ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2016

ΚΑΛΠΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΕ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΝΑΟ




«Εἴ τις κληρικός ἤ λαϊκός εἰσέλθοι εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι,

καί καθαιρείσθω καί ἀφοριζέσθω»
(ΞΕ΄ Ἀποστολ. Κανών)


ταν πρὸ μηνὸς ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας μετὰ τῆς ἀκολουθίας αὐτοῦ περιώδευε τὰς χώρας τῆς Μ. Ἀνατολῆς πρὸς ἐπίσκεψιν τῶν ἱστορικῶν Πατριαρχείων Ἱεροσολύμων, Ἀντιοχείας καὶ Ἀλεξανδρείας, πολλαὶ εἰδήσεις ἐδημοσιεύοντο εἰς τὰς πολιτικὰς ἐφημερίδας σχετικῶς μὲ τὸ ταξείδιον αὐτὸ καὶ τὸν σκοπὸν τοῦ ταξειδίου. Ἀλλʼ ἐξ ὅλων τῶν εἰδήσεων μία εἴδησις ἀναστάτωσε κυριολεκτικῶς τὴν συνείδησιν τῶν ἀπανταχοῦ τῆς πιστῶν τέκνων τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας. Ποία ἡ εἴδησις; Τὴν ἀντιγράφομεν ὡς ἔχει ἐκ τῆς ἐπικεφαλίδος, ἡ ὁποία ἐτέθη ὑπεράνω μακρᾶς περιγραφῆς τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Οἰκουμ. Πατριάρχου εἰς Ἱερουσαλήμ. «Ὁ Οἰκουμ. Πατριάρχης εἰσῆλθε γυμνόπους εἰς τὸ τέμενος Ὀμὰρ καὶ ἐκεῖ προσηυχήθη ὑπὲρ τοῦ Χουσεΐν».


Εἰς τὸ τζαμὶ λοιπὸν τοῦ ψευδοπροφήτου Μωάμεθ Πατριάρχης προσευχόμενος; Κύριε ἐλέησον! Ἀλλὰ πρέπει νὰ καῆ τὸ Πηδάλιον, πρέπει νὰ ποδοπατηθοῦν οἱ Κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν ἐπὶ ἀπειλῆ ἀφορισμοῦ τῶν λαϊκῶν καὶ καθαιρέσεως τῶν κληρικῶν τὴν εἴσοδον καὶ τὴν προσευχὴν εἰς κέντρα λατρείας ἀλλοπίστων καὶ αἱρετικῶν. Ἡ Ὀρθοδοξία μετʼ ἀγανακτήσεως καὶ βδελυγμίας ἀποστρέφει τὸ πρόσωπόν της καὶ ἐκ τῆς φανταστικῆς ἀκόμη εἰκόνος κληρικοῦ, ὅστις μὲ γυμνοὺς τοὺς πόδας εἰσέρχεται καὶ προσεύχεται εἰς τζαμὶ τοῦ ψευδοπροφήτου. Τοιοῦτόν τι δὲν ἀναφέρει ἡ αἱματοπότιστος ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν. Ἀναφέρει ἀντιθέτως ἱερεῖς καὶ ἐπισκόπους καὶ πατριάρχας ἀλλὰ καὶ ἀπλοὺς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ἐπροτίμησαν μαρτυρικὸν θάνατον ἤ νὰ εἰσέλθουν καὶ νὰ συμπροσευχηθοῦν μετὰ τῶν Τούρκων εἰς τζαμί. 


Καὶ γνωρίζομεν μὲν ἐξ ἄλλων περιπτώσεων ὅτι ὁ νῦν Οἰκουμ. Πατριάρχης διὰ λόγους πολιτικῆς σκοπιμότητος προβαίνει ἑκάστοτε εἰς διαφόρους ὑποχωρήσεις ἀπέναντι τῶν Ὀθωμανῶν ποὺ σκανδαλίζουν τοὺς πιστούς, ὡς π.χ. ἡ ἐπιμνημόσυνος δέησις ὑπὲρ τῶν τεθνεώτων Τούρκων ἐν τῶ Πατριαρχικῶ Ναῶ, ἥτις προεκάλεσε δικαίως τὴν ἀγανάκτησιν καὶ τὸν αὐστηρὸ ἔλεγχο τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Λογγοβάρδας Πάρου πατρὸς Φιλοθέου Ζερβάκου, (ἴδε Ἐγερτήριον Σωτήριον Σάλπισμα σελ. 23), ἀλλὰ νὰ φθάση ὁ Πατριάρχης μέχρι τοῦ σημείου νὰ εἰσέλθη γυμνόπους καὶ προσευχηθῆ μὲ τοὺς σεΐχας, αὐτὸ θεωροῦμεν ἡμεῖς ἀπίστευτον.Μόνον ἐξωμότης Πατριάρχης θὰ ἠδύνατο νὰ πράξη κάτι τέτοιο! 


Διὰ τοῦτο φρονοῦμεν καὶ ἡμεῖς, καθὼς γράφει καὶ τὸ περιοδικὸν «Ἡ Ὀρθόδοξος σκέψις» ὅτι πρόκειται περὶ παρεξηγήσεως τῶν ἀνταποκριτῶν τῶν ἐφημερίδων, προελθούσης ἐκ τῆς, ὡς μὴ ὄφειλεν, ἐπισήμου ἐπισκέψεως τοῦ ἀρχαιολογικοῦ τεμένους τοῦ Ὀμάρ. Ἀλλʼ ἐν τοιαύτη περιπτώσει, ἐπειδὴ διὰ τῶν ἐφημερίδων ἡ εἴδησις διεδόθη εις τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης καὶ ἐπῆλθε μέγας σκανδαλισμὸς τῶν ψυχῶν, ἐπιβάλλεται εἰς τὸ Πατριαρχεῖον νὰ προβῆ εἰς ἐπίσημον ἀνακοινωθέν, δημοσία διαψεῦδον ὅτι ὁ Πατριάρχης συμπροσευχήθη εἰς τὸ τζαμὶ τοῦ ψευδοπροφήτου. 


σονδήποτε καὶ ἐὰν ἡ διάψευσις αὐτὴ στοιχίζη εἰς τὸν Οἰκουμ. Πατριάρχην, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ γίνη καὶ νᾶ δημοσιευθῆ τόσον εἰς τὸ ἐπίσημον δελτίον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ «Ἐκκλησία», ὅσον καὶ εἰς τὰ δημοσιογραφικὰ ὄργανα τοῦ Πατριαρχείου, τὴν ἐφημερίδα «Ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας» καὶ τὸ περιοδικὸν «Ἡ Ὀρθοδοξία». Ἐὰν ἡ διάψευσις δὲν γίνη, ἕνα νέον ἐρωτηματικὸν θὰ προστεθῆ εἰς τὰ τόσα ἐρωτηματικά, τὰ ὁποῖα ἡ τακτικὴ τοῦ Πατριαρχείου κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη ἀπέναντι τῶν ἀλλοπίστων καὶ ἀλλοδόξων δημιουργεῖ. Ἡ Ὀρθόδοξος συνείδησις ἀσφυκτιῶσα ἀναμένει τὴν ἐκ τῶν Πατριαρχικῶν χειλέων δημοσίαν διάψευσιν, ἵνα ἀναπνεύση καὶ δοξάση τὸν ἐν Τριάδι Θεόν, ὅτι τὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν ὑποκλίνονται πρὸ τοῦ ψευδοπροφήτου Μωάμεθ!



Η ΕΙΔΗΣΗ ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΙΑΨΕΥΘΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ. 

ΤΙ ΚΕΡΔΙΣΕ; 

ΑΝΟΙΞΕ ΕΝΑ ΔΡΟΜΟ ΣΑΤΑΝΙΚΟ,

 ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΙ Ο ΝΥΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ. 

Τώρα ἀπό ἐκεῖ που βρίσκεται, βλέπει τα ἐγκληματά του, ἀλλά ἐν τῷ Ἅδη οὐκ ἔστι μετάνοια. 

Περιμένει την σκληρή τιμωρία του. 

ΑΣ ΜΗ ΞΕΓΕΛΙΩΜΑΣΤΕ, ΤΟ ΕΙΠΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ· 

Δεν θα ξεφύγει κανένας μας ἀπό τό αἰώνιο Δικαστήριο.






Ο παναιρετικός Πατριάρχης Αθηναγόρας στο 22ο' λεπτό κάνει τον σταυρό του από αριστερά προς τα δεξιά
 κατά τον τύπο των Καθολικών και κατά το αιρετικό filioque. 
Απολαύστε τον δαιμονικό οίστρο των αντίχριστων Οικουμενιστών! 
Το κείμενο είναι απόσπασμα ἀπό την ''ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ''
 Ιανουάριος 1960, αρ. φυλ. 223. 
Αναδημοσίευση από το Ιστολόγιο ''Αυγουστίνος Καντιώτης'' 
Πρωτότυπος τίτλος:  Να Διαψευσθεί. 
Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ



Μακαριστός Μητροπολίτης π. Αυγουστίνος Καντιώτης


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF