ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

ΕΠΙΤΕΛΟΥΝΤΕΣ ΑΓΙΩΣΥΝΗΝ ΕΝ ΦΟΒΩ ΘΕΟΥ




Τί είναι ο αγιασμός, 

που είναι απαραίτητος για την ψυχική μας σωτηρία, 

για ν' αξιωθούμε να δούμε τον Κύριο; 

Είναι αυτό ακριβώς, 

που λέει η λέξη. 

Να γινόμαστε άγιοι, 

να επιδιώκομε να πλησιάζομε περισσότερο τον Άγιο, 

τον μοναδικόν στην κυριολεξίαν Άγιον, 

τον Θεόν. 

Αυτός μας το ζήτησε. 


του π. Ευθυμίου Μπαρδάκα

Και δική Του παραγγελία είναι το: ''Άγιοι έσεσθε, ότι εγώ Άγιος ειμί''. (Α' Πέτρ. α' 16). Άγιος εγώ, άγιοι και εσείς. Άγιος ο Θεός, άγιοι και οι Χριστιανοί. Αυτό είναι το χρέος μας, το καθήκον μας, να γινόμαστε καθημερινά και περισσότερο όμοιοι προς τον Θεό, να αντιγράφομε την αγιότητα του Θεού. Αυτός είναι ο αγιασμός, που μας ζητεί ο Απόστολος. Και με αυτόν ασφαλώς θα δούμε τον Κύριο. Να εμβαθύνομε όμως στην έννοια της αγιότητας. Είναι άγιος ο Θεός. Δηλαδή ελεύθερος από κάθε υλική ατέλεια, αποστρεφόμενος κάθε τι που είναι πονηρό και φαύλο, αγαπά δε μόνο ό,τι είναι καλό, δίκαιο, αγαθό. 


Τίποτα το κακό, το ακάθαρτο, το μη τελείως αγνό δεν υπάρχει στον Θεό. Αλλά άνθρωποι όμως εν αμαρτίαις ζώντες καθημερινά και από κόσμο αμαρτωλό περιβαλλόμενοι, δεν είναι δυνατόν να συλλάβομε την απόλυτη αγιότητα του Θεού, του ''Φύσει αγίου'', του''Πάσης επέκεινα καθαρότητος'', της πηγής της αγιότητας εκ της οποίας μεταλαμβάνουν και οι άνθρωποι, Του Οποίου είναι απρόσιτη η αγιότητα και απερίγραπτη και άφθαστη και ασύλληπτη. Καμμία σύγκριση δεν επιδέχεται η αγιότητα του Θεού και προς των αγγέλλων και των αρχαγγέλλων την αγιότητα, η οποία οσονδήποτε κι αν είναι μεγάλη, είναι όμως περιορισμένη εν σχέσει προς την απόλυτη αγιότητα του Θεού. Προς αυτήν την αγιότητα του Θεού καλείται ο άνθρωπος, να κατευθύνει τις προσπάθειές του. 


Να αναπαραγάγει στον εαυτό του, στην ψυχή του, την αγία ζωή του Χριστού, να καλλιεργήσει το σπέρμα της αγιότητος, το οποίο δια του βαπτίσματος εναπέθεσε σε εμάς ο Χριστός. Να απομακρύνει την αδικία και να εγκολπωθεί την δικαιοσύνη. Να αρνηθεί τον θυμό και να αναζητήσει την πραότητα. Να μισήσει την σκληρότητα και να αγαπήσει την ελεημοσύνη, να γίνει ο ταπεινός, ο επιεικής, ο ειρηνοποιός, ο συγκαταβατικός και πρόθυμος σε θυσίες χάριν των αδελφών του, αφού Αυτός, ο Άγιος Θεός υπέστη την μεγαλύτερη θυσία, τη θυσία της ζωής Του, χάριν ημών. Βέβαια και σε τούτο ο Θεός θα μας βοηθήσει και δώρο δικό του είναι η αγιότητα και δώρημα άνωθεν κατεβαίνον, αρκεί ο άνθρωπος να προσφέρει τη θέλησή του στον Θεό και να ποθεί τον αγιασμό και την κάθαρσή του από τους μολυσμούς της αμαρτίας. 


Αυτήν την έννοια έχουν -οι εν τη Αγία Γραφή προτροπές- τόσον του Κυρίου, όσο και των Αγίων Του Αποστόλων. ''Αγωνίζεσθε'' είπε ο Κύριος προς τους Χριστιανούς όλων των αιώνων. Και ''Έσεσθε υμείς τέλειοι, καθώς και ο πατήρ ημών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστί''. Και ''εισέλθετε δια της στενής πύλης'' (Λουκ. λγ' 24, Ματθ. ε' 48, ζ' 13). Αλλά και οι Άγιοι του Κυρίου Απόστολοι, προς αυτόν τον αγώνα κατευθύνουν τους πιστούς με τα φλογερά των συνθήματα. ''Ο άγιος αγιασθήτω έτι'' (Αποκ. κβ' 11), συνιστά ο μαθητής της αγάπης. Και ''Πας ο έχων την ελπίδα ταύτην επ' αυτώ αγνίζει εαυτόν, καθώς εκείνος αγνός εστί'' (Α' Ιωάν. γ' 3), επαναλαμβάνει ο ίδιος. Και ο Απ. Πέτρος: ''Κατά τον καλέσαντα υμάς άγιον, και αυτοί άγιοι εν πάση αναστροφή γεννήθητε'' (Α' Πέτρ. α' 15). 


Σε κάθε περίπτωση, σε όλη την συνπεριφορά σας, σε κάθε λεπτομέρεια αυτής, σε όλες τις σχέσεις σας οικογενειακές, κοινωνικές, επαγγελματικές, να δείχνετε αγιότητα. Προς φίλους και εχθρούς, προς οικείους και ξένους, σε κάθε εργασία και απασχόληση, σε κάθε τόπο και χρόνο να συμπεριφέρεσθε κατά τρόπο άγιο. Ιδού η έννοια του αγιασμού, αλλά και το καθήκον όλων μας, να γινόμεθα καθημερινώς άγιοι. Γινόμαστε όμως; Προσέχομε, ώστε τίποτε το ένοχο, το αμαρτωλό, το ακάθαρτο να μη εισέλθει στο εσωτερικό μας; Αγωνιζόμαστε για να κρατήσομε την σκέψη μας καθαρή από λογισμούς πονηρούς, την καρδιά αγνή από αισθήματα αμαρτωλά, κατώτερα από φθόνους και αντιπάθειες, από μνησικακίες και εκδικητικές διαθέσεις; 


Και τα μάτια μας, τα διατηρούμε καθαρά από εικόνες αμαρτωλές και θεάματα προκλητικά; Εάν όχι, τότε, πως θα δούμε τον Κύριο, τον καθαρό και Άγιο; Ο ίδιος, το επιβεβαίωσε στην περίφημη επί του όρους ομιλία Του: ''Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται'' είπε (Ματθ. ε' 8). Οι αγνοί και εξαγιασμένοι και εξηγνισμένοι θα δουν τον Θεόν. Οι άλλοι, πως θα Τον δουν, αφού δεν είναι καθαροί; Και ο Απ. Παύλος εμπνεόμενος από το πνεύμα του Θεού, συνιστά:


''Ταύτας έχοντας τας επαγγελίας,

αγαπητοί, 

καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός 

και πνεύματος, 

επιτελούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού'' (Β' Κορ. ζ' 1). 

Αφού μεγάλες και θαυμαστές υποσχέσεις έχομε από 

τον Θεό, 

ας καθαρίσουμε τους εαυτούς μας 

από κάθε τι που μολύνει το σώμα και το πνεύμα μας 

και ας τελειοποιούμεθα στην αγιοσύνη με φόβο 

Θεού. 

Ας μας αξιώσει ο περί πάντας αγαθός Κύριος, 

να αποκτήσομε τον αγιασμό, 

για να απολαύσομε τον θείον Του πρόσωπο.


Άρθρο του Αρχιμανδρίτη π. Ευθυμίου Μπαρδάκα 
εκ του προσωπικού του Ιστολογίου ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ''. 
Εισαγωγή στο μονοτονικό σύστημα και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.


Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας


Εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Προυσιωτίσσης 
Τσακού Αγίας Παρασκευής Αττικής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF