ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ




Ο ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΛΟΥΤΟΥΦΙ


Ἡ τελευταία του ἐπίσκεψις



Μετά τὴν μακαρία Κοίμησι τοῦ ἀοιδίμου Πρωθιεράρχου μας Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου (7/20.9.1955), δημοσιεύθηκε στὴν «Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» (ἀριθ. 218/3.10.1955, σελ. 6) κείμενο περὶ τῆς τελευταίας ποιμαντικῆς ἐξορμήσεώς του, ἡ ὁποία συνέβη λίγες μόλις ἡμέρες πρὸ τῆς ἀποβιώσεώς του. Ὁ μακαριστὸς Ἡγέτης διήνυε τὸ 85ο ἔτος τῆς ἡλικίας του καὶ μετέβη γιὰ τὴν Ἑορτὴ τῆς Ἀποτομῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τὴν 29.8/11.9.1955, στὴν Πανήγυρι τοῦ ἱστορικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ στὸ Λουτουφὶ Θηβῶν. Ἡ περιγραφὴ ἐκείνη, τόσο ζωντανὴ καὶ συγκινητική, ἀποδεικτικὴ τῆς πατρικῆς μερίμνης τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου, ἀναδημοσιεύται ἐδῶ εἰς μνημόσυνον Αὐτοῦ ἐπὶ τῇ συμπληρώσει τῆς Ἐπετείου τῶν 60 ἐτῶν ἀπὸ τότε. Ὁ Ἱερὸς Ναὸς τῆς Ἀποτομῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου στὸ Λουτουφὶ ὅπως εἶναι σήμερα. Την εὐτυχίαν ποὺ αἰσθάνεται μία οἰκογένεια, ὅταν φιλοξενεῖ τὸν πατέρα της ἤ τὴν μητέρα της, ἐφόσον βέβαια ὑπάρχει ἔντονο τὸ αἴσθημα τῆς στοργῆς, τὴν ἰδίαν εὐτυχίαν αἰσθάνονται καὶ τὰ διάφορα Παραρτήματά μας ὅταν ἔχουν κοντά τους τὸν Ἅγιον Πρόεδρον. 


Μεταξὺ λοιπὸν τῶν Παραρτημάτων, ποὺ ἔζησαν λίγες ὧρες πνευματικῆς χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης, εἶναι καὶ τὸ Λουτουφί. Μικρὸ χωριό, μὲ εὐγενικοὺς κατοίκους, εὐσεβεῖς καὶ ἐναρέτους Χριστιανούς. Σύσσωμο τὸ χωριὸ ἀνήκει εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς διωκομένης Ὀρθοδοξίας. Ἀπέχει ὀλίγον ἀπὸ τὰς Θήβας. Πάντως ὅμως μερικὲς ὧρες κουραστικῆς πορείας μὲ τὸ αὐτοκίνητο ἀπὸ τὰς Ἀθήνας. Καὶ ὅμως ὁ πάλλευκος Ἡγέτης δὲν ἐσκέφθη τὴν ἀπόστασιν αὐτήν. Ἕνα αἴσθημα πατρικῆς στοργῆς καὶ συμπόνοιας πρὸς τὰ ἀγωνιζόμενα παιδιά του τὸν ἔφερε τὴν 29ην Αὐγούστου, μνήμην τῆς Ἀποτομῆς τῆς Τιμίας Κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου εἰς τὸ Λουτουφί, μὲ τὴν συντροφιὰν τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μερκουρίου Καλοσκάμη, τοῦ Ἱερομονάχου Γρηγορίου Παπαβλάχου καὶ τοῦ Ἱεροδιακόνου Σπυρίδωνος Ἑρμογένους. Στὸ Λουτουφὶ ἡ ὑποδοχὴ προσλαμβάνει τὴν μορφὴν παλλαϊκῆς ὑποδοχῆς. Ὅλοι, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Πρόεδρον καὶ τὸ Κοινοτικὸν Συμβούλιον τὸν καλοσωρίζουν. 


Ἑσπερινὸς γίνεται μὲ κατάνυξιν ἐνῶ εἶναι ὅλα ἕτοιμα ἀπὸ τὸν ἀκούραστο Ἐφημέριο τοῦ χωριοῦ τὸν πατέρα Ἀντώνιον. Ἡ ἀγωνία τῆς προσμονῆς κάνει τὴν Κυριακὴ ἀξημέρωτη. Ἀλλὰ ἐπὶ τέλους αἱ ἀλεκτοροφωνίαι εἰδοποιοῦν τοὺς σχεδὸν ἀγρύπνους κατοίκους, ὅτι πλησιάζει ἡ ὥρα τῆς μεγαλοπρεποῦς Λειτουργίας. Ἔτσι πρὶν ἀκόμη ὁ ἥλιος πλημμυρίσει μὲ τὸ φῶς του τὴν χαρούμενη φύσι, ὅλοι συνωστισμένοι εὑρίσκονται εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει πανηγυρικὴν ὄψιν. Ὁ ἀείμνηστος Ἅγιος Πρόεδρος λειτουργεῖ, συμπαραστατούμενος ἀπὸ τοὺς Ἱερεῖς π. Μερκούριον, π. Ἀντώνιον, π. Γρηγόριον, π. Χρυσόστομον καὶ τὸν Διάκονον Σπυρίδωνα. 


ποιος βρέθηκε σ’ αὐτὴ τὴν Λειτουργία θὰ εἶχε δίκηο νὰ πιστέψῃ ὅτι βρίσκεται στὸν Οὐρανό. Μιὰ ἀγγελόφωνη βυζαντινὴ χορωδία μὲ δέκα καὶ πλέον μέλη (πρωτοφανὲς γιὰ τὸν κύκλο μας) ἁμιλλᾶται μὲ τὰ Χερουβὶμ στὴν ὑμνωδία. Ὁ ἀείμνηστος Ἅγιος Πρόεδρος μετὰ τὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ ἀφοῦ ὡμίλησε κατανυκτικώτατα, ἐδευτερολόγησεν ἐξάρας τὴν τέχνην τῶν Ἱεροψαλτῶν. Τὸ ἀπόγευμα ὁ ἀλησμόνητος Ἅγιος Πρόεδρος μετέβη εἰς Μπάλτσα, ὅπου ἔλυσε ἐπιτοπίως διάφορα ζητήματα καὶ διώρισε Ἐφημέριον τὸν πατέρα Γρηγόριον. Ἐπίσης εἰς Παραπούγγια.



Ὁ ἀείμνηστος Ἱεράρχης μετέβη ὡσαύτως εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου,

 ὅπου ἐτέλεσεν ἐπιμνημόσυνον δέησιν ἐπὶ τοῦ τάφου τοῦ ἀειμνήστου Ἡγουμένου πατρὸς Γερασίμου,

 ὅστις πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν καὶ ἀφοῦ προσέφερε τεραστίας ὑπηρεσίας εἰς τὸν ἱερὸν Ἀγῶνα, 

ἐξεδήμησε εἰς Κύριον.

 Ἀξίζει ἔπαινος εἰς τὸ Παράρτημα τοῦ χωρίου Λουτουφί, 

στὸν δραστήριο Πρόεδρο κ. Ἀναγνώστου

 καὶ εἰς ὅλους τοὺς Ἀδελφούς.




Εκ της Ιστοσελίδας της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών 
 Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.




Άγιος Χρυσόστομος ο νέος Ομολογητής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF