώς η κατηγορούσα Αρχή, 

ο εν λόγω ιερεύς καταστάς λαικός κατόπιν της επισυμβάσης καθαιρέσεως αποφάσει της Ιεράς Συνόδου, 

εξηκολούθει να ιεροπραττεί, 

αντιποιηθείς ούτω καθηκόντων Δημοσίας Αρχής... 

Ήτοι Εκκλησιαστικού λειτουργού, ακολουθούντος το Παλαιόν Ημερολόγιον. 

Ο κατηγορούμενος διά των υπερασπιστών αυτού, ήτοι των εγκρίτων δικηγόρων Αναστασίου Βενούκα, Φ. και Κώστα Γιαννακογιώργου πολιτευτού, 

απέκρουσε το κατηγορητήριον επί τω λόγω, 

ότι η απόφασις της Ιεράς Συνόδου ως αντισυνταγματική δεν είναι έγκυρος 

και ως τοιαύτη δεν πρέπει να ληφθεί υπόψιν, 

καθ' ότι αύτη δεν εδικαιούτο να καθαιρέσει τούτον ως Παλαιοημερολογίτην, 

εφόσον η μεταβολή του Εκκλησιαστικού ημερολογίου εγένετο άνευ νόμου, 

διά μιας μόνον εγκυκλίου της Ιεράς Συνόδου, εναντίου προς το Σύνταγμα και το Β.Δ. της 18ης Ιανουαρίου 1923! 

Δι' ου ορίσθη, 

ότι η Εκκλησία θα τηρήσει το Παλαιόν Ημερολόγιον, 

δεδομένου ότι η επελθούσα -ως είρηται μεταβολή διά της ρηθείσης εγκυκλίου- είναι παράνομος υπό πάσαν άποψιν. 

Συνεπώς εις ουδένα νόμον προσέκρουσεν ούτος 

ακολουθών εν τη λειτουργία το παλαιόν ημερολόγιον 

κατ΄ακολουθίαν και η καθαίρεσις αυτού υπήρξε παράνομος και άκυρος, 

τοσούτον μάλλον καθ' όσον ούτος, Αγιορείτης ων, ανήκει εις κλίμα, 

μη αποδεχθέν το Νέον ημερολόγιον, 

ουδέποτε διορισθείς εφημέριος υπό του Μητροπολίτου Φθιώτιδος, 

ουδέ χειροτονηθείς υπό τούτου, 

αλλά από των εν Αγίω Όρει Πατέρων, 

μεθ΄ων είναι πνευματικώς ηνωμένος. 



Δι' ο και δεν ανεγνώρισεν, ουδέ αναγνωρίζει την επελθούσα μεταβολήν του -κατά το Παλαιόν ημερολόγιον- εορτολογίου, ως αντικειμένην προς την Εκκλησιαστικήν παράδοσιν, την διδασκαλίαν και την υποτύπωσιν των αοιδήμων Πατέρων της Εκκλησίας, των οπαδών του Μοναχικού Τάγματος εις ο ψυχή τε και σώματι ανήκει! Το δικαστήριον ευρεθέν προ της επιμονής της υπερασπίσεως και διασκεφθέν εξέδοτο απόφασιν, αποκλείουσαν εις ταύτην το δικαίωμά του να απευθύνει ερωτήσεις, προσβαλλούσας το έγκυρον της αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου. Μεθ' ο μετά την ευθαρσή απολογίαν του κατηγορουμένου, το δικαστήριον επέβαλεν εις τούτον ποινήν φυλακίσεως ενενήντα πέντε ημερών, ακολούθως όμως ούτος αφέθη ελεύθερος, ως ενασκήσας το δικαίωμα της εφέσεως κατά της εκδοθείσης, ως είρηται αποφάσεως. Το ακροατήριον, εις ο παρευρίσκοντο και κάτοικοι των περιχώρων χωρίων, επίτηδες αφιχθέντες ενταύθα όπως παρακολουθήσωσι την δίκην τούτην, δεν εφάνη ευμενές προς την εκδοθείσαν απόφασιν, απεναντίας εξεδηλώθη δυσφορία, μετριασθείσα εκ της εντυπώσεως, ότι το δικαστήριον επέβαλεν βαρυτέραν ποινήν κατόπιν αιτήσεως σχετικής του καταδικασθέντος, ίνα δυνηθεί και ενασκήσει το δικαίωμα της εφέσεως. Εν πάση περιπτώσει μεγάλη δυσφορία επικρατεί παρ΄άπαντι τω νομιμόφρονι λαώ του τύπου και των Εκκλησιαστικών παραγόντων, όσον και κατά της Αστυνομίας Λαμίας διά την διαπόμπευσιν του εν λόγω ιερέως, βία και παρανόμως συλληφθέντος και καρέντος εν χρω εις τα κρατητήρια του Τμήματος Ασφαλείας, αφού προηγουμένως εφηρμόσθησαν επί τούτου χειροπέδες, αναμένει δε την άμεσον ενέργειαν ανακρίσεων κατά της πρωτακούστου και βανδάλου ταύτης πράξεως των αστυνομικών οργάνων Λαμίας...


Εφημερίς ''Σκριπ'' της 11ης -5- 1928


Μετά τη δοκιμασία του αυτή (1928), ο π. Αρσένιος βρήκε την ευκαιρία να συνεχίσει τον αγώνα μακρυά από την πατρίδα του. Ήλθε στην Αθήνα και για αρκετά χρόνια (μέχρι το 1931) υπήρξε εφημέριος διαφόρων ορθοδόξων ναών της Αττικής (Αγία Παρασκευή Μοναστηρίου, Άγιος Αθανάσιος Θησείου κ.α.). Το 1931, μετά παραμονή τριών χρόνων στην περιοχή Αθηνών, επισκέπτεται την πολυαγαπημένη του Βίτωλη για να γιορτάσει τα Χριστούγεννα με το πρώτο ποίμνιό του. Μόλις πάτησε το πόδι του εκεί, αστυνομικά όργανα από τη Μακρακώμη με εντολή του Μητροπολίτου Φθιώτιδος έτρεξαν να τον ''προυπαντήσουν'' ζητώντας του να παραδοθεί. 



Και εκείνος από το παράθυρο του σπιτιού του, 

με ψυχραιμία απάντησε στις αιτιάσεις των αστυνομικών: 

''Παρουσιάσατέ μοι ένταλμα συλλήψεώς μου να σας ακολουθήσω. 

Ουδαμώς επιτρέπεται εις εμέ ορθόδοξον όντα ν΄ακολουθήσω νεωτερισμόν, 

αθετών τον όρκον μου και συνεργών εις την διάσπασιν 

της ενότητας εν τη Εκκλησιαστική Λατρεία! 

Ένεκα τούτου διατηρών το εκ παραδόσεως παλαιόν και πολυχρόνιον καθεστώς της Εκκλησίας, 

ευθύς από της εορτολογικής μεταβολής εδήλωσα απόσχισιν 

από της νεωτεριστικής Εκκλησίας 

και προσχώρησιν εις την ''Κοινότητα Γνησίων Ορθοδόξων'', 

εξάλλου τυγχάνων Αγιορείτης, 

δεν ανήκω εις την διοικούσαν Εκκλησίαν της Ελλάδος πνευματικώς και διοικητικώς 

και κατ΄ακολουθίαν δεν δικαιούσθε να παραβιάσετε την προσωπικήν ελευθερίαν 

και το άσυλον της οικίας μου''. 

Τρεις ημέρες παρακολουθούσαν επίμονα το σπίτι του χωρίς αποτέλεσμα. 

Την τρίτη ημέρα για να λυθεί η πολιορκία 

ήλθεν ο Διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος Ασημόπουλος με χωροφύλακες. 

Πλήθος πιστών είχε περικυκλώσει το σπίτι, 

έτοιμοι να αναλάβουν την υπεράσπιση του π. Αρσενίου. 

Ο αστυνομικός Διοικητής αντικρύζοντας την σκηνή αυτή ενευρίασε 

και άρχισε να βρίζει και να απειλεί, 

ότι θα σπάσει την πόρτα του σπιτιού, 

προκειμένου να πάρει τέλος αυτή η κατάσταση. 

Στο άκουσμα των απειλών οι χωρικοί κινήθησαν απειλητικά. 



Ο Διοικητής τότε φοβούμενος την εξέλιξη, πήρε... γλυκό ύφος παρακαλώντας αυτή την φορά τον ιερέα να παραδοθεί, με την υπόσχεση ''επί τω λόγω της τιμής του'', να μην τον πειράξει. Και ο γέροντας τότε πεισθείς, βγήκε και με τα πόδια πήγε στη Μακρακώμη ακολουθούμενος από πιστούς. Σαν όμως απομακρύνθηκαν αρκετά από το χωριό, ο Αστυνόμος με τους χωροφύλακες οι οποίοι τους ακολουθούσαν, παραβίασε την υπόσχεσή του και έδωσε διαταγή να συλλάβουν τον παπά, ενώ διά χτυπημάτων διέλυσε τη συνοδεία του. Με χειροπέδες παρέμεινε ο γέροντας το βράδυ αυτό στο κρατητήριο και το πρωί τον οδήγησαν στον Εισαγγελέα Λαμίας. Μετά από πολύωρη ανάκριση τον άφησαν ελεύθερο και το βράδυ βρισκόταν πίσω στο χωριό του. Από τότε κρυφά λειτουργούσε και φανερά δίδασκε και στερέωνε τους Χριστιανούς. Πολλές φορές παρά τα βαθειά του γηρατειά έβαλε σε ανησυχία τους διώκτες του, που κατά βήμα τον παρακολουθούσαν. Αρκετές φορές τον έπιασαν και αναγκαζόταν να πληρώνει μεγάλα χρηματικά ποσά για να ξαναβρίσκει την ελευθερία του. Οι Χριστιανοί ήταν πάντα στο πλευρό του σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως άλλωστε και για όλους τους πατέρες που αντιμετώπιζαν παρόμοιες καταστάσεις. Δεν μπόρεσε να στεριώσει κι αυτή την φορά στη Βίτωλη και έφυγε για την Αθήνα. Ήταν η τελευταία του φορά. Εν τω μεταξύ οι Χριστιανοί στην Βίτωλη, πιστοί στα αχνάρια που τους άφησε, με πολλούς και σκληρούς αγώνες έκτισαν ένα καινούριο, δικό τους εκκλησάκι, που το αφιέρωσαν στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Σ΄αυτό το εκκλησάκι τον υποδέχθηκαν το 1936, ένα μήνα προτού κοιμηθεί. Ήλθε στη Βίτωλη τότε με την επιθυμία να περάσει τις τελευταίες του στιγμές κοντά στο πρώτο ποίμνιό του. Στο κρεβάτι παρέμεινε αρκετές ημέρες, αλλά ποτέ μόνος.


Τα βράδια κυρίως, 

που οι Χριστιανοί τελείωναν τις δουλειές τους, 

μαζεύονταν γύρω του και ώρες ολόκληρες άκουγαν τις διδασκαλίες του 

και τις πατρικές συμβουλές του.

 Κι όταν αργά αποφάσιζαν να φύγουν, 

ο γέροντας πάντα πρόθυμα τους ''ξεπροβόδιζε'' μέχρι τη σκάλα κι από εκεί 

τους ευλογούσε και τους καληνύχτιζε. 

Μόνο ένα βράδυ δεν τα κατάφερε να σηκωθεί για να τους συνοδέψει. 

Ήταν το βράδυ που θα παρέδιδε την ψυχή του. 

Κι αυτή την φορά όμως δεν τους άφησε παραπονεμένους. 

Τους ευλόγησε και τους έδωσε την ευχή του από το κρεβάτι του πόνου. 

Και μετά τα Μεσάνυχτα κοιμήθηκε εν Κυρίω. 

Ο π. Αρσένιος υπήρξε αληθινός διδάσκαλος. 

Παντού και πάντα κήρυττε την αλήθεια της ορθής πίστεως τονίζοντας αδιάκοπα 

και τους κινδύνους, τις δοκιμασίες που διατρέχει κανείς ακολουθώντας την. 

Άλλωστε, 

ο ίδιος είχε αντιμετωπίσει πολλές φορές τις ωμότητες των Διωκτών της Πίστης. 

Κάποτε μάλιστα 

τ ο ν  έ δ ε σ α ν  π ί σ ω  α π ό  έ ν α  ζ ώ ο  

σ έ ρ ν ο ν τ ά ς  τ ο ν  έ τ σ ι,  α π ό  τ ο ν  έ ν α  μ α χ α λ ά  σ τ ο ν  ά λ λ ο... 

Κι αυτό για να τρομοκρατήσουν τους αγωνιστές ιερείς και πιστούς. 

Βαρειά η δοκιμασία αυτή, 

αλλά πάντα υπέμενε ''εν τω ενδυναμούντι Χριστώ''. 

Την κηδεία του παρακολούθησε πολύς κόσμος από τα γύρω χωριά. 

Ιερείς που παρευρέθηκαν ήταν ο π. Μηνάς, ο παπα - Γιώργης, 

καθώς και οι μοναχοί Παίσιος και Ευσέβιος. 

Χαρακτηριστικό από την κηδεία του, 

που έγινε μάλιστα απ' όλους αντιληπτό ήταν, 

ότι όταν το λείψανό του έβγαινε από τον ναό προς ενταφιασμό, 

τ ρ ί α  λ ε υ κ ά  π ε ρ ι σ τ έ ρ ι α  φ ά ν η κ α ν 

(που τέτοια δεν υπήρχαν στο χωριό) 

και πέταξαν γύρω από το τίμιο λείψανό του, 

μέχρι που τα χώματα το σκέπασαν! 

Μετά εξαφανίσθηκαν, βάζοντας σε απορία και θαυμασμό τους πιστούς. 



Την πλούσια βιβλιοθήκη, πατερικών και άλλων εκκλησιαστικών βιβλίων που άφησε, την παρέλαβαν ιερείς και διάφοροι Χριστιανοί, πνευματικοπαίδια του γέροντα. Σώζονται επίσης και μερικά χειρόγραφά του, στα οποία μπορεί κανείς να διαβάσει δυνατούς λόγους του, που αναφέρονται στα Ευαγγέλια των Κυριακών. Περίφημα είναι και τα -περί ημερολογίου- άρθρα του, τα οποία κατά καιρούς δημοσιεύθηκαν στον ''Κήρυκα των Ορθοδόξων''. Η ζωή και η δράση του π. Αρσενίου αποτελεί ένα ζωντανό τμήμα της Ιστορίας, της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Μέχρι την τελευταία του στιγμή εργάσθηκε για την ακεραιότητα της πίστεως, με ζήλο και προθυμία. Εργάσθηκε με επίγνωση της κλήσεως και της ευθύνης του. Σαν τίμιος εργάτης του Χριστού!


Κ. Γ.


Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΊΤΗΣ
Εκ του ιστορικού, ορθοδόξου περιοδικού 
''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ'' 
του μακαριστού Μητροπολίτη Πενταπόλεως των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών 
κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου
αριθ. τεύχους 7,
 Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβριος 1977,
 σελίδες 82-87.
Μέρος 2ον. 
Τελευταίο.



Περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF