ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΜΟΝΑΧΙΚΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ




ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ


ΤΕΤΑΡΤΗ 27/1ου/2017 Νέο Ημερολόγιο.


Κ
αί πάλι δίωξη! Καί πάλι δίωξη φρονήματος! Στο Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης γίνεται καί πάλι δίκη κατά τών γνησίων Εσφιγμενιτών Μοναχών. Οι εγκαταβιούντες στό κονάκι τών Καρυών πατέρες δικάζονται διότι δεν επέτρεψαν στην χαλκευμένη υπό των ψευδοεσφιγμενιτών εισβολή να καταβάλει και να υποστείλει την τελευταία σημαία ομολογίας στην πρωτεύουσα του Αγίου Όρους. Καλούμε όλους τους εν Χριστώ αδελφούς να δώσουν το παρών στην δίκη των πατέρων όχι μόνο για ηθική υποστήριξη αλλά καί για να διατρανώσουμε τέλος πάντων ότι υπάρχουν ακόμη ορθόδοξοι καί Έλληνες που αντιστέκονται.



Καλούμε όλους τους πιστούς Πατριώτες που κατανόησαν σε βάθος το νεοταξικό μένος του Φαναρίου να μας συμπαρασταθούν. Καλούμε καί τούς συναγιορείτας αδελφούς πού προσφάτως ερράπισαν γενναίως το δαιμονικό προσωπείο του Οικουμενισμού με την εκκοπή του Πατριαρχικού μνημοσύνου να έλθουν τήν Τετάρτη στό Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, για να πούμε όλοι μαζί τήν αλήθεια: - Ότι οι Εσφιγμενίτες δέν διώκονται ώς ποινικοί άλλ' ώς πιστοί. - Ότι οι Εσφιγμενίτες δέν διώκονται ώς φονταμελιστές, άλλ' ώς ομολογητές. - Οι Εσφιγμενίτες δέν δικάζονται ένεκα εγκλήματος άλλ' ένεκα φρονήματος. Ότι οι Εσφιγμενίτες δέν σκοτώνουν για τήν πίστη των, ΑΛΛΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΓΙ' ΑΥΤΗΝ!!! Όλους εσάς καλούμε, τούς εντός καί τούς εκτός, τούς Εγγύς καί τούς μακράν διότι πάντες " οι μή όντες καθ' ημών"...κατά κάποιον τρόπον...


《 ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ ΕΙΣΙΝ 》!!!


Αρνούμαστε τις κατηγορίες οι οποίες αποδίδονται στα Προσωπά μας, ὡς αναληθείς και Προσχηματικἑς, οι οποίες διατυπώθηκαν από την ψευδή σφετεριστική και Παναιρετική Οικουμενιστική «νὲα αδελφὁτητα» που κατέστησε ο Λυκοποιμένας Οικουμενικός "Πατριάρχης", προκειμένου να επιτευχθεί η απομάκρυνση των γνησίων Εσφιγμενιτών μοναχών της συγκεκριμἑνης Μονἡς, οι οποίοι ανθίστανται, για λὁγους καθαρά Γνησίας και ακαιτομήτου Ορθοδόξου Πίστεως. Κατ' ουσἱα η Δικαστική πλεκτάνη αφορά στην μεθὁδευση επιλὐσεων ενὁς βαθύτατου Εκκλησιαστικού θρησκευτικού και ιδεολογικού θέματος, με την εμπλοκἠ καί χρἡση των καταναγκαστικού χαρακτήρα κρατικών μηχανισμών- εξουσιών και την άκρατη ποινικοποίηση του δικαιώματος της Θρησκευτικης αντιρρήσεως.


Με Πράξεις καί αποφάσεις Θρησκευτικών οργάνων, την ορθότητα των οποίων σε Θρησκευτικό δογματικὀ αλλά καί ηθικὁ επίπεδο αμφισβητήσαμε οι ενταχθέντες ὡς Μοναχοί στην συγκεκριμένη Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγειακή Μονὴ Εσφιγμένου Αγίου Όρους Άθω, τουλάχιστον από του 1972 καί εντεύθεν επιδιώχθηκε παρανόμως και σκοπίμως η δημιουργία νέου Θεσμικού οργάνου διοικήσεως της 'Ι.Μ. Εσφιγμἑνου (από του ἑτους 2005) ώστε εν τέλει, να εκδιωχθούμε από τούς χώρους στους οποίους ασκήσαμε καί ασκοὐμε το Θρησκευτικὁ μας καθήκον, αφού οι ᾽ κατἡγοροι καί διὡκτες μας δεν είναι διατεθειμἑνοι να αντιληφθουν την επίλυση των Εκκλησιαστικών θρησκευτικων Θεμάτων και διαφορών με άλλο τρόπο, παρα μόνο με τον μοναδικό τρόπο που αυτοί γνωρίζουν με την χρἡση βίας καί ασκήσεως κοσμικἠς εξουσίας.


@Filoi.tis.Gnisias.Esfigmenou.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF