ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016

ΣΤΟΝ ΑΕΤΟ ΤΗΣ ΚΑΡΥΣΤΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΕΤΟΣ 1925





ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΣΤΟΝ ΑΕΤΟ ΤΗΣ ΚΑΡΥΣΤΟΥ ΤΟ ΕΤΟΣ 192
5


Στον Αετό της Καρύστου μας διηγήθηκαν και το εξής:


Λίγα χρόνια μετά την αλλαγή του Πατρίου εορτολογίου με το παπικό, ο Ευάγγελος Μακρής από τον Αετό της Καρύστου με τον γυιό του τον Χρήστο ετοιμάσθηκαν την ήμέρα της μνήμης του Αγίου Προφήτη Ηλία ν' ανέβουν στο βουνό για ξύλα. Το χωριό τους τότε, όπως και σήμερα, ήταν διαιρεμένο σε Νεοημερολογίτες καί Παλαιοημερολογίτες. Η γυναίκα του γερο - Μακρή ακολουθούσε χωριστά από τον άνδρα της το Πάτριο εορτολόγιο και εκκλησιαζόταν στην Αγία Μαύρα. —Μη πας, άνδρα μου, τέτοια μέρα πού' ναι σήμερα για ξύ­λα ... τον παρακαλούσε. Αλλά ο γέρο Μακρής πού να την ακούση! Καβάλισαν τα μουλάρια τους κι' ανέβηκαν στις Καστανιές στο βουνό ''Όχι''. 


Εκεί έκοψαν ξύλα και κατά το μεσημέρι ετοιμάσθηκαν να τα φορτώσουν. Ξαφνικά, τότε βλέπουν μπροστά τους ένα λευκο­γένη Γέροντα με ολοφώτεινο το γλυκό Του πρόσωπο. —Τι κάνετε εκεί παιδιά μου; τους ρωτά με αυστηρή φωνή. —Ξύλα κόψαμε, Γέροντα, και τα φορτώνουμε για να φύγου­με, απάντησε ο γέρο - Μακρής. Μα μια τέτοια μέρα δουλεύουν; τους ξαναρωτά ο Γέροντας. —Και τί μέρα είναι σήμερα Γέροντα;... —Σήμερα, παιδιά μου, είναι του Προφήτη Ηλία... και, ξαφ­νικά χάθηκε από τα μάτια τους, όπως ξαφνικά είχε παρουσιαστεί. Τότε κατάλαβαν ότι ο Γέροντας που είδαν και μίλησαν μα­ζί του, ήταν ο "'Αγιος Προφήτης Ηλίας. 


Τρομαγμένοι γονάτισαν, έκαμαν το σταυρό τους και αφήνοντας τα ξύλα ανέβηκαν στα ζώα τους και έφυγαν. Φθάνοντας στο χωριό διηγήθηκαν στους συγχωριανούς τους ό,τι είδαν και άκουσαν. Από τότε ο γέρο - Μακρής και ο γυιός του ακολούθησαν το Πάτριο Εορτολόγιο μέχρι του θανάτου τους και ποτέ δέν χά­λασαν γιορτινή ημέρα. Εύρισκαν δε, πάντοτε την ευκαιρία να διη­γούνται το τί είδαν και άκουσαν την ημέρα εκείνη ώστε και οι νεώτεροι μέχρι σήμερα να το γνωρίζουν.


θαύμα του Αγίου Προφήτη Ηλία που έχει σχέση με το 

Παπικό ημερο­λόγιο 

έγινε στο Βελιγράδι της Σερβίας επί Πατριαρχείας του Ιεροσολύμων Παισίου (1643). 

Το αναδημοσιεύομε ως έχει:


Ο ουν Παίσιος από Γιασίου ήλθεν εις Κωνσταντινούπολή, είτα εις Ανδριανούπολιν, Φιλιππούπολιν, Σόφιαν και Βελιγράδιον, εν ω όντος αυτού του Πατριάρχου Παισίου συνέβη γενέσθαι τοιούτον τι. Γυνή τις Ορθόδοξος, Λατινίδι γυναικί ζυμώσαι θελούση κατά την εικοστήν του Ιουλίου, εν η η του Ηλιού του Προφή­του εορτάζεται μνήμη είπε, σήμερον εστίν, η εορτή Ηλιού του Προφήτου και μη άπτου έργων. Η δε Λατινίς υπολαβούσα έφη, ότι δέκα παρήλθον ημέραι από της εορτής του Ηλιού του Προ­φήτου, και ούτως αμφότεραι αλλήλας εφιλονίκουν, ει άρα αι δέ­κα ήμέραι (σήμερα 13) καλώς προσετέθησαν υπό των Παπιστών, και ήρξατο η Λατινίς ζυμούν, και ω του θαύματος! μεταβέβλητο εν ταις χερσίν αυτής το φύραμα εις πέτραν, οίον εστί τό κισήριον, το κοινώς λεγόμενον πορί» (βλέπε Δοσιθέου Ιεροσολύμων βιβλίον ΙΒ' σελ. 1192 και Ιερό Πηδάλιο σελ. 27).



Το Θεοσημείον τούτο,
μας το διηθήθηκε το έτος 1976,
η αείμνηστος γερόντισσα Ζηνο­βία Γεωργίου Σιδέρη,
η οποία ήταν αυτόπτης μάρτυς.
Εκοιμήθη η σεβαστή αυτή γερόντισσα σε ηλικίαν 102 ετών.
Εξ άλλου και άλλοι, αυτόπτες μάρτυρες μας είπαν για το θαύμα τούτο
που τό 1930 κατεθορήβησε την Κάρυστον και τα περίχωρά της.
Αλλά και ο τοπικός Τύπος, καθώς μία εφημερίδα των Αθηνών,
το "ΣΚΡΙΠ", το δημοσίευσαν.



Να τί μας διηγήθηκε η γερόντισσα Ζηνοβία:


ταν Χριστούγεννα με το νέον ημερολόγιον. Εγώ ακόμη δεν ήμουν με το "παλιό". Πήγα να λειτουργηθώ την νύκτα στο Ναό του Αγίου Νικολάου, ο ναός ήταν γεμάτος. Εγώ έστεκα αριστερά κοντά σε μιά κολώνα. Από πάνω μου, στη κολώνα ήταν κρεμασμένη η ει­κόνα του Αγίου Σπυρίδωνος, δωρεά του Αν­τωνίου Λουμίδη από τον Πειραιά. Είχε ακόμη επάνω της το στεφάνι, από λουλούδια που την στόλισαν στη γιορτή του Αγίου με το νέον ημερολόγιον. 'Οταν ο π. Σίλας, που ήταν λειτουργός, άρχισε μετά την μικρά είσοδο, να θυμιατίζει και να ψάλλη το "Η γέννησίς Σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ...." άρχισε η εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνος να κτυπιέται στη κολώνα και έρριψε το λουλουδιένιο στεφάνι από πάνω της. 


Ο κόσμος βλέποντας το Θεοσημείο τούτο τρόμαξε. Ο παπάς και οι ψάλται σταμάτησαν να ψάλλουν. Σε κάποια στιγμή κάποιος ή κάποια φώ­ναξε: "Σήμερα είναι η γιορτή του Αγίου Σπυρίδωνος, με το παλιό! Ψάλλατε το τροπά­ριό του"! Οι ψάλται και ο παπάς "βουβάθηκαν". Τότε οι πιστοί, όλοι μαζί άρχισαν να ψάλ­λουν: "Της Συνόδου της πρώτης ανεδείχθης υπέρμαχος, και θαυματουργός ανεδείχθης, Θεοφόρε Σπυρίδων, πατήρ ημών,... " κ.λπ. "'Οσην ώραν εψάλλετο το απολυτίκιον του Αγίου, η Εικόνα του Αγίου άρχισε σιγά-σιγά να ηρεμή, έως ότου σταμάτησε να κτυπιέται... 


Επίσης το σχετικό δημοσίευμα, την άλλην ημέρα, της τοπικής εφημερίδος "Η ΚΑΡΥΣΤΙΝΗ", της οποί­ας ο εκδότης κ. Σερέλης ήταν παρών επρόσθετε και τα εξής: "μία νεφέλη εκάλυπτε το πρόσωπον του Αγίου". Το σημείον αυτό διαδόθηκε σε όλη την Κάρυστον και τα περιχωρά της. Όλοι συζη­τούσαν και όλοι ευρίσκαν ότι οι άκολουθούντες το Πάτριον Εορτολόγιον έχουν δίκιο". 


"Η ΚΑΡΥΣΤΙΝΗ" επίσης έγραφεν
ότι "την επαύριον η είκών έλειπεν εκ της θέσεώς της.
Πολλοί πιστεύουν εξ' επίτηδες αφηρέθη παρ' αγνώστων
μέχρι της στιγμής ταύτης ή διά να μη γίνεται
συζήτησις
περί της διαφοράς του η­μερολογίου,
η οποία ήτο φυσικώς να γίνεται μεταξύ των Χριστιανών
καθ' ότι πλείστοι των κατοίκων των υπολοίπων 6-7 κοινοτήτων
α­κολουθούν το παλαιόν ημερολόγιον.
Δικαίως όθεν η κοινωνία της Καρύστου διατελεί εν ιερά αγανακτήσει καί πιστεύει
ότι μερικοί ενήργησεν εκ πείσματος παίζοντες με τας θρησκευτικάς αντιλήψεις
και τας ιεράς εικόνας, αφού μέχρι της 29ης Δεκεμ­βρίου
παρ' όλην την δικαίαν απαίτησιν των κατοίκων,
η εικών δεν επανατοποθετήθη εις την θέσιν της".




Απόσπασμα από το ιστορικό ορθόδοξο περιοδικό
 '' ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ''
του αειμνήστου Μητροπολίτη Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Εισαγωγή στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF