ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Ο ΒΑΡΒΑΡΟΣ ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΕ ΝΑ ΣΑΣ ΤΥΡΡΑΝΕΙ




Αυτό το αποσαθρωμένο, πολιτικοοικονομικό ζόμπι,

που από οικονομική κοινότητα 

μεταλλάχθηκε σκοπίμως σε ευρωπαική ένωση και έπεται συνέχεια,

είναι ένα πολιτικά δαιδαλώδες, καθεστωτικό status, που στο μίξερ της Παγκοσμιοποίησης 

τεμαχίζει ανέξοδα την ανεξαρτησία των κρατών και την ελευθερία των ανθρώπων.

Η εσχατολογική αυτή διακυβερνητική λαιμητόμος,

που σφάζει με το γάντι και σκοτώνει με ευθανασία.

Επιχειρήται βίαια και οργανωμένα ο διχασμός του λαού και μια σχεδιασμένη, εμφυλιοπολεμική βουλιμία!

Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα σμικρύνθηκαν τεχνιέντως για να μπορούν να ελέγχονται καλύτερα.

Οι κρατικές, οικονομικές επιχορηγήσεις μειώθηκαν και ασφαλώς προσαρμόστηκαν 

κατ΄ανάγκην με την ψηφοσυλλεκτική ισχύ τους.

Δίπλα τους στέκουν με διάπλατα χαμόγελα οι επίδοξοι,νυμφίοι χορηγοί τους.


Επειδή τελευταία ο κοσμοκράτορας του κόσμου τούτου δείχνει αποτρόπαια και αποκρουστικά το αληθινό του πρόσωπο μέσω των πνευματικών παιδιών του της Ευρωπαικής Ένωσης, καλό θα ήταν να υπενθυμίσουμε και να υπογραμμίσουμε, τι είναι αυτή η Ευρωπαική Ένωση; Είναι σύμιξη ευγενών φραγκοβαλεντίνων και ψυχοσυλλεκτικών λακέδων, που ευδοκιμούν απομυζώντας απαξιωμένους λαουτζίκους, οργανωμένη συμμορία δια νόμου αποικιοκρατών επιβολέων, που εγκαθιστούν κυβερνήσεις και ανατρέπουν πολιτικά status.


Όσοι οραματίζονται ακόμη το υπερφίαλο θρίλερ του ευρωπαικού Ονείρου, καιρός είναι να ξυπνήσουν απ΄τον μεθηστικό λήθαργο της γενικευμένης, τεκτονικής επιδημίας, γιατι η... προβλεπόμενη συρρίκνωση της κας Μπενάκη ήδη επετεύχθη. Οι Θεσμοί αποτελούν την σύγχρονη παραδοχή μιας δομημένης, εγκληματικής mafia, που νομιμοποίησε τον πόλεμο και νομοθέτησε το έγκλημα. Ο σωβινιστικός ρόλος των Αλαμανών βαρβάρων, δηλαδή του Φυρερικού, γερμανικού καθεστώτος είναι ανέκαθεν ο ίδιος επεκτατικός, οικονομικός μαξιμαλισμός. Η χώρα αυτή, που ευθύνεται για δύο παγκοσμίους πολέμους, ήδη εποπτεύει όλη την Ευρώπη και χειραγωγεί τον πόλεμο στην Ουκρανία.


Οι Αγορές, που αποτελούν τα μεγάλα,οικονομικά trast του Σιωνιστικού Σκοταδισμού είναι οι εγγενείς συνιδιοκτήτες του Δ.Ν.Τ. και οι ασφαλείς πυροκροτητές της Εβραικού Διεθνισμού. Δεν υπάρχει καμμία ουσιαστική ισονομία μεταξύ των Μελών-Κρατών και όταν αυτή εφαρμόζεται, συγκεντρώνεται επιλεκτικά σε ελάσσονος σημασίας θέματα. Πλέον στην σημερινή του μορφή, αυτό το προκάτ, εβραιοσιωνιστικό κολόβωμα επιβάλλει πρωθυπουργούς και εκλέγει κυβερνήσεις, συνεπικουρημένο πάντοτε από τα εντόπια οικονομικά συμφέροντα και τα επαρχιακά,κομματικά κατασκευάσματα. Όσοι ανθίστανται έχουν την τύχη του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, που από λαικό επαναστάτη, η Νέα Τάξη του πρόσαψε -εν μια νυκτί- τον απαξιωτικό τίτλο του δικτάτορα και του αιμοσταγού σφαγέα!


Δεν υπήρχε ποτέ ''Ευρώπη των Λαών'', όπως ποτέ δεν υπήρξε φιλολαικός αμερικανισμός! Και οι δύο αυτοί ''δίδυμοι πύργοι'' στρατολογούν τα κράτη, για να τα πολτοποιήσουν αργότερα με το αριστοτεχνικά εμπνευσμένο σχέδιο της Παγκοσμιοποίησης και του συγκρητηστικού Οικουμενισμού. Πολιτικοί ηγήτορες και ''εκκλησιαστικές'' καρικατούρες συνεργάζονται ομοθυμαδόν ομόφρονα και ομόδοξα γι' αυτό, που πρώτος ο Mr. George Papandreou απεκάλεσε στην χώρα μας, ως Global Government.


Ο επιχειρούμενος εθνικός αποκεφαλισμός είναι η διαχρονικά, κυνική ομολογία: ''Διότι δεν εσυμμορφώθη προς τας υποδείξεις''. Αυτό είναι το επτάστερο, πολιτικοοικονομικό ζόμπι, που από οικονομική κοινότητα μεταλλάχθηκε σκοπίμως σε ευρωπαική ένωση και έπεται συνέχεια. Ένα πολιτικά δαιδαλώδες, καθεστωτικό status, που στο μίξερ της Παγκοσμιοποίησης τεμαχίζει ανέξοδα την ανεξαρτησία των κρατών και την ελευθερία των ανθρώπων. Η εσχατολογική αυτή διακυβερνητική λαιμητόμος, που σφάζει με το γάντι και σκοτώνει με ευθανασία. Επιχειρήται βίαια και οργανωμένα ο διχασμός του λαού και μια σχεδιασμένη, εμφυλιοπολεμική βουλιμία! Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα σμικρύνθηκαν τεχνιέντως για να μπορούν να ελέγχονται καλύτερα.


Οι κρατικές, οικονομικές επιχορηγήσεις μειώθηκαν και ασφαλώς προσαρμόστηκαν κατ΄ανάγκην με την ψηφοσυλλεκτική ισχύ τους. Δίπλα τους στέκουν με διάπλατα χαμόγελα οι επίδοξοι, νυμφίοι χορηγοί τους, τα σκανδαλώδη συγκροτήματα του Τύπου, οι κατασκευάστριες εταιρίες των Δημοσίων Έργων και τα εντεκάμισυ χιλιάδες ''Φρουτάκια'', που αναμένεται οσονούπω να κατακλείσουν ολόκληρη την χώρα. Με την απελευθέρωση δε, όλων των λεγόμενων, κλειστών επαγγελμάτων θα δημιουργηθούν τα μεγάλα πολυεθνικά markets, που θα αποσκοπούν βεβαίως στον αποκλειστικό έλεγχο της αγοράς και στον ''εκπολιτισμένο'' εξαναγκασμό του ανθρώπου να μην μπορεί να ψωνίζει από αλλού.


Παράλληλα προωθείται ο διαφημιζόμενος και κοινοβουλευτικά νομοθετημένος, ομαδικός Κιναιδισμός, ως τρόπος ζωής και ως μετέωρο βήμα πνευματικού θανάτου, έρπων φασιστικά ακόμη και μέσα από τα σχολικά βιβλία, προκειμένου να εφαρμοστεί ο σωματικός και πνευματικός τραβεστισμός του νεοέλληνα. Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ -εν προκειμένω- αποτελεί ένα απτό παράδειγμα νεοποχίτικου, εκφασιστικού οργάνου και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε την ''Σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού''! Εύχεσθε!



Πριν λίγα λεπτά της ώρας και,όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές,

έγινε γνωστή η πρόθεση της Κυβέρνησης για την διενέργεια δημοψηφίσματος 

την επόμενη Κυριακή 5 Ιουλίου,

για την αποδοχή ή όχι του ταπεινωτικού και εξοντωτικού μνημονιακού προγράμματος των Θεσμών.

Ο αρχικός τίτλος του άρθρου ήταν 

''Η Σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού'' 

για τους εκβιαστές των Βρυξελλών και τα πνευματικά παιδιά τους.

Αλλάξαμε τον τίτλο με αυτό το συγκλονιστικό επίγραμμα του Ρήγα Φεραίου από τον Θούριο!

Ο γράφων,

ως Έλληνας και ως Ορθόδοξος Χριστιανός δηλώνει κατηγορηματικά ''ΟΧΙ''.

Ο Θεός εν τω μέσω ημών.



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Η ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ





Ο Γεώργιος Βοσνεσένσκυ ἤδη ἀπὸ τὸ ἔτος 1930,σὲ ἡλικία 27 ἐτῶν,χειροτονήθηκε στὸ Χαρμπὶν ἄγαμος Διάκονος καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ 1931 ἔλαβε τὸν δεύτερο βαθμὸ τῆς Ἱερωσύνης,κατασταθεὶς Πρεσβύτερος.

Ἐν συνεχείᾳ,τὸν Δεκέμβριο τοῦ αὐτοῦ ἔτους ἔλαβε καὶ τὴν Μοναχικὴ Κουρὰ καὶ τοῦ δόθηκε τὸ ὄνομα Φιλάρετος,πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου τοῦ Ἐλεήμονος.

Μὲ τὸν Ἅγιό του ὡμοίαζε ἰδιαίτερα στὴν καρδιακὴ εὐσπλαγχνία καὶ στὴν ἐλεημοσύνη.

Ἐκείνη περίπου τὴν ἐποχή, συστάθηκε στὸ Χαρμπὶν μὲ πρωτοβουλία τοῦ Ἐπισκόπου Νέστορος, τοῦ γνωστοῦ Ἱεραποστόλου τῆς Καμτσάτκα, ποὺ εἶχε ὅμως ἀποκλεισθῆ ἀπὸ τὴν Ἐπαρχία του καὶ κατέφυγε στὸ Χαρμπίν, ὁ λεγόμενος «Οἶκος τοῦ Ἐλέους», ἕνα ἵδρυμα μὲ μεγάλο Ναό, τὸ ὁποῖο λειτούργησε ὡς Ὀρφανοτροφεῖο,ἀλλὰ καὶ ὡς Γηροκομεῖο.

Στὸν «Οἶκο τοῦ Ἐλέους» ἄρχισαν νὰ τελοῦνται οἱ ἱερὲς Ἀκολουθίες καὶ παράλληλα σχηματίσθηκε μία μικρὴ Ἀνδρώα Μοναχικὴ Ἀδελφότητα μὲ κοινοβιακὸ καὶ λειτουργικὸ πρόγραμμα.

Τὸ 1929 ἔγινε ἐκεῖ Μοναχὸς ἕνας φίλος τοῦ ἱεροῦ Φιλαρέτου, ὁ π. Ναθαναὴλ (Λβόβ), ὁ ὁποῖος ἀργότερα,μετὰ τὸν πόλεμο χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος στὴν Εὐρώπη.

Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ὁ π. Φιλάρετος, τότε ἀκόμη Γεώργιος, ἄρχισε νὰ ἐπισκέπτεται τὸν «Οἶκο τοῦ Ἐλέους» καὶ νὰ λαμβάνη μέρος στὸ πρόγραμμά του,τὸ ὁποῖο τὸν ἱκανοποιοῦσε ἰδιαιτέρως.


Γιʼ αὐτὸ καὶ ὅταν ὡλοκλήρωσε τὶς σπουδές του τὸ 1931 ἄρχισε νὰ συμμετέχη στὴν διακονία τοῦ «Οἴκου», νὰ θεωρῆται ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς Ἐφημερίους τοῦ Ναοῦ του καὶ ἐκεῖ ἦταν ποὺ δέχθηκε τὴν Μοναχικὴ Κουρά, παραμείνας πλέον στὴν Ἀδελφότητά του. Διέμενε μετὰ τοῦ παραδελφοῦ του π. Ναθαναήλ,μὲ τὸν ὁποῖον συνεδέθη μὲ βαθειὰ πνευματικὴ φιλία.


ζησαν μαζὶ ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια καὶ δὲν διαπληκτίσθηκαν οὔτε μία φορά! Τότε ἦταν ποὺ πέρασε,ὅπως βεβαίωνε ἀργότερα, τὰ καλύτερα χρόνια τῆς ζωῆς του... 


Ἀδελφότητα τοῦ «Οἴκου τοῦ Ἐλέους» ἄρχισε νὰ αὐξάνη καὶ ἔλαβε ἰδιαίτερη πνευματικὴ ἐνίσχυσι μὲ τὴν ἄφιξι δύο Ἀδελφῶν ἀπὸ τὴν καταστραφεῖσα ἀπὸ τοὺς Κομμουνιστὰς Μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος Σμόκοβσκυ, τὴν θεωρουμένη ὡς Λαύρα τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς.


Οἱ δύο Ἀδελφοί, ὁ π. Βασίλειος ἐκ τοῦ ἐγγάμου Κλήρου ἐν χηρείᾳ, ἀργότερα Ἀρχιμανδρίτης Ἰννοκέντιος, καὶ ὁ Δόκιμος Ἀνδρέας, ὁ μετέπειτα π. Κλήμης, ἐγκαταστάθηκαν στὸν «Οἶκο τοῦ Ἐλέους» καὶ εἰσήγαγαν τὸ Τυπικὸ τῆς Μονῆς τους, ποὺ ἦταν οὐσιαστικὰ τὸ Τυπικὸ τῆς περιφήμου Μονῆς Βαλαὰμ τῆς Λαντόγκα, ἀπὸ ὅπου προήρχοντο οἱ Ἱδρυταὶ τῆς καταστραφείσης Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος Σμόκοβσκυ.

Οἱ Ἀδελφοὶ σὲ ὀλίγο διάστημα ἔφθασαν τοὺς ἐννέα, συμπεριλαμβανομένου τοῦ π. Μεθοδίου, τοῦ π. Νείλου, τοῦ κινέζου π. Ἠλία τοῦ κηροποιοῦ κ.ἄ. Εἶχαν ἔγερσι στὶς 4:30’ π.μ... Στὶς 5:00’ τελοῦσαν τὸ Μεσονυκτικό. Θεία Λειτουργία τελοῦσαν οἱ τρεῖς Ἱερομόναχοι π. Ναθαναήλ, π. Φιλάρετος καὶ π. Βασίλειος κατὰ σειράν.


Τὶς Κυριακὲς λειτουργοῦσε καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Νέστωρ. Ἡ κύρια διακονία τους ἐκτὸς τῆς μελέτης καὶ προσευχῆς ἦταν ἡ φροντίδα γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν τοῦ Ὀρφανοτροφείου,ὅπως καὶ γιὰ τὴν ἐκπαίδευσί τους,


φροντίδα γιὰ τοὺς γέροντες τοῦ Ἱδρύματος, καὶ ἡ συνδρομὴ στὸ κατηχητικὸ ἔργο τῶν παιδιῶν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας στὰ Σχολεῖα τῆς πόλεως τοῦ Χαρμπίν. Ὁ Μητροπολίτης Μελέτιος μὲ τοὺς Ἐπισκόπους Νέστορα καὶ Βίκτωρα,μὲ ὀρφανὰ τοῦ «Οἴκου τοῦ Ἐλέους». 


Μετὰ τὸ δεῖπνο, οἱ Ἀδελφοὶ τελοῦσαν τὸ Ἀπόδειπνο, μαζὶ μὲ τὴν Παράκλησι καὶ τοὺς Χαιρετισμούς. Μετὰ τὴν βραδυνὴ Ἀκολουθία καὶ ἕως τὴν ἑπομένη ἡμέρα,οἱ συζητήσεις μεταξύ τους ἀπαγορεύονταν. Ἀξίζει νὰ σημειωθῆ,ὅτι στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τοῦ Χαρμπὶν εἶχαν ἤδη συσταθῆ καὶ ἡ Ἀνδρώα Μονὴ τῆς Παναγίας τοῦ Καζάν,


ὁποία εἶχε σπουδαίους καὶ χαρισματούχους Πατέρες, ὅπως τοὺς Γέροντες Μιχαὴλ καὶ Ἰγνάτιο,καθὼς καὶ ἡ Γυναικεία Μονὴ τῆς Παναγίας τοῦ Βλαδιμήρ, ὑπὸ τὴν Ἡγουμένη Ρουφῖνα, στὴν ὁποίαν ἀπεθησαυρίζοντο θαυματουργὲς ἱερὲς Εἰκόνες.

νεαρὸς Ἱερομόναχος π. Φιλάρετος σχετιζόταν μὲ τὰ φυτώρια αὐτὰ τῆς ἀρετῆς καὶ εὐλαβείας καὶ ἐλάμβανε τὴν κατὰ Θεὸν ἐνίσχυσι καὶ παρηγορία στὸν ἀγῶνα του. Ἀκόμη, τὴν ἐποχὴ ἐκείνη γνωρίσθηκε καὶ τὸν Κύριλλο Ζάϊτσεφ, εὐλαβῆ καθηγητή,ἀπὸ τὸν ὁποῖον βοηθήθηκε σημαντικά. Ἐκεῖνος, μετὰ τὴν χηρεία του,χειροτονήθηκε Κληρικὸς στὴν Κίνα


καὶ ἀργότερα ἐκάρη Μοναχὸς καὶ ἔζησε καὶ δίδαξε στὴν Μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ στὴν Ἱερατικὴ Σχολή της στὸ Τζόρντανβιλ τῆς Νέας Ὑόρκης τῶν Η.Π.Α., γνωστὸς πλέον ὡς Ἀρχιμανδρίτης Κωνσταντῖνος. Ὁ π. Φιλάρετος ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα,ὅπως ἤδη σημειώσαμε,τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ,τὸν ὁποῖον μελετοῦσε «ἡμέρας καὶ νυκτὸς» καὶ σχεδὸν εἶχε ἀποστηθίσει τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο.


Τόνιζε στὶς διδαχές του τὴν ἀποφυγὴ τῆς νωθρότητος καὶ τῆς χλιαρότητος καὶ ἐπέμενε στὴν καλλιέργεια τοῦ θείου ζήλου καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον. Τελοῦσε τὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες μὲ μεγάλη εὐλάβεια καὶ κατάνυξι καὶ διεφάνη γρήγορα τὸ ἔξοχο χάρισμά του ὡς φλογεροῦ Ἱεροκήρυκος.


Μετέδιδε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ δύναμι καὶ ἀμεσότητα, μὲ ἀπροσποίητο,ἁπλὸ καὶ κατανοητὸ τρόπο, προκαλώντας σὺν Θεῷ μεγάλη πνευματικὴ ὠφέλεια στοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι τὸν σεβάσθηκαν καὶ εὐλαβήθηκαν παρὰ τὸ νεαρὸν τῆς ἡλικίας του.



Επισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος:

Ο Άγιος Φιλάρετος της Ρωσικής Διασποράς.

Ένας Σύγχρονος Ασκητής και Ομολογητής Ιεράρχης
(1903-1985)


ν τούτοις, ὁ π. Φιλάρετος παρέμενε πάντοτε ταπεινὸς καὶ προσιτός, μὲ διάθεσι νὰ ἀναπαύη καὶ βοηθῆ μὲ ὅποιον τρόπο ἠδύνατο κάθε ἕναν ποὺ τὸν πλησίαζε καὶ ἐπιζητοῦσε τὴν συνδρομή του. Προσπαθοῦσε μάλιστα νὰ μεταδίδη τὴν ἐλπίδα στοὺς πονεμένους καὶ νὰ ἀποδιώκη τὴν ἀπελπισία ἀπὸ τοὺς θλιμμένους καὶ ἀπογοητευμένους.


πέμενε στὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ,ἡ ὁποία πρέπει νὰ καταλαμβάνη τὴν πρώτη θέσι στὴν καρδιὰ τοῦ κάθε πιστοῦ Χριστιανοῦ, διώκοντας τὴν ἀδιαφορία καὶ τοὺς ἐφάμαρτους συμβιβασμούς. 


Συχνὴ ἦταν ἡ παραπομπή του στὸ εὐαγγελικόν: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Μάρκ. η’ 34). Ἡ Χριστιανικὴ ὁδὸς εἶναι αὐταπάρνησις καὶ θυσία καὶ ὁ χαρισματικὸς π. Φιλάρετος ἦταν ἡ ζῶσα προσωποποίησις αὐτῶν.


δὲ ἐλεημοσύνη του στοὺς ἔχοντας ἀνάγκη ἦταν θαυμαστή, σὲ σημεῖο νὰ προσφέρη καὶ αὐτὰ τὰ ἐνδύματά του. Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τῆς ἐλεημοσύνης του διασώζεται, τὸ ὁποῖο φανερώνει καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑψηλὴ πνευματική του κατάστασι,γιὰ τὴν διασφάλισί του στὸ ταπεινὸν τοῦ φρονήματος.


κατὰ σάρκα πατέρας του χῆρος Ἱερέας π. Νικόλαος, ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν Μοναχικὴ Κουρά του καὶ τὴν εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία του, διέμενε σὲ οἴκημα στὸ ἄλλο ἄκρο τῆς πόλεως τοῦ Χαρμπὶν ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ εὑρίσκετο ὁ «Οἶκος τοῦ Ἐλέους», τόπος διαμονῆς τοῦ π. Φιλαρέτου.


δὲ π. Φιλάρετος ὅποτε τοῦ τὸ ἐπέτρεπε τὸ πρόγραμμά του ἐπισκεπτόταν τὸν σεβαστὸ πατέρα του. Σὲ μία τέτοια ἐπίσκεψι,ὅταν ἀνεχώρησε ἀπὸ ἐκεῖ εἶχε μαζί του μόνον 10 σέντς, ποσὸ ποὺ χρειαζόταν γιὰ νὰ καλύψη τὴν ἀξία τοῦ εἰσιτηρίου τῆς ἀστικῆς συγκοινωνίας,προκειμένου νὰ ἐπιστρέψη στὸν «Οἶκο τοῦ Ἐλέους», ὁ ὁποῖος ἀπεῖχε 5-6 χιλιόμετρα ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ πατέρα του. 


μως, κάποιος πτωχὸς πρόβαλε ἀναπάντεχα καὶ τοῦ ζήτησε χρήματα. Ὁ π. Φιλάρετος χωρὶς δισταγμὸ πρόσφερε τὸ ποσὸν τοῦ εἰσιτηρίου του στὸν πτωχὸ καὶ ἐπέστρεψε στὸν «Οἶκο τοῦ Ἐλέους» μὲ τὰ πόδια σὲ πορεία διαρκείας 1,5 περίπου ὥρας. Ἐκεῖ, τὸν ἀνέμενε ἡ εὐλόγησις ἑνὸς Γάμου,


τὸν ὁποῖον ἐτέλεσε καὶ ἔλαβε ὡς εὐχαριστήρια δωρεὰ 10 δολλάρια, δηλαδὴ ποσὸν ἀκριβῶς ἑκατονταπλάσιο ἀπὸ τὴν ἐλεημοσύνη ποὺ προσέφερε! Εὐχαρίστησε γιὰ τὴν δωρεὰ αὐτὴ τὸν Θεό, ἀλλὰ αὐτομεμφόμενος ἔλεγε, ὅτι γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη του δὲν τοῦ ὀφειλόταν τίποτε ἐν οὐρανοῖς, διότι ἔλαβε πλούσια ἀνταμοιβὴ ἐδῶ στὴν γῆ!...


π. Φιλάρετος ἦταν, ὅπως εἴπαμε, ἐγκρατὴς καὶ ἀσκητικὸς καὶ μάλιστα ἰδιαίτερα αὐστηρὸς μὲ τὸν ἑαυτό του. Ἔτρωγε ἐλάχιστα καὶ κοιμόταν λίγες μόνον ὧρες τὸ 24ωρο. Ἔναντι ὅμως τῶν ἄλλων καὶ ἰδίως τῶν νέων καὶ τῶν παιδιῶν ἦταν προσινὴς καὶ εὐχάριστος.


Διετέλεσε Πνευματικὸς πατέρας τῶν κατασκηνωτικῶν ὀργανώσεων τῆς νεότητος καὶ λάμβανε μέρος σὲ κατασκηνωτικὲς δραστηριότητες καὶ ἐξορμήσεις, προκειμένου νὰ βοηθήση στὴν κατὰ Χριστὸν παιδαγωγία τῶν νέων. Τὸ ἔτος 1932 συνέβη τὸ ἑξῆς διδακτικὸ περιστατικό: Ὁ π. Φιλάρετος ξεκίνησε μὲ μία ὁμάδα παιδιῶν γιὰ νὰ κατασκηνώσουν στὴν περιοχὴ Μαοερσάν,κειμένη σὲ ἀπόστασι 107 χιλιομέτρων ἀπὸ τὸ Χαρμπίν. 


κάλυψις τῆς ἀποστάσεως ἔγινε ἐξ ὁλοκλήρου μὲ πεζοπορία,ἡ ὁποία διήρκεσε ἐπὶ τρεῖς ὁλόκληρες ἡμέρες! Τὴν τρίτη ἡμέρα τὰ παιδιὰ δὲν εἶχαν πλέον κουράγιο νὰ βαδίσουν ἄλλο,ἐφʼ ὅσον μάλιστα τοὺς τελείωσε καὶ τὸ νερό.


Στὸν δρόμο βρῆκαν ἕναν βάλτο καὶ ζήτησαν ἀπὸ τὸν π. Φιλάρετο νὰ τὸν εὐλογήση, ὥστε νὰ πιοῦν ἀπὸ τὸ νερὸ ἐκεῖνο χωρὶς νὰ πάθουν κάτι τὸ δυσάρεστο. Ὁ Ἅγιος ἀπήγγειλε τὸ «Πάτερ ἡμῶν» καὶ εὐλόγησε «τὴν πόσιν τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ» καὶ ἔτσι τὰ παιδιὰ ἤπιαν μὲ ἐμπιστοσύνη ἀπὸ τὸ βαλτόνερο.


μως, ἕνα ἀγόρι ἀναφώνησε ὅτι κατάπιε καὶ ἕναν γυρῖνο (νεογνὸ βατράχου!), ἀλλὰ ἕνα ἄλλο παιδὶ ἀντέλεξε, ὅτι ὅπου ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἐπιφοιτᾶ, ἐκεῖ δὲν βλάπτει οὔτε καὶ τὸ δηλητήριο!... Στὰ τελευταῖα δύο χιλιόμετρα ποὺ εἶχαν ἀπομείνει μέχρι τὸν προορισμό τους,τὰ παιδιὰ καὶ πάλι ἀκινητοποιήθηκαν ἀπὸ τὴν κούρασι καὶ τὴν ταλαιπωρία, ἀρνούμενα νὰ συνεχίσουν τὴν πορεία.


Τότε ὁ Ἅγιος ἄρχισε νὰ ψάλλη τὸν Εἱρμὸ τοῦ Μικροῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος τῆς Παναγίας μας: «Ὑγρὰν διοδεύσας ὡσεὶ ξηρὰν...»!,ἀμέσως δὲ στὰ κουρασμένα πρόσωπα τῶν παιδιῶν ἄστραψε αἴφνης ἡ διάθεσις καὶ δύναμις καὶ ἄρχισαν καὶ αὐτὰ νὰ σιγοψάλλουν μαζί του καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουν συνέχισαν τὴν πορεία τους ἀκολουθώντας τον πρὸς τὸν χῶρο ποὺ θὰ στάθμευαν. 


ταν ἐπὶ τέλους κατασκήνωσαν,ὁ π. Φιλάρετος μὲ τὸν π. Ναθαναήλ, ὁ ὁποῖος ἐπίσης ἦταν παρὼν καὶ κατέγραψε ἀργότερα ὅσα παραθέτουμε, κατεσκεύασαν μὲ κλαδιὰ ἕνα πρόχειρο κατασκηνωτικὸ Παρεκκλήσιο, γιὰ τὴν τέλεσι τῶν Ἀκολουθιῶν πρωῒ καὶ βράδυ·  τὸ ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου τέλεσαν τὴν Ἀναστάσιμη Ἀκολουθία καὶ τὴν Κυριακὴ τὴν Θεία Λειτουργία. 


Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐκεῖ παραμονῆς τους,πραγματοποίησαν ἐκδρομὲς γιὰ νὰ γνωρίσουν τὴν εὐρύτερη περιοχή, ὅπου ὑπῆρχαν διάφορα ἀξιοθέατα,ὅπως καὶ ἕνα σπήλαιο μὲ ἀπολιθώματα ἀγρίων ζώων. Σὲ ὄχι μακρυνὴ ἀπόστασι ἀπὸ τὴν κατασκήνωσι,ὑπῆρχε καὶ τὸ κτῆμα κάποιου κινέζου μὲ βατόμουρα.


ἰδιοκτήτης δεχόταν μὲ ἕνα μικρὸ ποσὸν τὰ παιδιὰ νὰ εἰσέρχωνται στὸν κῆπο του καὶ νὰ τρώγουν ὅσα βατόμουρα ἤθελαν, χωρὶς ὅμως νὰ λαμβάνουν αὐτὰ μαζί τους. Σὲ μία τέτοια ἐπίσκεψι πῆγε μαζί τους καὶ ὁ π. Φιλάρετος. Πρὶν νὰ ἀρχίση νὰ τρώγη ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Τότε τὰ παιδιὰ τὸν μιμήθηκαν καὶ παραδέχθηκαν, ὅτι δὲν τὸ ἔκαναν αὐτὸ τὶς προηγούμενες φορές.


Τότε ὁ π. Φιλάρετος παρατήρησε,ὅτι κάποια παιδιὰ ἄρχισαν νὰ διαπληκτίζωνται γιὰ τὰ βατόμουρα. Τὰ διέκοψε καὶ τοὺς ἀνέφερε,ὅτι ἡ λαιμαργία δὲν φέρει καλὰ ἀποτελέσματα, γιʼ αὐτὸ καὶ οἱ Ἅγιοι Γέροντες στὶς ἐρήμους εἶχαν διαφορετικὴ προσέγγισι. 


Διαβάζουμε στὸ Γεροντικὸ ὅτι ἐλάμβανε κάποιος ἀσθενὴς Μοναχὸς σταφύλια, ποὺ τοῦ ἔστελναν ὡς δῶρο ἀγάπης,ἀλλὰ αὐτὸς δὲν τὰ ἔτρωγε, παρὰ τὰ ἔστελνε σὲ ἄλλον Συνασκητή του, ὁ ὁποῖος τὰ εἶχε ἴσως περισσότερη ἀνάγκη· ἐκεῖνος μὲ τὴν σειρά του ἔκανε τὸ ἴδιο καὶ τελικὰ τὰ σταφύλια ἐπέστρεφαν στὸν ἀρχικὸ ἀποδέκτη τους·


καὶ ἐκεῖνος συγκινημένος χαιρόταν γιὰ τὴν τόση ἐγκράτεια καὶ ἀγάπη τῶν Ἐρημιτῶν μεταξύ τους!... «Καὶ τὶ ἔγιναν τὰ σταφύλια,τελικά;», ἐρώτησε ἕνα παιδί. «Δὲν γνωρίζω», εἶπε ὁ Ἅγιος, «ἀλλὰ νομίζω,ὅτι ὁ Ἐρημίτης ἐκεῖνος θὰ ἔστιψε τὸν χυμό τους καὶ ὅταν θὰ ἔγινε κρασί,θὰ τὸ χρησιμοποίησε ὡς νάμα γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία»!



«Δηλαδή, θέλετε νὰ πῆτε ὅτι δὲν πρέπει νὰ τρώγουμε βατόμουρα;» ἐρώτησε ἕνα ἄλλο μουτρωμένο παιδί.

«Ὄχι, παιδιά», εἶπε μὲ καλωσύνη ὁ π. Φιλάρετος, «φᾶτε ὅσα βατόμουρα θέλετε, ἀλλὰ μὴ δίνετε τὴν ψυχή σας σʼ αὐτά·

μὴ σκλαβώνεστε ἀπὸ αὐτά, ὅπως γενικὰ καὶ ἀπὸ κάθε φαγητό· τρῶτε μὲ τὰ στόματα καὶ τὰ στομάχια σας, ὄχι ὅμως μὲ τὶς ψυχές σας.

Σᾶς εἶπα γιὰ τοὺς Ἐρημῖτες, τοὺς γίγαντες ἐκείνους τοῦ πνεύματος, ὄχι γιὰ νὰ σᾶς χαλάσω τὴν ὄρεξι γιὰ τὰ βατόμουρα,ἀλλὰ γιὰ νὰ σᾶς θυμίσω ὅτι οἱ ὁδηγοί μας, τὰ παραδείγματά μας, δὲν εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ σκλαβώνονται ἀπὸ τὰ σωματικά τους ἔνστικτα, ἀλλὰ ἐκεῖνοι ποὺ τὰ ἐλέγχουν· 

ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἄγγισαν τὰ ὡραῖα σταφύλια, ἄν καὶ βέβαια τὰ ἐπιθυμοῦσαν ὄχι λιγότερο ἀπὸ ὅσο ἐμεῖς θέλουμε νὰ τρώγουμε τὰ βατόμουρα, ὅμως ὑπέτασσαν τὶς ἐπιθυμίες τους στὴν προσπάθεια τῆς πνευματικῆς τους πάλης καὶ στὴν φροντίδα τους γιὰ τὸν πλησίον τους· αὐτὸ εἶναι ποὺ πρέπει νὰ μάθουμε»!...





Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικής αναρτήσεις εκ του βιβλίου
 ''Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ 
Ένας σύγχρονος Ασκητής και Ομολογητής Ιεράρχης (1903-1985)''
του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. 




Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ





Ο παρελθών 20ὸς αἰῶνας ἦταν καθοριστικὸς γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα.
Συνέβησαν τεράστιες ἀλλαγὲς 
σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου,
εἴχαμε ἁλματώδεις προόδους στὴν ἐπιστήμη,
ἀλλὰ εἴχαμε καὶ δύο Παγκοσμίους Πολέμους, ποὺ αἱματοκύλισαν τὴν ἀνθρωπότητα,
ὅπως καὶ ἐπαναστάσεις,ποὺ ἐπέφεραν βίαιες ἀλλαγές. Οἱ παραδοσιακὰ Ὀρθόδοξοι Χριστιανικοὶ λαοὶ βρέθηκαν 
στὴν δίνη κοσμογονικῶν συμβάντων, τὰ ὁποῖα τοὺς ἀνάγκασαν ἀκόμη καὶ νὰ ἐκπατρισθοῦν καὶ νὰ ξενιτευθοῦν.
Ἡ μετανάστευσί τους σὲ νέες καὶ ἄγνωστες χῶρες δὲν συνέβη μόνον ἐξ αἰτίας τῶν κοινωνικῶν προκλήσεων 
γιὰ εὕρεσι ἐργασίας καὶ ἀναζήτησι καλυτέρων συνθηκῶν ζωῆς, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ διαφυλάξουν τὴν πίστι τους
 καὶ τὴν πνευματική τους ταυτότητα, ἐξ αἰτίας θρησκευτικοῦ διωγμοῦ καὶ κατατρεγμοῦ.
Ἀναρίθμητοι ἀπὸ αὐτοὺς σφράγισαν τὴν μαρτυρία τους μὲ τὸ Μαρτύριο τοῦ αἵματος.
Πολλὲς χιλιάδες ἤ καὶ ἑκατομμύρια ἄλλων ἀγωνίσθηκαν στὸν στίβο τοῦ ἀναιμάκτου Μαρτυρίου τῆς Συνειδήσεως.


Κάποιοι, ὡς ἐκλεκτὲς ψυχές, ὡμολόγησαν τὸν Κύριο καὶ ὑπέστησαν διώξεις, ἀντιμετωπίζοντας νικηφόρως διαφόρους πειρασμούς, ὡς Μάρτυρες τῇ προαιρέσει, ὡς Ὁμολογητὲς καὶ ὡς εὐαρεστήσαντες στὸν Σωτῆρα Χριστὸ κάτω ἀπὸ ὅποιες συνθῆκες ἐπέτρεψε ἡ πολύσοφη Πρόνοιά Του νὰ βρεθοῦν.

νας πολυτάλαντος ἐκλεκτὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ ἦταν ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης Φιλάρετος, τοῦ ὁποίου τὸν κατὰ πλάτος Βίο καὶ ἀντιπροσωπευτικὰ Θαύματα παρουσιάζουμε στὸ ταπεινὸ αὐτὸ βιβλίο γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ὅπως ἐπίσης, ἐν Παραρτήματι, καὶ κάποια ἐνδεικτικὰ Κείμενά του.

Γόνος τῆς Ρωσικῆς γῆς, στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰώνα ἔζησε σὲ διάφορα μέρη τοῦ κόσμου, στὴν Σιβηρία, στὴν Μαντζουρία τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, στὴν Αὐστραλία, στὴν Ἀμερική, στὴν Εὐρώπη, σχεδὸν σὲ ὅλο τὸν κόσμο.

Φορέας τῆς Εὐαγγελικῆς, Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς ζωῆς, διδαχῆς καὶ παραδόσεως, ἀνεδείχθη «Χριστοῦ εὐωδία» (Β’ Κορ. β’ 15), ὅπου καὶ ἄν ἔζησε, ἀπὸ ὅπου καὶ ἄν διῆλθε. Βασανίσθηκε γιὰ τὸ Ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἀλλὰ ὁ Ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου τὸν διεφύλαξε, γιὰ νὰ κατασταθῆ Ποιμένας τῶν λογικῶν Αὐτοῦ προβάτων, ἕνας Ἱεράρχης παγκοσμίου ἐμβελείας· ἡ Μαρτυρία του ἦταν μαρτυρία Ζωῆς καὶ Ἀληθείας.

Κατεῖχε πραγματικὰ τὸ χαρισματικὸ «Πρωτεῖον τῆς Ἀληθείας» στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ ταραγμένου 20οῦ αἰώνος καὶ κατὰ τὸ παράδειγμα τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, αὐτός, ἕνας σύγχρονος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ἐφάμιλλος κατὰ πάντα τῶν παλαιῶν, διεκήρυξε τὴν μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, μὲ σταθερότητα καὶ ἀποφασιστικότητα, χωρὶς ὑπερβολές.

Καὶ αὐτὸ τὸ ἔκανε, ὅταν ὑπῆρχε ἡ ἄμεση καὶ ἀπόλυτη ἀνάγκη,γιὰ νὰ ἀποτελέση τὸ ἀνάχωμα καὶ τὸν φραγμό,τότε ποὺ ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κηρύχθηκε καὶ ἐπιβλήθηκε ἐπισήμως καὶ ἐξαπλώθηκε παγκοσμίως, ἀπὸ τὸ 1965 καὶ ἑξῆς, ἐνʼ ὅσῳ αὐτὴ πλέον εἰσήρχετο στὴν τελική της εὐθεῖα.

μακάριος Φιλάρετος διατελῶν σὲ κοινωνία μὲ τὸν Δεσπότη Χριστό, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, δὲν ἐδίδασκε καὶ φρονοῦσε τὰ δικά του θεωρήματα, ἀλλʼὅσα διέτασσε καὶ παρέδιδε ὁ Ἀποστέλλων, ὁ μόνος πραγματικὸς Καθηγητὴς καὶ Διδάσκαλος τῶν ἀνθρώπων. «Ἀποστόλου γὰρ ἀξίωμα, μηδὲν οἴκοθεν ἐπεισάγειν», βεβαιώνει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. Καὶ αὐτὸς τίμησε τὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα, ποὺ ἔφερε, χωρὶς νὰ εἰσάγη τίποτε ἰδικό του,χωρὶς νὰ παρεκκλίνη ἀπὸ τὸν κανόνα τῆς Πίστεως.

ὄντως φίλος τῆς ἀρετῆς ἱερὸς Φιλάρετος, ὁ καὶ γνήσιος τῆς Ἀληθείας ἐραστής, ἀντιτάχθηκε κατὰ τῆς πλάνης ὡς ὁ Δαυῒδ στὸν Γολιάθ, ὅπως ὁ Μάρτυς Νέστωρ στὸν Λιαῖο, σὰν νέος Ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικὸς ἐνάντια στὴν πολύτροπη Αἵρεσι.

Καὶ νίκησε, ἐπισφραγίσας τὸν Ἀγῶνα του μὲ τὸ θαυμαστὸ παράδειγμά του, μὲ τὰ ἐξαίρετα γραπτά του, μὲ τὰ ἐξαίσια Θαύματά του, μὲ τὸ θαυματουργὸ ἄφθαρτο ἱερὸ Λείψανό του, μὲ τὴν ζωοποιὸ καὶ ζωογόνο Παρακαταθήκη του. Ὁ ἐκτενὴς Βίος του, τὸν ὁποῖον φιλοτεχνήσαμε ἀτέχνως, διʼ εὐχῶν του, ἀποτελεῖ τὴν ἐλάχιστη ἔνδειξι τιμῆς, σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης στὴν Ἁγιότητά του, ὡς καὶ ὁλόκαρδη ἀποδοχὴ τῆς Μαρτυρίας καὶ Κληρονομίας του.

Εἴθε νὰ συμβάλη στὴν διάδοσι τῆς Μνήμης του καὶ στὴν υἱοθέτησι τοῦ Μηνύματός του ἀπὸ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσοτέρους καλοπροαιρέτους ἀναγνῶστες! Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἐπιτυχία τοῦ ἔργου αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ ἡ εὐχὴ καὶ χαρά μας. Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ 2015. † Γ.Κλ.



Επισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος:
Ο Άγιος Φιλάρετος της Ρωσικής Διασποράς.
Ένας Σύγχρονος Ασκητής και Ομολογητής Ιεράρχης
(1903-1985)

Ο κατά κόσμον Γεώργιος Βοσνεσένσκυ γεννήθηκε στὸ Κοὺρσκ τῆς προεπαναστατικῆς Ρωσίας, στὶς 22 Μαρτίου/4 Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 1903,τὸ ἴδιο ἐκεῖνο ἔτος ποὺ διακηρύχθηκε ἐπίσημα ἀπὸ τὴν Ρωσικὴ Ἐκκλησία ἡ ἁγιότητα ἑνὸς ἀπὸ τοὺς πιὸ μεγάλους Ἁγίους της, τοῦ Ὁσίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ († 1833),ὁ ὁποῖος ἐπίσης εἶχε γεννηθῆ στὸ Κούρσκ.

πόλις ἦταν φημισμένη γιὰ τὸ περίφημο θαυματουργικὸ Εἰκόνισμα τῆς Παναγίας τοῦ Σημείου, τῆς Ὁδηγήτριας, ἡ ὁποία εἶχε θεραπεύσει τὸν Ἅγιο Σεραφεὶμ ἀπὸ ἀσθένεια, ὅταν ἦταν μικρός.

Εἰκόνα αὐτὴ ἀπετέλεσε τὸ ἱερώτερο θησαύρισμα τῶν Ρώσων ἐκείνων,οἱ ὁποῖοι ἀναγκάσθηκαν νὰ καταφύγουν στὸ ἐξωτερικὸ μετὰ τὴν ἐπικράτησι τοῦ ἀθεϊστικοῦ ζυγοῦ στὴν Ρωσία. Ἡ Παναγία μας ἀνεδείχθη ἡ Ὁδηγήτρια τοῦ ἐξορίστου εὐσεβοῦς λαοῦ, μακρὰν τῆς προγονικῆς γῆς,προστατεύουσα αὐτὸν καὶ συνδέοντάς τον ὄχι μόνον μὲ τὴν γενέτειρα,ἀλλὰ μὲ τὴν ἀληθινὴ οὐράνια Πατρίδα.

Καὶ φύλακας τῆς Εἰκόνος αὐτῆς ἔμελε νὰ κατασταθῆ ὁ Γεώργιος, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στὸ Κοὺρσκ καὶ ἐπρόκειτο μετὰ ἕξι δεκαετίες νὰ ἀνέλθη στὴν Μητροπολιτικὴ χάρι καὶ ἀξία γιὰ τὴν τελευταία 20ετία τῆς εὐλογημένης καὶ συνάμα πολυκυμάντου ζωῆς του.

Μιᾶς ζωῆς, ἡ ὁποία ἀπεδείχθη Μαρτυρία Χριστοῦ, Ὁμολογία Ἀληθείας, ποτισμένη ἀπὸ ἀσκητικοὺς ἱδρῶτες,διανθισμένη ἀπὸ ποιμαντικοὺς ἄθλους καὶ ἀγῶνες καὶ μυρωμένη ἀπὸ ἄρωμα Πίστεως καὶ Ἀρετῆς. Ὁ Γεώργιος Βοσνεσένσκυ γεννήθηκε σὲ μία εὐσεβῆ παραδοσιακὴ ἱερατικὴ οἰκογένεια, μέσα σὲ εὔκρατη ἀτμόσφαιρα εὐλαβείας, μὲ κέντρο τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

πατέρας του Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος ἦταν ἄνθρωπος μεγάλης καὶ πλούσιας παιδείας, ἀπόφοιτος τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας Μόσχας ιδιαίτερα προσευχητικὸς καὶ θεοφοβούμενος Κληρικός. Γνώριζε μάλιστα τὸν μεγάλο καὶ ὑπέροχο Ἱερέα πασῶν τῶν Ρωσιῶν, τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κρονστάνδης, μὲ τὸν ὁποῖον συνεδέετο.

μητέρα του Λυδία ἦταν εὐλαβὴς οἰκοδέσποινα καὶ στοργικὴ τροφός. Εἶχε ἀκόμη τέσσερα ἀδέλφια,ἕναν ἀδελφὸ καὶ τρεῖς ἀδελφές. Ἦταν πολὺ ἀγαπημένη οἰκογένεια καὶ οἱ συζητήσεις μεταξύ τους ἐδείκνυαν ὑψηλὸ ἐπίπεδο ἀρετῆς, γνώσεων, ἐγκαρδιότητος καὶ ἀλληλοσεβασμοῦ. Τὸ 1909 ἡ οἰκογένεια μετακόμισε στὴν Ἄπω Ἀνατολή, στὸ Μπλαγκοβεστσένσκ, στὸν ποταμό Ἀμούρ.


Ρωσικὴ Ἐκκλησία εἶχε συστήσει στὴν εὐρύτερη ἐκείνη περιοχή, στὰ σύνορα τῆς Σιβηρίας μὲ τὴν Κινεζικὴ Μαντζουρία, τὴν Ἱεραποστολὴ τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς. Ἐκεῖ ὁ Γεώργιος ἐπεράτωσε τὸ Γυμνάσιο μὲ ἐπιτυχία. Παράλληλα, ἀπὸ πολὺ μικρός, ἐξεδήλωνε μία ἔντονη προσευχητικότητα καὶ «λειτουργικότητα»·στὴν οἰκία, ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν 6 ἐτῶν, ὑποδυόταν τὸν Κληρικὸ καὶ «τελοῦσε» ἱερὲς Ἀκολουθίες μὲ προσοχὴ καὶ σοβαρότητα.

Οἱ γονεῖς του τὸν ἀπόπαιρναν, ἀλλʼ αὐτὸς ἀνεπηρέαστος συνέχιζε τὸ «ἱερὸ ἔργο» του, ὅπως τὸ ἐπιζητοῦσε καὶ αἰσθανόταν ἡ ἁγνὴ καὶ ἄδολη ψυχή του! Κάποτε, ποὺ ὁ Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Εὐγένιος εἶχε ἐπισκεφθῆ τὸ σπίτι τῆς ἱερατικῆς οἰκογενείας καὶ παρακολούθησε μία τέτοια «ἱεροτελεστία», εἶπε στοὺς γονεῖς τοῦ μικροῦ Γεωργίου νὰ μὴ τὸν ἐνοχλοῦν, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀφήσουν νὰ λατρεύη τὸν Θεὸ μὲ τὸν τρόπο του,

φʼ ὅσον ἦταν πολὺ καλὸ ποὺ τὸ παιδὶ εἶχε μία τόσο ἔντονη ἐπιθυμία νὰ ὑπηρετῆ τὸν Κύριο. Στὰ ἑπόμενα ἔτη, ὅταν εἶχε ἤδη ἐκσπάσει ἡ Κομμουνιστικὴ Ἐπανάστασις στὴν Ρωσία μὲ τραγικὲς συνέπειες καὶ μαινόταν ἐμφύλιος πόλεμος καὶ ταραχή, ἡ τοπικὴ Κυβέρνησι στὸ Πριαμοὺρ φαινόταν ὅτι θὰ περιέλθη ἐπίσης στὰ χέρια τῶν Σοβιετικῶν ἀθεϊστικῶν δυνάμεων.


τσι, τὸ 1918 ἤ 1920,ἡ ἱερατικὴ οἰκογένεια τοῦ μελλοντικοῦ Ἁγίου μετακόμισε στὴν Κινεζικὴ Μαντζουρία,στὴν πόλι Χαρμπίν. Ἡ πόλις αὐτὴ εἶχε κατασκευασθῆ τὶς προηγούμενες δεκαετίες, στὰ τέλη τοῦ 19ου αἰώνα ἀπὸ Ρώσους ἐργάτες τοῦ Κινεζικοῦ Ἀνατολικοῦ Σιδηροδρομικοῦ Δικτύου. Γρήγορα ἀναπτύχθηκε καὶ γνώρισε ἄνθησι.

Τὸ ρωσικὸ στοιχεῖο ἦταν ἰδιαίτερα πολυπληθὲς καὶ αἰσθητὸ καὶ μεγάλο μέρος Ρώσων μεταναστῶν ἐγκαταστάθηκε στὴν πόλι ἐξ αἰτίας τῆς Σοβιετικῆς ἐπικρατήσεως, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ Ρῶσοι νὰ ἀνέρχωνται σὲ 150-200 χιλιάδες κατοίκους, σὲ σύνολο περίπου μισοῦ ἑκατομμυρίου πληθυσμοῦ. 

Τὸ Χαρμπὶν εἶχε 20 καὶ πλέον Ναούς, μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἦταν περίφημοι γιὰ τὴν ἀρχιτεκτονικὴ καὶ τὸ μέγεθός τους, μὲ ἰσάριθμο Κλῆρο καὶ ἔντονη λειτουργικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ δραστηριότητα. Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ἡ διαμορφωθεῖσα ἐξ αἰτίας τῆς Ἐπαναστάσεως «Ὑπερτάτη Ρωσικὴ Ἐκκλησιαστικὴ Διοίκησις τοῦ Ἐξωτερικοῦ»

γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κάλυψι τῶν Ρώσων μεταναστῶν, αὐτὴ, ποὺ ἐξελίχθηκε μετέπειτα σὲ Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Ἐξωτερικοῦ (ἤ Ἐκτὸς Ρωσίας ἤ Διασπορᾶς), ὑπὸ τὸν ἐπιφανῆ Μητροπολίτη Κιέβου Ἀντώνιο (Χραποβίτσκυ), περιελάμβανε στὴν Δικαιοδοσία της καὶ τὴν Ἄπω Ἀνατολή.


Τὸ 1922, ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Διοίκησις ποὺ ἕδρευε τότε στὸ Κάρλοβιτς τοῦ Βασιλείου τῆς Γιουγκοσλαβίας, προέβη στὴν ἵδρυσι τῆς Ἐπαρχίας τοῦ Χαρμπίν, τοποθετήσασα ὡς Μητροπολίτη τῆς ἕδρας αὐτῆς τὸν μέχρι τότε Ἀρχιεπίσκοπο Ὄρενμπουργκ Μεθόδιο († 1932).

Στὴν πόλι αὐτή, ὁ Γεώργιος συνέχισε τὶς σπουδές του, ὁ δὲ πατέρας του ἀνέλαβε Ἐφημέριος στὸν μεγάλο Ναὸ τῆς Παναγίας τῶν Ἰβήρων, δηλαδὴ τῆς Πορταϊτίσσης. Τότε ὅμως, τὸ 1921, ὅταν ὁ Γεώργιος ἦταν 18 μόλις ἐτῶν, συνέβη ἕνα θλιβερὸ γεγονός: ἡ πολυαγαπημένη του μητέρα, ἡ εὐγενὴς Πρεσβυτέρα Λυδία, ἐκοιμήθη. Γιὰ τὸν λόγο τοῦτο, ὁ χῆρος πατέρας του Πρωθιερεὺς Νικόλαος ἐκάρη Μοναχός, τὸ 1934, καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Δημήτριος, χειροτονηθεὶς ἐν συνεχείᾳ Ἐπίσκοπος Χαϊλάρ, τῆς Μητροπόλεως τοῦ Χαρμπὶν στὴν Μαντζουρία.

Γεώργιος συνέχισε μὲ ἐπιμέλεια τὶς σπουδές του καὶ ἀποφοίτησε τὸ 1927 ἀπὸ τὸ Ρωσο-Κινεζικὸ Πολυτεχνικὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Χαρμπίν, ὡς Ἠλεκτρολόγος Μηχανολόγος. Μετὰ τὴν ἀποφοίτησί του, ἐργάσθηκε γιὰ λίγο ὡς διδάσκαλος σὲ κάποιο ἀπὸ τὰ ἐκπαιδευτικὰ ρωσικὰ ἱδρύματα τῆς πόλεως. Ὁ Γεώργιος ἦταν φύσις εὐαίσθητη καὶ καλλιτεχνικὴ καὶ τοῦ ἄρεσε ἡ μουσική· διδάχθηκε πιάνο, στὸ ὁποῖο ἀφιέρωνε ἀρκετὸ ἀπὸ τὸν ἐλεύθερο χρόνο του, γιὰ νὰ ἀποδίδη μελωδίες καὶ ὕμνους.

πίσης, ἦταν καλὸς σκακιστὴς καὶ τὸν εὐχαριστοῦσε ὅποτε εὕρισκε ἱκανοὺς καὶ πρόθυμους συμπαῖκτες.


κόμη, μελετοῦσε σοβαρὴ λογοτεχνία καὶ τὸν ἐπηρέασε στὴν πνευματική του κατάρτισι ἡ μελέτη τῶν ἔργων τοῦ μεγάλου Ντοστογιέφσκυ. Ὅμως, τὰ κύρια ἐνδιαφέροντα τοῦ Γεωργίου ἐστρέφοντο περὶ τὰ ἐκκλησιαστικά. Ἀγαποῦσε θερμὰ τὴν μελέτη τοῦ θείου λόγου καὶ τὴν προσευχή.

ψυχή του αἰσθανόταν μεγάλο πόθο ἐπικοινωνίας μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἐμβαθύνσεως στὸν λόγο Του καὶ στὰ θαυμάσιά Του καὶ ἐπιζητοῦσε πάσῃ θυσίᾳ νὰ εὐαρεστήση τὸν Κύριο στὴν ζωή του. Οἱ στίχοι τοῦ Ψαλμωδοῦ εὕρισκαν σὲ αὐτὸν τὴν πλήρη ἐκπλήρωσί τους:«ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα· πότε ἥξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ;» (Ψαλμ. μα’ 3). 


Ὁ Γεώργιος ἀπερροφᾶτο στὴν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ μάλιστα τῆς Καινῆς Διαθήκης,
ὅπως καὶ τῶν ἔργων τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἰδίως τοῦ περιφήμου Ρώσου Ἀσκητικοῦ Διδασκάλου 
Ἁγίου Ἐπισκόπου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωβ.
Ἡ βαθύτητα καὶ πνευματικότητα τῶν ἔργων τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου,
μὲ τὴν καθαρότητα καὶ Ἁγιοπνευματικὴ ἑλκυστικότητά τους, ἐπηρέασαν καίρια τὸν Γεώργιο 
στὶς ἐπιλογές του γιὰ τὸν τρόπο ζωῆς ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσε στὸν βίο του·τοῦ ἐνστάλαξαν τὸν θεῖο ἔρωτα,
τὸν ἔπεισαν γιὰ τὴν ματαιότητα τῶν κοσμικῶν θελγήτρων καὶ τὸν ἔστρεψαν ὁλοκληρωτικὰ στὴν κατὰ Θεὸν βιοτή.
Ἔτσι,
ὁ Γεώργιος προσοικειώθηκε τὴν μνήμη τοῦ θανάτου, μὲ καλλιέργεια τοῦ ἔσω ἀνθρώπου καὶ ἔμφασι στὴν ζωὴ τοῦ πνεύματος.
 Ἀγάπησε ἰδιαίτερα τὴν προσευχή, καὶ μάλιστα τὴν νοερὰ προσευχή,ἦταν σιωπηλὸς καὶ προσεκτικὸς
 καὶ γενικὰ διακρινόταν γιὰ τὴν σοβαρότητα, τὴν πραότητα, τὴν εὐγένεια καὶ τὸ ἐξαίρετο ἦθος του.
Ὅμως,
παρὰ τὴν ἐμφανῆ ἡσυχαστικότητά του, δὲν εἶχε τάσεις ἀπομονώσεως· ἦταν ἀπὸ τότε ἕνας ἐγκρατὴς Ἀσκητὴς μέσα στὸν κόσμο!
Συνεχίζεται...


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικής αναρτήσεις εκ του βιβλίου
 ''Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ 
Ένας σύγχρονος Ασκητής και Ομολογητής Ιεράρχης (1903-1985)''
του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. 


Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Η ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ ΟΔΗΓΟΥΣΕ ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ




Ήρθαν μιαν άγρια νύχτα, καθώς η χιονοθύελλα λυσσομανούσε. 

-Ντύσου γρήγορα, παππά! 

Φεύγουμε!

-Δεν πάω πουθενά,φίλοι μου! Η ποιμαντική μου συνείδηση με κρατάει εδώ!

Με υποχρέωσαν βίαια να ντυθώ. Πέταξαν μέσα σ᾿ ένα σάκκο τα ρούχα,

τα βιβλία και μερικά άλλα πράγματά μου. Οι ικεσίες μου ήταν ανώφελες.

Δεν άκουγαν. Μόνο μου φώναζαν να βιαστώ. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.

Πήρα το αντιμήνσιο, το Αρτοφόριο καί το Ευαγγέλιο.

Μ᾿ έβαλαν σ᾿ ένα αμάξι. Και φύγαμε... Μ᾿ έφεραν στην μικρή παραποτάμια πόλη,

στο σπίτι ενός τσαγκάρη, του Σάββα Γρηγόριεβιτς Κοβίλιν.

Άρχισα να μαθαίνω την τέχνη του παπουτσή.

Ο Σάββας Γρηγόριεβιτς ήταν πιστός άνθρωπος.

Καθόμασταν τα βράδια κάτω από μία φλαμουριά καί μελετούσαμε την Αγία Γραφή,

συζητούσαμε πνευματικά, προσευχόμασταν...

Ήταν ένας λεβεντόκορμος γέροντας με φωτεινή, καθαρή ψυχή.


Κρατούσε από σόι παραδοσιακό, ορθόδοξο. Με την ζωή του λες και ζωγράφιζε την εικόνα του Χριστού! Τα Σάββατα καί τις Κυριακές έρχονται οι συγγενείς του και άλλοι ευσεβείς άνθρωποι. Τελούμε τή θεία Λειτουργία στο πίσω δωμάτιο... Οι χριστιανοί ἔμαθαν γιά μένα. Μου φέρνουν κρυφά τα νήπια γιά νά τὰ βαφτίσω. Μου ζητάνε νά τους εξομολογήσω, να τους κοινωνήσω, να τους παντρέψω εκκλησιαστικά... Η πόλη δεν είχε ιερείς. Πρίν έρθω, τους είχαν εξαφανίσει όλους.  Άλλους είχαν εξορίσει στο Σολόφκ, και άλλους τους θανάτωσαν μετά από φρικτά βασανιστήρια. Άκουσα πως όρμησαν σ᾿ έναν ιερέα την ώρα που κρατούσε το άγιο Ποτήριο. Έχυσαν στο πάτωμα το αίμα του Χριστού.


Και τον λειτουργό, αφού τον έβγαλαν με τ᾿ άμφια έξω από την εκκλησία, τον κρέμασαν στην πλατεία, σ᾿ έναν ηλεκτρικό στύλο. Στο χωριό Ντούμπναχ, τον π. Δημήτριο, συμμαθητή μου στην Ιερατική Σχολή, τον τύφλωσαν με τίς λόγχες. Τέλεσα σήμερα μίαν ασυνήθιστη νεκρώσιμη ακολουθία. Έρχεται καί με βρίσκει μία γερόντισσα. Τα μάτια της είναι γεμάτα δάκρυα. -Παππούλη μου, διάβασε, σε παρακαλώ, τον αντίχριστο τον γυιό μου! Τον σκότωσαν!... -Πού τον έχουν τώρα; -Εκεί,πάτερ μου, σε δαύτους... Στο, πως το λένε; -«Σπίτι του Λαού»!... Εκεί βρίσκεται το λείψανό του. Εσένα, βέβαια, δεν θά σ᾿ αφήσουνε να μπεις εκεί. Κοσμικά τον κηδεύουνε, μέ μουσικές και τραγούδια... Ήταν κομισάριος... -Πώς θα τον ψάλλω τότε; -Από μακριά, καλέ μου!... Δώσε στην αρνησίθεη ψυχή του τουλάχιστον αυτή την τελευταία ευλογία... Κλαίει ἡ γριά μάννα. Παρακαλεί στο όνομα του Χριστού... Άρχισα να ψάλλω τη νεκρώσιμη ακολουθία.... Έξω απ᾿ τό παράθυρο μεταφέρουν το νεκρό κομισάριο στον τάφο, με μουσική...


Και μέσ᾿ απ᾿ το παράθυρο εγώ διαβάζω για χάρη του, ό,τι μισούσε ν᾿ ακούει ζωντανός: «Ανάπαυσον, ο Θεός, τον δούλον σου, και κατάταξον αυτόν εν Παραδείσῳ..., παρορών αυτού πάντα τα εγκλήματα». Έγινα καλός τσαγκάρης! Κάναμε καλές δουλειές μέ τό Σάββα Γρηγόριεβιτς: Τό «νυχτερινό ποίμνιο» μεγάλωσε τόσο, που δέν χωράει πια στο σπίτι. Στην πόλη δεν σταματάνε καθόλου οι πυροβολισμοί... Μια νύχτα χτυπάνε την πόρτα μας. Ανοίγουμε. Είναι ο κομισάριος Αχτίρωφ. -Παππά, έλα μαζί μου! Ετοιμάστηκα για τον θάνατο. Ο Σάββας Γρηγόριεβιτς άσπρισε σαν το χιόνι. Ο κομισάριος μαλάκωσε την φωνή του καί μας καθησύχασε: -Μή φοβάστε,αδελφοί! Ήρθα να πάρω τον παππούλη για να βαφτίσει τον γυιό μου... κρυφά... γιατί αν δεν το κάνει, δεν θα ζήσει το παιδί!


Σήμερα κάναμε σύσκεψη. Αποφασίσαμε να σταματήσουμε τις λατρευτικές μας συνάξεις στο σπίτι, καί να μεταφερθούμε στο δάσος. Έχουμε μεγάλα, πυκνά, ασφαλή δάση. Και δεν είναι πολύς καιρός, που ένας αδελφός βρήκε τυχαία μίαν απόμακρη, ευρύχωρη σπηλιά. Πήγαμε νύχτα εκεί. Ως το ξημέρωμα την μετατρέψαμε σ᾿ έναν υπέροχο πρωτοχριστιανικό ναό! Σκουροπράσινα αιωνόβια ἔλατα έκρυβαν την είσοδό της. Καλύτερο μέρος δεν μπορούσαμε να βρούμε! Μεταφέραμε τις Εικόνες κρυφά. Συμφωνήσαμε να πηγαίνουμε κάθε φορά μόνοι κι από διαφορετικούς δρόμους, θυμόμασταν τα λόγια του αποστόλου: «Βλέπετε πως ακριβώς περιπατείτε» (Ἐφεσ. 5,15). Η πρώτη μας σύναξη στην σπηλιώτικη εκκλησία, μέσα στο δάσος!... Κεριά δεν είχαμε. Μονάχα ένα δαδί άναβε. 


Μετά το «Αἰνείτε», έψαλλα πρώτος το μεγαλυνάριο του Οσίου Σεργίου του Ραντονέζ -αυτό μόνο θυμήθηκα μπροστά στην αναμμένη δᾴδα! Ύστερα ψάλλαμε όλοι μαζί: «Μακαρίζομέν σε, όσιε πατήρ ημῶν Σέργιε, και την αγίαν μνήμην σου τιμώμεν, των μοναζόντων διδάσκαλε και τῶν αγγέλων συνόμιλε». Όλη την νύχτα εξομολογούσα. Διέκοψα κάποια στιγμή, για να ξεκουραστώ, καί κίνησα γιά ένα περίπατο μέσα στο δάσος. Ξάφνου, ακούω από μακριά ένα σπαραχτικό, θανάσιμο ξεφωνητό... κι έπειτα μερικούς πυροβολισμούς... Κάθησα στον κορμό ενός πεσμένου δέντρου. Σαν μικρό παιδί αναρωτιόμουν και απορούσα: Γιατί νά᾿ ναι τόσο φοβερός ο άνθρωπος; Δεν μπορούμε, αλήθεια να ζήσουμε χωρίς αυτές τις νυχτερινές κραυγές, χωρίς αυτούς τους φονικούς πυροβολισμούς;... Τώρα απλώθηκε ἡσυχία. Σιγή νεκρική. Σημεία των καιρών: παλιές Εικόνες, σε σπίτια και ναούς, αστράφτουν κι ακτινοβολούν! Οι τρούλλοι πολλών εκκλησιών, μαυρισμένοι από τον χρόνο, ξαφνικά ανακαινίζονται και λαμποκοπούν!


Τί θέλει να μας δείξει ο Θεός με τούτα τα θαύματα; Παραμονή Χριστουγέννων. Πέφτει πυκνό χιόνι. Επικρατεί φαινομενική ησυχία. Στέκομαι στο παράθυρό μου καί φαντάζομαι πως τίποτα κακό δεν συμβαίνει πια στην Ρωσία. Όνειρο ήταν, εφιάλτης, καί πέρασε... Όλοι μας σήμερα το βράδυ, όπως τον παλιό καλό καιρό, θα ψάλλουμε,: «Η γέννησίς σου, Χριστέ, ο Θεός ἡμών...». Σ᾿ όλα τα σπίτια θά ᾿ναι τα καντήλια αναμμένα... Μα δεν πρόλαβα να ονειροπολήσω για πολύ. Έξω, στον δρόμο, περνάνε κάτι «παλλικάρια». Δέν είναι μόνα τους. Οδηγοῦν -δεν ξέρω που, καταλαβαίνω όμως με τι σκοπό- τον πρώην δήμαρχο, τον διευθυντή του γυμνασίου, μερικούς στρατιωτικούς, έναν έφηβο και μία κοπέλλα αχτένιστη. Ο ψαρομάλλης γυμνασιάρχης προχωράει σκυφτός, με πολλή δυσκολία... και τον σπρώχνουν με τον υποκόπανο του όπλου. Δεν είχε προλάβει να βάλλει, καθώς φαίνεται, ούτε ένα πανωφόρι. Μα κι ο δήμαρχος είναι με τις παντόφλες... Η καρδιά μου σφίχτηκε. Ένα επιφώνημα πόνου σάλεψε στα χείλη μου, και λιποθύμησα... Συνήλθα το βράδυ πια, μετά από εναγώνιες προσπάθειες του Σάββα Γρηγόριεβιτς.


Πώς θα κάνεις, πάτερ,απόψε την ακολουθία; Κοίταξε το πρόσωπό σου στον καθρέφτη. Μοιάζεις με νεκρό! Τί ἔπαθες; Δεν του είπα τίποτα. Προσευχήθηκα, πήρα αντίδωρο, ήπια αγιασμό, κι ένιωσα καλύτερα. Στίς 3 Ιανουαρίου, αργά την νύχτα, χτύπησαν την πόρτα μας. -Παππούλη, συμφορά! Έχουνε σκοπό να πετάξουν αύριο όλες τις εικόνες απ᾿ τον καθεδρικὸ ναό της πόλης... να γκρεμίσουνε το τέμπλο... και να κάνουνε την εκκλησία... κινηματογράφο! Μα το πιο φοβερό είναι, πως θα στήσουνε, λέει, την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας στη μέση της πλατείας, και θα την χρησιμοποιήσουν για ασκήσεις σκοποβολῆς!... Μου τα λένε καί κλαίνε. Άναψα. -Πόσοι άνθρωποι είστε εδῶ; ρώτησα. -Πέντε! -Φοβάστε τίποτα; -Είμαστε έτοιμοι και για βασανιστήρια και για θάνατο! απαντούν μ᾿ ένα στόμα. -Ακούστε τότε, παιδιά μου! Την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας μας πρέπει να την σώσουμε! Δεν θα αφήσουμε να την χλευάσουν!


Τους εξήγησα τι είχα στον νου μου. Ο Σάββας Γρηγόριεβιτς πήγε στην αποθήκη και γύρισε μ᾿ένα τσεκούρι, ένα σκαρπέλο κι ένα σφυρί. Κάναμε τον σταυρό μας και ξεκινήσαμε... Η Δέσποινα τ᾿ ουρανοῦ και της γης συμμάχησε μαζί μας: Όλος ο τόπος σκεπασμένος με χιόνι. Κανένα φως, καμμιά φωνή, κανένας σκύλος... Απόλυτη ησυχία -λες κι η γη είχε παραδώσει την ψυχή της στον Θεό. Πηγαίνουμε στο ναό χωριστά, από διαφορετικές κατευθύνσεις. Εγώ προχωράω ακολουθώντας το φράχτη. Οι άλλοι βρίσκονται κιόλας μέσα στο προαύλιο. Το άλογο είν᾿έτοιμο, ζευγμένο στο έλκηθρο, και περιμένει. Μας προστατεύουν τα γέρικα δέντρα, φορτωμένα χιόνι. Κοιτάξαμε ολόγυρα με προσοχή -μά τι να δούμε μέσα σ᾿ εκεῖνο το πηχτό σκοτάδι; Κάναμε το σταυρό μας άλλη μια φορά. Ένας μας χτύπησε δυνατά με το σφυρί την βαριά κλειδαριά· διαλύθηκε με την πρώτη! Αφουγκραστήκαμε: Μόνο το χιόνι κι η ανάσα μας.



Μπήκαμε στον κρύο ναό.

Βγάλαμε την αρχαία εικόνα της Θεομήτορος απ᾿ την μεγάλη κορνίζα της.

Την μεταφέραμε στο έλκηθρο,

την σκεπάσαμε με μπόλικο σανό καί κινήσαμε για τό δάσος -για την σπηλιά μας.

Ναί,

η Ίδια η Παντάνασσα οδηγούσε το άλογο!

Ησυχία.

Σκοτάδι.

Ερημιά.

Και το χιόνι να πέφτει συνέχεια, εξαφανίζοντας τα ίχνη μας...

Όταν πλησιάσαμε στην σπηλιά, 

κατεβάσαμε την εικόνα από τό έλκηθρο και την σηκώσαμε στα χέρια,

βουλιάζοντας μέσα στο χιόνι.

Μήπως κι οι πρόγονοί μας κάπως έτσι δεν έκρυβαν στα δάση τα ιερά κειμήλια,

τον καιρό της ταταρικής εισβολής στην Ρωσία;

Στην πόλη απλώθηκε η φήμη για θαύμα

-η Δέσποινα εγκατέλειψε τόν ναό!

Και δεν ήταν, αλήθεια, θαύμα η σωτηρία της εικόνας;

Μόνο χάρη στην θεία δύναμη κατορθώσαμε να την φυγαδεύσουμε τόσο εύκολα!...


Σημείωση: Το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο ''ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΡΑΒΔΙ'' του Βασιλείου Νικηφόρωφ-Βόλγιν. Από το 1921 ο νεαρός εμιγκρές άρχισε να δημοσιεύει άρθρα και δοκίμια σε περιοδικά και εφημερίδες με το ψευδώνυμο Βόλγιν (επειδή ο μεγάλος ρωσικός ποταμός Βόλγας σχετιζόταν με τις παιδικές του αναμνήσεις). Το 1937 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Τα ονομαστήρια της γης» και τό 1938 «Το οδοιπορικό ραβδί». Η επιβολή του κομμουνιστικού καθεστῶτος και στην Εσθονία, μετά την κατάληψή της από τα σοβιετικά στρατεύματα (1940), τον αναγκάζει να σταματήσει την δημοσιογραφική-συγγραφική δραστηριότητά του. Ένα τρίτο βιβλίο του με τον τίτλο «Αρχαία πόλη», που από το 1939 ετοιμαζόταν να εκδοθεί, δεν θα δει τελικά το φως της δημοσιότητας.


Τον Μάιο του 1941, ενώ δουλεύει σε ναυπηγείο,συλλαμβάνεται από την μυστική αστυνομία και φυλακίζεται με την κατηγορία της αντισοβιετικής προπαγάνδας. Λίγο αργότερα μεταφέρεται στο Κύρωφ (Βιάτκα), όπου δικάζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Εκτελέστηκε με τουφεκισμό στις 14 Δεκεμβρίου του 1941 σαν εχθρός του λαού...! Το πρώτο μέρος του βιβλίου περιλαμβάνει το αυτοτελές έργο του συγγραφέα «Το οδοιπορικό ραβδί». Πρόκειται για άτακτες ημερολογιακές σημειώσεις ενός αγνώστου ρώσου ιερέα, που ἔζησε στο πρώτο μισό τοῦ 20ού αιώνα,και που αποτύπωσε στο χαρτί βιώματα και γεγονότα της ζωής του,λίγο πρίν και μετά την οκτωβριανή επανάσταση!...Το δεύτερο μέρος περιέχει τέσσερα κείμενα-μαρτυρίες, όπου ο συγγραφέας περιγράφει, είτε προσωπικές μετεπαναστατικές εμπειρίες του, είτε άλλα περιστατικά,που πληροφορήθηκε από τους πρωταγωνιστές τους ή από αυτόπτες μάρτυρες -το τελευταίο μάλιστα, έχει γίνει πλατιά γνωστό εδώ και δεκαετίες, όχι μόνο μέσα στην Ρωσία, αλλά κι έξω από τα σύνορά της. Γ.Δ.



Βασιλείου Νικηφόρωφ-Βόλγιν 

ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΡΑΒΔΙ


Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

ΤΑ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΟ 1926




ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΝΙΚΗΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ ΤΟΥ 1926



Τον Σεπτέμβριον του έτους 1926 

διετάχθη υπό του Ιερού Συνδέσμου να εξέλθη εκ του Αγίου 'Ορους,

ο Λαυριώτης Iερομόναχος π. Ιλαρίων Ουζουνόπουλος (ή Ουζούνης),

διά να ενισχύση τον Ιερόν Αγώνα των Πιστών Ορθοδόξων Χριστιανών,

υπέρ των Πατρίων Παραδόσεων.

Το τότε Διοικητικόν Συμβούλιον της Κοινότητος Γ.Ο.Χ. Θεσσαλονίκης,

τον έστειλε να λειτουργήσει τα Παραρτήματα Νιγρίτης καί Βεσνίκου (Άγ.Πνεύμα), Σερρών.

Τας παραμονάς των Χριστουγέννων απεστάλη εις το χωρίον Νικήτη - Χαλκιδικής.

Εις το χωρίον αυτό η πλειοψηφία των κατοίκων ακολουθούσε το Πάτριον εορτολόγιον.

Και όμως, 

εκκλησιάζοντο σ’ένα εξωκκλήσι,

κοντά εις το νεκροταφείον,

την Κοίμησιν της Θεοτόκου.

Ο π. Ιλαρίων τους υπέδειξε, ότι ήτο δίκαιον και σωστόν, αφού ήσαν περισσότεροι απο τους νεοημερολογίτας, να καταλάβουν τόν κεντρικόν Ναόν του χωρίου, ο οποίος ετιμάτο εις το όνομα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Νικήτα. Αυτό και έγινε. Εκεί εώρτασαν τα Χριστούγεννα, εκεί και την εορτήν του Αγίου Βασιλείου. Εκεί πάλιν ητοιμάζοντο νά εορτάσουν καί τά 'Αγια Θεοφάνεια. Η χαρά τους ήτο διπλή. Είχον κοντά τους Ιερέα Αγιορείτη και εκκλησιάζοντο εις τον Ναόν των προγόνων των κατά τό Πάτριον Εορτολόγιον. Αλλά την χαράν τους αυτή δεν την συνεμερίζοντο οι ολίγοι συγχωριανοί των που παρεμενον πιστοί εις τό παπικόν ημερολόγιον,ομού με τον Ιερέα τους παπα Γιώργη. Μας κατέθεσαν δε ότι, ο παπα-Γιώργης, ένα Σαββατόβραδον, έβαλε τους επί κεφαλής των νεοημε- ρολογιτών, εννέα τον αριθμόν, να ορκισθούν επί του Ιερού Ευαγγελίου και εντός του Ναού του Αγίου Νικήτα, ότι θα μετέλθουν κάθε μέσον, προκειμένου να υποτάξουν τους συγχωριανούς των εις το παπικόν ημερολόγιον!

ταν κατελήφθη ο Ναός υπό των Γ.Ο.Χ., ο παπα-Γεώργης έσπευσε να ειδοποιήση τον Μητροπολίτην του, τον Κασσανδρείας Ειρηναίον είς τον Πολύγυρον. Και αυτός με την σειράν του τας Αστυνομικάς Αρχάς. Παραμονή των Αγίων Θεοφανείων, ο π. Ιλαρίων, αφού ετελείωσε την Θείαν Λειτουργίαν του Μ. Βασιλείου και τον Αγιασμόν της Παραμονής, έβαλε το πετραχήλι του καί συνοδευόμενος απ’ένα μικρόν, που εκρατούσε το δοχείον με τον αγιασμόν εβγήκε ν’αγιάση τους χωριανούς κατά την συνήθειαν. Τας άπογευματινάς ώρας και ενώ ο π. Ιλαρίων δεν είχεν ακόμη τελειώσει,κατέφθασαν εις το χωρίον 18 χωροφύλακες μ’ένα υπομοί- ραρχον κι’έναν ενωματάρχην, καί εγκαταστάθηκαν εις το γραφείον του Προέδρου της Κοινότητος, που ήτο εις την οικίαν του. 

Πρόεδρος της Κοινότητος ήτο ο Ιωάννης Αλεγκράς, οπού αυτός και η οικογένεια του ακολουθούσαν το Πάτριον Εορτολόγιον. 0 Υπομοίραρχος διέταξε τον Ενωματάρχην να πάρη δύο άνδρας καί να συλλάβη τον Ιερέα. Μετά από ολίγην ώραν συνέλαβον τον Ιερέα καί τον Πρόεδρον. Ευχαριστημένος ο Υπομοίραρχρς από την "εύκολη" σύλληψιν του π. Ιλαρίωνος, είπεν εις τον ΙΙρόεδρον της Κοινότητος να εύρη μέρος διά να περάσουν το βράδυ αυτός και οι άνδρες του,διότι είχουν σκοπόν να φύγουν την άλλην ημέραν. Ο Πρόεδρος της Κοινότητος, έμπειρος εις τοιαύτας περιπτώσεις, τον συνεβούλευσε και τον παρεκάλεσεν ακόμη ή να αφήση τον Ιερέα ελεύθερον διά νά λειτουργήση την άλλην ημέρα των Αγίων Θεοφανείων και να τελέση τον Μ.Αγιασμόν ή να τον πάρουν το γρηγορώτερον και να φύγουν. Διότι, ως είπε, προέβλεπεν επεισόδια με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Εκάγχασεν ο Υπομοίραρχος. -Και,ποιος τρελλός θα τολμήση νά τα βάλη με την εξουσίαν;... 

Δεν πρόλαβε να τελειώση τα λόγια του και άκουσαν να κτυπούν οι καμπάνες του Ναού του Αγ. Νικήτα σε ρυθμό κινδύνου πυρκαιάς! Οι χωριανοί, όταν άκουσαν τις καμπάνες, ξεχύθηκαν εις τους δρόμους και έμαθον το δυσάρεστον γεγονός. -Οι χωροφύλακες έπιασαν τον παππά μας! Τον έχουν κλεισμένο στο σπίτι του Προέδρου! Αυτή η αναπάντεχος είδησις και μάλιστα παραμονής της μεγάλης εορτής των Φώτων, έκαμε τον κύκλον του χωριού καί απ’έκεί και έξω από το χωριό διά να το μάθουν όσοι ακόμη είργάζοντο εις τα χωράφια. Και τότε ήτο, που απέδειξαν τον ζήλον καί την αγάπην τους διά τον "φυλακισμένον" Ιερέα τους. Οι γυναίκες κατέβαζαν μισοβρασμένο το βραδυνό φαγητό τους από την φωτιά, έσβυνον τα τζάκια τους, και ξεχύνονταν μαζί μέ τα παιδιά τους εις τούς δρόμους. 

Οι εργαζόμενοι εις τούς αγρούς άφηναν τα εργαλεία, παρατούσαν τα ζώα τους και τραβούσαν κατά το χωριό. Και εις ολίγην ώραν ένα πλήθος, σχεδόν όλο τό χωριό, μηδέ καί αύτών των γερόντων εξαιρουμένων, περιεκύκλωσαν το σπίτι του Προέδρου. -Θέλουμε τον παππά μας! Ήτο το γενικόν αίτημα των χωρικών εις απάντησιν εις την διαταγήν του Υπομοιράρχου να διαλυθούν. 'Ολος αυτός ο ανθρώπινος όγκος εκινείτο όλο και πιο κοντά και εκύκλωνε την οικίαν του Προέδρου με την άπόφασιν να ελευθερώσουν τον παππά τους,έστω και με την βίαν». Ο Υπομοίραρχος τους απείλησεν, ότι, εάν δεν διαλυθούν, θα αναγκασθή να μεταχειρεσθή βίαν. 'Ενας χωροφύλακας έκαμε το λάθος να πυροβόληση εις τον αέρα προς εκφοβισμόν. Η σφαίρα εκτύπησε εις την "κρηπίδα" της στέγης και έσπασε μερικά κεραμίδια, τα οποία πέφτοντας ετραυμάτισαν ελαφρώς μερικούς χωρικούς. 

Αυτό ήτο και οι άνδρες αγρίεψαν! -Εμείς δεν σκοτωθήκαμε στην Μικράν Ασία, που πολεμούσαμε τους Τούρκους και θα σταθούμε τώρα να μας σκοτώσουν για την πίστη μας και μέσα στο σπίτι μας; Απάνω τους παιδιά!... Το σύνθημα εδόθη. Άρχισε τότε ένας πόλεμος χωρίς όπλα. 'Ανδρες, γυναίκες και παιδιά άρχισαν έναν άγριον ...πετροβολισμόν εναντίον των οργάνων της τάξεως, οπότε κρύφτηκαν μέσα εις τό σπίτι. Μας είπον επιζώντες μάρτυρες, ότι τοιούτος ήτο ο φόβος των χωροφυλάκων,ώστε μερικοί απ'αυτούς επέταξαν τα όπλα και έφυγον. Μάλιστα δε, την φυγήν των χωροφυλάκων θά δικαεολογήση αργότερα ο Υπομοίραρχος, καταθετών εις το Στρατοδικείον καί προκειμένου να επιβαρύνη την θέσιν των χωρικών, όταν τους άφόπλισαν! Ο πετροβολισμός συνεχιζόταν και η κατάστασις εγένετο πιο δραματική. Υπήρχε ακόμη ο φόβος να βάλουν φωτιά. Τους ερέθιζε περισσότερο το πείσμα του Υπομοιράρχου, ο οποίος με κανένα λόγον δεν άφηνε ελεύθερον τον π. Ιλαρίωνα. 

Ενώ συνεχιζόταν η κατάστασις αυτή,βλέπουν ξαφνικά ν’ανοίγη η θύρα του σπιτιού και να βγαίνη ο π. Ιλαρίων συνοδευόμενος από δύο περίεργες... κοπέλες. Να τι είχε γίνει. Δύο νέοι του χωριού, πεζοπόροι, τον έναν τον έλεγον Γ. Ρεντενη, ως μας είπον, ντύθηκαν με γυναικεία ρούχα και κατώρθωσαν να πάρουν τον παππά τους. Μόλις το πλήθος των πιστών είδον ανάμεσά τους τον Ιερέα, εσταμάτησαν κάθε ''πολεμικήν ενέργειαν". Μέ ανυπόκριτον χαράν, τον συνώδευσαν εις τον Ναόν του Αγίου Νικήτα, όπου εψάλη ευχαριστήριος δοξολογία. Παρ’όλον, ότι ο Υπομοίραρχος με τους άνδρες του εγκατέλειψαν το χωριό, οι χωρικοί έβαλον σκοπούς εις το σπίτι,όπου εκοιμήθη ο Ιερεύς των. Την άλλην ημέραν, εορτήν των Αγίων Θεοφανείων, από πολύ πρωί όλοι οι χωριανοί, με τα γιορτινά τους ήσαν εις τον Ναόν. Ο π. Ιλαρίων μετά την θείαν Λειτουργίαν ηύρε την ευκαιρίαν να εγκωμιάση το θάρρος και τον ζήλον τους διά την Πίστιν των Πατέρων και συνέστησε σ'αυτούς εμμονη και υπομονή. 

Ζούμεν, τους είπε, χρόνια ομολογητών και μαρτύρων της Πίστεώς μας. Και τελειώνοντας, τους απηύθυνε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: ''Στήκετε, αδελφοί μου, και κρατείτε τας Παραδόσεις",και ο Κύριός μας θα ανταμείψη όλους ύμάς. Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας εσχηματίσθη Ιερά Πομπή και κατήλθον εις την πλατείαν του χωριού, όπου και η μεγάλη βρύσις, και εκεί ετέλεσαν τον Μέγαν Αγιασμόν. Μετά όλοι επήγαν εις τα σπίτια τους "ξέγνοιαστοι", ότι εις το εξής θα ημπορούσαν ελεύθερα να έχουν ανάμεσά τους τον παπα-Ιλαρίωνα. Δυστυχώς όμως! Η χαρά των Πιστών της Νικήτης δεν εκράτησε ούτε 12 ώρες! Ο Υπομοίραρχος φθάνοντας σε κακά χάλια εις τον Πολύγυρον, περιέγραψεν εις τους Προισταμένους του τα γεγονότα της Νικήτης. Ο Στρατιωτικός Διοικητής Πολυγύρου (εσυνεχίζετο ακόμη το στρατιωτικό πραξικόπημα Πλαστήρα-Κονδύλη-Γονατά), εχαρακτήρισεν αυτό, ως... αντεπανάστασιν! Και διέταξε την... καταστολήν της! 

Τας απογευματινάς ώρας τρία φορτηγά, στρατιωτικά αυτοκίνητα φορτωμένα με στρατιώτες έφθασαν και κατέλαβον το χωριό! Πρώτη μέριμνα των χωρικών ήτο να φυγαδεύσουν τον π. Ιλαρίωνα, παρά τας αντιρρήσεις του, εις το παρακείμενον πυκνόν δάσος. Εκεί παρέμεινεν επί τριήμερον σ’ένα ερημοκκλήσι του Αγίου Ιωάννου. Από εκεί κατέβη εις την παραλίαν της Συκιάς, απ’όπου με μία βάρκα ενός ψαρά επέρασε εις Άγιον 'Ορος. Ο επί κεφαλής του στρατού, ένας Λοχαγός, εκάλεσε όλους τους χωρικούς εις την ''πλατείαν του χωριού. Εκεί με υπόδειξι του νεοημερολογίτου Ιερέως καί των "ορκισθέντων" οπαδών του, συνέλαβε τους "πρωταιτίους της "αντεπαναστάσεως"... Συνέλαβον τους εξής: Γεώργιον Αλέγκρον, (υιόν του Προέδρου), μετά της γυναικός αυτού Αικατερίνης, Ιωάννην Μακάριον μετά της γυναικός αυτού, Ιωάννην και Γεώργιον Ρεντίνην, Παναγιώτην και Κόμνα Δεληθανάση, Παναγιώτην Μιχαλάκη, Θανάση Ξανθόπουλον, Τριανταφυλλιά Αλέγκρα, Τριαντάφυλλον Γκούραν, μετά της γυναικός αυτού, Μαρίαν Μητσούρα, Αριστοτέλην Βάσον, Άννα Παπαγγελίνα, Μαρία Μαλτάση και Ελένην Τριαντάφυλλου. 

Τους φόρτωσαν εις τα φορτηγά και τους μετέφερον εις τον Πολύγυρον και μετά από συνοπτικήν ανάκρισιν τους επροφυλάκισαν επί 20ήμερον. Το Στρατοδικείον, τους δίκασε και επέβαλε εις όλους τρίμηνον φυλάκισιν, και με αναστολήν διά τας γυναίκας. Ιδίαν ποινήν επέβαλεν ερήμην και εις τον π. Ιλαρίωνα. Μέ τις καταδίκες αυτές, που μάρτυρες κατηγορίας κατέθεσαν συγχωριανοί των, με πάθος, ετελείωσεν η πρώτη νίκη της Ορθοδόξου αντιστάσεως των Γ.Ο.Χ. Νικήτης κατά των καινοτόμων.


Εις το χωρίον Νικήτη υπάρχουν σήμερον πολλές οικογένειες,
που ακολουθούν το Πάτριον Εορτολόγιον,
που με θυσίες και ιερούς αγώνας εκράτησαν.
Προ 10ετίας έκτισαν ιδικόν τους Ναόν,
αφιερωμένον εις το Γενέθλιον της Θεοτόκου και εις τον Άγιον Μεγαλομάρτυρα Νικήτα,
έχουν δε, καί μόνιμον Εφημέριον.
Τα στοιχεία διά την περιγραφήν των γεγονότων του 1926,
μας τα έδωσαν οι κάτωθι χωρικοί,
το έτος 1978,
όταν μετέβημεν διά τον σκοπόν αυτόν.
Είναι οι Δήμος Κυριαζής, Τριανταφυλλιά Αλέγκρα, Ξανθόπουλος Καραλής,
Ιωάννης Γεωργακούδας, Γεώργιος Αλέγκρας,
Αθανάσιος Μάντζος και ο Αστέριος Ψάλτης,
Πρόεδρος των Γ.Ο.Χ. Νικήτης Χαλκιδικής,
τους οποίους ευχαριστούμεν.
Ευχαριστούμεν επίσης τον προαναφερθέντα κ. Αστέριον Ψάλτην
και την σύζυγόν του,
διά την επί τριήμερον φιλοξενίαν,
που μοι παρέσχον;

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Απόσπασμα εκ του ιστορικού,ορθοδόξου περιοδικού 
''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''
του αειμνήστου Επισκόπου Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών


Περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''

Print Friendly and PDF