ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΛΑΚΤΙΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΟΝΑΣΤΕΣ ΤΟΥ

...Η υγεία του είχε πια κλονισθεί ανεπανόρθωτα, πράγμα που του προξενούσε

 τον φόβο μήπως αποθάνει πριν λάβει το Αγγελικό Σχήμα των Μοναχών.

 Επισκέφθηκε λοιπόν τον Στάρετς Βαρνάβα για να του εκφράσει τις ανησυχίες του.

 ''Με τραυμάτισε σοβάρά ο νέος δόκιμος και φοβάμαι μήπως πεθάνω χωρίς να λάβω το Σχήμα.

 Να με κάνετε εσείς μυστικά Μοναχό, διότι στο Μοναστήρι δεν πρόκειται να γίνω''.

 Ο διακριτικός όμως Γέροντας απάντησε:

 ''Όχι, δεν πρέπει να γίνεις μυστικά, αλλά δημοσίως''

 και πρόσθεσε:

 ''Σου απαγορεύω να πας σε γιατρό ή να πάρεις φάρμακα''.

Έτσι να ζήσεις και να υπομείνεις με καρτερία την δοκιμασία που επέτρεψε ο Κύριος και μόνον απ' Αυτόν να ζητάς βοήθεια''. Εάν κάνεις αυτό, εγώ θα δώσω λόγο για σένα μπροστά στον Θεό και θα ζήσεις εκατό χρόνια. Εάν όμως πηγαίνεις σε γιατρούς, θα πεθάνεις νέος. Όλα θα γίνουν, αλλά όπως θέλει ο Κύριος. Και να ξέρεις.

Θα γίνεις Διάκονος, Ιερομόναχος και τέλος Πνευματικός όλων των Αδελφών της Μονής''. Εκτός από τον βαρύ σταυρό της ασθενείας του, ο ευλογημένος Ζαχαρίας είχε ν' αντιμετωπίσει μια κυριολεκτικά απελπιστική κατάσταση εκ μέρους των περισσοτέρων Μοναχών. Ήταν μια περίοδος μεγάλης πνευματικής καταπτώσεως της Μονής. 

Από την αρχή είχε ν' αντιμετωπίσει την ασυμπάθεια, την αφιλαδελφεία και τον φθόνο των Μοναχών, οι οποίοι αισθάνονταν έλεγχο από την αγία ζωή που είχε ο Ζαχαρίας, ενώ αυτοί ήσαν βουτηγμένοι στα πάθη της φιλαργυρίας, της φιλαυτίας και της ραθυμίας. Δεν τον άφηναν να προσεύχεται, του έπαιρναν το κομβοσχοίνι, τον κατηγορούσαν, τον εχλεύαζαν, του ανέθεταν βαρειά διακονήματα.

Το μαρτύριο αυτό συνεχίσθηκε και μετά την χειροτονία του, μέχρι που έδιωξαν οι Κομμουνιστές όλους τους Μοναχούς, τέλος δε και αυτόν, από το Μοναστήρι. Κάποτε τον εφώναζαν τρελό και προσπάθησαν να τον κλείσουν στο φρενοκονείο για να μην ελέγχονται από το παράδειγμά του. 

Ο ευλογημένος όμως Ζαχαρίας τους είπε: ''Ο Κύριός μου ευρίσκεται ακόμη και μέσα στο τρελοκομείο. Ας κάνετε ό,τι θέλετε, όμως ποτέ δεν θα υπακούσω σ' αυτά που μου λέτε. Έχω καθήκον να υπακούσω στην συνείδησή μου και να ζω σύμφωνα με τις εντολές του Θεού''. Κάποτε τον έριξαν κάτω από την σκάλα και τραυματίσθηκε σοβαρά, άλλοτε έχυναν επάνω του καυτό νερό και άλλοτε τον έδερναν και όταν ερώτησε γιατι τον δέρνουν, του απάντησαν:

''Να σταματήσεις να ζεις σαν άγιος. Να ζεις σαν τους άλλους, αλλιώς θα σε δέρνουμε. Πάντοτε έδερναν τους αγίους''!... Ο ευλογημένος Ζαχαρίας απέναντι σ' αυτήν την φοβερή κατάσταση, την οποία δημιουργούσε ο διάβολος για να τον παρεμποδίσει από την αγία του ζωή, που ήταν γεμάτη αυταπάρνηση, καλοσύνη, αγάπη, προσευχή, υπομονή και ανεξικακία, ήλθε σε πολλή δύσκολη θέση και σαν άνθρωπος ελύγισε. 

Προτού όμως να ενεργήσει μόνος, πήγε να συμβουλευθεί τον πνευματικό του οδηγό, τον πατέρα Βαρνάβα. Του είπε τις δυσκολίες του και ζήτησε ευλογία να πάει σε άλλο Μοναστήρι. Ο Γέροντας όμως ήταν κατηγορηματικός: ''Όχι, δεν σου δίνω τέτοια ευλογία. Ο Θεός εδώ σ' έστειλε και εδώ θα σωθείς. Μόνο μη μαζεύεις χρήματα, μην πίνεις κρασί και μην παίρνεις φάρμακα''.

Έτσι ο πολυπαθής Ζαχαρίας έμεινε στο Μοναστήρι και συνέχισε τον πνευματικό αγώνα με περισσότερο ζήλο, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να σώσει πολλούς Αδελφούς της Μονής και να έχουν ένα καλό τέλος. Σαν πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι υπέφερε ο Άγιός μας, αλλά και των θαυμάτων που ο Θεός ενήργησε δι' αυτού, αναφέρουμε το εξής:

Όταν ανέλαβε την Ηγουμενία ο πατήρ Τωβίας, η πνευματική ζωή της Μονής μαράζωσε τελείως. Μάλιστα από φθόνο του διαβόλου ο νέος Ηγούμενος είχε ένα απίστευτο και παράλογο μίσος για τον ευλογημένο Ζαχαρία. Συνεχώς τον ύβριζε και δυο φορές επεχείρισε να τον εξοντώσει δια μέσου άλλων ανθρώπων. 

Την μια φορά ο Ηγούμενος Τωβίας παρεκίνησε τον Μοναχό Άνθιμο να σκοτώσει τον Ζαχαρία. Του ζήτησε βοήθεια για να μεταφέρουν ένα βαρύ και μεγάλο ντουλάπι. Ο αγαθός Ζαχαρίας δέχθηκε με προθυμία. Όμως την κατάλληλη στιγμή, ο πατήρ Αρσένιος έσπρωξε επιτήδεια το ντουλάπι και τον πλάκωσε, ενώ συγχρόνως άρχισε να τον κτυπά χωρίς οίκτο.

Ευτυχώς βρέθηκε τότε κάποιος προσκυνητής, που πρόλαβε κι ελευθέρωσε τον πολυπαθή δούλο του Χριστού. Ο Άνθιμος λίγο αργότερα τρελάθηκε και πέθανε σε αξιοθρήνητη κατάσταση. Κι ενώ η μια δοκιμασία διαδεχόταν την άλλη, ο ανεξίκακος Ζαχαρίας προσευχόταν με δάκρυα στον Κύριο να φωτίσει τον πατέρα Τωβία και να του δώσει μετάνοια, για να μην χάσει αιώνια την ψυχή του. 

Ο Θεός βλέποντας την υπομονή και την αγάπη του, απάντησε γρήγορα στις προσευχές του για τον δυστηχή Τωβία. Έτσι η κακή διοίκησίς του σαν Ηγουμένου και τα πολλά σκάνδαλα που δημιούργησε, ανάγκασαν τις Εκκλησιαστικές Αρχές να του αφαιρέσουν την Ηγουμενία. Αυτός προσπάθησε να κρύψει την εντροπή του και πρν γίνει γνωστή η απόφασις, πρόλαβε να παραιτηθεί για λόγους δήθεν ασθενείας. Μάλιστα, ούτε στο Μοναστήρι μπόρεσε να μείνει, διότι είχε επισύρει το μίσος και πολλών άλλων Αδελφών. 

Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από την παραίτησή του και ο πατήρ Τωβίας άρχισε να μετανοεί. 

Δυο φορές επισκέφθηκε τον Ζαχαρία και τον παρεκάλεσε με δάκρυα να τον συγχωρέσει.

 Τέτοια εσωτερική αλλοίωση είχε υποστεί, που ερωτούσε, ποτε θα ήταν λειτουργός 

ο χαριτωμένος Ζαχαρίας για να κοινωνήσει στην ιδική του Θ. Λειτουργία, 

ενώ όταν ήταν Ηγούμενος δεν είχε δεχθεί ποτέ να λειτουργήσει μαζί του. 

Λίγο αργότερα ο πατήρ Τωβίας έγινε Μεγαλόσχημος και με τις προσευχές 

του μακαρίου Ζαχαρία άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο προετοιμασμένος. 

Συνεχίζεται...

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
 Από το βιβλίο του Μακαριστού Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'
 ''Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ''
 έκδοση Ιεράς Μονής των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής, 

σελίδες 14 - 17, Αθήνα 1983. 

Ο Στάρετς Ζαχαρίας