ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 9 Ιουλίου 2016

ΕΝΟΧΑ ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΤΗΡΙΑ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΤΙΚΗΣ ΣΙΩΠΗΣ




Διαρκούσης της Ληστρικής Ψευδοσυνόδου στην Ακαδημία της Κρήτης, 

ο ναός της Αγίας της του Θεού Σοφίας στην Πόλη 

μεταβλήθηκε σε εαρινό, θεατρικό ''παλκοσένικο'' ιμάμηδων, 

η Κύπρος ''πήρε φωτιά'' στο απερίγραπτο και ανεκλάλητο άκουσμα του μειοδοτικού λογυδρίου του Αρχιεπισκόπου της, 

ενώ στο Αιγαίο καθημερινά οι κόκκινοι, διαβολεμένοι φερεντζέδες 

αλυχτούσαν αφεγγάρωτα προς μια απούσα, κατοχική και ανερμήνευτη Κυβέρνηση, 

που συμπλέει με μια συγκοινωνούσα, προκλητική ομόνοια, 

με μια επίσης απούσα, καινοτόμο Εκκλησία. 

Και η συνέχεια  ήταν αρκούντως ''ιδεατή'' της νοσηρής, οικουμενιστικής φιέστας του Κολυμπαρίου, 

αφού η μωαμεθανική ''κατάληψη'' της Αγίας Σοφίας συνεχίζεται ως μη ούσα, 

οι ενχώριοι, παγκοσμιοποιημένοι κυβερνήτες υπόσχονται την ίδρυση Τζαμιών σε όλη την επικράτεια της χώρας 

κι ένας κωφεύων, δυσερμήνευτος και προπαντώς ανιστόριτος υπουργός Παιδείας 

μετεβλήθη σε αγαπημένο ''γιουσουφάκι'' νεότουρκων νενέδων. 

Τα Σημάδια του Θεού, 

οι αγαπολόγοι Οικουμενιστές της Πανθρησκείας δεν τα βλέπουν; 

Την Οργή του Θεού δεν την αντιλαμβάνονται; 

Ιδού, 

τι συνέβη με την έτερη, 

ομογάλακτη -σχεδόν- Ψευδοσύνοδο 

της Φερράρας - Φλωρεντίας:


Όταν ξεκινούσε για την Φερράρα η βυζαντινή αποστολή προκειμένου να υπογράψει την επαίσχυντη συμφωνία με τους Παπικούς, συνάντησε πολλά εμπόδια. ''Πολλά κωλύματα επήγαγεν ο Θεός προς το μη γενέσθαι την Σύνοδον, είπερ προσέχειν τούτοις και οι ημέτεροι'' γράφει ο Συρόπουλος. Μόλις αγκυροβόλησαν στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης τα καράβια των Ενετών που θα παραλάμβαναν τους Έλληνες, ''ευθύς σεισμός εγένετο μέγας''! Κάποιοι θεώρησαν αμέσως τον σεισμό ''ως θεομηνία'' και ''έναν εκ των απαισίων οιωνών'', ενώ άλλοι τελούσαν παντελώς αδιάφοροι. Αργότερα ήλθε και ''δεύτερον σύμβολον θεομηνίας'' την 27η Νοεμβρίου του 1437. 


Την ώρα που ο αυτοκράτορας Ιωάννης ο Παλαιολόγος επιβιβαζόταν στην Βασιλική τριήρη, ''ευθύς πάλιν σεισμός μέγας εγένετο''. Ούτε σε αυτό το ''σημείο'' όμως έδωσαν σημασία οι Έλληνες και με την ανατολή του ηλίου, το Βασιλικό πλοίο απέπλευσε ακολουθούμενο από τα Ενετικά καράβια, τα οποία έφταναν τα 700! Σημειώθηκε όμως και τρίτη ''θεομηνία''. Την ώρα που το βασιλικό πλοίο σταματούσε στην Μάδυτο έγινε μεγάλος σεισμός, που ξεσήκωσε πάντες έξω από τα σπίτια. Ήταν τόσο δυνατός, ώστε τον κατάλαβαν και αυτοί που βρίσκονταν μέσα στα πλοία. Κανείς όμως δεν σκέφθηκε να αναβάλλει το ταξίδι... 


Είναι επίσης χαρακτηριστικό και αυτό: Οι Βενετοί παρεχώρησαν στους Έλληνες έναν ναό προκειμένου να τελέσουν την Θεία Λειτουργία. Σύμφωνα με την γραπτή ομολογία του Δούκα (ενωτικού συγγραφέως, ''Ιστορία Βυζαντινή σελ. 213'', οι Βενετοί έμειναν εκστατικοί...! Συγκινήθηκαν τόσο πολύ από την Θ. Λειτουργία, ώστε μετά το τέλος της έλεγαν: ''Κύριε, Συ φύλαξον την Εκκλησίαν Σου άτρωτον από τα βέλη του πονηρού. Συ, ένωσε Ανατολήν και Δύσιν. Αφαίρεσε από την μέσην τα σκάνδαλα. 


Διότι ημείς, οι οποίοι δεν είχομεν ιδεί ποτέ Έλληνας Ορθοδόξους και δεν είδαμεν ποτέ την Ορθόδοξον λατρείαν των, ηκούαμεν δι' αυτούς από μακρινές μόνον φήμες και τους εθεωρούσαμεν, ως βαρβάρους. Τώρα, όμως είδαμεν και εβεβαιώθημεν., ότι αυτοί είναι ''οι πρωτότοκοι της Εκκλησίας υιοί και πνεύμα Θεού έστι το λαλούν εν αυτοίς''. Ούτε όμως και αυτές οι φωνές των Βενετών στάθηκαν ικανές, ώστε να αποτρέψουν τους Βυζαντινούς από την διαβολική Ένωση. Μέχρι το τέλος παρέμεναν ασυγκίνητοι!...



Δεν υπήρξε μέχρι σήμερα καμμία 

- έστω υποτυπώδης- διαμαρτυρία 

του λαλίστατου περί άλλων γενομένων Ποντίφικος της Πόλης! 

Ενώ στην ιδεοληπτική, διαιρετική συνεδρία πάντων, 

των εν τη γη αντιχρίστων Οικουμενιστών του Κολυμπαρίου 

εξεδήλωνε την -μετά δακρύων σχεδόν- θλίψη του 

για την απουσία του... προέδρου της ''Ευαγγελικής Εκκλησίας'' 

και την θαυμαστή ευχαριστία του προς τους Κρήτες κληρικούς, 

που ξενάγησαν όλο το συνοθύλευμα των αιρετικών ''αδελφών'' στους ναούς και στις μονές τους, 

ο Πατριάρχης της Αποστασίας έδειξε ακόμα μια φορά 

τα -εγνωσμένης κακοδοξίας και αφροσύνης- διαπιστευτήρια καλής 

και πειθαρχημένης Σιωπής του!... 



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF