ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ ΠΡΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΔΑΜΙΑΝΟΝ




Επιστολή του αειμνήστου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου προς τον Ιεροσολύμων Διαμανόν. 

(6-11-1924)



''Ὅταν ἡ ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Κύπρου 

ἀκολουθοῦν τό τῶν Λατίνων ἡμερολόγιον, 

οἱ δέ τῶν Ἱεροσολύμων, Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας τό τῶν Ὀρθοδόξων 
δέν εἶναι μία ἐκκλησία, 
ἀλλ᾿ εἶναι ἐκκλησία σχισματική, ἀσύμφωνος, διῃρημένη. 
Εἶναι αἶσχος, Μακαριώτατε, 
καί ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι καί δή οἱ κληρικοί νά ἐγκαταλείπωμεν τάς πατρῴας παραδόσεις 
καί νά ἀσπαζώμεθα τάς τῶν Λατίνων 
καί τάς τῶν ἀθέων ἀστρονόμων. 
Τήν Ἐκκλησίαν ἐστερέωσαν μέ κόπους καί μόχθους, 
μέ νηστείας καί ἀγρυπνίας, μέ αἵματα,
οἱ θεσπέσιοι καί θεόσοφοι τῆς Ἐκκλησίας μας Πατέρες. 
Αὐτοί ἐθέσπισαν καί πασχάλιον καί μηνολόγιον αἰώνιον, 
ὅπερ ἡ Ἐκκλησία μας ἐπί 1600 ἔτη διετήρησεν ἀλώβητον.''


Τῷ Παναγιωτάτῳ καὶ Μακαριωτάτῳ Πατριάρχῃ τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλὴμ Κυρίῳ Κῳ Δαμιανῷ ταπεινῶς προσκυνῶν εὐλαβῶς ἀσπάζομαι χαριτόβρυτον Αὐτοῦ δεξιάν. Εἰς τὸ ὑπ᾿ ἀριθ...2 φύλλον τοῦ Θρησκευτικοῦ περιοδικοῦ «Ἡ Ἐκκλησία» ἀνεγνώσαμεν ἀπάντησιν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος πρὸς τὸν Μακαριώτατον Ἀθηνῶν Μητροπολίτην κ. Χρυσόστομον. Ἐν τῇ ἐπιστολῇ Ὑμῶν ἐπαινεῖτε τὴν Ἱεραρχίαν τῆς Ἑλλάδος ὅτι καλῶς ἐποίησεν ἀκολουθήσασα τὸ τῶν Λατίνων ἡμερολόγιον καὶ ὅτι ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία φοβουμένη τοὺς Λατίνους δὲν δύναται νὰ τὸ ἀκολουθήσῃ. Ἐπιτρέψατέ μοι Μακαριώτατε νὰ ἐκφέρω τὴν ταπεινήν μου γνώμην περὶ τοῦ ζητήματος τούτου. 


άν, ὡς λέγετε εἶναι ὀρθὸν καὶ καλὸν τὸ ἡμερολόγιον, πρέπει καὶ ὑμεῖς νὰ τὸ ἀκολουθήσετε, δὲν πρέπει νὰ φοβηθῆτε τοὺς Λατίνους, πρέπει νὰ φοβηθῆτε τὸν Θεόν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία ὡς λέγει τὸ Σύμβολον τῆς πίστεως: «Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν». Καὶ ὡς μία ἐκκλησία πρέπει εἰς πάντα νὰ εἶναι σύμφωνος. Ὅταν ἡ ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Κύπρου ἀκολουθοῦν τὸ τῶν Λατίνων ἡμερολόγιον, οἱ δὲ τῶν Ἱεροσολύμων, Ἀλεξανδρείας καὶ Ἀντιοχείας τὸ τῶν Ὀρθοδόξων δὲν εἶναι μία ἐκκλησία, ἀλλ᾿ εἶναι ἐκκλησία σχισματική, ἀσύμφωνος, διῃρημένη. Εἶναι αἶσχος, Μακαριώτατε, καὶ ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ δὴ οἱ κληρικοὶ νὰ ἐγκαταλείπωμεν τὰς πατρῴας παραδόσεις καὶ νὰ ἀσπαζώμεθα τὰς τῶν Λατίνων καὶ τὰς τῶν ἀθέων ἀστρονόμων. Τὴν Ἐκκλησίαν ἐστερέωσαν μὲ κόπους καὶ μόχθους, μὲ νηστείας καὶ ἀγρυπνίας, μὲ αἵματα οἱ θεσπέσιοι καὶ θεόσοφοι τῆς Ἐκκλησίας μας Πατέρες. 


Αὐτοὶ ἐθέσπισαν καὶ πασχάλιον καὶ μηνολόγιον αἰώνιον, ὅπερ ἡ Ἐκκλησία μας ἐπὶ 1600 ἔτη διετήρησεν ἀλώβητον. Ἔπρεπε, τουλάχιστον χάριν σεβασμοῦ καὶ εὐγνωμοσύνης, νὰ φυλάξωμεν ἐκεῖνο ὅπερ μᾶς παρέδωσαν ἐκεῖνοι καὶ ὄχι νὰ ἀκολουθήσωμεν τὸ τῶν Λατίνων, οἵτινες ἀποσχισθέντες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καθ᾿ ἑκάστην καινοτομίας ποιοῦν καὶ εἰσὶν οἱ ἀσπονδότεροι ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑμεῖς φοβεῖσθε νὰ ἀκολουθήσετε τὸ τῶν Λατίνων ἡμερολόγιον. Ἐδῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα τὴν μίαν ἡμέραν ἐφήρμοσαν τὸ ἡμερολόγιον οἱ ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, ἑπόμενοι τῇ γνώμῃ τοῦ κυρ Μεταξάκη καὶ Γρηγορίου καὶ Χρυσοστόμου, καὶ τὴν ἄλλην εἰς τὰ σχολεῖα τῶν Λατίνων, εἰς ἃ φοιτῶσιν Ἑλληνόπαιδες καὶ Ἑλληνίδες, ἠναγκάσθησαν ὑπὸ τῶν διδασκάλων Φράγκων νὰ ἀπαγγείλωσι τὸ σύμβολον τῆς πίστεως κατὰ τὸ δόγμα τῶν Λατίνων καὶ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ νὰ ποιοῦν ὡς οἱ Λατῖνοι· οἱ δὲ Λατῖνοι ἀπεθρασύνθησαν καὶ καυχῶνται ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι ἤρχισαν νὰ γνωρίζουν τὰς πλάνας των καὶ ὀλίγον κατ᾿ ὀλίγον θὰ προσέλθουν εἰς τὸν Λατινισμόν. 


ὰν ἐγνωρίζατε δὲ πόσην σύγχυσιν ἐπροξένησε τὸ νέον ἡμερολόγιον εἰς τοὺς ἐδῶ πιστοὺς Χριστιανούς, ἔπρεπε νὰ σπουδάζητε νὰ πείσητε τὸν Μακαριώτατον Χρυσόστομον καὶ τοὺς λοιποὺς Ἀρχιερεῖς νὰ ἐπαναφέρουν τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον. Πάντες οἱ εἰς τὰ πάτρια πιστοὶ ἠγανάκτησαν ἐναντίον τῶν Ἀρχιερέων, ἔχασε τελείως τὴν ὑπό- ληψίν του ὁ κλῆρος, ἀφ᾿ ἑνὸς μὲ τὸ κούρευμα ποὺ εἰσήγαγεν ὁ Μεταξάκης, ἐφ᾿ ἑτέρου μὲ τὸ νέον ἡμερολόγιον τῆς Ἱεραρχίας. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀκολουθοῦν τὸ παλαιὸν κατ᾿ ἀνάγκην πηγαίνουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, διότι κλείουν οἱ ἅγιοι Ἀρχιερεῖς τοῦ Θεοῦ τὰς Ἐκκλησίας σὰν τοὺς τυράννους, φεῦ!, καὶ καθαιροῦν τοὺς Ἱερεῖς τοὺς ἀκολουθοῦντας τὰς παραδόσεις. 


Εἰς τὰ στόματα πολλῶν χριστιανῶν δὲν ἀκούεται ἄλλο διὰ τοὺς Ἀρχιερεῖς παρὰ οἱ Θεοκάπηλοι, οἱ Θεόργιστοι, οἱ ἀναθεματισμένοι, οἱ Θεομπαῖκται ποὺ θέλουν νὰ μᾶς φραγγέψουν! Περισσότερα δὲν σᾶς γράφω. Ἐὰν θέλετε νὰ μὴ ἐκλείψῃ ἡ Ὀρθοδοξία, λάβετε σθένος, θάῤῥος καὶ ζῆλον καὶ φροντίσατε ἐν συνεννοήσει μετὰ τῶν ἄλλων Πατριαρχῶν νὰ ἐπαναφέρουν τὸ ἡμερολόγιον καὶ νὰ βάλετε ἐπιτίμιον, ὡς καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες, εἰς ἐκείνους ὅπου τολμοῦν νὰ καινοτομοῦν καὶ ἀλλάζουν τὰς παραδόσεις, καὶ οὕτως θ᾿ ἀπολάβῃ γαλήνην καὶ εὐτυχίαν καὶ χαρὰν ἡ Ἐκκλησία, καὶ καταισχυνθοῦν οἱ Μεταξάκης καὶ λοιποὶ ὅμοιοι, οἱ ποιοῦντες τὰ σκάνδαλα, καὶ τοὺς νεωτερισμούς. 


Εἰ δ᾿ ἄλλως, ἀναμένετε ὀλίγον καὶ θὰ ἰδῆτε τὴν ὀργὴν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποῖα ἤρχισε ἀπὸ τοὺς πρωταιτίους Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι διὰ νὰ περιφρονήσουν τὰς παραδόσεις τῶν Θ. Πατέρων, περιεφρονήθησαν ἀπὸ τὴν πολιτείαν καὶ τοὺς ἀνθρώπους.



Τῆς Ὑμετέρας Πανιερότητος 

δοῦλος ὑποκλινής καί τέκνον πειθήνιον Φιλόθεος Ζερβάκος, 

Ἀρχιμανδρίτης Πάρος 

Ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Λογκοβάρδας, τῇ 6ῃ Νοεμβρίου 1924



Αείμνηστος Αρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος Ζερβάκος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF