ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ



Αὐτός ὁ ὑπερήφανος, ἐργατικός, ἱκανότατος, μαχητικός καί ἀσυμβίβαστος Λαός, 

ὁ Λαός μας, ὁ Ἑλληνικός Λαός, ἦταν Πάντοτε ὑπό «διωγμόν», ἀπό αὐτούς οἱ ὁποῖοι, 

ἀγνώμονες ὂντες, δεν μποροῦσαν νά φθάσουν στό ὓψος καί στό μεγαλεῖο του. 

Μή νομίσετε πώς αὐτά ἀποτελοῦν τήν ἒκφραση κάποιων «ρατσιστικῶν» τάσεων 

ἢ κακῶς ἐννοουμένης «προγονλατρείας» κ.λπ. 

Ὡς Λειτουργός τοῦ Ὑψίστου, ἒχω Πλήρη ἐπίγνωσιν τῆς ἰσοτίμου ἀξίας όλων τῶν ἀνθρώπων

 ἒναντι Τοῦ Κυρίου μας καί συνεπῶς, κάθε «ρατσιστική» ἢ «σωβινιστική» θέσις 

ἢ καί σκέψις ἀκόμα, εἶναι Παντελώς πέραν καί ἒξω τῶν «Πιστεύω» μας.


Εἶναι, ὃμως, τοῖς πᾶσι γνωστόν, πώς ἡ Τέχνη, ἡ Τεχνική, ἡ Ἐπιστήμη, ἡ ἀνθρωποκεντρική διάθεση, ἡ κάθε εἲδους πρόοδος, ἀμετρήτους αἰῶνας πρό τῆς ἐλεύσεως Τοῦ Σωτῆρος μας εἰς τήν γῆν (πού μᾶς ἐχάρισε τό ΦΩΣ μέσα στά σκοτάδια τῶν δυσειδαιμονιῶν, καί τῶν πάσης φύσεως παγανιστικῶν ἐκδηλώσεων), ὑπῆρξαν προϊόν τῆς τεραστίων δυνατοτήτων τῆς διανοίας τῶν Ἑλλήνων, μέ τάς ὁποίας Ὁ Δημιουργός μας «ἐπροίκισε» τόν λαόν μας, ὂχι τυχαίως, ἀλλά μέσα στά πλαίσια τοῦ σχεδίου Του γιά διάδοση τῆς Χριστιανικῆς μας Πίστεως...! 


Καί σήμερα, ὁ σοβαρός καί ἀντικειμενικός μελετητής τῶν ἒργων τῶν πλέον γνωστῶν δυνατῶν αὐτῶν προγονικῶν μας πνευμάτων, ἀνακαλύπτει μέ ἒκπληξη (ὂχι ἂδικη) πώς οἱ πλεῖστοι καί οἱ πλέον σημαντικοί ἐξ αὐτῶν, εἶχαν φθάσει πολύ κοντά σέ θέσεις πού προοιωνίζονταν τήν Θείαν Διδασκαλίαν καί ὁμιλοῦσαν Για Έναν Θεόν καί Όχι γιά 12«θεον», ὃπως πολλοί ὑποστηρίζουν Ψευδέστατα. Ὁ ἲδιος ὁ Μέγας Βασίλειος, μέ εἰδικό Βιβλίο του, τήν περίφημον Γραμματείαν του «ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΑΝ ΕΞ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΩΦΕΛΟΙΝΤΟ ΛΟΓΩΝ» συνιστᾶ στούς Ἑλληνόπαιδες, ἀλλά καί σέ όλους τούς νέους, να μελετοῦν τά συγγράμματα τῶν προγόνων μας, γράφων: «῍Εχει τεραστίαν αξίαν ἡ Παίδευσις τῶν νέων μέσω τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας, ἡ ὁποία λειτουργεῖ ὡς παιδαγωγός διά τήν κατανόησιν τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας», συνιστῶν βεβαίως, τήν ἀποστασιοποίησίν των ἀπό κάθε παγανιστικήν θέσιν, πού ἦτο φυσικόν νά ὑπάρχῃ εἰς τά ἒργα αὐτά, λόγω Μη ὑπάρξεως Τοῦ Θείου Λόγου πού ἐλάβαμε μετά τήν ἒλευσιν Τοῦ Κυρίου μας. 


Δέν ἦτο τυχαῖον πού ὁ Λαός μας, ἒγινε τό «ὂχημα» μέσω τοῦ ὁποίου, (διά τῆς ἀξιοποιήσεως τοῦ Ανυπέρβλητου δημιουργήματός του πού ἦτο ἡ Τέλεια Γλώσσα του), διαδόθη ἡ Διδασκαλία Τοῦ Κυρίου μας...! Τό τί γινόταν πρό τῆς ἐνανθρωπίσεως τοῦ Σωτῆρος μας, ἀνάγεται σέ ἂλλες «σφαῖρες» μελέτης καί ἐρευνῶν. Ἂς ἐξετάσωμε τάς θέσεις καί τά ίδανικά τοῦ λαοῦ μας, μετά τήν ἀποδοχήν τῆς Θείας Διδασκαλίας καί τόν ἐκχριστιανισμόν του. Οἱ Εχθροί τόσον τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὃσον καί τῆς Πίστεώς μας, προσπαθοῦν μέ μύριες ὃσες «θεωρίες» καί «σοφιστίες» νά φέρουν σέ σύγκρουση καί ἀντιπαράθεση τήν Πίστη μας μέ τόν Ἑλληνισμό, δηλαδή, τίς δύο δυνάμεις, τῶν ὁποίων ἡ, Θείᾳ δυνάμει, σύζευξις, ἐδημιούργησε τό Ἑλληνοχριστιανικό «μπετόν ἁρμέ» πού ἀποτελεῖ σήμερα τό κυριώτερο ἐμπόδιο στήν ὑλοποίηση τῶν παγκοσμιοποιητικῶν κ.λπ. ἐπιδιώξεων τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους πού ἒχουν πλέον «ξεσπαθώσει». 


Βεβαίως, ματαιοπονοῦν, προσπαθῶντας αἰῶνες τώρα, ἀλλά ἐπιμένουν μή ἀποδεχόμενοι πώς εἶναι καταδικασμένη εἰς ἀποτυχίαν κάθε παρόμοια προσπάθεια, ὃσο κόντά καί ἂν φαίνεται πώς εὑρίσκεται εἰς τόν τελικόν των σκοπόν (Αὐτό, ἂλλωστε, ἐπαναλαμβάνεται κατά διαστήματα στό διάβα τῶν αἰώνων...!). Θά σταθοῦμε σέ μία Καθοριστική καί ἐντελῶς Εενδεικτική θέση τοῦ Λαοῦ μας. Καί εἶναι αὐτή ἡ θέσις του, ἡ ἒκφρασίς του, ἡ ὁποία, προτάσσεται (ἀκόμα καί σήμερα..!) εἰς κάθε περίστασιν κινδύνου ἢ ἐπιδρομῆς ἐχθρῶν κ.λπ. Λέει ὁ Λαός μας: «ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ»...! Τό πόσο σημαντικό εἶναι τό ὃ,τι ἡ Πίστις μας προτάσσεται είς τήν ἒκφρασιν αὐτήν, γίνεται φανερό, ἀπό τήν σφοδράν ἐπιθυμίαν τῶν Σουλτάνων, τῶν Πασάδων κ.λπ. οἱ ὁποῖοι, τό πρώτον πού ζητοῦσαν ἀπό τούς Ἓλληνες, δέν ἦταν νά δηλώσουν «Τοῦρκοι», ἀλλά «Να Ααλλαξοπιστήσουν»...! Καί εδῶ, ἒρχεται τό μεγαλείο τοῦ Λαοῦ μας. Ἀρκετοί, φοβούμενοι τίς συνέπειες, ἀλλαξοπιστοῦσαν. 


Πολλοί, ὃμως, ηρνούντο ἀνεξαρτήτως συνεπειῶν. Ἀτελείωτη σειρά Νεομαρτύρων ὑπάρχει..! Ὃταν τούς ἒλεγαν «…τούρκεψε για να γλυτώσης,», έννοοῦσαν νά ἀσπασθοῦν τόν Μουσουλμανισμό καί νά ἀπαρνηθοῦν τήν Πίστην των εἰς Τόν Κύριόν μας…! Καί τότε ἂκουγαν ἒκπληκτοι τήν ὑπερήφανη, τήν γενναία, τήν Ομολογητική ἀπάντηση... ΟΧΙ! Καί φθάνομε στό σήμερα, τό ὁποῖο μᾶς φαίνεται ὡς ἡ χειροτἐρα περίοδος τῆς Ἱστορίας μας, μέ «ἂρχοντες» νά μήν ὁρκίζωναι εἰς τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον, μέ τό νά νομιμοποιοῦνται οἱ πάρα φύσιν «δεσμοί» δυστυχισμένων ἀνθρώπων, ἐντελῶς ξεστρατισμένων καί μεταβληθέντων σέ φορεῖς τῶν θελήσεων καί τῶν ἐπιταγῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, μέ «σύμφωνα συμβιώσεως» κ.λπ. (μήπως ὁ «Πολιτικός γάμος» δέν εἶναι μία μορφή τοῦ ἰδίου πράγματος;), μέ κατάργησιν τῆς προσευχῆς, τῆς διδασαλίας τῶν Θρησκευτικῶν, τοῦ Ἐκκλησιασμοῦ τῶν Σχολείων κ.λπ...». 


δελφοί, μή πανικοβάλλεστε, μήν ἀπελπίζεστε, μή πιστεύετε πώς χάθηκαν τά πάντα. Δέν πρέπει νά λησμονοῦμε πώς στό Ἑορτολόγιόν μας, ὑπαρχει καί ἡ Αγία Υπομονή, ἡ ὁποία καί μᾶς ὁδηγεῖ στό νά μπορέσωμε νά ὑπομείνωμε κάθε κακό. Οἱ ἂνθρωποι ἒρχονται καί παρέρχονται. Τό ἲδιο καί αἱ διάφοροι καταστάσεις. Μή λησμονοῦμε πώς ἐπί σειράν αἰώνων, ἐδῶ, στόν τόπο μας, ελάχιστοι μιλοῦσαν Ἑλληνικά καί ἐκεῖνα παρευθαρμένα, μέ ἂπειρες προσμίξεις ἀπό ξένες γλῶσσες...! Καί ὃμως...! Ἦρθε ἐποχή πού ξαναμιλήσαμε τήν σωστή μας Ελληνική γλῶσσα...! Σήμερα βέβαια, τό «μιξοβάρβαρο» ἰδίωμα πού ὀνομάζουν «ἑλληνική γλῶσσα», δέν εἶναι αὐτό πού μᾶς ἁρμόζει καί κάποιοι προσπαθοῦν νά μᾶς ἐξαναγκάσωμε νά γράφωμε μέ... λατινικούς χαρακτῆρες...! Μήν ἀπελπίζεστε ὃμως. Καί πάλι θά ξαναγυρίσωμε στίς ρίζες μας. Ὃσο γιά τό «ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ» τό ὁποῖο πασχίζουν κάποιοι λυσσωδῶς νά λησμονηθῇ, θα παραμείνῃ στά στόματά μας καί ὁ Λαός μας, θά ἐπιστρέψη στίς αἰώνιες καταβολές του. 


Μή κρίνωμε τό τί γίνεται στήν διάρκεια τῆς δικῆς μας τῆς ζωῆς. Οἱ αἰῶνες περνοῦν, τά πράγματα μεταβάλλονται καί τίποτα τό ἀνθρώπινο δέν παραμένει χωρίς νά ὑπόκειται σέ μεταβολές…! Δέν ἐνθυμοῦμαι ἐάν ἒχω έπαναλάβει παλαιότερα, κάτι τό ὁποῖο μοῦ ἒρχεται σήμερα εἰς τό μυαλό. Ὃταν ὁ Καντακουζινός ἀπέθανε ἒνδοξος εἰς τον θρόνον του, ἀσφαλῶς θά εἶπε εἰς τόν ἑαυτον του « Ἀφήνω πίσω μου μία Ἑλλάδα κραταιᾶ». Ὃταν, ὃμως, ὁ Παλαιολόγος ἒπεσε εἰς τά τείχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁπωσδήποτε ἐσκέφθη «Πάει ἡ Ἑλλάδα... Χάθηκε...!». Καί ὃμως ἀδελφοί μου, Ουδείς των δύο είχε δίκαιο...! Οἱ αὐτοαποκοαλούμενοι «ἰσχυροί» τῆς γῆς, ὡς μόνη τους κληρονομιά, ἒχουν 1,5 τ.μ. γῆς καί ἐκεῖνο «δανεικό», ὃπως όλοι οἱ θνητοί καί κουβαλᾶνε μαζί τους τίς πράξεις των, προκειμένου νά ἀντιμετωπίσουν τήν δικαίαν κρίσιν εἰς τήν ὁποίαν σήμερα δέν πιστεύουν (οἱ δυστυχεῖς..!). Ἂρχοντες, πρωθυπουργοί, ὑπουργοί (ἂραγε γνωρίζουν πώς ἡ λέξις «ὑπουργός» σημαίνει Υπηρέτης;), καί πάσης μορφῆς «τιτλοῦχοι», ἐπιλέγουν νά ὑπηρετοῦν δυνάμεις σκοτεινές καί νά πασχίζουν διά τήν καταστροφήν τῶν προαιωνίων Ἰδανικῶν μας, ἀλλά σᾶς διαβεβαιώνω πώς ματαιοπονούν. 


Θά ἐπαναλάβω διά πολλοστήν φοράν (δέν θά κουραστῶ νά ἐπαναλαμβάνω συνεχῶς) πώς Ορθοδοξία και Ελλάς, όσο διώκονται, τόσο θριαμβεύουν! Ψηλά τό κεφάλι λοιπόν, Πίστη, Ὑπομνή, Ἐλπίδα καί Ἐμπιστοσύνη στό «Σχέδιο Τοῦ Θεοῦ», μή ὑπολογίζοντας στά «θέλω» τῶν ὑπηρετῶν τοῦ ἀντιχρίστου πού, σέ διάφορες ἐποχές καί ἀπό διάφορες, «ὑψηλές» θέσεις πού τούς τίς «χαρίζουν» οἱ δυνάμεις πού ὑπηρετοῦν, πασχίζουν νά Καταστρέψουν καί νά Διαλύσουν κάθε ἀντίστασή μας ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Δέν θά τό κατορθώσουν. Ὑποφέρομε, θά ἒλθουν, ἲσως, χειρότερες καταστάσεις, ἀλλά θά ξε- περαστοῦν. Ὁ Ἃγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλος, στίς Προφητεῖες του, μᾶς δίδει τίς ἀπαντήσεις πού θέλομε. Καί ἐπί τῇ εὐκαιρία, σᾶς ἐπισημαίνω καί κάτι πού πρέπει νά πρσέξωμε Όλοι. Ἂς μήν ἐπηρεαζόμεθα ἀπό τίς διάφορες «ἐκδόσεις» Ἐφημερίδων καί Περιοδικῶν πού μᾶς μεταφέρουν διάφορα «Ἱερά Κείμενα», μή εχοντα τίς πιστοποιήσεις ἁρμοδίων Ἐκκλησιαστικῶν φορέων. 


Μία γνωστή ἡμερησία ἐφημερίδα, ἐδημοσιοποίησε μέ πρόσχημα τίς Ἐθνικές Σημαῖες τῶν διαφόρων Κρατῶν καί τό Θρήσκευμα κάθε Λαοῦ τοῦ ὁποίου τήν Σημαία κατέγραφε. Ἒτσι, μαζί μέ τήν Γαλανόλευκη Σημαία μας, ἒγραψε στήν θέση «Θρήσκευμα» ΕΛΛΑΣ. Θρήσκευμα: « Χριστιανοί - Μουσουλμάνοι», ἐνῶ τήν Κυριακή πού πέρασε ἐμοίρασε ἓνα ὀγκώδη τόμο εἰς τόν ὁποῖον περιγράφει τό... Ισλάμ ὡς Θρησκεία, «δια νά κατανοήσωμε πλήρως τόν κόσμο τοῦ ἰσλάμ», ὃπως γράφει...! Νά ἡ Κατάντια τους! Καί νά γιατί σᾶς ἐφιστῶ τήν προσοχή. Θά δῆτε πώς θά καταλήξουν νά μᾶς μοιράζουν ἀκόμα καί τά Ἱερά Εὐαγγέλια «μεταφρασμένα», ἢ «μεταγλωττισμένα», «παρεφθαμένα», «παρερμηνευμένα» κ.λπ. Μη τους ἐμπιστεύεστε...! Δροῦν βάσει σκοτεινῶν σχεδίων. Ἂν θέλετε τά Ἱερά Χριστιανικά αὐτά κείμενα, ζητῆστε τα ἀπό τά Ἁρμόδια Ἐκκλησιαστικά Ὂργανα. Όχι ἀπό τά διάφορα ἒντυπα πού τά μοιράζουν, μαζί μέ ρυπαρρογραφήματα καί σατανογραφήματα…!



Τελειώνω τό σημείωμά μου αυτό, μέ τήν ἐπισήμανση πώς ἡ φράση 

''ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ''

 εὑρίσκεται ἀκόμα στά στόματα τῶν στελεχῶν τῶν Ἐνόπλων μας Δυνάμεων

 καί δεν θα φύγη ἀπό αὐτά, ὃσο καί ἂν τό προσπαθήσουν 

οἱ Άθεοι, Αλλόδοξοι καί Σκοταδισταί, 

πού διαφεντεύουν βασικές δραστηριότητες τοῦ Ἒθνους μας. 

Οἱ Ἒνδοξες Ἒνοπλες Δυνάμεις μας, ἁπαρτίζονται ἀπό παιδιά τοῦ Λαοῦ μας 

(Ποιῶν ... μεγαλοσχήμων τά βουτυρόπαιδα θά πᾶνε νά ταλαιπωροῦνται φυλάττοντας Θερομπῦλες...;) 

πού Δεν θά…ἀλλαξοπιστήσουν...!


Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF