ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016

Η ΑΓΚΥΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1926




Είναι αλήθεια, 

ότι οι πρώτοι που στήριξαν τον υπέρ της Ορθοδοξίας αγώνα των Γ.Ο.Χ 

είναι οι Αγιορείτες Πατέρες. 

Και το ότι σήμερα, εμείς σήμερα έχουμε ''ζώσα και ενεργούσα'' Εκκλησία, 

ιερούς ναούς, ιερές μονές, ιερό κλήρο και μοναχικά τάγματα 

πάλι εις τους τιμίους αγώνες και τον ιδρώτα εκείνων το χρεωστούμε. 

Οι Αγιορείτες Πατέρες είναι εκείνοι, που ευθύς εξ' αρχής έλαβαν 

τα κατάλληλα και αποτελεσματικά μέτρα κατά του σχίσματος. 

Εκείνοι πρώτοι σήκωσαν το λάβαρο της Ορθοδοξίας, ύψωσαν φωνή διαμαρτυρίας, 

θυσίασαν την αγιορείτικη γαλήνη τους για να περιέλθουν στην Ελλάδα 

αναφωνώντας το Αρχαγγελικό ''Στώμεν Καλώς'' στις Ιερές Παραδόσεις των Αγίων Πατέρων. 

Και αμείφθησαν για την ιεραποστολή τους αυτή 

με εξορίες, φυλακίσεις, διωγμούς και κακώσεις. 


Επέτυχαν όμως τον σκοπό τους. Στερέωσαν τους πιστούς, τους ενίσχυσαν και επί πλέον γνώρισαν σ' αυτούς τον Αγιορείτικο τρόπο προσευχής με το προσευχητάριο και το κομποσκοίνι. Με κέντρο πάντοτε το Άγιον Όρος κατεύθυναν τα βήματά τους. Εκεί σε κάποια Σκήτη συγκεντρώθηκαν και την Μεγάλη Πέμπτη 16 Απριλίου 1926 υπέγραψαν το καταστατικό του ''Ιερού Συνδέσμου Ζηλωτών Αγιορειτών Μοναχών''. 


Το ίδιο δε έτος, το εξέδωσαν σε φυλλάδιο με τον τίτλο ''Η Άγκυρα της Ορθοδοξίας'' προλογισμένο από τον κύριο εμπνευστή της συστάσεως του Ιερού Συνδέσμου, οσιολογιότατο Μοναχό Αρσένιο Κοττέα. Η έκδοσις αυτή απετέλεσε την πρώτη ιστορική έκδοση των Ζηλωτών Πατέρων του ιερού Συνδέσμου, την οποία ακολούθησαν εκατοντάδες εκδόσεις αγωνιστικών βιβλίων και λοιπών εντύπων. Το φυλλάδιο ''Η Άγκυρα της Ορθοδοξίας'' αποτελείται από 24 σελίδες και διαιρείται σε 4 μέρη. Στο πρώτο μέρος ο εκδότης π. Αρσένιος Κοττέας απευθύνεται ''τοις εντευξομένοις''. 


Στο δεύτερο μέρος ''αντί προλόγου'' αναγράφεται ο εσωτερικός κανονισμός του Συνδέσμου. Στο τρίτο, το πλήρες Καταστατικό του Συνδέσμου αποτελούμενο από 24 άρθρα. Στο τελευταίο μέρος υπάρχει απόσπασμα από το Συγγίλιο του Κυρίλλου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του έτους 1756. Παρακάτω αναγράφονται αποσπάσματα από το άρθρο του π. Αρσενίου καθώς και δύο άρθρα από το Καταστατικό. ''Καθ' ην εποχήν η αίρεσις και η κακοδοξία συμμαχίσασα μετά της δήθεν επιστήμης προσβάλλει και καταπολεμεί την Ορθοδοξίαν, ουχί κατά μέτωπον και αρρενωπώς, αλλ' υπούλως και σατανικώς δια της προς αυτήν προσελκύσεως εκείνων, οίτινες ετάχθησαν επί κεφαλής της Ορθοδόξου Εκκλησίας και δια του τρόπου τούτου δημιουργεί ρήγματα επικίνδυνα δια την ασφάλειαν και συνοχήν της όλης Ορθοδόξου παρατάξεως. 


Ευσεβείς Μοναχοί του Αγίου Όρους και όντως άγνωσται στρατιώται του μεγάλου Σώματος της Ορθοδόξου Ανατολικής του Χριστού Εκκλησίας, προβαίνομεν εις την σύμπηξιν Ιερού Συνδέσμου, σκοπούντος την καταπολέμησιν πάσης αιρετικής καινοτομίας εισαχθήσεις ή εισαχθησόμενης εις την Ορθόδοξον του Χριστού Εκκλησίαν, πεποιθότες ακραδάντως, ότι ο ούτω ιδρυόμενος Σύνδεσμος θέλει επιδράσει εις την Ορθοδοξίαν, καθ' ον τρόπον και η ζύμη επί του φυράματος κατά την παραστατικήν εκείνην παραβολήν του ιερού Ευαγγελίου. (...) ''Δεν αγνοούμεν την δήθεν μόρφωσιν των υπερμάχων των αντορθοδόξων καινοτομιών τούτων, ουδέ διαφεύγει την ημετέραν αντίληψιν η ασεβής προσφυγή τούτων εις την εσκοτισμένη επιστήμην, την όντως εν διαζυγίω ευρισκομένην προς την πραγματικήν Επιστήμην, την επιζητούσαν και κατά συνέπειαν την υπερμαχούσαν της Ορθοδοξίας ως ταυτιζομένης προς αυτήν την Αλήθειαν''. (...) 


Ο αγών έσται τραχύς, αλλ' η αντίστασις τούτων αφεύκτως, κατά τους λόγους του ίδιου του Αποστόλου προς Τιμόθεον, θα καμφθεί επονειδίστως εν τέλει. ''Ούτω και ούτοι, αναφωνεί ο Παύλος, ανθίστανται τη Αληθεία, άνθρωποι κατεφθαρμένοι τον νουν, αδόκιμοι περί την πίστιν, αλλ' ου προκόψουσιν επί πλέον. Η γαρ άγνοια αυτών έκδηλος έσται πάσι''. (...) ''Σκοπός (άρθρον 2ον) του θρησκευτικού αυτού Συνδέσμου είναι: Α). Η ακλόνητος εμμονή των μελών αυτού εις την Ιεράν Παράδοσιν και τους θείους και ιερούς Κανόνας της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, καθ' όλας τας εκδηλώσεις του θρησκευτικού βίου. Β). Η δια παντός πνευματικού μέσου καταπολέμησις πάσης εν γένει καινοτομίας, εισαχθήσεις ή μελλούσης να εισαχθεί εν τοις κόλποις της Ορθοδόξου Ανατολικής του Χριστού Εκκλησίας εν οιοδήποτε κλίματι Αυτής. 


Ο σκοπός (άρθρον 3ον) του Συνδέσμου επιδιώκεται: Α). Δια παντός πνευματικού μέσου, όπερ ήθελε θεωρηθεί πρόσφορον υπό του Διοικητικού Συμβουλίου. Β). Δια της αποστολής αρτίως κατηρτισμένων κληρικών προς εκπλήρωσιν των θρησκευτικών καθηκόντων των μελών των Ορθοδόξων Κοινοτήτων ή Σωματείων, εκείνων άτινα υπό ιδιαιτέρας συνθήκας Κρατικάς ευρισκόμενα, στερούνται ιερέων δια την εκπλήρωσιν των θρησκευτικών καθηκόντων των, συμφώνως προς τας θείας Παραδόσεις και τους θείους και ιερούς Κανόνας της Ορθοδόξου Ανατολικής του Χριστού Εκκλησίας. Γ). Δια της εκδόσεως βιβλίων και δημοσιευμάτων. Δ). Δια της καταρτίσεως Ταμείου προς εξυπηρέτησιν των σκοπών του Συνδέσμου''. (...)



Και εν ''συμπεράσματι'' καταλήγουν: 

Δια τούτο παρακαλούμεν να μας αφήσουν ησύχους, ει δε μη, διακηρύττομεν παρρησία ότι: 

όχι μόνον δύο, αλλά μεθ' απάντων των Ορθοδόξων Χριστιανών, 

θα βαδίσομεν την οδόν προς Εμμαούς της ειρήνης, 

κρατούντες ως σημαίαν το Αποστολικόν ρητόν 

''Σ τ ή κ ε τ ε  κ α ι  κ ρ α τ ε ί τ ε  τ α ς  π α ρ α δ ό σ ε ι ς'' 

και πιστεύομεν ακραδάντως ότι ο γλυκήτατος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, 

θέλει πλησιάσει και συμβαδίσει μεθ' ημών λέγων: ... 

Μη φοβού το μικρόν μου ποίμνιον, 

ότι ιδού εγώ μεθ' υμών είμι πάσας τας ημέρας, 

ως της συντελείας του αιώνος. Αμήν.



Αγία και Μεγάλη Πέμπτη 16 Απριλίου 1926



Ακολουθούν οι υπογραφές 450 και πλέον Ιερομονάχων και Μοναχών.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 
Απόσπασμα εκ του ιστορικού, ορθοδόξου περιοδικού: ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ'' 
του αειμνήστου Επισκόπου Πενταπόλεως των Γ.Ο.Χ κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου. 
Τόμος Β΄, Ιανουάριος - Φεβρουάριος - Μάρτιος 1977, 
αριθμός τεύχους 5, σελίδες 43 - 46, 
Πειραιεύς 1977. 
Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι εκ της Σελίδας του f.b. Ιερά Μονή Εσφιγμένου.



Περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF