ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2016

Η ΑΜΕΤΡΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΤ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΟΠΑΔΟΥ




εἰ δε ζῆλον πικρόν ἔχετε και ἐριθείαν ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν, μη κατακαυχᾶσθε και ψεύδεσθε κατά τῆς ἀληθείας. 3.15 

οὐκ ἔστιν αὕτη ἡ σοφία ἄνωθεν κατερχομένη, 

 ἀλλ᾿ ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης. 3.16 

ὅπου γαρ ζῆλος και ἐριθεία, ἐκεῖ ἀκαταστασία καί πᾶν φαῦλον πρᾶγμα. 


Επιστολή Ιακώβου 3.15,16


Το πολύ της οίησης γεννά παραφροσύνη. Αυτό εξυφαίνεται αναφανδόν, αν διαβάσει κανείς ένα ειρωνοβλαβές και ημιμαθέστατο άρθρο κάποιου Παναγιώτη στο Ιστολόγιο ''Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση'' με τίτλο ''Κριτική σε εμπαθή επίθεση'' (ΕΔΩ), σχετικά με την αυταπόδεικτη και αναντίρρητη αποκάλυψη του κ. Μάννη όσον αφορά τον π. Τρικαμηνά. Απευθυνόμαστε με πολλή αγάπη στον κ. Παναγιώτη (όχι βεβαίως ομοιοτρόπως της δικής του γαλαντόμικης και απύθμενης αγάπης!) για να του διευκρινήσουμε τα κάτωθι: α. Το βιοποριστικό επάγγελμα του κ. Μάννη είναι Εκπαιδευτικός. Το ''Ραββί'', που με τόση πλουμιστή και εν Χριστώ ''αγάπη'' του αποδίδετε είναι μάλλον ατυχές και καλό θα ήταν να το ανακαλέσετε! 


Το δικό μου βιοποριστικό επάγγελμα είναι Δημοσιογράφος σε Τηλεοπτικό Σταθμό, μην μου προσδώσετε το λοιπόν, την δηκτικότητα του και την χλεύη του... ''Αββά''! β. Ο κ. Μάννης δεν αμείβεται επ' ουδενί από την Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής, για τον απλούστατο λόγο, ότι εμείς οι αδελφοί του Πατρίου Ημερολογίου την Διακονία, την εννοούμε ως φιλόχριστη μέριμνα του συναμαρτούντος αδελφού μας και για τούτο εκατοντάδες ούτοι φιλόχριστοι διακονούμε το ακαινοτόμητο πλήρωμα της Εκκλησίας μας επί χρόνια τώρα. γ. Η δημόσια γραφή (η ''γυμνή δημοσιοποίηση'' κατά τον δάσκαλό μου Κώστα Ζουράρη) προυποθέτει την Απόδειξη. Ως εκ τούτου κ. Παναγιώτη φράσεις του τύπου: (έτσι έχω ακούσει) φανερώνουν περισσότερο εκκωφαντικές αργολογίες καφενειακής ομήγυρης, παρά ενδεικτική σοβαρότητα επιχειρηματολογικού κειμένου. δ. 


Γράφετε και πάλι ειρωνικώ τω τρόπω: ''Αυτοί είναι η τελευταία Εκκλησία επί της γης και εμείς με άκυρα μυστήρια κτλ. κτλ). Απαντούμε συνοπτικώς, επειδή και πάλι δεν γνωρίζετε, προτιμότερο όμως είναι να διαβάζετε. ΕΔΩ είναι το κοινό εκκλησιαστικό κείμενο της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Βρείτε μια οιαδήποτε κατ' αποκλειστικότητα παραδοχή ή αποδοχή περί ''Πρωτείου'' της Εκκλησίας μας και κοινοποιήστε το μας. Αν δεν βρείτε, δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε. Ο Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός Β' έχει επανειλλημένα υπερτονίσει τη ευλογία του Αρχιεπισκόπου μας κ. Καλλινίκου ότι: ''η Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών κινείται Εντός των Ορίων της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας''. Αυτό πρακτικά σημαίνει, πως δεν αποτελούμε μια άλλη Εκκλησία, δεν αποτελούμε την Εκκλησία, αλλά βρισκόμαστε εντός των Ορίων της Θριαμβευούσης Εκκλησίας, όπως άλλωστε πάντοτε τόνιζε -από το 1935- ο σύγχρονος Άγιός μας Χρυσόστομος, ο νέος Ομολογητής! ε. 


Την ευθύνη της δημοσίευσης του δαιμονοαγωγούντος κειμένου όμως την έχει και το ίδιο το Ιστολόγιο, που φιλοξένησε το εν τάχει γραφέν πόνημά σας. Και (προς Θεού), μην μπουν στον κόπο να να μας πουν, πως το δημοσίευσαν χάριν της πλουραλιστικής ενημέρωσης, διότι προφανώς θα αγνοούν, πως η δημοσίευση ακολουθεί κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας, οι οποίοι ενδεχομένως είναι γραμμένοι -επί μακρόν- εις το παλαιόν των υποδημάτων σας. Και εδώ σταματούμε να γράφουμε με την εν Χριστώ Αγάπη και θα πούμε ολίγα τινά για την εν Χριστώ Αλήθεια, απευθυνόμενοι στον εν λόγω Ιστολόγιο. Δεν σας πείραξε -φίλτατοι αδελφοί- το γεγονός ότι ο κ. Μάννης δημοσίευσε ένα αληθινό έγγραφο, που δεν χρήζει ουδεμίας αμφισβήτησης, αλλά η φιλαρνησία σας και η εγωική σας ανοχή και ενοχή να αποδεχθείτε, ότι κάποια στιγμή ο π. Τρικαμηνάς ήταν ενάντιος στην Αποτείχιση...! 


Αν -δηλαδή εσείς- αύριο βρείτε κάποιο έγγραφο που αποδεικνύει κάποιο ατόπημα ή κακοδοξία της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ, τί θα πείτε; Παλιό είναι, έχουν περάσει δυο δεκαετίες, ας το πετάξω στις καλένδες; Βλέπετε λοιπόν -αδελφοί- την υποκριτική σας ματαιοφροσύνη και το περίγελον της αυτοαναίρεσής σας; Όλα τα άλλα βεβαίως είναι εκ του περισσού! Και μια παράκληση -περισσότερη σχηματική- παρά προτρεπτική. Όταν -επί μακρόν- αποκαλείτε τους Ορθοδόξους του Πατρίου Ημερολογίου, ως ''σχισματικούς'', ''μη κανονικούς'', ''παρατάξεις'', ''ποίμνια δεσποτάδων'' και άλλα εμετικά ευφυολογήματα, δείγματα της υγιούς υψηλοφροσύνης σας και του δογματικού διαμελισμού σας, καλό θα ήταν να μην μιλάτε για εν Χριστώ αγάπη. Κρατείστε μόνο την ''αγάπη'', γιατι τον Χριστό τον εκδιώξατε. 


Ευχόμαστε να τον ξαναβρείτε, -ιδίως κάποιοι εν βρασμώ νεοαποτειχισθέντες- που μπορέσατε και βλασφημήσατε κατά του προσώπου ενός σύγχρονου Ομολογητή πατέρα της Εκκλησίας μας, όπως είναι ο Οσιολογιώτατος π. Ευθύμιος Μπαρδάκας. Καλή Μετάνοια και εις το... Επαναγράφειν!


μη ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τον παλαιόν ἄνθρωπον συν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ

και 

ἐνδυσάμενοι τον νέον ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν


Προς Κολοσσαείς 3.9 - 10 

Επί τη μνήμη του Αγίου Μεγ/ρος και ιαματικού Παντελεήμονος
Τρίτη 27 (9) Αυγούστου 2016 πάτριο, εκκλησιαστικό ημερολόγιο

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF