ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016

ΠΡΟΣΥΜΦΩΝΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ




Αυτή η - ανυπόφορα - νεκρική σιγή στην Καινοτόμο Εκκλησία 
στο μείζον θέμα του Οικουμενισμού 
μοιάζει πλέον με παγιωμένο Προσύμφωνο Συμβίωσης ημετέρων, 
που στρουθοκαμηλίζουν με περισσή αφέλεια 
και διαμαρτύρονται με εκλεπτυσμένη άνεση. 



Δεν είναι κρυφό μυστικό,
πως οι περισσότεροι των λεγομένων ''συντηρητικών''
έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στις ''εκκαθαριστικές'' συνέπειες
που θα έχει ο επικείμενος Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος,
ως καθοριστικός καταλύτης στις επερχόμενες εξελίξεις...!


Αυτή βέβαια η πεισματική αναβλητικότητα κατάντησε μια προβληματική παραβατικότητα και ένας νοσηρός και επίδημος στατισμός, που αμβλύνει τις αποσχιστικές ανισορροπίες και παγιώνει τον Οικουμενισμό, ως κατ΄ ανάγκην κακό...! Σε λίγα χρόνια, οι Καινοτόμοι θα βλέπουν τον Αντίχριστο να περιδιαβαίνει τους ναούς και τα προσκυνήματά τους κι αυτοί ακόμη θα περιμένουν νά΄ρθει... Ο δημοσιουπαλληλικός οίστρος που εγκατέστησε την εκκοσμίκευση ως δεσποτικό προτεκτοράτο στα ενδοοικογενειακά δρώμενα, έχει φέρει μια άνευ λόγου ''χειμερία νάρκη'' που τα πάντα θωρούνται νεκρά! Είναι εξόχως καταπληκτικό: 


Ο Οικουμενισμός να έχει αλλάξει θεσμούς, παραδόσεις, κανόνες, ακόμη και την εξωτερική εμφάνιση των κληρικών, κι αυτοί να ασχολούνται με ήσσονος σημασίας θέματα. Μοιάζει με ένα σπίτι που έχουν μπει μέσα κλέφτες και το αλωνίζουν και οι ένοικοι συνεχίζουν κανονικά την ζωή τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα ... Όταν ξυπνήσουν, τότε μόνο θα δουν το σπίτι καθ΄όλα άδειο... Ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ - για όσους βλέπουν πίσω από την βιτρίνα και όχι την βιτρίνα - είναι ο ορισμός της ανακολουθίας, του πισωγυρίσματος, της στάσης σημειωτόν... Αφορίζει τον Οικουμενισμό, συνεπώς και τους Οικουμενιστές, αλλά... κοινωνεί μαζί τους! Ακόμη και στον ραδιοσταθμό της ''Πειραικής Εκκλησίας'', που ουσιαστικά διοικείται από τον ίδιο, έχει εκπομπή ο μέγας οικουμενιστής του Οικουμενιστικού Πατριαρχείου, ο Πριγκιποννήσων Ιωσήφ! 


Ο Μητροπολίτης Πειραιώς πρόσφατα δήλωσε, πως θα αφορίσει όλους, όσους θα ψήφιζαν το Προσύμφωνο Συμβίωσης των Ομοφυλοφίλων, αλλά τελικώς δεν αφόρισε ουδένα ... Πότε βγάζει πολυσέλιδες ανακοινώσεις ... για τον ''στοματικό έρωτα'' (αν είναι δυνατόν για κληρικό!) και πότε εξαπολύει μύδρους κατά των προωθούντων τον Κιναιδισμό και ορθώς πράττει. Τους δικούς του όμως ρασοφορεμένους Κίναιδους, που κυκλοφορούν στα όρια της Μητρόπολής του ουδείς λόγος! Στην εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη ''Ανατροπή'' και στην ερώτηση για την ύπαρξη Ομοφυλοφιλίας μέσα στους κόλπους της Καινοτόμου Εκκλησίας, δήλωσε ψευδώς... άγνοια! 


Εσχάτως έχουμε και ενδοοικογενειακές διαμάχες μεταξύ του Αιγιαλείας Αμβροσίου και του Σισανίου και Σιατίστης Παύλου! Έτσι είναι όμως. Πώς να μιλήσεις για την αμαρτωλότητα του πλησίον σου, όταν εσύ υποθάλπεις των αμαρτωλότητα των δικών σου πλησίον...! Και το σπουδαιότερο: Κατά ποιά λογική αφορίζεις τους Οικουμενιστές, αλλά ταυτοχρόνως κοινωνείς και συλειτουργείς μαζί τους...; Αυτό απλά ονομάζεται τυχοδιωκτισμός, θεομπαιξία, υποκρισία και θεατρινισμός. Κατ΄ακρίβεια, αυτά που συμβαίνουν και με τους κυβερνητικούς μας επιβήτορες: Ατέρμονα ψεύδη και υπερφίαλοι δηθενισμοί προς πλατιά λαική κατανάλωση, ανέξοδοι φαρισαισμοί και υποκριτικοί, θεατρινίστικοι ρόλοι. 


Δεν υφίστανται αντιοικουμενιστές που να κοινωνούν με οικουμενιστές, όπως και δεν υφίστανται αμιγώς ορθόδοξοι που να κοινωνούν με αιρετικούς! Όλα τα άλλα είναι ασύλληπτοι, κουραστικοί βερμπαλισμοί, για να γεμίσουν οι άσπρες κόλλες με - εκ του ασφαλούς - ατέρμονες διαμαρτυρίες! Η Αγία Εκκλησία μας, σας δίνει την υποχρεωτική εντολή της αποτείχισης εν καιρώ αιρέσεως, προκειμένου να αποδεσμευθεί η ίδια από έσωθεν σχίσματα. Δεν το κάνετε όμως. 


Γιατι η Καινοτόμος Εκκλησία,
που εσείς δημιουργήσατε μαζί με τον πάντα θελκτικό και ερωτεύσιμο Παποκαισαρισμό σας,
απενεργοποίησε πλήρως τα αντιαιρετικά σας αντανακλαστικά
και τους ορθώς ''ορθόδοξους'' προσανατολισμούς σας.
Και μαζί με όλα αυτά
ισχυροποίησε και ένα ασύλληπτο - κατά συρροήν πλήθος - αυλοκολάκων,
γραφιάδων, ιστολόγων με δίπλωμα ... από το Harvard,
θεολόγων, θεολογίσκων,
που όλοι αυτοί εποφθαλμιούν λίγο από το ''ηδύτατο μέλι''
αυτής της κρατικοποιημένης εκκλησιαστικής Εξουσίας!
Γιατί κάνατε την Καινοτόμο Εκκλησία κοσμική Εξουσία,
Διοικητική Α. Ε. και ΔΕΚΟ του Δημοσίου!
Εύχεσθε!



Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF