ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΠΕΛΑ ΣΙΞΤΙΝΑ ΣΤΗ ΡΩΜΗ




Κι όμως, η χορωδία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ρωσίας 

έψαλλε ορθόδοξους ύμνους και εκκλησιαστικά τροπάρια, 

μαζί με την με την καθολική χορωδία του Βατικανού σε παπικό ναό της Ρώμης, 

προς τιμήν της 80ής επετείου των γενεθλίων του ''κοσμοκρατορικού'' Ποντίφηκος. 

Τι κι αν είναι εκτός Π.Σ.Ε. η Ρωσική Εκκλησία (για καθαρά πολιτικούς και εθνικιστικούς λόγους), 

ωστόσο η συγκρητιστική σύνταξή της με τον δι-αιρετικό Οικουμενισμό της Δύσης 

είναι ηλίου φαεινότερη, 

ακόμη και από την τελευταία συνάντηση του πάπα με τον Ρώσσο πατριάρχη κ. Κύριλλο στην Κούβα. 

Αλλά και στα καθ' ημάς τείνει να γίνει θεσμός, 

η μετατροπή εκκλησιών σε καλλιτεχνικά παλκοσένικα, 

ποιητικές συναντήσεις και πολιτιστικές συναυλίες, 

με αποτελέσματα πολλοί εκκλησιαστικοί ποιμένες να διερωτώνται με απίστευτο, φαρισαικό σθένος 

και ανομολόγητη, υποκριτική βουλιμία για την εκκοσμίκευση των εκκλησιών! 

Υπάρχει όμως και η βασική παράμετρος αυτής της κοινής συναυλίας: 

η τιμή, η δόξα και ο χαιρετισμός στον αποστάτη ψευδόχριστο της Ρώμης! 

Όλες οι τοπικές εκκλησίες είναι εντυπωσιακά υποταγμένες 

και ολοκληρωτικά τιθασευμένες από την αιμοδιψούσα αγέλη των Οικουμενιστών της Ρώμης και της Πόλης, 

που, ως άλλοι λέοντες ωρυόμενοι περιπατούν ζητούντες  τινες καταπίουν! 

Και ''επιφανείς'' θεολόγοι, αλλά και ''αντιστασιακοί'' Μητροπολίτες, 

που μέχρι την Κολυμπαρική Σύνοδο φωνασκούσαν με διθυραμβικές αποτειχήσεις 

και υπέγραφαν έξαλλους, δονκιχωτικούς αφορισμούς, 

σήμερα πήραν πίσω και τα λόγια τους, αλλά και τις υπογραφές τους!... 

Έφθασαν μέχρι και την οδό της εκούσιας, αμνησιακής ψευδοφροσύνης 

να διατείνονται ανερυθρίαστα και απαξιωτικά απροκάλυπτα, 

όπως ο ελλογιμότατος και εκ του ασφαλούς λαλίστατος κ. Τσελεγγίδης, 

πως ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ουδέποτε... αποτειχίστηκε, 

αλλά πολέμησε τον Μονοθελητισμό μέσα από την αίρεση...! 

Ουέ!



Κοινή συναυλία της Συνοδικής χορωδίας Μόσχας υπό την διεύθυνση του αρχιμουσικού Αλεξίου Πουζακώβ και της χορωδίας της ''Καπέλα Σιξτίνα'' υπό την διεύθυνση του μονσενιόρ Μάσσιμο Παλομπέλα δόθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2016 στη Ρωμαϊκή βασιλική της Παναγίας των Αγγέλων και Μαρτύρων (Santa Maria degli angeli e dei martiri). Σημειωτέον ότι η συναυλία πραγματοποιήθηκε για να τιμήσει την 80η επέτειο γενεθλίων του Ρωμαίου Ποντίφικα, ο οποίος εορτάζει στις 17 Δεκεμβρίου, καθώς και στα πλαίσια της πανηγύρεως του Ρωσικού Ιερού Ναού Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης Ρώμης. 





Ακόμη η συναυλία εντάσσεται στα πλαίσια του Φεστιβάλ Τέχνης «Ρωσία – Ιταλία δια μέσου των αιώνων» (Ρώμη, 9 – 14 Δεκεμβρίου) και ετοιμάσθηκε από την Κοινή Ομάδα Εργασίας για την πολιτιστική συνεργασία μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας και ''Αγίας'' Έδρας με υποστήριξη του Φιλανθρωπικού Ιδρύματος Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος και την Τράπεζα «Ιντέζα». Προ της ενάρξεως της συναυλίας ο Καρδινάλιος Κουρτ Κοχ, Πρόεδρος του Ποντιφικού Συμβουλίου για την προώθηση της ενότητας των χριστιανών ανέγνωσε χαιρετισμό του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου, και εν συνεχείᾳ ο Επίσκοπος Μπογκορόντσκ κ. Αντώνιος, Προϊστάμενος παροικιών του Πατριαρχείου Μόσχας στην Ιταλία, προσφώνησε το ακροατήριο εκ μέρους του Αγιωτάτου Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών κ.κ. Κυρίλλου. 




Η χορωδία της Καπέλα Σιξτίνα ερμήνευσε το γρηγοριανό μέλος «Gaudete in Domino» και το έργο του Giovanni da Palestrina «Ave Maria», «Canite tuba» και «Hodie Christus natus est». Η συνοδική χορωδία ερμήνευσε τα έργα του Ραχμάνινωφ και του Μητροπολίτη Ιλαρίωνα. Εν κατακλείδι και οι δύο χορωδίες από κοινού εμρήνευσαν «Te Deum laudamus» του Δ. Μπορτινιάνσκι και το «Tu es Petrus» του Giovanni da Palestrina.


 

Μετά το πέρας της συναυλίας ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ μιλώντας στο ακροατήριο σημείωσε τη σπουδαιότητα της συνεργασίας στον πολιτιστικό τομέα για την προώθηση των σχέσεων Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, στις οποίες δόθηκαν νέα κίνητρα με την ιστορική συνάντηση του Αγιωτάτου Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών κ.κ. Κυρίλλου με τον Πάπα Ρώμης Φραγκίσκο τον περασμένο Φεβρουάριο στην Αβάνα. 



Επίσης το ακροατήριο χαιρέτισαν ο Πρέσβης της Ρωσική Ομοσπονδίας στην Αγία Έδρα κ. Α. Αβντέγιεφ, η Γενική Παραγωγός του Φεστιβάλ «Ρωσία – Ιταλία. Δια μέσου των αιώνων» και διακεκριμένης καλλιτέχνης της Ρωσίας κα Τατιάνα Σούμοβα, και ο μονσενιόρι Φράνκο Κουτρόνε, Προϊστάμενος της βασιλικής της Παναγίας των Αγγέλων και Μαρτύρων. Εν κατακλείδι στον Καρδινάλιο Κουρτ Κοχ, τον Ιερέα Hyacinthe Destivelle και σε όσους στηρίζουν τη Συνοδική χορωδία Μόσχας στην καλλιτεχνική δράση αυτής, απονεμήθηκαν τα τιμητικά διακριτικά της.


 

Υ.Γ. Όσον δε αφορά τον Μέγα άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή έγραφε ούτος: 

"Εἰ καί ὁ βασιλεύς καί ὁ Πατριάρχης καί ἡ Σύνοδος γράψωσι πρός τόν Ρώμης 

ἔγγραφον συγκατάθεσιν τῆς πίστεως κατά τό εἰκός, 

ἐγώ πάλιν οὐ κοινωνῶ ὑμῖν,

ἐπειδή ἐν τοῖς Διπτύχοις μνημονεύετε Σεργίου, Πύρρου,Παύλου καί Κύρου,

οἵτινες ἔξαρχοι κεχρηματίκασι τῆς αἱρέσεως,

καί οὐ μόνον ὑπό τοσούτων Συνόδων ἀνεθεματίσθησαν ἐν Ἱεροσολύμοις,ἐν Ρώμῃ καί ἐν Ἀφρικῇ,

ἀλλά καί ἀπέθανον ἐν τῇ αἱρέσει καί τῷ χωρισμῷ τῷ ἀπό τῆς καθόλου Ἐκκλησίας,

καί ἐπειδή ὑμεῖς ἐκείνοις κοινωνεῖτε,εἰ καί Ὀρθόδοξοι γένησθε,

οὐ κοινωνῶ ὑμῖν,ἐπειδή κοινωνεῖτε τοῖς ἀκοινωνήτοις.

Είχε διακόψει την κοινωνία με όλα τα Πατριαρχεία της Ανατολής, 

αφορίστηκε και αναθεματίσθηκε από την ίδια την Εκκλησία,  

μαζί με τον μακάριο μαθητή του Αναστάσιο, τον αγιώτατο πάπα Μαρτίνο, 

τον άγιο Σωφρόνιο πατριάρχη Ιεροσολύ­μων και όλους τους ορθοδόξους και ομοφρονούντας με αυτόν. 

Και στο τέλος ο έπαρχος έκοψε μέλη του σώματός του και τον περιέφεραν σε όλη την πόλη, 

πριν εξορισθεί στην Λαζική. 

Αυτοί ήταν οι γνήσιοι και αυθεντικοί Ομολογητές της Πίστεως, 

που αποτειχίστηκαν από την αίρεση 

και όχι οι σημερινοί ''αντιστασιακοί επαναστάτες'' του μισθού και της βολής,  

που, ενώ αφορίζουν τον Οικουμενισμό, κοινωνούν μαζί του! 

Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του περισσού. 

Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF