ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

ΔΙΓΛΩΣΣΙΑ ΚΑΙ ΦΡΟΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΤΕΡΟΖΥΓΙΑ




''Πολλοί από εσάς γνωρίζουν σίγουρα, 
ότι τα τελευταία πενήντα χρόνια έγιναν ορισμένα εξαιρετικά βήματα προόδου 
προς την απανασυμφιλίωση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας 
με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. 
Οφείλουμε πολλά, από την αρχή, 
στους πάπες Παύλο τον Έκτο και Ιωάννη τον Εικοστό Τρίτο, 
όπως και στους προκατόχους μας, 
Οικουμενικούς Πατριάρχες Αθηναγόρα και Δημήτριο. 
Η ενόρασή τους υπενθύμισε σε όλους εμάς 
την άμεση αναγκαιότητα της προτροπής του Κυρίου προς τους μαθητές του, 
στο όρων των Ελαίων, 
όλοι να γίνουν ένα, το ''ut unum sint''!... 


''...Η καθολική κοινότητα του Αγίου Αιγιδίου
(είναι) μια κοινότητα με την οποία συμμεριζόμαστε 
τον απόλυτο σεβασμό της προστασίας του περιβάλλοντος και του 
Οικουμενισμού!...''  

Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος. 

Περούτζια Ιταλίας, Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016. Αθηναικό Πρακτορείο Ειδήσεων.


Συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες 30 χρόνια από την βδελυρή, αντιπατερική και αντορθόδοξη συνάντηση της Πανθρησκείας του Αντιχρίστου στην Ασίζη της Ιταλίας, όπου στις 27 Οκτωβρίου του 1986 -υπό τον πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β'- έγινε κοινή ''συμπροσευχή'' υπέρ της ειρήνης του κόσμου''. Τα γεγονότα είναι γνωστά. Έλαβαν μέρος πυρολάτρες, σατανιστές, ινδιάνοι, εκπρόσωποι πρωτόγονων φυλών της Αφρικής, ο Δαλάι Λάμα, όλες οι γνωστές θρησκείες και θρησκεύματα, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως και των ''Ορθοδόξων Οικουμενιστών''. Το αυτό σκηνικό στήθηκε και αυτές τις ημέρες, υπό την εκπροσώπηση του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου και της -συν αυτώ- συναγελαζόμενης οικουμενιστικής φατρίας. Ο κ. Βαρθολομαίος μίλησε ανοιχτά πλέον για τον Οικουμενισμό σε τέτοια, μεγάλου βεληνεκούς διαθρησκειακή συνάντηση, τον ονομάτισε ευθαρσώς και τον προωθεί με περισσή υπερηφάνεια ''λαλήσαντος αλέκτορος''. Σε άλλο λόγο του όμως, που απευθυνόταν στο δεσμωτικά χειραγωγημένο ποίμνιο για εσωτερική και μόνο κατανάλωση, δήλωσε με τέτοια ανείπωτη αναισχυντία και περιπαικτικό καμουφλαρισμό, πως διάλογος: ''σημαίνει αμοιβαία γνωριμία, συνάντηση, αλλά δεν είναι ποτέ πολιτιστικός ή θρησκευτικός συγκρητισμός''. Την μια ομιλεί ανερυθρίαστα για Οικουμενισμό και την άλλη αναιρεί τεχνιέντως αυτά, που μόλις δήλωσε πριν! Την μία δηλώνει, πως όλες οι υπόλοιπες ''ομολογίες'' έχουν σωστικά μυστήρια (!) και την άλλη κάνει λόγο για την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία! Έχει ξαναειπωθεί, πως η λεκτική ετεροζυγία, το διφορούμενον της σκέψης και οι αντίφορες δηλώσεις είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα -πλην των πολιτικών- των θρησκευτικών συγκρητιστών, αλλά και των Τεκτόνων. Τι επιδιώκει ο θρησκευτικός συγκρητισμός; Να ομαδοποιήσει ένα μωσαικό αντίρροπων δογματικών εννοιών, να υπερθεματίσει την ένωση όλων των θρησκειολογικών φληναφημάτων και να ομογενοποιήσει τα αντίθετα, συσκοτίζοντας παράλληλα με την γνωστή διγλωσσία και τακτική του. Για να το επιτύχει, φροντίζει επιμελώς κάθε ''Εκκλησία'' να κρατάει το ποιμνιό της σε μια ημιθανή, πνευματική κατάσταση, σε έναν μεσαιωνικό, σιωπηρό αυτισμό και να κάνει σύνθημα το: ''Ακούμε, δεν μιλάμε, το βουλώνουμε''. Αυτό το σύνθημα πρωτογράφηκε στην Corriere della sera, τον Ιούλιο του 2015, από μια σειρά άρθρων με τίτλο: ''Il piano dell' Icumenismo'' και προσπαθούσε να διαγνώσει τις αντιδράσεις στο εσωτερικό κάθε ''Εκκλησίας'' χάριν του Οικουμενισμού! Οι πλήρως εκκοσμικευμένοι και παντελώς απορθοδοξοποιημένοι αυτοί θρησκευτικοί ηγέτες του κοσμοκράτορος λειτουργούν, ως οι πολύχρωμοι και πολυδαίδαλοι χαμελαίοντες όλων των ιστορικών, διαχρονικών αιρέσεων. Στις ημέρες μας, κόμματα εξουσίας και καινοτόμος εκκλησία έχουν την ίδια συγκρητιστική πολιτική, (ο συγκρητισμός άλλωστε απαντάται στην Πολιτική, όπως και στην Τέχνη) την ίδια διφορούμενη στρατηγική ανακοινώσεων, ότι ακριβώς -δηλαδή- κάνουν οι εκπρόσωποι Τύπου των πολιτικών σχεδιασμών: να διαψεύδουν επιβεβαιώνοντας και να επιβεβαιώνουν διαψεύδοντας! Άλλες λεκτικές ερμηνείες στα καθ' ημάς για εύπεπτη, εσωτερική κατανάλωση και εντόπιο εφησυχασμό και άλλες δηλώσεις και θιασώτικες κινήσεις στα εκτός. Αν αναγνώσει -χρονικά- κανείς τις δηλώσεις, αλλά και τα ''έργα και ημέρες'' του κ. Βαρθολομαίου θα μείνει παντελώς άφωνος από τις πλανερές αντιφάσεις των λόγων, από αυτά τα έργα του. Δεν είχαν καλά - καλά καταλαγιάσει οι φωνές κι οι αντιδράσεις από την δογματοποίηση του Οικουμενισμού μέσω της ληστρικής συνόδου του Κολυμπαρίου, κι ο ίδιος έσπευσε αμέσως στο Βατικανό, προκειμένου να πληροφορήσει και να ευαριστήσει τον ποντίφηκα της Ρώμης για την συνοδική αναγνώριση της ύπαρξης και άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών... Όταν πριν δύο χρόνια συναντήθηκε στην Κομοτηνή με τον μονοφυσίτη ''Αρχιεπίσκοπο'' των Αρμενίων κ. Αράμ είχε δηλώσει ανερυθρίαστα: ''Ατυχείς ιστορικές συγκυρίες, πολιτικοί και όχι μόνο θεολογικοί λόγοι μας χώρισαν. Υπήρξε μία μακρά περίοδος αποξένωσης των Εκκλησιών, αλλά τώρα μερικές δεκαετίες, που εργαζόμαστε, συναντιόμαστε για να επανέλθουμε στην πλήρη ενότητα μας…''. Δεν είπε το αυτονόητο, αν -δηλαδή- μετανοήσουν οι μονοφυσίτες, τότε να έρθουν στους κόλπους της Ορθοδοξίας... Προχθές, ο Αρχιεπίσκοπος Τελμησσού Ιώβ, συμπρόεδρος της Μικτής Επιτροπής Διαλόγου ''Ορθοδόξων'' και Ρωμαιοκαθολικών μετά την παραίτηση του Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα δήλωσε στο Cuieti της Ιταλίας: ''Siamo i due polmoni di un’unica chiesa'', δηλαδή Ορθόδοξοι και Ρωμαιοκαθολικοί "ε ί μ α σ τ ε   ο ι  δ ύ ο  π ν ε ύ μ ο ν ε ς  τ η ς  Μ ί α ς  Ε κ κ λ η σ ί α ς". Τέτοιοι βλάσφημοι εκτοξευτήρες αλγεινών και δαιμονοαγωγούντων εντυπώσεων δεν είναι καινούριες. Κανείς πλέον δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά τους παναιρετικούς αυτούς ψευδοποιμένες, που λειτουργούν ως εγνωσμένης ''αξίας'' πολιτικοί καριέρας, ως ''κοσμικές προσωπικότητες'', τέλος ως συμπράκτες και συναυτουργοί της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Έχει από δεκαετίες εμφυτευθεί στα ελληνικά ειωθότα η αίρεση του ''αχρικαιρισμού,'' που έχει εγκλωβίσει θεολογικά κάθε ικμάδα, -πατερικά- ορθοπραττούμενης ομολογίας και σκέψης. Και το χειρότερο: έχει ''τσιπαρισθεί'' στο ποίμνιο, το δαιμονικό εμφύτευμα του πάλαι ποτέ ''Πίστευε και μη ερεύνα'', μεταβάλλοντας έτσι τους κατ' ευφημισμόν Ορθοδόξους σε αντιπατερικά κινούμενους, πνευματικούς οσφυοκάμπτες και στα της Πίστης, γραικύλους αποστάτες. Ο μέγας Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης γράφει για όλους αυτούς, που αποστασιοποιούνται από τα θέματα της Πίστης: ''Kατά τον καιρό τούτο, που διώκεται ο Χριστός μέσω της Εικόνος του, οφείλει κάποιος να αγωνίζεται, όχι μόνον αν είναι υπέρτερος στο αξίωμα και τη γνώση, ομιλώντας και διδάσκοντας τον λόγον της Ορθοδοξίας, αλλά κι αν ακόμη ευρίσκεται σε θέση μαθητού, έχει χρέος να φανερώνει με θάρρος την αλήθεια και να ομιλή με ελευθερία. Δεν είναι λόγος εμού του αμαρτωλού, αλλά του θείου Χρυσοστόμου μαζί με άλλους Πατέρας''. Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


2 σχόλια:

  1. Χαίρετε! Θα μπορούσατε να μου πείτε που αναφέρεται ότι συμμετείχαν και σατανιστές στη συμπροσευχή της Ασίζης το '86; Έψαξα και βρήκα ότι συμμετείχαν 43 Θρησκείες κια οργανώσεις, χριστιανικές και μη. Σατανιστές δεν βρήκα.

    Επειδή όμως το έχω ακούσει και παλαιότερα το περί σατανιστών και με ενδιαφέρει μιας και το αναφέρετε και σεις, αν μπορούσατε να με παραπέμψετε κάπου θα το εκτιμούσα.

    Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και ούτε θα βρείτε στους επίσημους καταλόγους του Συνεδρίου του Π.Σ.Ε. Αναφέρθηκαν και, εμείς για τούτο αναφέραμε ως Σατανολάτρες, τις διααφορετικές αποχρώσεις Παγανιστών και Νεοπαγανιστών που συμμετείχαν και ακριβώς, επειδή πιστεύουν σε δαιμονικές δυνάμεις, προσδιορίζονται ως Σατανολάτρες. Για παράδειγμα υπήρχε εκπροσωπούμενη, πρωτόγονη φυλή από την Αφρική, που στο χορό που έστησε δίπλα στους επισήμους φωνασκούσε ονόματα δαιμόνων του... δάσους. Σε ευχαριστούμε αδελφέ.

      Διαγραφή

Print Friendly and PDF