ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 11 Ιουνίου 2016

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α' : Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ




Το μικρό αυτό βιβλίο του αειμνήστου πνευματικού πατρός μας Μητροπολίτη κ. Κυπριανού Α' είναι μια ευώδης ανθοδέσμη αγιοπνευματικών ανθών της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, που ο Παντεπόπτης Χριστός μας επιδαψίλευσε τα μέγιστα τον μεγάλο αυτό Στάρετς της Ρωσικής αυτής Θηβαίδος του Βορρά. Αποτελείται από μικρά κεχαριτωμένα περιστατικά και διαλόγους του Στάρετς Ζαχαρία, που ο μακαριστός Γέροντάς μας συχνά - πυκνά μας ανέφερε για πνευματική ωφέλεια και Χριστολογική αγαλλίαση.


Προβαίνουμε σε διαδικτυακή μεταφορά του βιβλίου ''Ο Στάρετς Ζαχαρίας'' προς αγιοπνευματική ανάπαυση των δύστηχων και καταταλαιπωρημένων ψυχών μας, φρονώντας πως στα χαλεπά - αποκαλυπτικά - αυτά έτη που διαβαίνουμε, ένα - έστω - μικρό μα πολύτιμο -καθ' όλα- βιβλίο μπορεί να ξαναανάψει την φλόγα από το κανδυλάκι της εν Χριστώ εγρήγορσής μας, να ξαναγεμίσει την κούπα με το λάδι της κατά Θεόν μετανοιάς μας. Και όπως μας έλεγε ο ίδιος στις αλησμόνητες, εκείνες, πνευματικές συνάξεις μας: ''Κάθε χτύπος της καρδιάς μας είναι κι ένα βήμα προς τον Θάνατο! Γι' αυτό γρηγορείτε''! Εύχεσθε και προσεύχεσθε!


Γ. Δ. Δ.



Στην μνήμη του αγίου Μάμαντος (2 Σεπτεμβρίου) του 1850 εξήνθησε στην ρωσική επαρχία της Καλούγκας,

 κοντά στην Μόσχα, 

το ευώδες άνθος, το οποίο αργότερα με την θαυμαστή ζωή του θα σκόρπιζε το άρωμα του Αγίου Πνεύματος 

στις πονεμένες ψυχές.

 Οι ευσεβείς, χωρικοί γονείς του Ιωάννης Δημητρίεβιτς και Τατιάνα Μηνάεβνα, ο οποίοι

 είχαν συνολικά ένδεκα παιδιά, 

έδωσαν στο τελευταίο αυτό τέκνο τους το όνομα Ζαχαρίας, για να το προστατεύει ο πατέρας του τιμίου Προδρόμου,

 άγιος Ζαχαρίας.



Η ΑΓΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ


Η μητέρα του Στάρετς Ζαχαρία, η Τατιάνα Μηνάεβνα ήταν μια αγία ψυχή με παρρησία ενώπιον του Θεού, γι' αυτό και πότισε με τα αγνά και άγια νάματα της ευσεβείας το παιδί της. Αυτό πάλι σαν διψασμένο δενδράκι απορρόφησε τις ευλογίες της μητέρας του και ανδρώθηκε πνευματικά κι έγινε μεγάλο δένδρο, βαθύσκιο πλατάνι της Χάριτος, κάτω απ' το οποίο βρήκαν οι πιστοί παρηγοριά και στηριγμό. Η ευλογημένη χωρική Τατιάνα έμαθε τον Ζαχαρία από μικρό να φοβάται τον Θεό και να έχει συμπόνοια και αγάπη προς τους πτωχούς και αρρώστους. Με τον καιρό η ελεημοσύνη έγινε η χαρακτηριστική αρετή του. 


Διάφορα έκτακτα γεγονότα έδειχναν, ότι ο Ζαχαρίας ήταν προορισμένος από τον Κύριό μας για μια ζωή υψηλή και αγία. Περίπου στα επτά του χρόνια άρχισε να φεύγει κρυφά από το σπίτι και να εξαφανίζεται μέσα στα δάση, όπου περνούσε τις ημέρες του αφοσιωμένος στην προσευχή. Κάποτε ανέβηκε σ' ένα υψηλό έλατο και αγρύπνησε προσευχόμενος όλη την νύκτα. 


Το πρωί κατέβηκε κι έφαγε μερικές ρίζες από χόρτα και πάλι ανέβηκε στο δένδρο για προσευχή. Αυτό συνεχίσθηκε αρκετές ημέρες, ενώ η καρδιά του ήταν πλημμυρισμένη από πνευματική χαρά και θείο ζήλο. Η μητέρα του γεμάτη ανησυχία για το παιδί της ζήτησε την συμβουλή του αγίου και θαυματουργού ιερέως του χωριού, του π. Αλεξίου, ο οποίος την καθησύχασε και της προφήτευσε την αγία εξέλιξη του παιδιού της. 


Η χαριτωμένη Τατιάνα, όταν κατάλαβε ότι πλησιάζει το τέλος της, ευλόγησε τα παιδιά της και είπε στην κόρη της Μαρία: ''Όλους τους αποχαιρέτησα και μόνο στον αγαπητό μου Ζαχαρία δεν έδωσα την ευχή μου. Δεν θα πεθάνω όμως, αν δεν τον ευλογήσω. Γι' αυτό θα ζητήσω από τον Θεό μια μικρή αναβολή, μέχρι να πας στην πόλη να τον ειδοποιήσεις''. 


Όταν έφθασε ο Ζαχαρίας, η αγία μητέρα του προφήτευσε όσα θα του συμβούν στο μέλλον, τους πειρασμούς που θα περάσει και ότι τελικά θα γίνει Μοναχός. Επίσης του έδωσε μία Εικόνα της Παναγίας του Καζάν λέγοντας: ''Να η οδηγός σου...''. Αυτήν την αγία εικόνα την είχε ο Στάρετς μαζί του σ' όλη του την ζωή. Η Τατιάνα είπε κατόπιν στον Ζαχαρία να γυρίσει στην πόλη και να συνεχίσει την εργασία του και όταν γίνει η κηδεία της αυτός να μην έλθει, αλλά να προσεύχεται για την ψυχή της. 


Όταν έφυγε ο γυιός της, μισοσηκώθηκε, σταύρωσε το προσκέφαλό της, σταυρώθηκε η ίδια και παρέδωσε την αγία ψυχή της στον Χριστό μας! Ακριβώς εκείνη την στιγμή μια ουράνια ευωδία σαν θυμίαμα περιεκύκλωσε τον Ζαχαρία, που ήταν στην πόλη: ''Κοιμήθηκε η μητέρα μου'', είπε κι έκλαψε... Αργότερα, όταν ο Ζαχαρίας έγινε Στάρετς, εδιηγείτο πως μια φορά ερώτησε ένα δαιμόνιο: ''Έχετε καθόλου Χριστιανούς στην κόλαση; Εκείνο απάντησε: ''Βεβαίως! 


Και ο πατέρας σου εκεί ήταν, αλλά τον επήρες από μας με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες, που έκανες για την ψυχή του''. ''Και η μητέρα μου''; ξαναρώτησε ο Στάρετς. ''Όχι, η μητέρα σου δεν είναι μαζί μας, επειδή σκόρπισε σ' όλο το δρόμο της κομμάτια ψωμί και δεν την είδαμε όταν πέρασε, αν και κοιτάξαμε πολύ καλά''... Ο Στάρετς συχνά έλεγε: ''Όποιος μνημονεύει τους γονείς μου Τατιάνα και Ιωάννη, θα τον θυμηθεί κι αυτόν ο ίδιος ο Κύριός μας''. Συνεχίζεται...




Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Από το βιβλίο 
του Μακαριστού Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α' 
''Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ'',
 έκδοση Ιεράς Μονής των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής Αττικής, σελίδες 9 - 11, Αθήνα 1983. 
Η φωτογραφία είναι εκ του εξωφύλλου του βιβλίου,
 όπου εικονίζεται η περίφημη Λαύρα του Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ κοντά στην Μόσχα, όπου έζησε ο Στάρετς Ζαχαρίας.



Ο Στάρετς Ζαχαρίας


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF