ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

ΦΑΝΑΡΙΩΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ Ι. Μ. ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ




Περίεργα όσο και ύποπτα παιχνίδια παίζει τις τελευταίες ώρες το Φανάρι 

και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος με την Μονή Εσφιγμένου. 

Διαρρέει εντέχνως σε φιλικά προσκείμενα σάιτ ότι η Μονή Εσφιγμένου 

ζήτησε την «επανένωση» με το Άγιο Όρος, 

αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.


Όλα άρχισαν πριν 3 μήνες, όταν ο Διοικητής του Αγίου Όρους Αρίστος Κασμίρογλου συναντήθηκε με τον εκπρόσωπο τύπου της Μονής Εσφιγμένου κ. Ηρακλή Μωραΐτη και τον Ειδικό Γραμματέα Θρησκευτικής και Πολιτιστικής Διπλωματίας κ. Στάθη Λιάντη, δια να διερευνήσει κατά πόσο είναι δυνατή μια προσέγγιση του Φαναρίου με την Μονή Εσφιγμένου. Οι διαπραγματεύσεις ήταν επίπονες, ακροβατούσαν σε λεπτές ισορροπίες και από την πλευρά του Φαναρίου ο Μητροπολίτης Ανδριανουπόλεως κ. Αμφιλόχιος, τελικά, πρότεινε στην Μονή Εσφιγμένου να υπάρξει τελική λύση, με την χαρακτηριστική φράση: «Θέλουμε την Μονή Εσφιγμένου με τις αντιρρήσεις της». 


Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο Ηγούμενος της Μονής Εσφιγμένου κ. Μεθόδιος δεν κάνει βήμα πίσω από τις θέσεις της Μονής, αλλά και συγχρόνως γίνεται αποδεκτός ως ο νέος Ηγούμενος της Μονής Εσφιγμένου, με την Αδελφότητα των Κατσουλιέρηδων να αποτελεί πια παρελθόν. Όλα όμως άλλαξαν την Τρίτη το απόγευμα, όταν ο Μητροπολίτης Μιλήτου κ. Απόστολος μαζί με τον Ειδικό Γραμματέα Θρησκευτικής και Πολιτιστικής Διπλωματίας κ. Στάθη Λιάντη, επισκέφθηκαν τον Ηγούμενο της Μονής Εσφιγμένου κ. Μεθόδιο στο κονάκι της Μονής, στην Νέα Ρόδα. Εκεί, ο κ. Απόστολος ζήτησε ουσιαστικά από την Μονή Εσφιγμένου να μνημονεύει τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, γεγονός που ουδέποτε είχε αναφερθεί μέχρι εκείνη την στιγμή. Επίσης έπεσε στο τραπέζι και το θέμα της συμπροσευχής με τον Οικουμενικό Πατριάρχη. 


Φυσικά αυτή η πρόταση απορρίφθηκε από τον κ. Μεθόδιο, ασυζητητί. Την Τετάρτη το πρωί η Φαναριώτικη διπλωματία επανήλθε, λέγοντας πως «πρέπει να πρυτανεύσει η αγάπη», σ’ αυτό το πλαίσιο κλήθηκε στη Μονή Βατοπεδίου, ο Ηγούμενος της Μονής Εσφιγμένου, για να ακούσει και πάλι έκπληκτος τις ίδιες απαιτήσεις από την πλευρά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που ούτε λίγο ούτε πολύ απαιτεί την μνημόνευση και την προσευχή, ώστε να «επιτρέψει» την «επανένωση» της Μονής Εσφιγμένου στην Αγιορείτικη Κοινότητα. Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς η απάντηση του κ. Μεθόδιου ήταν και πάλι αρνητική, αλλά προκαλεί κατάπληξη η μεθόδευση εκ μέρους του Φαναρίου, καθώς και το πώς παρουσιάζεται η είδηση στα φιλικά τους σάιτ όπου ούτε λίγο, ούτε πολύ εμφανίζεται η Μονή Εσφιγμένου να ζητάει εκείνη την επανένωση! 


Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος για άλλη μια φορά αποδεικνύει ότι δεν νοιάζεται για την ενότητα και την συμφιλίωση στους κόλπους της Ορθοδοξίας αλλά εργάζεται αόκνως για την εκπλήρωση των προσωπικών του φιλοδοξιών, της Πανθρησκείας και της εξαφάνισης οποιασδήποτε Ορθόδοξης φωνής. Εκτιμάται ότι πίσω από την απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου υπάρχει έντονο γεωπολιτικό παρασκήνιο, το οποίο συνδέεται και με την επικείμενη επίσκεψη τόσο του Πατριάρχη Ρωσίας κ. Κύριλλου, όσο και του Προέδρου της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, τέλη Μαΐου στο Άγιο Όρος.



Οι εξελίξεις από εδώ και πέρα αποκτούν καταιγιστικό ρυθμό. 

Από την Τετάρτη, η Εξαρχία του Οικουμενικού Πατριαρχείου βρίσκεται στο Άγιο Όρος,

 ενώ την Πέμπτη θα συγκληθεί Διπλή Ιερά Σύναξη με …άγνωστο, προς το παρόν, 

αντικείμενο, μετά τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF