ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2016 ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ ΦΥΛΗΣ ΑΤΙΚΗΣ



Εκ της Ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών


ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ




ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ''ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'' ΚΑΙ Η ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΑΥΤΗΣ


Δεν υφίσταται ούτε η ελαχίστη ελπίς ότι μία τοιαύτη Σύνοδος υπό των συγχρόνων αιρετικών Οικουμενιστών προκαθημένων, ότι θα επιλύσουν κατά Θεόν τα τελευταία θέματα υπ' αυτών. Οι κατηγορούμενοι επί αιρέσει και εσχάτη προδοσία και μάλιστα ο πρόεδρος μίας τοιαύτης ληστρικής Συνόδου κ. Βαρθολομαίος έχει πλειστάκις έργω και λόγω αρνηθεί την Ορθόδοξον Πίστιν. Αυτή η ψευδοσύνοδος είναι συνέχεια του ληστρικού Συνεδρίου του 1923. Τότε αυτή ήτο ελλειπής, διότι δεν συμμετείχαν όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες, σήμερον επιχειρούν με εκβιασμόν από την Νέαν Τάξιν Πραγμάτων να συμμετέχουν όλες και να υπογράψουν τας αντορθοδόξους και αιρετικάς αποφάσεις, δια να απομονώσουν με διωγμόν όσους πιστούς Ορθοδόξους αντιταχθούν εις την λεγόμενην ''ΜΣ της Ο''. 


Εκ προοιμίου αποκλείει ο Βαρθολομαίος την κατά συνείδησιν διεξαγωγήν της Συνόδου αυτής. Δι' αυτό υπήρξε από ετών προετοιμασία αυτής εκβιαστικώς δια να μην υπάρξουν αντιρρήσεις εις αυτήν. Μάλιστα ο πατριάρχης Ρωσίας έχει δηλώσει προ ολίγων ετών, ότι οι αποφάσεις πρέπει να είναι ομόφωνοι. Εάν υπάρχει αντίρρησις το θέμα αναβάλλεται εις ετέραν συνοδικήν διάσκεψιν, έως ότου συνφωνήσουν όλοι, και ότι δεν θα επιλυθούν όλα τα θέματα σε μια Σύνοδον, αλλά θα χρειασθούν περισσότεραι. Εν προκειμένω ο Βαρθολομαίος θέλει όσο το δυνατόν τα καίρια θέματα που αφορούν εις την Ορθόδοξον Πίστιν να επιλυθούν άμεσα χωρίς χρονοτριβήν. Δια ταύτα εδήλωσεν ''Επιθυμούμεν να δηλώσωμεν ευθέως ότι η καθ' ημάς αγιωτάτη Εκκλησία και ημείς προσωπικώς αδυνατούμεν να εννοήσωμεν και αποδεχθώμεν την πραγματοποίησιν μιας Συνόδου, η οποία θα τελεί υπό την δαμόκλειον σπάθην της διαλύσεως αυτής, εάν μια ή περισσότεραι Εκκλησίαι απεφάσιζον να αποχωρήσουν εξ αυτής. 


Μια τοιαύτη Σύνοδος τελούσα υπό την απειλήν της διαλύσεως, είναι προτιμότερον να μη γίνει ποτέ...''. (Δήλωσις πατριάρχου Βαρθολομαίου κατά την Σύναξιν των Προκαθημένων εις Ελβετίαν της 19ην Ιανουαρίου 2016). (''ΕΠΙΚΑΙΡΑ'' 28-1-2016, σελ. 61). Ο Βαρθολομαίος είχε εισηγηθεί αι αποφάσεις να λαμβάνονται κατά πλειοψηφίαν και να είναι υποχρεωτικοί. Προ του εκβιασμού είναι δυνατόν να αποχωρήσουν από την Σύνοδον ένας ή και δυο προκαθήμενοι''. Εις την Σύνοδον της Γενεύης δεν παρέστησαν ο πατριάρχης Αντιοχείας λόγω της διενέξεως και διακοπής κοινωνίας με τον πατριάρχην Ιεροσολύμων και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, ο οποίος κατήγγειλε τον Βαρθολομαίον ''ΩΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ''. (''Ελεύθερη Ώρα'' 5-2-2016). Η Σύνοδος αυτή συνεφώνησαν να συγκληθεί εις την Κρήτην από 16-27 Ιουνίου 2016. (''Ελεύθερος Τύπος'' 28-1-2016, σελ. 17). 


Κατά την διάρκειαν της Συνάξεως εις την Γενεύην αποφασίστηκε επίσης να ιδρυθεί γραμματεία που θα αναλάβει και την οργάνωσιν σχετικής με την συμμετοχήν ετεροδόξων εις την Σύνοδον. Σημειωτέον ότι η συμμετοχή των Ορθοδόξων Εκκλησιών θα είναι καθολική''. (Αυτόθι). Προς χάριν των ετεροδόξων γίνεται η Σύνοδος και να μη συμμετέχουν; Εκάστη αυτοκέφαλος Εκκλησία θα έχει μόνον μια ψήφον. Θα λαμβάνουν τον λόγον Επίσκοποι κάθε Εκκλησίας χωρίς ψήφον!!! 

Η ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

1). Ορθόδοξος Διασπορά: Θα φροντίσουν να υπαχθεί εις το Πατριαρχείον της Κωνσταντινουπόλεως, ή σεινουπόλεως Ιεράρχης.


2). Ο τρόπος με τον οποίον δίδεται το Αυτοκέφαλον μιας Εκκλησίας. Θα φροντίσουν οι του Φαναρίου να ακυρώσουν το Αυτοκέφαλον της Εκκλησίας της Ελλάδος, με αναγνώρισιν αυτού πλην των 36 μητροπόλεων! 


3). Ο τρόπος χορήγησης αυτονομίας εις μιαν Εκκλησίαν, όπως το παράδειγμα της Εκκλησίας της Φιλανδίας που υπάγεται εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, Εκκλησία Κρήτης κ.λπ. θα φροντίσει ο Βαρθολομαίος να κηρύξει αυτόνομες εκκλησίες τα Δωδεκάννησα και 36 μητροπόλεις της Ελλάδος!!! Ως υπονομευτής αυτής κατά την δήλωσιν του Αθηνών Ιερωνύμου! 


4). Τα Δίπτυχα. Ζητεί η Εκκλησία της Κύπρου ως αρχαιοτέρα Αυτοκέφαλος να μνημονεύεται ο Κύπρου προ ή μετά των πατριάρχην Ρωσίας! 


5). Κοινό ημερολόγιον και Πασχάλιον σύμφωνον με το παπικόν τοιούτον. Εάν δεν το κατορθώσουν θα αφήσουν κάθε Εκκλησία να ακολουθήσει αναλόγως, εάν δεν υπάρχουν αντιδράσεις. Το Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως και η Ελληνική Διασπορά το Παπικόν Πασχάλιον!!! 


6). Άρσις κωλυμάτων γάμου. Θα επιτραπεί να γίνεται Οροδόξων μεταξύ ετεροδόξων και αλλοδόξων. Συμμετοχή Ορθοδόξου Ιερέως με Ραββίνον, Μουφτήν, Βουδιστήν, Ειδωλολάτρην, Παπικόν, Προτεστάντην, Μονοφυσίτην κ.λπ. 


7). Νηστεία. Θα αλλάξουν οι κανόνες της νηστείας Τετάρτης, Παρασκευής και Τεσσαρακοστών, σύμφωνα με τους παπικούς, μουσουλμάνους και Εβραίους!!! 


8). Σχέσεις των Ορθοδόξων Εκκλησιών προς τον υπόλοιπον Χριστιανικόν κόσμον. Συμπροσευχή, συλειτουργία, κοινές λιτανείες, τέλεσις ομού μυστηρίων, μετάδοσις Θ. Κοινωνίας εις ετεροδόξους, όπως έπραξε ο Βαρθολομαίος εις την Ραβέννα, ο Μητροπολίτης Νικόδημος της Ρωσίας το 1969 εις Ρώμην. 


9). Ορθοδοξία και Οικουμενιστική κίνησις. Συνεργασία, συμπροσευχή, συμμετοχή εις τα μυστήρια, ανάδοχοι Χριστιανών εις το Βάπτισμα ακόμη και Εβραίων και μουσουλμάνων. Όπως έπραξε ο πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οποίος εβάπτισε νήπιον με ανάδοχον ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΑ. 


10). Η συμβολή των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών στην επικράτησιν των Χριστιανικών ιδεωδών της ειρήνης, ελευθερίας, αδελφοσύνης και αγάπης, μεταξύ των λαών και άρσις των φυλετικών και άλλων διακρίσεων (=ομοφυλοφίλων)!!! (Βλ. ''Βραδυνή της Κυριακής'' 30-1-2016, σελ. 34). Το τελευταίον θέμα (10) είναι αντίγραφον από τας διακηρύξεις των μασόνων! Δείγμα ότι η Σύνοδος αυτή κατευθύνεται υπό της Εβραιομασονίας!!! 



Τα ιδεώδη των Ορθοδόξων Χριστιανών διαχρονικώς είναι πρωτίστως η Ορθόδοξος Πίστις,

 η οποία δι' αγώνων έφθασε ακαινοτόμητος μέχρι των ημερών μας, που σήμερα την απεμπολείτε 

''άγιοι'' προκαθήμενοι. 

Η επικράτησις της ηθικής του Ευαγγελίου, οι Ιεροί Κανόνες και η διδασκαλία της 

Αγίας Γραφής και Ιεράς Παραδόσεως, την οποίαν καταργείτε και θέλετε να μας κηρύξετε 

''ΝΕΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ'' υπό την σκιάν του αναμενόμενου τελικού αντιχρίστου. 

Η Θεολογική σας γνώσις θα συμβάλλει κατά τον Ιερομάρτυρα Κοσμάν Φλαμιάτον 

εις την κατάργησιν τηξς Ορθοδοξίας δι' Οικουμενικής (εν προκειμένω ''Μεγάλης Συνόδου της ''Ορθοδοξίας''!!! 

Ο Κύριος να μας ενισχύση να μείνωμεν πιστοί εις τον Ιησούν Χριστόν και την Εκκλησίαν του έως Θανάτου. 

ΑΜΗΝ.


Εκ του ορθοδόξου περιοδικού της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου 
''ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΙΤΗΣ''
 τεύχος 273, Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2016, σελίδες 37 - 38
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
 Ο πρωτότυπος τίτλος του άρθρου: 
''ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ''ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'' ΚΑΙ Η ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΑΥΤΗΣ''
Η φωτογραφία της ανάρτησης ανήκει στην Σελίδα του F.B. Ιερά Μονή Εσφιγμένου


ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΣΚΟΥΡΛΗΣ 1890 - 1962




...Σαν είδε ο παπάς ότι το μεσημέρι πέρασε και ειδοποίηση για την κηδεία 
δεν είχε πάρει ακόμη, 
έστειλε τον γαμπρό του στο Καπαρέλι για να ειδοποιήσει την Αστυνομία. 
Ο ίδιος καβάλησε το άλογο για να ενημερώσει και 
την Υποδιοίκηση της Χωροφυλακής στην Θήβα. 
-Κύριε Διοικητά, οι Παλαιοημερολογίτες στο Λουτουφί 
κρύβουν έναν καθηρημένο Αγιορείτη παπά και 
σήμερα ετοιμάζονται να κάνουν κηδεία. 
Πρέπει να λάβετε τα μέτρα σας... 
-Και ο ίδιος να' ρθω δεν θα κάνουμε τίποτα παπά μου. 
Τους ξέρω καλά τους Λουτουφιώτες, 
θα με φέρουν στα άκρα και δεν θέλω να αφήσω ορφανά τα παιδιά μου... 
Γι' αυτό άντε στο καλό κι αν θες να βρεις το δίκιο σου κατάγγειλέ το στον Εισαγγελέα.


Εν τω μεταξύ ο γαμπρός του παπά επέστρεψε από το Καπαρέλι με τον Αστυνόμο
και δυο χωροφύλακες
ακριβώς την στιγμή που η κηδεία κατευθυνόταν από τον Ναό στο Νεκροταφείο.
Ο Αστυνόμος και οι χωροφύλακες χαιρέτισαν στρατιωτικά την κηδεία και παραμέρισαν.
Στο τέλος πλησίασαν τον π. Παρθένιο
και ο αστυνόμος ζήτησε την ''άδειά'' του.



-Ευχαρίστως, απήντησε ο Γέροντας δείχνοντας τον ''διορισμό του'' από την Κοινότητα των Γ.Ο.Χ. 


-Τέτοια χαρτιά, παπά μου, εγώ δεν τ' αναγνωρίζω. Θέλω χαρτί από τον Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας. 


-Εάν δεν αναγνωρίζεις της Κοινότητας, να, πάρε την πρόσφατη απόφαση της Κυβερνήσεως. Μας επιτρέπει να λειτουργούμε σε ιδιωτικούς ναούς και παρεκκλήσια. 


-Και πάλι λυπάμαι, αλλά τα χαρτιά σας δεν αρκούν και πρέπει να με ακολουθήσετε... 


-Χωρίς ένταλμα δεν θα έλθω, παιδί μου. Είπε ήσυχα ο π. Παρθένιος. 


-Μα τότε θα φθάσουμε στα άκρα και... Διέταξε τους χωροφύλακες να τον συλλάβουν. Οι χωρικοί τότε, που παρακολουθούσαν πάντα έτοιμοι να υπερασπιστούν, όρμησαν και δια μιας τους αφόπλισαν, απομονώνοντας μάλιστα τον Αστυνόμο στη μάνδρα του Νεκροταφείου. Στη συνέχεια ο π. Παρθένιος με μερικούς πιστούς ξεκίνησαν για την καθιερωμένη ''παρηγοριά'' στο σπίτι της νεκρής. Φυσικά ούτε καν υποψιάζοντο την συνάντηση - έκπληξη που θα είχαν στο δρόμο τους. Στην είσοδο του χωριού η παπαδιά του νεοημερολογίτη παπά με κάμποσους συγγενείς της περίμεναν να ''καμαρώσουν'' δέσμιο τον π. Παρθένιο. Και σαν τον είδε να έρχεται ελεύθερο, η παπαδιά αγανακτισμένη άρπαξε το όπλο του γαμπρού της και τον σημάδεψε. Αστοχούν και οι δυο σφαίρες που προλαβαίνει να ρίξει, οπότε ο γαμπρός της Νίκος ξαναπαίρνει το όπλο για να βοηθήσει την κατάσταση. Την στιγμή εκείνη όμως ακούγεται σπαρακτική η φωνή της παπαδιάς: 


-Φύγε Νίκο! Το μάτι της είχε πάρει έναν χωρικό, που μη μπορώντας να αφήσει ανυπεράσπιστο τον π. Παρθένιο, ήταν έτοιμος να πυροβολήσει. Την κατάσταση, ευτυχώς, την έσωσαν οι ψυχραιμότεροι χωρικοί που μπήκαν στη μέση και κυνήγησαν το συγγενολόι της παπαδιάς μέχρι το σπίτι. Οι πυροβολισμοί που έπεσαν, ακούσθηκαν μέχρι το Νεκροταφείο και σε λίγο κατέφθαναν Αστυνόμος και χωροφύλακες να προλάβουν τα χειρότερα. 


-Προς Θεού, παιδιά, φώναζαν στους υπερασπιστές του π. Παρθενίου, που ακόμη κυνηγούσαν το ασκέρι της παπαδιάς. 


-Αφήστε τους και θα τους τιμωρήσουμε εμείς. Το παρ' ολίγον αιματηρό επεισόδιο σταμάτησε εκεί, και οι χωρικοί με τον Γέροντα έφθασαν επιτέλους στο σπίτι της νεκρής. Την άλλη ημέρα, εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, οι Λουτουφιώτες συγκεντρώθηκαν και πάλι στο Ναό. Είχαν έλθει μάλιστα και πολλοί από τα γύρω χωριά. Μερικοί πήγαν να πάρουν τον π. Παρθένιο (από το σπίτι που τον φιλοξενούσε), που πρόθυμα τους ακολούθησε και τους συνέστησε σταθερή πίστη  και μεγάλη ψυχραιμία. Ο Αστυνόμος που άκουσε και πάλι πρωί - πρωί την καμπάνα απόρησε: 


-Σίγουρα κάτι έχουν πάθει οι άνθρωποι, αφού και μετά τα χθεσινά μυαλό δεν έβαλαν... Μετά την λειτουργία οι πιστοί συνόδεψαν και πάλι τον Ιερέα στο σπίτι και αυτή τη φορά περίμεναν για λίγο κοντά του υποψιαζόμενοι απρόοπτες επισκέψεις. Ο Αστυνόμος ενήμερος όλης της καταστάσεως έδωσε εντολή να κυκλωθεί το χωριό, για να μη τους ξεφύγει ο Ιερέας μέσα από τα χέρια τους. Μετά το μέτρο αυτό του Αστυνόμου οι γεροντότεροι θεώρησαν σωστό να φυγαδεύσουν τον π. Παρθένιο, αλλά δεν είχαν επινοήσει ακόμα τον τρόπο. Όσο γι' αυτό, τους βοήθησε ο Γέροντας. 


-Μη νοιάζεστε. Θα φύγω μπρος στα μάτια τους που θα με χαιρετήσουν κιόλας! Αν θέλετε μόνο, δύο από σάς, πηγαίνετε να φέρετε ταξί από τη Θήβα και περιμένετέ με έξω από το χωριό. Όταν πήρε είδηση ότι το ταξί είχε έρθει, μάζεψε τα ράσα του, φόρεσε μια κάπα τσοπάνου και στο κεφάλι την κουκούλα. Έριξε στον ώμο του ένα ταγάρι και με την αγκλίτσα στο χέρι ξεκίνησε. Περνώντας από το καφενείο, έγνεψε, από μακρυά χαιρετισμό στον Αστυνόμο που βρισκόταν εκεί και πήρε τον αντιχαιρετισμό του. ''Τον χαιρέτισε κιόλας!''. Ακούραστος και ξέγνοιαστος ο π. Παρθένιος, που τα είχε καταφέρει κι' αυτή τη φορά, επέστρεψε στην Αθήνα. 


ΟΙ ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ π. ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ


Κι από την Κάρυστο της Εύβοιας πέρασε ο π. Παρθένιος. Τον έστειλε η Κοινότης των Γ.Ο.Χ να οργανώσει Παραρτήματα στα γύρω χωριά που με θάρρος, επιμονή και καρτερία κρατούσαν τις Πάτριες Παραδόσεις. Κι' αυτή την αποστολή με χαρά του, την δέχτηκε ο Γέροντας και ξεκίνησε με όρεξη για δουλειά. Τον σταμάτησε όμως ο Δεσπότης Καρυστίας Παντελεήμονας, δίνοντας εντολή να τον συλλάβουν και με ''συνοδεία'' να τον οδηγήσουν και πάλι στο Τμήμα Μεταγωγών. Χάρις, όμως στις ενέργειες της Κοινότητος πολύ γρήγορα βρέθηκε ελεύθερος για να πάρει μια νέα εντολή. Έπρεπε να επισκεφθεί τη Θεσσαλία. Τέσσερεις περιοχές η Καρδίτσα, το Μουζάκι, το Μαυρομάτι και το Αγναντερό είχαν ανάγκη από πνευματική καθοδήγηση. Και στις τέσσερεις αυτές περιοχές δημιουργήθηκαν τότε Παραρτήματα, αλλά οι πιστοί δεν είχαν την ευτυχία να έχουν τον π. Παρθένιο για πολύ καιρό κοντά τους. 


Οι αρχές τον απομάκρυναν σύντομα απ' εκεί δίνοντάς του την ευκαιρία να περιοδεύσει ξανά τα χωριά της Θήβας, Λειβαδιάς και Χαλκίδας. Σκληρή δοκιμασία πέρασε και το 1935, όταν ο καινοτόμος Μητροπολίτης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος κατάφερε την υπηρεσιακή κυβέρνηση Μεταξά να απελάσει στο Άγιο Όρος όλους τους Αγιορείτες Πατέρες. Κι ένα πρωινό (εορτή της αποδόσεως των Θεοφανείων) μόλις ο π. Παρθένιος ξεκινούσε από το σπίτι του (οδός Ανδριανού) προς τον Ναό Ζωοδόχου Πηγής Κατσιποδίου (Ν. Κόσμος) του ''προσεφέρθη'' ένα ένταλμα συλλήψεως. Ούτε καν να ειδοποιήσει τους δικούς του πρόλαβε. Τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο Τμήμα Μακρυγιάννη, απ' όπου με τον καφετζή του Τμήματος κατάφερε να δώσει σημεία ζωής στους δικούς του. Τα μέτρα όμως που είχαν λάβει οι Αρχές ήταν τόσο εσπευσμένα, ώστε πριν προλάβει η Κοινότητα να κάνει κάποια ενέργεια, τον είχαν μεταφέρει  στον Πειραιά και εν συνεχεία στη Θεσσαλονίκη. 


Οι ταλαιπωρίες που πέρασε επί οκτώ ημέρες είχαν σοβαρές επιπτώσεις στο φως του. Τελικά τον μετέφεραν στο Άγιο Όρος, αλλά όχι για πολύ. Προς μεγάλη ευτυχία των πνευματικοπαίδων του σύντομα κατέβηκε ξανά στην Αθήνα. Το φως του αριστερού ματιού του όλο και λιγόστευε. Είχε απόλυτη ανάγκη από θεραπεία, αλλά λόγω της συνεχούς διώξεώς του δεν απεφάσισε να μπει σε νοσοκομείο. Την εποχή εκείνη, το έτος 1936 απέθανε ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και τον διεδέχθη ο Τραπεζούντος Χρύσανθος. Αυτός έδειξε συμπάθεια προς τον αγώνα των Γ.Ο.Χ., όπως και η Δικτατορία Μεταξά με τους υπουργούς Δημοσίας Τάξεως Κ. Μανιαδάκη και Παιδείας Κ. Γεωργακόπουλο (μετέπειτα πρόεδρο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού). Τα μέτρα εναντίον των Γ.Ο.Χ χαλάρωσαν και μπόρεσε ο π. Παρθένιος να κάνει τη σχετική θεραπεία του. 


Ήταν όμως κάπως αργά, γιατι το φως του αριστερού ματιού είχε εντελώς χαθεί. Εν τω μεταξύ το έτος 1935 η εκκλησία των αγωνιζομένων για τις παραδόσεις Χριστιανών απέκτησε πνευματική Ηγεσία. Βγήκαν στον Αγώνα τρεις Αρχιερείς, οι οποίοι χειροτόνησαν άλλους τέσσερεις και σχημάτισαν όλοι μαζί την πρώτη Ιερά Σύνοδο. Από τότε ο π. Παρθένιος, και προς μεγάλη του ανακούφιση και χαρά, συνέχισε την δράση του υπό τις ευλογίες της Ιεράς Συνόδου. 


Ο π. ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΚΤΙΖΕΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ


Η έντονη και καρποφόρα δράση, καθώς και η πνευματική ακτινοβολία του π. Παρθενίου είχαν ελκύσει και οδηγήσει κοντά του αρκετές ευσεβείς νέες, που προσδοκούσαν να υποταχθούν και να γίνουν μοναχές. Η κίνηση αυτή φυσικά δεν άφηνε αδιάφορο τον Γέροντα, γιατι πάντα ευχόταν να μεταφυτεύσει και σ' άλλες ψυχές τις Αγιορείτικες αρχές και ευλογίες, που ο ίδιος είχε πάρει. Όμως η διωκόμενη του Χριστού Εκκλησία είχε ακόμη πολύ ανάγκη από γενναίους στην ψυχή στρατιώτες του Χριστού. Και ο π. Παρθένιος ήξερε καλά να ιεραρχεί τις ανάγκες. Εξάλλου και ο σκοπός που εξήλθε από το Άγιο Όρος αυτός ήταν. Υπεύθυνα ν' αγωνισθεί και να δοθεί μέχρι θυσίας στον Αγώνα. Θα βρισκόταν κι ο κατάλληλος καιρός για να δημιουργήσει και ''πνευματική κυψέλη''. Πράγματι όταν τα σκήπτρα του ιερού αγώνα ανέλαβαν οι Αρχιερείς, του δόθηκε η ευκαιρία να ξεκινήσει το έργο του. 


Και πάλι δεν το θέλησε ν' αποσυρθεί αμέσως. Επί τρία ακόμη χρόνια και με τις ευλογίες των Αρχιερέων στάθηκε ''φρουρός στις επάλξεις'' των Ιερών Παραδόσεων. Η όρασή του εν τω μεταξύ είχε σοβαρά κλονιστεί και ίσως αυτό τον έσπρωξε να πάρει την απόφαση: Θα έκτιζε ένα Μοναστήρι προς τιμή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και με πρότυπο τις Αγιορείτικες Μονές. Πρώτα απ' όλα και μετά από πολλές προσευχές και αγρυπνίες διάλεξε τον τόπο που θα θεμελίωνε το ιερό οικοδόμημα. Στην Πάρνηθα! Εκεί υπήρχε και ακόμη σήμερα υπάρχει ένα παλιό εξωκκλήσι του Αγίου Νικολάου με Βυζαντινές τοιχογραφίες. Πάνω απ' αυτό μάλιστα πολλοί ενάρετοι χριστιανοί έβλεπαν κατά καιρούς να στέκεται ένα φωτεινό αστέρι. Σ' αυτό, λοιπόν, το σημείο απεφασίσθηκε να κτισθεί η Μονή. Ο π. Παρθένιος όμως πήρε την πρωτοβουλία, εκτός από τον τρόπο να βρει και το σχέδιο της Μονής. Σαν έμπειρος αρχιτέκτονας με πολύ επιμέλεια το σχεδίασε και το πρωτόδειξε προς κριτική στον αείμνηστο πατέρα της σημερινής Ηγουμένης της Μονής, τον γνωστό πρόκριτο της Π. Κοκκινιάς κ. Μουσουρίδη. 


Η απάντηση που πήρε ήταν χαρακτηριστική: -Μόνο με βασιλικές δωρεές θα κατορθώσεις να κτίσεις το Μοναστήρι που σχεδίασες Γέροντα. -Μα ευλογημένε, απάντησε, αφού η ίδια η Βασίλισσα (εννοούσε την Παναγία) είναι βοηθός μου, οι δωρεές είναι σίγουρες. Κυριολεκτικά έδωσε τον εαυτό του στο κτίσιμο της Ιεράς Μονής. Μαζί του και οι είκοσι αδελφές που αποτέλεσαν την πρώτη συνοδεία του. Σήμερα η Ιερά Μονή του π. Παρθενίου κοσμεί την Πάρνηθα και αποτελεί το καύχημα των Γ.Ο.Χ. Στην Ιερά Μονή της Κοιμήσεως κατέφευγε πολλές φορές και ο Αρχιεπίσκοπος, πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος για να αναπαυθεί και να συζητήσει ολόκληρες ώρες με τον σεβαστό του Γέροντα Παρθένιο. Πραγματικά ετάφη στο κοιμητήριο του Αγίου Νικολάου και τα ιερά Λείψανά του φυλάσσονται στη Μονή σαν θησαυρός ανεκτίμητος. Είκοσι τέσσερα χρόνια κυβέρνησε τις μοναχές κατά τον αρτιότερο τρόπο και ανέδειξε το Μοναστήρι σ' ένα αληθινό Κοινόβιο με ποιότητα πνευματικής ζωής. Ακούραστος Λειτουργός λειτουργούσε σχεδόν καθημερινώς, στις δε αγρυπνίες στεκόταν πάντοτε ορθός χρωματίζοντας πολλές φορές με την φωνή του την χορωδία των Μοναζουσών. 


Η ακριβής τήρηση των Ιερών κανόνων ήταν η αμέριστη μέριμνά του. Τήρηση χωρίς εξουσίες. Το έτος 1948 έτυχε να επισκεφθούν το Μοναστήρι οι Βασιλείς Παύλος και Φριδερίκη. Ο π. Παρθένιος με όλες τις μοναχές τους υποδέχθηκαν στο Ναό, σύμφωνα μάλιστα με το Βυζαντινό Τυπικό. Μετά την Δοξολογία στο Ναό, τους έβαλαν ''τράπεζα'', στην οποία λόγω της ημέρας, ευλογήθησαν μόνο νηστήσιμα φαγητά, οπότε αρπάζοντας την ευκαιρία ο π. Παρθένιος διακήρυξε: -''Η εντολή του Θεού ισχύει και για τους Βασιλείς''. Την πίστη και τον αυθορμητισμό του εξετίμησαν πολύ οι Βασιλείς και εις ένδειξη της ικανοποίησεώς τους διέθεσαν την απαραίτητη για το Μοναστήρι ξυλεία από το Βασιλικό Κτήμα. Παιδαγωγική, αλλά και καλογερική ήταν η στάση του Γέροντα προς τις δόκιμες μοναχές. Με υπομονή και ειλικρινή αγάπη προσπαθούσε να τις βάλει στο κλίμα της μοναχικής ζωής. Λιτός πάντοτε και ασκητικός στην ιδιωτική του ζωή, λαμπρός και πανηγυρικός στις Ιερές Ακολουθίες και στις Θείες Λειτουργίες. Κατά τις μαρτυρίες πολλών υπερηλίκων μοναζουσών, η όψη του αλλοιωνόταν κατά την Θ. Λειτουργία και πολλά πνευματικοπαίδια του πολλές φορές τον είδαν να στέκει πάνω απ΄την γη! Ατέλειωτη ήταν και η φιλοξενία του καθώς και η συμπάθειά του προς τους φτωχούς. Είχε καταφέρει να συγκρατεί τον εαυτό του από την οργή και να βρίσκει χίλιους τρόπους για να ωφελεί, να φροντίζει ή να καθοδηγεί σωστά κάθε ψυχή. 


Ο π. Παρθένιος ασχολήθηκε και με την έκδοση Πατερικών Βιβλίων, όπως: ''Τα Ασκητικά του Οσίου Εφραίμ'', την ''Αποστολική Σαγήνη'' και τους ''Μαργαρίτας του Χρυσοστόμου''. Παράλληλα με τις φροντίδες της Μονής μεριμνούσε από πολύ κοντά και για την συνέχιση του Ιερού Αγώνα. Πρώτος έδινε το παρόν στις Γενικές Συνάξεις της Εκκλησίας. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ που είχε πραγματικά εκτιμήσει τις προσπάθειες μιας ολόκληρης ζωής του π. Παρθενίου τον ψήφισε και στις 11 Μαίου του 1962, τον χειροτόνησε Επίσκοπο Κυκλάδων. 



Δεν πρόλαβε όμως να προσφέρει στον Αγώνα σαν Επίσκοπος.
Αλλά, τα είχε όλα προηγουμένως προσφέρει.
Έπεσε στο κρεβάτι άρρωστος.
Οι ημέρες που παρέμεινε ήταν πλούσιες σε σοφές συμβουλές και
πολύτιμες για την Μονή υποδείξεις.
Φαίνεται ότι προαισθάνθηκε το τέλος του και την παραμονή του Αγίου Νικολάου,
προστάτη της Μονής,
κάλεσε για τελευταία φορά όλη την Αδελφότητα.
Αλληλοσυγχωρήθηκαν και τους έδωσε τις τελευταίες ευλογίες του
για τον δύσκολο αγώνα που θα συνέχιζαν μετά τον θάνατό του.
Την άλλη ημέρα κοιμήθηκε εν Κυρίω αφήνοντας ζωντανό το παράδειγμά του.
Μαζί με την συνοδεία του,
τον π. Παρθένιο εθρήνησε κι όλος ο αγωνιζόμενος
Κλήρος και λαός της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ Ελλάδος.
Η μορφή του υπήρξε ζωογόνος ήλιος που γύρω του
σκόρπισε ολοφώτεινες τις ακτίνες της ορθής πίστεως.
Πόσο χρήσιμες είναι πράγματι τέτοιες μορφές
μέσα στην ταλαιπωρημένη και συγχυσμένη από την αποστασία κοινωνία μας.
Ας έχουμε την ευχή του!

Δ' Μέρος

Τελευταίο




Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα και επιμέλεια
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
 Απόσπασμα εκ του ιστορικού, ορθοδόξου περιοδικού
''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''
 του αειμνήστου Επισκόπου Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.
Τόμος Γ', σελίδες 33 - 43. Πειραιεύς 1978.
 Η φωτογραφία της ανάρτησης δεν ανήκει στον μακαριστό Γέροντα και είναι παρμένη εκ της Σελίδας του f.b.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ.



Περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''


ΤΟ ΧΑΛΙΝΑΡΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ Η ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΛΥΠΗ




Ένας αδελφός έκανε συνεχώς αυτή την προσευχή στο Θεό: 

- Κύριε, δεν έχω φόβο Θεού!

 Στείλε μου λοιπόν κεραυνό ή καμιάν άλλη τιμωρία ή αρρώστια ή δαιμόνιο, 

μήπως κι έτσι έρθει σε φόβο η πωρωμένη μου ψυχή.


Άλλοτε πάλι παρακαλούσε κι έλεγε: - Ξέρω πώς έχω πολύ αμαρτήσει ενώπιόν Σου, Δέσποτα, και πώς είναι αναρίθμητα τα σφάλματά μου. Γι αυτό και δεν τολμώ να Σου ζητήσω να με συγχωρέσεις. Αν όμως είναι δυνατόν, συγχώρεσέ με για την ευσπλαχνία Σου. Αν πάλι είναι αδύνατον, τουλάχιστον τιμώρησέ με στη ζωή αυτή και μη με κολάσεις στην άλλη. Κι αν είναι και τούτο ακόμη αδύνατον, στείλε μου εδώ ένα μέρος της τιμωρίας και αλάφρωσέ μου εκεί την κόλαση. Άρχισε μόνο από τώρα να με τιμωρείς. Αλλά τιμώρησέ με σπλαχνικά, όχι με την οργή Σου, Δέσποτα. Έτσι λοιπόν μετανοούσε έναν ολόκληρο χρόνο κι αυτά έλεγε με δάκρυα ικετευτικά, ολόθερμα και ολόψυχα, λιώνοντας και τσακίζοντας σώμα και ψυχή με νηστεία και αγρυπνία και άλλες κακουχίες. 


Μια μέρα καθώς καθόταν καταγής, όπως συνήθιζε, θρηνώντας και φωνάζοντας σπαραχτικά, από την πολλή του λύπη, νύσταξε κι αποκοιμήθηκε. Και να! Παρουσιάζεται μπροστά του ο Χριστός και του λέει με φωνή γεμάτη ιλαρότητα: - Τι έχεις, άνθρωπέ μου; Γιατί κλαίς έτσι; Ο αδελφός Τον αναγνώρισε και αποκρίθηκε έντρομος: - Γιατί έπεσα, Κύριε! - Έ, σήκω! - Δεν μπορώ, Δέσποτα, αν δεν μου δώσεις το χέρι Σου! Τότε Εκείνος άπλωσε το χέρι Του, έπιασε τον αδελφό και τον σήκωσε. Μα κι όταν αυτός σηκώθηκε, συνέχισε να θρηνεί. - Γιατί κλαις, άνθρωπέ μου; Γιατί είσαι λυπημένος; του ξαναλέει ο Κύριος με απαλή και ιλαρή πάλι φωνή. - Δεν θέλεις, Κύριε, να κλαίω και να λυπάμαι, απάντησε ο αδελφός, πού τόσο πολύ Σε πίκρανα, αν και απόλαυσα τόσα αγαθά από Σένα; Εκείνος άπλωσε ξανά το χέρι Του, τ΄ ακούμπησε στο κεφάλι του αδελφού και του είπε: - Μη λυπάσαι πια. 


Γιατί αν έδωσα το αίμα μου για σένα, πολύ περισσότερο θα δώσω συγχώρηση και σε σένα και σε κάθε άλλη ψυχή που γνήσια μετανοεί. Μόλις συνήλθε ο αδελφός από την οπτασία, ένιωσε την καρδιά του γεμάτη χαρά. Έτσι πληροφορήθηκε πώς ο Θεός τον ελέησε. Κι από τότε ζούσε με πολλή ταπείνωση, ευχαριστώντας Τον. Είπε ένας γέροντας: Αν πέσεις σε μια αμαρτία και σηκωθείς κι αρχίσεις να θλίβεσαι και να μετανοείς γι αυτήν, πρόσεξε να μη σταματήσεις τη λύπη και τους στεναγμούς ενώπιον του Κυρίου ως την ημέρα του θανάτου σου. Αλλιώς θα πέσεις πάλι γρήγορα στον ίδιο βόθρο. 


Η κατά Θεόν λύπη είναι για την ψυχή χαλινάρι, πού δεν την αφήνει να πέσει. Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Ποιμένα: - Αββά, ήταν δύο άνθρωποι, ο ένας μοναχός και ο άλλος κοσμικός. Μια νύχτα ο μοναχός αποφάσισε να πετάξει το σχήμα του μόλις θα ξημέρωνε. Ο κοσμικός πάλι αποφάσισε να γίνει μοναχός. Και οι δυο όμως πέθαναν την ίδια νύχτα, κι έτσι δεν πρόφτασαν να πραγματοποιήσουν τις προθέσεις τους. Σαν τι θα θεωρηθούν άραγε;


  

Και ο γέροντας αποκρίθηκε. - Ο μοναχός πέθανε σαν μοναχός και ο κοσμικός πέθανε σαν κοσμικός. Γιατί έφυγαν στην κατάσταση πού βρέθηκαν.



Μικρός Ευεγερτινός


ΜΟΝΑΧΟΥ ΘΕΟΦΑΝΗ ΚΛΙΜΑΚΑ ΘΕΙΩΝ ΧΑΡΙΤΩΝ




Οικτρός μοναχός, 

λεγόμενος Θεοφάνης, 

Κλίμακα θείων χαρίτων σου εκθέτω,

 αυτήν που η πείρα δίδαξε στους θεοφόρους. 

Η καθαρότατη προσευχή είναι το πρώτο. 

Απ’ αυτήν πηγάζει κάποια καρδιακή θέρμη κι ακολουθεί ενέργεια παράδοξη κι αγία.


Κατόπιν τα θεία δάκρυα της καρδιάς κι από αυτά η ειρήνη λογισμών κάθε είδους. Από αυτήν, η κάθαρση του νου αναβλύζει και η θεωρία των άνω μυστηρίων, και μετά έλλαμψη παράδοξη μ’ άρρητο τρόπο κι ανείπωτος φωτισμός της καρδιάς από τούτη και από δω πάλι, τελειότητα χωρίς τέλος. Πλάτος λοιπόν απέραντο έχει κάθε σκαλί της, κι ας περιλαμβάνεται σ’ ένα στίχο μόνο. Στην κλίμακα αυτήν, το κάτω σκαλοπάτι την καθαρή προσευχή μόνο υπογραμμίζει, της οποίας είναι πολλά, αμέτρητα τα είδη. Κι αν θέλαμε να κάνομε ένα κατάλογό τους ο λόγος θα τραβούσε πολύ σε μάκρος. Το ίδιο σκέψου, αγαπητέ, και στ’ άλλα που δάσκαλός τους είναι η πείρα, όχι ο λόγος. Κλίμακα ασυνήθιστη, στα ουράνια υψωμένη. 


Δέκα σκαλιά, που παράδοξα ψυχές ζωογονούνε. δέκα σκαλιά που τη ζωή της ψυχής κηρύττουν. Και λέει κάπου ένας θεοφόρος πατέρας: « Όποιος δεν τρέχει εδώ, ζωή ν’ αποκτήσει της ψυχής, ας μην ξεγελά με κούφιες ελπίδες τον εαυτό του, πως θα την βρει εκεί πάνω» Δέκα σκαλιά, θεία φιλοσοφία δέκα σκαλιά, καρπός όλων των βιβλίων δέκα σκαλιά, πού το τέλειο δείχνουν δέκα σκαλιά, στους ουρανούς π’ ανεβάζουν δέκα σκαλιά, πού σε κάνουν το Θεό να γνωρίζεις. Η κλίμακα φαίνεται πολύ μικρή στο μήκος αν όμως τη δοκιμάσει κανείς μεσ’ στην καρδιά του, πλούτο θα βρει που ο κόσμος δε χωράει και θεία πηγή που ζωή άγνωστη αναβλύζει. 


Άριστος δάσκαλος η κλίμακα τούτη είναι, για να γνωρίσει καθαρά τα μέτρα του ο καθένας -Τη θεία κλίμακα βλέποντας των δέκα χαρίτων, αν σταθερά επάνω της βρίσκεται νομίζεις, πές μας σε ποιο σκαλί της έχεις φτάσει, ώστε κι εμείς οι ράθυμοι να ωφεληθούμε; -Αγαπητέ, αν θέλεις γι’ αυτά κάτι να μάθεις, γίνε αμέριμνος για κάθε πράγμα είτε παράλογο, είτε εύλογο το βρίσκεις. Αδύνατο να μάθεις χωρίς αμεριμνία, κι αυτά μαθαίνονται με πείρα όχι με λόγο. Τούτο σου λέω ως υπενθύμιση μόνο (ο λόγος είναι αγίων πατέρων θεοφόρων, Αν και θα φανεί βαρύς στην ακοή σου): «Όποιος δε βρεθεί σε κάποιο απ’ τα σκαλιά της, ή δεν έχει αυτά παντοτινή μελέτη, στο τέλος της ζωής, στην ώρα του θανάτου, θα κυριευτεί από φόβο και τρόμο μεγάλο κι από δειλία απέραντη, τη σωτηρία μη χάσει». 


Οι στίχοι μου κατέληξαν να φοβερίσουν, όμως αυτό έγινε προς ψυχικό συμφέρον. Δεν είναι με τα ήπια μάλλον που οδηγούνται στην μετάνοια και στην καλοκαγαθία οι πιο σκληροί-εγώ ανάμεσά τους πρώτος-, όσο είναι με τα φοβερά που δέος προκαλούνε. Άς ακούει όποιος τ’ αυτιά έχει για ν’ ακούει(1). -Άκου κι εσύ που τα ‘γραψες αυτά, και πρόσεξέ το. 


Πώς τόλμησες εσύ ν’ αρθρώσεις τέτοια λόγια, εσύ που τίποτα απ’ αυτά δεν έχεις απολύτως; Πως δεν δοκίμασες φρίκη που τα διδάσκεις; Δεν άκουσες τι έπαθε παλιά ο Ζαν εκείνος, όταν τη θεία Κιβωτό θέλησε να στηρίξει;



-Μη νομίζεις πως αυτά τα λέω για να διδάσκω. τον εαυτό μου στηλιτεύω με τούτα, βλέποντας των αγωνιστών τα έξοχα βραβεία και τη δική μου ακαρπία σε όλα.


Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών


Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΣΚΟΥΡΛΗΣ 1890 - 1962




Ο π. ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ


'' Όταν δε παραδώσουσιν υμάς (εις συναγωγάς), μη μεριμνήσετε πώς ή τί λαλήσετε. δοθήσεται γαρ υμίν εν εκείνη τη ώρα τί λαλήσετε, ου γαρ υμείς εστέ οι λαλούντες, αλλά το Πνεύμα του πατρός υμών το λαλούν εν υμίν''. (Ματθ. ι' 19-20).


Στο επίσημο όργανο της Εκκλησίας της Ελλάδος ''Εκκλησία'' (αριθ. φύλ. 1-2) τον Ιανουάριο του 1930 δημοσιεύεται το παρακάτω ''κλητήριο θέσπισμα''. 


Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ


Προς τον Ιερομόναχον Παρθένιον Σκουρλήν (αγνώστου διαμονής). Καλείσαι ίνα εμφανισθείς ενώπιον της Ιεράς Συνόδου, και εν τοις Γραφείοις Αυτής, τη 15η Φεβρουαρίου 1930, ημέρα Σαββάτω και ώρα 9. 00 π. μ., ίνα δικασθείς ως κατηγορούμενος επί καταφρονήσει Εκκλησιαστικής Αρχής. Προσεπιδηλούμεν δε σοι, ότι αν μη εμφανισθείς τη ως άνω ημέρα και ώρα θέλεις δικασθείς ερήμην. 

Εν Αθήναις τη 2 Ιανουαρίου 1930

Ο Αθηνών Χρυσόστομος Πρόεδρος

Ο Α' Γραμματεύς

Αρχιμ. Γερμανός  Α. Ρουμπάνης


Αμέσως το Διοικητικό Συμβούλιο της Κοινότητος των Γ.Ο.Χ συνέρχεται για να συζητήσει, αν ο π. Παρθένιος θα πρέπει ή όχι να παρουσιασθεί στο Συνοδικό Δικαστήριο για να δικασθεί. Ακούστηκαν διάφορες γνώμες, αλλά τελικά η απάντηση έμενε να δοθεί από τον ίδιο τον π. Παρθένιο. Σε ερώτηση για τυχόν φόβο του να παρουσιασθεί, ο Γέροντας απάντησε θαρρετά και αποφασισμένα. -Τί πάει να πει φόβος, αδελφοί; Μέχρι σήμερα, με τη βοήθεια του Θεού, όταν βρισκόμουν μπροστά στο καθήκον μου, ποτέ δεν αισθάνθηκα το φόβο που λέτε. Την παραμονή της δίκης, ξημέρωνε της Υπαπαντής του Κυρίου, (15-2-1930) ο π. Παρθένιος με πλήθος πιστών ετέλεσε αγρυπνία στον Ναό των Αγίων Τριών Παρθένων στο Ρουφ. 


Το πρωί συνοδευόμενος από μέλη του Δ. Συμβουλίου της Κοινότητος ήλθε στη Μητρόπολη, της οποίας η πλατεία ήταν γεμάτη από τους πιστούς που έτρεξαν να συμπαρασταθούν στον Ιερέα τους. Κάθε Αρχιερέας - Δικαστής που διέσχιζε τους συγκεντρωμένους για να φτάσει στη Μητρόπολη, αισθανόταν από κοντά τη λαχτάρα του ευσεβούς ποιμνίου να θυσιασθεί για τον ποιμένα του. Στις δέκα το πρωί ο π. Παρθένιος, συνοδευόμενος από τους δυο συνηγόρους του Αρχιμανδρίτες Γεωργιάδη και Σκάρπα, παρουσιάσθηκε μπροστά σε δώδεκα Αρχιερείς Δικαστές, τον κυβερνητικό επίτροπο και τους ρασοφόρους Γραμματείς τους. Ύψωσε τα μάτια του στην εικόνα του Χριστού, που βρισκόταν πάνω από την θέση του Προέδρου και σταυροκοπήθηκε. 


Κατέλαβαν όλοι θέσεις και η διαδικασία άρχισε σε οξύ τόνο, όπως την περιγράφει στην συνέχεια ο ίδιος ο π. Παρθένιος, σε έκθεσή του προς την Ιερά Σύνοδο των Γ.Ο.Χ το 1937. Ένας από τους συνέδρους Αρχιερείς απευθυνόμενος στον κατηγορούμενο π. Παρθένιο διέταξε: 


-Βάλε μετάνοια στον άγιο Πρόεδρο. 


-Εδώ δεν ήλθα να βάλω μετάνοια, αλλά να δικασθώ. 


-Μα, αυτό απαιτεί η τάξη. 


-Η τάξη αυτή, το απαιτεί μόνο για σας και τους κληρικούς σας. Ο Αρχιερεύς αγριεύει και απειλητικά του φωνάζει: 


-Βάλε μετάνοια!... Τότε και οι άλλοι Αρχιερείς αναστατώνονται και τον συμβουλεύουν να υπακούσει... Ο Γέροντας τους κοιτάζει ατάραχος, αλλά και... περίλυπος. Στερεότυπα δε τους απαντά: 


-Μετάνοια δεν βάζω... Στην αναστάτωση αυτή οι δυο συνήγοροί του Αρχιμανδρίτες τον πλησιάζουν, για να του εκφράσουν την απορία τους. 


-Αφού δεν βάζεις, Γέροντα, μετάνοια ν' αρχίσει η δίκη, γιατι μας κάλεσες να σε υπεραπιστούμε; 


-Σας κάλεσα για να αποδείξετε αυτό που πριν λίγο με διαβεβαιώνατε έξω, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος δεν έχει δικαίωμα να δικάζει Αγιορείτες. Και εγώ είμαι Αγιορείτης. 


-Μα έτσι που φέρεσαι, Γέροντα, είναι σαν να μας αρνείσαι την υπεράσπισή σου; 


-Και βέβαια σας την αρνούμαι, όταν σεις με συμβουλεύετε να κάνω κάτι άπρεπο και αντίθετο στην συνείδησή μου. Οι δικαστές Αρχιερείς μετά τον διάλογο αυτό απομακρύνουν τους συνηγόρους και αφήνουν μόνο του τον π. Παρθένιο, τον οποίο ο Πρόεδρος του Συνοδικού Δικαστηρίου ρωτά: 


-Γιατί δεν βάζεις μετάνοια; Δεν αναγνωρίζεις εσύ εκκλησιαστική Αρχή; 


-Και βέβαια όχι, την εκκλησιαστική αρχή που δεν αναγνωρίζει την Ορθόδοξο Εκκλησία και τις ιερές Παραδόσεις της. Σαν μοναχός, όταν έβλεπα Ορθοδόξους Αρχιερείς έβαζα όχι μόνο μετάνοια, αλλά και τα χέρια και τα πόδια τους φιλούσα. 


-Εμείς δεν είμαστε Αρχιερείς; τον ρωτούν. 


-Για μένα όχι. 


-Και γιατί; 

-Γιατι ακολουθείτε το Φράγκικο ημερολόγιο και γίνατε Φράγκοι και οι ίδιοι. Θόρυβος ξέσπασε με την κοφτή απάντηση του π. Παρθένιου. Άλλοι οργίστηκαν, άλλοι γέλασαν περιφρονητικά, ενώ ο Πρόεδρος φώναξε: 


-Θέλεις, δεν θέλεις, μετάνοια θα βάλεις! 


-Όχι ποτέ! Δεν μου το επιτρέπει η καλογερική μου συνείδηση, απαντούσε με πόνο και παρρησία ο π. Παρθένιος. Κάποιος από τους Συνέδρους που έβλεπε ότι τίποτα δεν έβγαινε με τις πιέσεις και τις απειλές είπε: 


-Ας τον αφήσουμε επιτέλους, αφού η συνείδησή του δεν του το επιτρέπει. Ησύχασαν τότε και ο Πρόεδρος άρχισε να ρωτά τον π. Παρθένιο συγκεκριμένα πράγματα, δηλαδή πότε ήλθε από το Άγιο Όρος και, πώς εκτελεί χρέη εφημερίου χωρίς την άδεια οικείου επισκόπου. 


-Από δεκαεννιά ετών βρίσκομαι στο Άγιο Όρος, τους απαντά, και είμαι τριάντα επτά ετών. Ποτέ στο διάστημα αυτό δεν βγήκα έξω στον κόσμο και ούτε καν από την σκέψη μου πέρασε. Μας αναγκάσατε όμως σεις με την απόφασή σας να δεχθείτε το παπικό ημερολόγιο και βγήκαμε να παρασταθούμε στους Γνησίους Ορθοδόξους, που αγωνίζονται εναντίον στις καινοτομίες σας. 


-Καλά, μα εσύ ιερουργείς και βαπτίζεις και στεφανώνεις! 


-Όλα αυτά για να εξυπηρετήσω τους πιστούς στα χριστιανικά τους καθήκοντα. 


-Και άδεια για τους γάμους από πού παίρνεις; 


-Από το ιερό Πηδάλιο. Το ρωτώ, και αν δεν υπάρχει κώλλυμμα τελώ το μυστήριο υπ' ευθύνη μου. 


-Πολύ ωραία!... έγινες και Μητροπολίτης, τον ειρωνεύτηκαν. 


-Όχι, δεν κάνω τον Μητροπολίτη, είμαι μόνο ιερέας! 


-Και επιτρέπεται ο ιερέας να είναι χωρίς κεφαλή; 


Ξεχνάς, ότι Εκκλησία υπάρχει, όπου υπάρχει Επίσκοπος; 


-Το γνωρίζω και μάλιστα καλά. Αλλ' αυτό εφαρμόζεται όταν η Εκκλησία μας βρίσκεται σε ειρηνική κατάσταση. Σε καιρό διωγμών, όπως σήμερα, Εκκλησία υπάρχει, όπου υπάρχει Ορθόδοξος Χριστιανός. Εγώ, ένα περισσότερο, είμαι και ιερέας... 


-Δεν μας αναγνωρίζεις, λοιπόν, για κεφαλή της Εκκλησίας; 


-Νομίζω, σας απάντησα καθαρά, πότε θα σας αναγνώριζα... 


-Και όταν μνημονεύεις ''υπέρ του Αρχιεπισκόπου...'' ποιό όνομα μνημονεύεις; 


-Να σας απαντήσω. Στο Άγιο Όρος είναι γνωστό ότι υπάρχει η τάξη να μνημονεύεται ο Οικουμενικός Πατριάρχης και σε περίπτωση θανάτου του μνημονεύουμε απλώς ''υπέρ του Αρχιεπισκόπου ημών'' δηλαδή χωρίς όνομα. Αυτό κάνω κι εγώ. 


-Μα σήμερα ο Πατριάρχης ζει και ονομάζεται Βασίλειος. 


-Για μας έχει πεθάνει από τη στιγμή που δέχθηκε ν' ακολουθήσει τον Πάπα! Πάλι αναταραχή επικράτησε στους Συνέδρους, που του επέστησαν την προσοχή: ''πρόσεχε καλά τι λέγεις''. Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Τρίκκης και Σταγών Πολύκαρπος. 


-Από ποιό Μοναστήρι είσαι, πάτερ; 


-Από τη Σκήτη του Αγίου Παύλου, απ' τη Νέα Σκήτη. 


-Και Γέροντα, ποιόν έχεις; 


-Τον παπα - Νεόφυτο. 


-Ω, να πάρει η ευχή, του παπα - Νεόφυτου καλογέρι είσαι; Ο παπα - Νεόφυτος είναι δικός μου άνθρωπος... 


-Το ξέρω, όπως ξέρω ότι είσαι και  εσύ Αγιοπαυλίτης και μάλιστα ανεψιός του αποθανόντος ηγούμενου της Μονής Σωφρόνιου. 


-Καλά και πήρες ευλογία από το Γέροντά σου, που ήρθες εδώ; 


-Τί να την κάνω την ευλογία, αφού κι αυτός μνημονεύει τον καινοτόμο Πατριάρχη, απαντά ο π. Παρθένιος. 


-Άστα αυτά παπά μου, αγρίεψε ο άγιος Τρίκκης, και γρήγορα να γυρίσεις στη μετανοιά σου, γιατι τα ράσα και τα γένεια σου κινδυνεύουν. 


-Τα ράσα γρήγορα θα τα αντικαταστήσουν οι πιστοί, όσο για τα γένεια κι αυτά πολύ γρήγορα θα γίνουν και μάλιστα πολύ καλύτερα! απάντησε ο Γέροντας. Στο σημείο αυτό εκνευρισμένος επεμβαίνει ο Πρόεδρος. 


-Άφησέ τον, άγιε αδελφέ, αυτός στο Άγιο Όρος μόνο αντιλογία έμαθε. 


-Και βέβαια, έμαθα ν' αντιλογώ στους καινοτόμους. 


-Έλα τώρα, πάτερ, του λέγει ένας Συνοδικός, βάλε μετάνοια κι όλα θα τακτοποιηθούν. 


-Σας επαναλαμβάνω και πάλι. Μόνο όταν επαναφέρετε το Πάτριο εορτολόγιο και ειρηνεύσει η Εκκλησία μας θα το κάμω, και μάλιστα με χαρά και βαθύτατο σεβασμό. Και ο Πρόεδρος με οργή μπροστά στην επιμονή του π. Παρθενίου τερματίζει την συζήτηση. 


-Τράβα να φύγεις απ' εδώ! 


-Χαίρετε! τους εύχεται ευφρόσυνα ο Γέροντας και βγαίνει έξω. 


Τον άφησαν ελεύθερο για ν' αποφύγουν ταραχές των συγκεντρωμένων πιστών. Κατόπιν έβγαλαν την απόφαση: Καθαίρεση και αποσχησματισμό στον π. Παρθένιο. Μετά την απόφαση του Συνοδικού Δικαστηρίου, η Κοινότης των Γ.Ο.Χ υπέβαλε έφεση στο Αναθεωρητικό Δικαστήριο της Ιεράς Συνόδου. Η αναθεώρηση της δίκης ορίσθη για τις 28 Απριλίου του επόμενου έτους 1931. Παραμονές της ορισθείσης ημερομηνίας, ο Πρόεδρος του Δ. Σ. της Κοινότητος, στρατηγός Δ. Δημητρακόπουλος κι άλλα μέλη συναντήθηκαν με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών.  


Θα ήταν Πρόεδρος του Δικαστηρίου και ήθελαν να του τονίσουν ότι ο π. Παρθένιος δεν ανήκε στην Εκκλησία της Ελλάδος και ως εκ τούτου δεν είχαν το δικαίωμα να τον δικάσουν. Του επέδωσαν μάλιστα και σχετικό υπόμνημα. Πλήθος Παλαιοημερολογιτών κατέκλυσαν την πλατεία Μητροπόλεως κατά την ημέρα της αναθεωρητικής διαδικασίας. Συγκεντρώθηκαν για να συμπαρασταθούν ηθικά στον αθώο και ζηλωτή π. Παρθένιο. Η απόφαση που εξεδόθη αργά το μεσημέρι, ανέβαλε επ' αόριστον την δίκη. Από τα ποικίλα σχόλια του Τύπου, χαρακτηριστικό είναι το εξής από την εφημερίδα ''Κήρυξ των Ορθοδόξων'' (αριθ. φύλ. 3. 4/5/31).


ΕΔΙΚΑΖΕΤΟ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ


Θα είπει τις. -Τόσος λοιπόν συναγερμός δια την δίκην ενός ιερέως; Αλλά την Δευτέραν δεν εδικάζετο ενώπιον του δικαστηρίου των Αρχιερέων ο Ιερεύς μας Παρθένιος. Εδικάζετο αυτός ο αγών μας. Εδικάζετο αυτή η Ορθοδοξία. Ευτυχώς ότι η δύναμις αυτής, η άφθαστος και ακατάλυτος επεβλήθη επί των δικαστών και ούτοι ηναγκάσθησαν ν' αναβάλλουν επ' αόριστον την δίκην.


ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΣΤΟ ΛΟΥΤΟΥΦΙ ΘΗΒΩΝ


Το 1931 ο π. Παρθένιος έλαβε την εντολή να εξυπηρετήσει τα χωριά των Θηβών, Λουτουφί και Μπάλτσα. Στο Λουτουφί υπήρχε ο ιδιόκτητος Ναός του Τιμίου Προδρόμου, στα δε Μπάλτσα υπήρχε ο αυτοσχέδιος ξύλινος Ναός της Ευαγγελίστριας. Όλοι στο Λουτουφί παρέμειναν πιστοί στο Πάτριο Εορτολόγιο, εκτός από τον Ιερέα τους που ακολούθησε το νέο, με συνέπεια οι πιστοί να σταματήσουν να τον καλούν στα μυστήριά τους. 


Ήλθε, λοιπόν, ο π. Παρθένιος να τους εξυπηρετήσει και βρήκε αντιμέτωπο τον νεοημερολογίτη Ιερέα, που έκανε χίλιες δυο προσπάθειες να τον απομακρύνει. Ήλπιζε ότι οι Λουτουφιώτες έτσι θα αναγκάζονταν να τον καλέσουν. Εκείνοι όμως αντιδρούσαν ζωηρά σε κάθε δίωξη του Γέροντα, με αποτέλεσμα να τον έχουν κοντά τους ελεύθερο. Η αστυνομία φυσικά πάντα είχε τον νου της για την κατάλληλη στιγμή... Κάποια ημέρα πέθανε η γυναίκα του Προέδρου στο χωριό. 


Ο παπάς σίγουρος, ότι αυτή την φορά είχε στο χέρι τους πιστούς, εκμυστηρεύτηκε σε κάποιον: -Τί θα κάνουν τώρα, θέλοντας και μη, θα με καλέσουν στη κηδεία. -Μην το πιστέψεις παπά μου. Δεν θα διστάσουν να την θάψουν ακόμα και χωρίς παπά. -Ναι, αλλά στο Νεκροταφείο θα βρουν τον Αστυνόμο να τους περιμένει... -Και τί μ' αυτό παπά μου; Τούτοι οι άνθρωποι είναι ικανοί και μ' ολόκληρο τάγμα να τα βάλουν. 



Σαν είδε ο παπάς ότι το μεσημέρι πέρασε
και ειδοποίηση για την κηδεία δεν είχε πάρει ακόμη,
έστειλε τον γαμπρό του στο Καπαρέλι για να ειδοποιήσει την Αστυνομία.
Ο ίδιος καβάλησε το άλογο για να ενημερώσει και την Υποδιοίκηση της Χωροφυλακής στην Θήβα.
-Κύριε Διοικητά,
οι Παλαιοημερολογίτες στο Λουτούφι κρύβουν
έναν καθηρημένο Αγιορείτη παπά
και σήμερα ετοιμάζονται να κάνουν κηδεία.
Πρέπει να λάβετε τα μέτρα σας...
-Και ο ίδιος να' ρθω δεν θα κάνουμε τίποτα παπά μου.
Τους ξέρω καλά τους Λουτουφιώτες,
θα με φέρουν στα άκρα και δεν θέλω να αφήσω ορφανά τα παιδιά μου...
Γι' αυτό άντε στο καλό κι αν θες να βρεις το δίκιο σου κατάγγειλέ το στον Εισαγγελέα.
Εν τω μεταξύ ο γαμπρός του παπά επέστρεψε από το Καπαρέλι
με τον Αστυνόμο και δυο χωροφύλακες
ακριβώς την στιγμή που η κηδεία κατευθυνόταν από τον Ναό στο Νεκροταφείο.
Ο Αστυνόμος και οι χωροφύλακες χαιρέτισαν στρατιωτικά την κηδεία
και παραμέρισαν.

(Συνεχίζεται...)

Γ' Μέρος



Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα και επιμέλεια
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα εκ του ιστορικού, ορθοδόξου περιοδικού
 ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''
 του αειμνήστου Επισκόπου Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.
Τόμος Γ', σελίδες 24 - 33.
Πειραιεύς 1978.



Περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''


ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ ΕΛΠΙΔΙΟ




Μαζί με το λόγο περί ασκητικού βίου στέλνω στην οσιότητά σου, πάτερ Ελπίδιε, και το λόγο περί αγάπης.


Εκτείνεται σε ισάριθμες με τα τέσσερα ευαγγέλια εκατοντάδες κεφάλαια, κι είναι ίσως έργο ανάξιο της προσδοκίας σου, όχι όμως κατώτερο από την δύναμή μου. Ας γνωρίζει όμως η αγιοσύνη σου, ότι και αυτά δεν είναι καρποί της διάνοιάς μου, αλλά αφού μελέτησα τους λόγους των αγίων Πατέρων, και αφού διάλεξα από εκείνα τα νοήματα που συντείνουν στο θέμα μας, συγκεντρώνοντας μέσα σε λίγα, πολλά, για να είναι ευσύνοπτα και να μπορείς να τα θυμάσαι ευκολότερα, τα στέλνω στην οσιότητά σου.


Σε παρακαλώ να τα διαβάζεις με καλή διάθεση και ν’ αναζητείς την πνευματική ωφέλεια που περιέχουν, παραβλέποντας την έλλειψη της λεκτικής ομορφιάς, και να προσεύχεσαι για την μετριότητά μου, που είμαι έρημος κάθε πνευματικής ωφέλειας. Σε παρακαλώ και τούτο: μη θεωρήσεις ενόχληση τα παραπάνω, γιατί εκτέλεσα διαταγή. Και το λέω αυτό, επειδή εκείνοι που ενοχλούμε με λόγους, είμαστε πολλοί σήμερα, ενώ εκείνοι που διδάσκουν ή και διδάσκονται με έργα είναι πάρα πολύ λίγοι. Εσύ όμως, όσο πιο φιλόπονα μπορείς πρόσεξε κάθε κεφάλαιο. 


Γιατί δεν είναι σε όλους, νομίζω, εύκολα κατανοητά όλα, αλλά τα περισσότερα χρειάζονται μεγάλη εξέταση και σύγκριση μεταξύ τους, αν και φαίνεται ο λόγος τους απλούστερος. Ίσως μέσα σ’ αυτά ανακαλύψεις τίποτε χρήσιμο στην ψυχή. Και θ’ ανακαλύψεις πάντως, με τη χάρη του Θεού, εκείνον που διαβάζει με άδολες σκέψεις και με φόβο Θεού και αγάπη. 


Εκείνος, όμως που δεν μελετά για πνευματική του ωφέλεια, είτε αυτά τα κεφάλαια, είτε άλλο οποιοδήποτε βιβλίο, αλλά κυνηγά τις λέξεις για να κακολογεί τον συγγραφέα, για να παραστήσει από οίηση τον εαυτό του σοφότερο δήθεν από αυτόν, αυτός τίποτε ποτέ και πουθενά δεν θα ανακαλύψει ωφέλιμο.




Μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 
1986, β΄τόμος, σελ. 48
Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής 
''Πρόλογος των κεφαλαίων περί αγάπης. Προς τον πρεσβύτερο Ελπίδιο''



Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών


ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗΣ




Τις αμελείς και ράθυμες ψυχές, έλεγε η μακάρια Συγκλητική, κι εκείνες 

πού από νωθρότητα δεν καταφέρνουν να προκόψουν στην αρετή, 

καθώς και όσες κυριεύονται εύκολα από την απόγνωση, 

πρέπει να τις ενθαρρύνουμε.


Αν μάλιστα παρουσιάσουν ακόμα κι ένα μικρό καλό, να το θαυμάζουμε και να το μεγαλοποιούμε. Απεναντίας, και τα πιο σοβαρά και μεγάλα σφάλματά τους, να τα χαρακτηρίζουμε μπροστά τους σαν πολύ μικρά κι ασήμαντα. Γιατί ο διάβολος, πού θέλει όλα να τα διαστρέφει για να μας κολάσει, προσπαθεί να κρύβει από τους αγωνιστές και τους επιμελείς στην άσκηση τις αμαρτίες τους, κάνοντάς τους να τις ξεχνούν, για να τους ρίξει έτσι στην υπερηφάνεια. Ενώ, αντίθετα, στις αρχάριες και αστερέωτες ψυχές παρουσιάζει εξογκωμένα τα αμαρτήματά τους, για να τις ρίξει σε απελπισία. 


Να πώς πρέπει λοιπόν να παρηγορούμε τις ψυχές αυτές που κλονίζονται: Να τους θυμίζουμε την απέραντη συμπάθεια και αγαθότητα του Θεού. Να τις βεβαιώνουμε πώς ο Κύριός μας είναι πολυέλεος και σπλαχνικός και μακρόθυμος, έτοιμος πάντα να ανακαλέσει την καταδίκη των αμαρτωλών ανθρώπων (πρβλ. Ιωήλ 2:13). Σ΄ αυτές τις ψυχές να φέρνουμε και μαρτυρίες από τις άγιες Γραφές, πού να φανερώνουν την απροσμέτρητη συμπάθεια του Θεού σ΄ εκείνους πού αμάρτησαν και μετανόησαν. Να τους λέμε, για παράδειγμα: Πώς η Ραάβ ήταν πόρνη, αλλά σώθηκε χάρη στην πίστη της (Ιησ. Ναυή 2:1 κ.ε. Εβρ. 11:31). Πως ο Παύλος ήταν διώκτης, έγινε όμως σκεύος εκλογής (Πράξ. 9:1 κ.ε.). Και πώς ο ληστής λεηλατούσε και σκότωνε, αλλά μ΄ έναν του μόνο λόγο άνοιξε πρώτος τη θύρα του παραδείσου (Λουκ. 23:39-43). 


 Να τους λέμε ακόμα για τον ευαγγελιστή Ματθαίο (Ματθ. 9:9-13) και τον τελώνη (Λουκ. 18:9-14) και τον άσωτο (Λουκ. 15:11-32) και κάθε άλλη παρόμοια περίπτωση. Και με όλ΄ αυτά να στηρίζουμε τις αδύνατες ψυχές, γλιτώνοντάς τες από την απόγνωση. Τις ψυχές πάλι που κυριεύονται από την υπερηφάνεια, να τις διορθώνουμε με πιο εντυπωσιακά παραδείγματα. 


Να ενεργούμε δηλαδή σαν τους πολύ έμπειρους κηπουρούς, πού, όταν δουν ένα φυτό καχεκτικό και ασθενικό, το ποτίζουν με άφθονο νερό και το περιποιούνται με πολλή φροντίδα, για ν΄ αναπτυχθεί και να δυναμώσει. 



Ενώ, αντίθετα, 

όταν δουν σ΄ ένα φυτό πρόωρα βλαστάρια, κλαδεύουν τα περιττά, για να μην ξεραθούν σύντομα. 

Αλλά και οι γιατροί, 

σ΄ άλλους αρρώστους συνιστούν πολυφαγία και κινητικότητα, 

ενώ σ΄ άλλους επιβάλλουν μακρόχρονη δίαιτα και ακινησία».



Μικρός Ευεγερτινός


Print Friendly and PDF