ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΝΙΝΑΣ ΝΙΚΟΛΑΕΒΝΑ




Περί τῆς κυρίας Νίνας Νικολάεβνα, ἀκτή τοῦ παγωμένου ὠκεανοῦ, στό Σολόφσκυ



«Μπορῶ πραγματικὰ νὰ ξεκου­ρασθῶ μόνον ἐδῶ, Σέργιε Νικολάεβιτς. 

Δὲν ὑπάρχει κανεὶς ἐδῶ, 

οὔτε πό­λις, οὔτε χωριό, μόνον τὰ δάση καὶ οἱ λίμνες. 

Εἶναι κουραστικὸ νὰ ζῆς σὲ μία μεγάλη σύγχρονη πόλι· ἀκατά­παυστος θόρυβος, μολυσμένος ἀέρας, πλῆθος ἀνθρώπων.


που ὑπάρ­χουν ἄνθρωποι, ὑπάρχουν πάντοτε ραδιουργίες, φθόνος, πονηρίες κλπ. Ὅταν ἤμουν νέα, ὅλες αὐτὲς οἱ ματαιότητες καὶ ὁ θόρυβος μοῦ ἦταν εὐχάριστα. Νόμιζα ὅτι ἡ ἀλήθεια ἦταν στὴν ἐπιφάνεια. Ὁ πρῶτος μου γάμος ἦταν πολὺ ἀτυχής. Ὁ πρῶτος μου σύζυγος ἦταν ὡραῖος καὶ ἔξυπνος, ἀλ­λὰ ἐπιπόλαιος, χωρὶς κανόνες, χωρὶς πίστι ἤ ἀρχές. Ὅταν ὅλα τελείωσαν σὲ τραγωδία, ἐπέστρεψα στὴν πί­στι. Πῆγα τότε στὸ Βαλαάμ, γιὰ νὰ συμβουλευθῶ τὸν π. Ἰωάννη. “Γνωρίζεις δούλη τοῦ Θεοῦ”, εἶπε ὁ π. Ἰωάννης, “ὅτι δὲν πρέπει νὰ πέ­σης σὲ μελαγχολία καὶ νὰ νομίσης ὅτι ἡ ζωή σου τελείωσε. Εἶσαι νέα καὶ ὅλα μποροῦν νὰ ἀλλάξουν πολλὲς φορές. Ὁ Κύριος ποτὲ δὲν στέλνει δοκιμασί­ες πέραν τῶν δυνάμεών μας. Νὰ τὸ θυμᾶσαι αὐτὸ πάντοτε καλά. Ὑπάρχει μία σχετικὴ διήγησι γι’ αὐτό. Ἕνας Μο­ναχὸς βασανιζόταν πολὺ ἀπὸ δυσκο­λίες στὴν ζωή του καὶ γόγγυζε κατὰ τοῦ Θεοῦ ζητώντας ἕναν σταυρὸ πιὸ ἐλαφρύ. Μία νύκτα, κατὰ τὴν διάρ­κεια τοῦ ὕπνου του, ὀνειρεύθηκε ὅτι ἦταν σὲ ἕνα τεράστιο σπήλαιο καὶ τὰ πάντα ἐκεῖ ἦταν καλυμμένα μὲ σταυρούς.


Μοναχὸς μποροῦσε νὰ ἰδῆ σταυροὺς ἀπὸ χρυσό, ἀσήμι, σίδερο, πέτρα καὶ ξύλο. Μία φωνὴ τοῦ εἶπε: Ἡ προσευχή σου εἰσακούσθηκε· διάλε­ξε κάποιον σταυρό, κατὰ τὴν δύναμί σου! Ὁ Μοναχὸς ἄρχισε νὰ ἀναζητῆ γιὰ τὸν μικρότερο καὶ ἐλαφρύτερο σταυρό. Τελικὰ βρῆκε ἕναν μικρό, ξύ­λινο σταυρὸ καὶ ἐρώτησε: Μπορῶ νὰ πάρω αὐτὸν τὸν μικρὸ σταυρό; Μά, αὐτὸς εἶναι ὁ δικός σου σταυρός, ἀπάντησε ἡ φωνή· ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι σταυροὶ εἶναι ὄντως βαρύτεροι! ”Τότε ὁ π. Ἰωάννης πρόσθεσε: Ὁ σταυρός σου σοῦ φαίνεται βαρύς, κυ­ρία μου, ὅμως σὰν Ἐξομολόγος, ἀκούω συχνὰ τέτοια δράματα. Εἶναι ἁμαρτία γιὰ σᾶς νὰ παροργίζετε τὸν Κύριο μὲ τὰ παράπονά σας. Νὰ προσεύχε­σθε συχνά, νὰ ἐπαναλαμβάνετε ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν τὴν Προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ καὶ νὰ ἐπαφίεσθε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος θὰ σᾶς δείξη τὴν ὁδὸ ποὺ θὰ ἀκολουθήσετε. Τότε νὰ ἐπιστρέψετε ἐδῶ καὶ θὰ σᾶς εἰπῶ ὅ,τι μπορέσω”. ”Πέρασαν λίγα χρόνια. Ἐργαζόμουν σὲ μία μέτρια ἐργασία καὶ ζοῦσα μία ἥσυχη ζωή. Μία βραδιὰ προσκλήθηκα σὲ ἕναν χορό. Ἄν καὶ ἤμουν στὰ τριάντα μου, ἕνας κύριος, λίγο μεγαλύτερός μου, μοῦ ζήτησε νὰ χορέψουμε. Δέχθηκα. Ἀργότερα, συναντηθήκαμε κάποιες φορές. 


Αὐτὸς ἦταν ἀνύπανδρος, σε­βαστὸς σὲ ὅλους καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς πλουσιώτερους ἀνθρώπους στὴν Σκανδιναβία. Δύο ἤ τρεῖς μῆνες μετὰ τὴν συνάντησί μας, μοῦ ζήτησε νὰ γίνω σύζυγός του. Οἱ γονεῖς μου ἦταν πολὺ εὐχαριστημένοι γιὰ τὸ τὶ σπουδαῖος γά­μος θὰ ἦταν αὐτός. ”Ὅμως, ἡ ἐμπειρία τοῦ πρώτου μου γάμου μὲ δίδαξε νὰ εἶμαι συνετή. Ζήτησα χρόνο γιὰ νὰ σκεφθῶ καὶ ἐκεῖνος συμ­ φώνησε. Τότε ἐπέστρεψα γιὰ νὰ ἰδῶ τὸν Πνευματικό μου στὸ Βαλαὰμ καὶ τοῦ τὰ εἶπα ὅλα. Σκέφθηκε γιὰ λίγα λεπτὰ καὶ μοῦ εἶπε: “Δούλη τοῦ Θεοῦ, θυμηθῆτε τὶ σᾶς εἶπα λίγα χρόνια πρίν, ὅτι ὅλα θὰ τα­ κτοποιηθοῦν καὶ ὅτι ὁ Θεὸς θὰ σᾶς ἔδειχνε τὸν δρόμο ποὺ θὰ ἀκολουθήσετε. Λοιπόν, σᾶς ἔφερε σὲ μία ὑψηλότερη κοινωνικὴ τάξι. Ὅμως, πρέπει πάντοτε νὰ ἐνθυμῆσθε ὅτι οἱ δοκιμασίες καὶ οἱ θλί­ψεις δὲν θὰ ἐξαφανισθοῦν· θὰ ἀλλάξουν μόνο στὴν μορφή. Ἀντὶ γιὰ ἕναν μικρὸ ξύ­λινο σταυρὸ μιᾶς ταπεινῆς-μέτριας ζωῆς, πτωχῆς καὶ ἀπαρατήρητης, θὰ δεχθῆτε ἕναν χρυσὸ σταυρό, ὁ ὁποῖος εἶναι πολὺ πιὸ δύσκολο νὰ κουβαληθῆ. 


ν τούτοις, εἶναι καὶ αὐτὸς ἐπίσης ὑποφερτός, ἄν ἐξασκῆτε μεγάλες πράξεις γενναιοδω­ρίας καὶ φιλανθρωπίας. Ἀναμφίβολα θὰ σᾶς ζηλέψουν· οἱ ἄνθρωποι θὰ προσ­παθήσουν νὰ σᾶς χωρίσουν ἀπὸ τὸν σύζυγό σας καὶ ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του. Ἀλλά, ἄν παραμείνετε ἀδιάφορη στὸν πλοῦτο καὶ στὶς τιμές, ποὺ θὰ ἔλθουν σύντομα, ὅπως καὶ στὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου, θὰ μπορέσετε νὰ διατηρήσετε τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη, εἰδικὰ μάλιστα ἄν ἐξασκῆτε τὴν Προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο. Καὶ ἐπίσης, ἀκόμη μία νουθεσία: νὰ πηγαίνετε κάθε χρόνο γιὰ ἕναν μῆνα σὲ κάποιο πολὺ ἐρημητικὸ μέρος καὶ ἐκεῖ νὰ ἐπιδίδεσθε στὴν Προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ ὅσο μπορεῖτε καὶ θὰ δῆτε πόσο βοηθητικὸ εἶναι αὐτό”. ”Λοιπόν, ἔχω ἤδη παντρεμμένη ἀρκετὰ χρόνια καὶ κάθε χρόνο ἐρχόμαστε ἐδῶ. Ἀρχικά, ὁ σύζυγός μου καὶ τὰ παιδιὰ δὲν ἦταν πολὺ χαρούμενοι, ἀλλὰ τώρα καὶ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι περιμέ­νουν μὲ ἀνυπομονησία γιὰ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ ἔλθουμε ἐδῶ. Εἶναι ἕνας πα­ράδεισος. Πρέπει νὰ σᾶς εἰπῶ, ὅτι ὁ Πνευματικὸς εἶχε δίκαιο. 


σταυρὸς τῶν ἑκατομμυριούχων εἶναι βαρύ­τερος ἀπὸ τῶν πτωχῶν καὶ εἶναι πάρα πολὺ ἐπικίνδυνος. Εἶναι τόσο εὔκολο νὰ πέσης σὲ ὑπερηφάνεια ἤ σὲ ἀδιαφορία, νὰ σκληρυνθῆς ἀπέναντι στὰ παθήματα τῶν ἄλλων!... ”Ἔχω παρατηρήσει ἀνέκαθεν στὴν ζωή μου, ὅτι ὅταν ἐντείνουμε τὶς προσ­πάθειές μας γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε κάτι, παρὰ τὰ αὐξανόμενα ἐμπόδια, κατορθώνουμε τελικὰ μὲ τὴν κάποτε ὑπεράνθρωπη προσπάθειά μας νὰ κερ­δίσουμε τὸ ἐπιθυμητὸ ἀντικείμενο, ἄν καὶ μπορεῖ νὰ εἶναι γιὰ τὴν καταστρο­φή μας καὶ ὄχι γιὰ τὸ καλό μας. Κάποτε μάλιστα κουραζόμαστε τόσο, ποὺ γινό­μαστε ἀδιάφοροι στὰ πάντα, ἤ, διαφο­ρετικά, πιστεύουμε ὅτι τὸ ἀποτέλεσμα δὲν ἦταν ἄξιο τῶν προσπαθειῶν μας. Ὅ,τι ὅμως προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό, ἔρχεται ἀπὸ μόνο του. 


Ἁγία Γραφὴ λέγει, ὅτι ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν δὲν ἔρχεται μὲ ἀξιοπαρατήρητο τρόπο, διό­τι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ἡμῶν ἐστι. ”Πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ὅταν δοκί­μαζα μεγάλες θλίψεις ἀπὸ τὸν πρῶτο μου ἄνδρα, εἶπα στὴν θεία μου, μία σοφὴ γυναῖκα: Θὰ φύγω ἀπὸ τὸν ἄνδρα μου καὶ ἀπὸ τὸ σπίτι μας καὶ τότε θὰ εἶμαι χαρούμενη καὶ εὐτυχισμένη ὅπως καὶ πρίν! Ἡ θεία μου ἀπάντησε: Κοίταξε, εἶσαι ἀκόμη νέα. Εἶναι ἀδύνατον νὰ ξε­φύγης ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου· ὅμως, ἄν ἐξασφαλίσης εἰρήνη ψυχῆς, θὰ εἶσαι εὐτυχισμένη καὶ χαρούμενη παντοῦ. 



Στὴν ζωὴ αὐτὴ εἶναι ἀδύνατον νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ θλίψεις, ὅμως εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ἔχουμε ὑπομονή, 

νὰ προσευχώμαστε καὶ νὰ περιμένουμε. 

Ὁ Κύριος θὰ δείξη τὸν δρόμο τὴν στιγμὴ ποὺ Ἐκεῖνος θὰ ἐπιλέξη. 

Αὐτὸ εἶναι τόσο ἀληθινό, ἀλλὰ οἱ νέοι ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ τὸ καταλάβουν»... 

Παραμείναμε σιωπηλοί. 

Ἡ λίμνη ἔγινε ἐντελῶς μαύρη... 

«Εἶναι ἤδη περασμένες ἕνδεκα!», παρατήρησε ἡ κυρία Νίνα Νικολάεβνα, «ἀλλὰ εἶναι τόσο φωτεινά, σὰν τὴν ἡμέρα.

 Εἶναι ὥρα γιὰ ξεκούρασι. Σέργιε Νικολάεβιτς, καληνύχτα!». 




Sergei Bolshakoff, 
Upon the Heights of the Spirit – About Madame Nina Nikolaevna, 
στό περιοδικό “Orthodox Life”, 
No 5, 1992, pp. 48-50. 
Μετάφρασις ἡμετέρα
Αναδημοσίευση από το περιοδικό ''ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ''
 τεύχος 374, Φθινόπωρο - Χειμώνας 2015
Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF