ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ 1955





Ἡ Ἑορτὴ τῆς Ὁσίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου

στὴν Λυκόβρυσι Ἀττικῆς

ἀπὸ τὸν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο τὸ 1955.




Πριν ἀπὸ 60 ἀκριβῶς ἔτη, στὶς 28.7.1955 π. ἡμ.,
ὁ σεπτὸς Ἡγέτης τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ Ἅγιος Πρόεδρος Αὐτῆς Σεβ. Μητροπολίτης
πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος (Καβουρίδης),
προεξῆρχε στὴν Ἑορτὴ καὶ Πανήγυρι τῆς λαοφιλοῦς Θαυματουργοῦ Ὁσίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου,
στὴν πρώτη ἱστορικὴ Αὐτῆς Ἱερὰ Μονὴ στὴν Λυκόβρυσι Ἀττικῆς.


πλινθόκτιστη ἀκόμη τότε Ἱερὰ Γυναικεία Μονὴ τῆς Λυκοβρύσεως ἀριθμοῦσε ἤδη 25 ἔτη ζωῆς. Ἡ δραστήρια καὶ χαρισματικὴ Ἡγουμένη Αὐτῆς Γερόντισσα Μελετία Μοναχὴ εἶχε ἐπιδείξει σπουδαῖο ὁμολογιακό, ἐκκλησιαστικό, μοναστικό, ἀλλὰ καὶ ἐθνικὸ καὶ φιλανθρωπικὸ ἔργο. Ἐφημέριος τῆς Μονῆς ἦταν ὁ τότε Ἀρχιμανδρίτης καὶ ἀργότερα ἀναδειχθεὶς Μητροπολίτης Κυκλάδων καὶ Νήσων τῆς Ἐκκλησίας μας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος Γαβριὴλ (Καλαμισάκης). Ἡ Μονὴ εἶχε ἀρχίσει νὰ γίνεται γνωστὴ ὄχι μόνον ἀνὰ τὸ Πανελλήνιον, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ στὸ ἐξωτερικό, μὲ τὰ ἐξαίσια Θαύματα τῆς Ὁσίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου, ἡ Ὁποία μὲ τὴν ἀγαπητικὴ μητρικὴ φροντίδα της γιὰ τοὺς ποικίλως πάσχοντας, κατέστη ἰδιαίτερα προσφιλὴς στοὺς πιστούς. 


Βέβαια, τὰ μεγαλύτερα Θαύματά της ἄρχισαν νὰ συμβαίνουν μία περίπου δεκαετία ἀργότερα, ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ ’60, ἀλλὰ ἤδη εἶχε καθιερωθῆ ὡς γνωστὴ Θαυματουργὴ Ἁγία καὶ ἡ Μονή της, παρὰ τὴν τότε πτωχικὴ καὶ ταπεινὴ ἐμφάνισί της, εἶχε καταστῆ πόλος ἕλξεως γιὰ ἀπειράριθμους προσκυνητές. Περιττὸν ἐπίσης νὰ τονίσουμε, ὅτι τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἡ Λυκόβρυσις ἀποτελοῦσε «ἔρημο», μὲ βλάστησι καὶ νερά, ἀπομακρυσμένη ἀπὸ τὶς κατοικημένες περιοχές! Ἡ Πανήγυρις στὴν Λυκόβρυσι τὸ 1955 ἔμελε νὰ εἶναι ἡ τελευταία τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοῦ μαρτυρικοῦ Πανιερωτάτου Ἀρχιεπισκόμου μας Χρυσοστόμου, ἐφ’ ὅσον μόλις μετὰ 40νθήμερον περίπου μετέστη πρὸς Κύριον. 


Γι’ αὐτὸ καὶ εἰς ἔνδειξιν τιμῆς καὶ εὐλαβείας ὄχι μόνον γιὰ τὴν πανθαύμαστη Ὁσία Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν σεπτὸ καὶ ἡρωϊκὸ ἅγιο Πρόεδρό μας, ὁ ὁποῖος ἐκλέϊσε τὸν ἱερὸ Ἀγῶνα μας καὶ ἐσφράγισε Αὐτὸν μὲ τρόπο μοναδικό, ἐπὶ τῇ Ἐπετείῳ μάλιστα τῆς 60ετίας ἀπὸ τῆς μακαρίας Κοιμήσεώς του, ἀναδημοσιεύουμε τὸ σχετικὸ κείμενο τοῦ ἐπισήμου περιοδικοῦ μας «Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» (ἀριθ. 215/30.8.1955, σελ. 5), ὑπογραφόμενο ἀπὸ κάποιον Β. Σταθόπουλο, περὶ τῆς Πανηγύρεως ἐκείνης:



Η ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ

ΕΝ ΤΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΛΥΚΟΒΡΥΣΕΩΣ


Την 28ην π.ἡμ. Ἰουλίου ἐ.ἔ. ἐγένετο ἐπὶ τῇ μνήμῃ τῆς Ὁσίας ἡμῶν Μητρὸς Εἰρήνης τῆς Χρυσοβαλάντου σεμνή, ἀλλὰ καὶ μεγαλοπρεπὴς Ἑορτή. Πλῆθος πιστῶν προσῆλθεν ἀπὸ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς Ἀττικῆς διὰ νὰ τιμήσῃ τὴν Θαυματουργὸν Ἁγίαν. Ἡ σεπτὴ καὶ ὁσιωτάτη Ἡγουμένη Γερόντισσα Μελετία προσχαρὴς ὑπεδέχετο τοὺς προσκυνητάς. Κατὰ τὴν 9ην μ.μ. ἤρχισεν ὁ Μέγας καὶ κατανυκτικὸς Ἑσπερινός, καθ’ ὅν ἐχοροστάτησεν ὁ Πανιερώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ.κ. Χρυσόστομος, καθὼς καὶ κατὰ τὴν ἐπακολουθήσασαν Ἀγρυπνίαν. 


Τὴν δὲ Θείαν Λειτουργίαν ἐτέλεσεν οὗτος μετὰ πλειάδος Ἱερέων, πρώτου τῇ τάξει ὄντος τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου κ. Γραβριὴλ Καλαμισάκη. Τὸν πανηγυρικὸν τῆς ἡμέρας ἐξεφώνησεν ἐν μέσῳ τοῦ συγκεντρωμένου πολυπληθεστάτου –ὑπὲρ τοὺς χιλίους- σεμνοῦ Ἐκκλησιάσματος ὁ Πανιερώτατος, ὅστις διὰ τῆς ἐγνωσμένης ἀνὰ τὸ Πανελλήνιον εὐφραδείας του, ρητορικῶν σχημάτων, καὶ βαθέως στοχασμοῦ, ὕμνησε τὸν θαυματουργὸν βίον τῆς ἑορταζομένης Ὁσίας, ἐξάρας ἅμα καὶ τὸν Μοναχικὸν Βίον καὶ τὰ δι’ αὐτοῦ θεῖα χαρίσματα, ἐξομοιούμενον μὲ τὴν ἰσάγγελον Πολιτείαν, χάριν τοῦ ὁποίου Βασίλισσαι καὶ Αὐτοκράτορες ἐγκατέλιπον τὰ Βασιλικιὰ Σκῆπτρα καὶ τὰς πορφύρας καὶ βύσσους, ἵνα περιβληθῶσι τὸ ταπεινὸν ράσον, τὸ ὁποῖον θὰ τοὺς ἔφερεν διὰ τῆς σεμνῆς πολιτείας εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. 


Μετὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν, ἐγένετο ἡ περιφορὰ τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Ἁγίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου, ἡ ὁποία κεκαλυμμένη πάντοθεν χρυσίῳ, κατάφορτος ἐκ τῶν πολυτίμων ἀφιερωμάτων, ἐβαστάζετο ὑπὸ τῶν εὐλαβεστάτων Ἱερέων, οἱ ὁποῖοι, ἐπευλογοῦντος καὶ τοῦ Πανιερωτάτου, περιέφερον ταύτην πέριξ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, κειμένης εἰς τὴν μαγευτικὴν θέσιν τῆς Λυκοβρύσεως τῆς περιβαλλομένης ὑπὸ ὀργιαστικῆς βλαστήσεως καὶ τῶν δροσερῶν ἀρδευτικῶν ὑδάτων. Ἔλαβε χώραν καὶ δευτέρα Λειτουργία ἐν τῷ Παρεκκλησίῳ τῶν Ἁγίων Θεοδώρων ὑπὸ τεσσάρων Ἱερέων, προεξάρχοντος τοῦ αἰδεσιμολογιωτάτου ἀρχιμανδρίτου κ. Γαβριὴλ Σταματελάτου. 


Τὸν Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπον, τὸ Ἱερατεῖον καὶ τοὺς λοιποὺς ἐντιμοτάτους προσκυνητὰς ἐδεξιοῦτο ἡ Ὁσιωτάτη Ἡγουμένη Γερόντισσα Μελετία, πρὸς τοὺς ὁποίους προσέφερε τὰ πατροπαράδοτα καὶ τῇ ἡμέρᾳ ἁρμόδια γλυκίσματα καὶ ἀναψυκτικά. Περὶ δὲ τὴν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα κατὰ τὰ εἰωθότα τῶν Ἱερῶν Μοναστηρίων, διανεμηθέντος τοῦ γεύματος εἰς τὸ πλεῖστον τῶν προσκυνητῶν.



Οὕτω δύοντος τοῦ ἡλίου ἔληξε καὶ ἡ ὡραία αὕτη καὶ σεμνὴ Πανήγυρις
καὶ οἱ πιστοὶ καὶ εὐλαβεῖς προσκυνηταὶ τῆς Ἁγίας
ἐπανακάμπτοντες εἰς τοὺς οἴκους αὐτῶν,
ηὐχαρίστουν τὴν Ὁσιωτάτην Καθηγουμένην Μελετίαν Μοναχὴν
διὰ τὴν παρασχεθεῖσαν αὐτοῖς ἐν μέσῳ ἀπαστραπτούσης καθαριότητος Ἀβραμιαίαν φιλοξενίαν,
λαμβάνοντες παρ’ αὐτῆς τὰς θεοπειθεῖς αὐτῆς εὐχὰς καὶ εὐλογίας,
ἐν ταὐτῷ δὲ ὕμνουν καὶ ἐδοξολόγουν τὸν Θεὸν τὸν δόντα τοιαύτην χάριν καὶ ἐξουσίαν εἰς τοὺς Ἁγίους Αὐτοῦ,
καὶ δὴ εἰς τὴν τιμωμένην καὶ ἑορτάζουσαν Ὁσίαν καὶ
Θαυματουργὸν Εἰρήνην τὴν Χρυσοβαλάντου.




Εκ της Ιστοσελίδας της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Τίτλος, επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ



Βασ. Μ. Σταθόπουλος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF