ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑΚΗΣ 1905-1972




-Έντα μωρέ, τι θα γίνω με σένα;

του έβαλε τις φωνές ο θεοφιλέστατος.

Εσύ μωρέ τα ξεύρεις όλα!

Και μεις, μα θες,οι θεολόγοι δεν ξεύρωμεν τι κάμνωμεν;

Εν συνεχείς αφού του είπε και άλλα πολλά,

και είδε ότι είναι αμετάπειστος, τον ετιμώρησε,

προς το παρόν,

σαράντα ημέρες αργίαν και τον έδιωξε.

Αγνοώντας παντελώς ο π. Χαράλαμπος την αργίαν εσυνέχιζε να λειτουργεί με το "παλιό".

Το θαυμαστόν τούτο γεγονός,

που όλοι οι γεροντότεροι σήμερον ενθυμούνται και διηγούνται εις την Κρήτην,

και ιδίως εις τα γύρω χωριά του Ψηλορείτη,

το παρουσιάζομεν δια πρώτην φοράν εις την δημοσιότητα.

Εχρειάσθηκε δύο φοράς να ταξιδεύσωμεν μέχρις εκεί και να συνομιλήσωμεν με πολλούς αυτόπτας μάρτυρας.

Και,

ό, τι γράφωμεν είναι μία μαρτυρία των απλών εκείνων ανθρώπων 

που είδον ή που ήκουσαν από τους γονείς των.

Και δεν έχομεν λόγον να μη τους πιστεύσωμεν.


13 Σεπτεμβρίου 1937 κατά το Πάτριον Εορτολόγιον. Η Ιε­ρά Μονή του Κουδουμά με τους αυστηρούς καί ασκητικούς ακόμη Γεροντάδες της, κρατά ακόμη, παρά τας πιέσεις του επισκόπου Βασιλείου, την Παράδοσιν του Πατρίου Εορτολογίου. Εις το χωρίον Καπετανιανά, ως γνωστόν, ο π. Χαράλαμπος Σταματάκης παρ’όλας τας συνεχείς αργίας του επισκόπου του Βασιλείου, εξακολουθεί να λειτουργεί με το "παλιό". Το ίδιο και ο π. Κωστής (η βιογραφία αυτού θα γραφεί εις άλλον τόμον) εις το χωρίον Ασήμι. Την εορτήν της Υψώσεως του Τίμιου Σταυρού το 1937, θα εώρταζον οι Γ.Ο.Χ. εις το όμώνυμον εξωκλησι που ευρίσκεται εις την κορυφήν των Αστερουσίων ορέων (κορυφή Κόφινας) με ολονύκτιον Ιεράν Αγρυπνίαν. 


Την παραμονή της εορτής, ημέραν Κυριακή (13/9/1937), ό­ταν άρχισε να νυκτώνει, κατέφθανον οι πιστοί κατά ομάδας από τα διάφορα χωρία της περιφέρειας, άλλοι πεζοί, άλλοι με ζώα ή με κάρα. Οι Γεροντάδες μαζί με τους Ιερείς παπά Δημήτρη από την Κρουσώνα και τον παπά Χαραλάμπη από τα Καπέτα, τους επερίμεναν εις το Εκκλησάκι του Γενεβλίου της Θεοτόκου, που ευρίσκεται εις τούς πρόποδας του Κόφινα. Το βράδυ εκείνο, επάνω εις την κορυφήν του Σταυρού, είχε μεγάλη αντάρα από αέρα αλλά και πυκνή ομίχλη (πούσι), και πολύ δύσκολον να ανέβουν. Το πλήθος των Πιστών ήτο πλέον των πεντακοσίων και κατ’ άλλους πλέον των χιλίων. Κατά την 10ην νυκτερινήν κατέφθασε καί αστυνομική δύναμις με επί κεφαλής έναν ανθυπομοίραρχον. 


Δικαιολόγησαν την παρουσίαν των "ότι ήλθον δια τήν...τάξιν!". Πάντως ο σκοπός των δεν ήτο αυτός. "Οταν όμως είδον το πλήθος των Πιστών, μετέβαλον κατ’ άνάγκην γνώμην. Τα μεσάνυκτα άρχισαν οι Ιερείς να ψάλλουν τους Χαιρετι­σμούς εις τον Τίμιον Σταυρόν. Παρ’όλη την ομίχλη, είχον ψυχρόν βίαιον αέρα,οι Πιστοί προσηύχοντο γονατιστοί, επαναλαμβάνον όλοι μαζί το "Χαίρε, ξύλον μακάριον" ή το "Αληλλούια". Κατά το τέλος των Χαιρετισμών έπαυσε απότομα να φυσσά και άρχισε να διαλύεται η ομίχλη. 


Εφάνηκε καθαρά η κορυφή του Κόφινα και το Εκκλησάκι του Τίμιου Σταυρού. Πριν καλά-καλά καταλάβουν τι εσυνέβαινε, άρχισε να λάμπει από φως όλη η περιοχή, και μια γλυκειά γαλήνη δηλώθηκε παν­τού. Τότε είδον με φόβον αλλά και με ανείπωτη χαρά, εις την κορυφήν του Κόφινα να λάμπει ένας ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, και να ρίπτει τας φωτεινάς ακτίνας Του εις ολόκληρον την περιοχήν. Η νύκτα μονομιάς εγένετο ημέρα! Δεν ηκούετο τίποτε άλ­λο παρά το "Κύριε ελέησον" και το βουβό κλάμμα των Πιστών. Πό­σο εκράτησε το θαύμα αυτό, κανείς δεν ημπόρεσε από τους αυτόπτας μάρτυρας να μας το προσδιορίσει. Τέλος, από αρκετήν ώραν, όπως έφάνη, ούτω σιγά-σιγά εχάθη και πάλιν εκεί υψηλά εις την κορυφήν του Κόφινα, απ’ όπου και ενεφανίσθη. Και πάλιν, όπως πρώτα άρχισε να φυσσά και πυ­κνή ομίχλη να καλύπτει την περιοχήν. 


Εσυνέχισαν οι Πιστοί με περισσότερον ζήλον και κατάνυξιν να προσεύχονται όλην την νύκτα. Οι Ιερείς ετέλεσαν την θείαν Λειτουργίαν εις το Εκκλησάκι της Παναγίας. Τα ξημερώματα ετελείωσε η θεία Λειτουργία και μετά άρ­χισε όλο εκείνο το πλήθος των Πιστών να κινείται, δια να επιστρέψουν εις τα χωρία και τα σπίτια των, διηγούμενοι μαζί τους και οι χωροφύλακες το εξαίσιον θαύμα της θείας εμφανίσεως του Τίμιου Σταυρού. -Εγώ δεν ήμουν εκεί, μας είπεν η πρεσβυτέρα του αειμνήστου παπά Κωστή από το Ασήμι, διότι είχαμε πάει με τον παπά να αγρυπνήσουμε στον 'Αγιο Νικήτα έξω από το χωριό. -Ήταν όμως, εσυνέχισεν η Πρεσβυτέρα, η κουνιάδα μου μαζί με άλλους από το Ασήμι, η οποία μας το διηγήθη. -Δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ, Σεβασμιώτατε, μας είπε δακρυσμένος από την συγκίνησιν ο 90ντούτης σεβαστός γέροντας Αντωνάκης Χανδράκις από το Ηράκλειον, πρώην έφεδρος Ανθυπολοχαγός. Δεν εδίστασα, πρόσθεσε, να πάω στην Επισκοπή Αρκα­δίας και να τα καταθέσω, όσα είδαμεν εκείνο το βράδυ, στον ε­πίσκοπο Βασίλειον. 


Είναι δεκάδες οι ζώντες αυτόπται μάρτυρες και εκατοντάδες εκείνοι που άκουσαν από τους γονείς των εις τα χωρία Καπετανιανά, Λούκια, Βαγιωνιά, Βασιλικά Ανώγεια, Κουμάσα, Κανδήλα, Πλώρα, Ασήμι,Τυμπάκι, ΑγίαΒαρβάρα, Ζαρό, Γέργερη, Κροώνα καθώς και από το Ηράκλειον, που με φανερή συγκίνησιν το ενθυμούνται και το διηγούνται. Η Γ εμφάνισις του Τίμιου Σταυρού το έτος 1925 εις τον Υμηττόν της Αττικής, επανελήφθη μετά από δώδεκα έτη, την αυτήν ημέραν και εορτήν, ως η θεία εμφάνισις του Τίμιου Σταυρού εις τα Αστερούσια 'Ορη (Κόφινα) της Κρήτης κατά το Πάτριον εορτολόγιον, βεβαιώνων θεόθεν τον τίμιον αγωνα των Γ.Ο.Χ.Το θαύμα της θείας εμφανίσεως του Τιμίου Σταυρού εις τον Κόφινα,το έτος 1937, ήτο το μοναδικόν θέμα που εσυζητείτο με ποικίλα σχόλια εις όλα τα γύρω χωριά της Επισκοπής Γορτύνης και Αρκαδίας, εις τα σπίτια, εις τα καφενεία και εις τους δρόμους. 


Εις κάθε συνάντησιν μεταξύ χωρικών, αντί χαιρετι­σμού, ήτο μία και μοναδική ερώτησις:"Ήσουν κι’εσύ εκεί;". Το έμαθε και ο Επίσκοπος Βασίλειος, ο οποίος αφού προη­γουμένως ενημερώθη από τον Ανθυπομοίραρχον του Πύργου εις τον οποίον συνέστησε σιωπήν, εκάλεσε τον παπά Χαραλάμπη και τον διέταξε να του τα διηγηθεί λεπτομερώς. Εχάρηκεν ο παπάς και με σταθερή και σιγανή ήρεμη φωνή του εδιηγήθη τα μεγα­λεία του θεού και της ορθής πίστεώς μας με κάθε λεπτομέρειαν. Ο Επίσκοπος τον ήκουε ήσυχα και με προσοχήν. Αφού ετελείωσε, τον εκοίταξε ειρωνικά και μετά απότομα εξέσπασε σε ασυγκράτητα γέλια, σαν να ήκουσε την πιο αστεία και παράξενη ιστορία! Όσο γελούσε ο επίσκοπος, ο παπά Χαράλαμπος εφοβήθη μήπως και πάθει κακό και δεν ήξευρε τι να κάμει. Αφού εγέλασε αρκετά ο επίσκοπος, εσταμάτησε απότομα. 


Μετά εσηκώθη, έσκυψε προς το μέρος του παπά και ακουμπώντας επάνω εις το γραφείον του, έβαλε, ως συνήθως άγριες φωνές!... -Κοίτα μωρέ, κάτι λωλούς ανθρώπους!... Κοίτα μωρέ που μου έγιναν και άγιοι και βλέπουν και δράματα! Εγώ μωρέ, γιατί δεν βλέπω που είμαι και Δεσπότης; Μετά κοιτάζοντας αυστηρά εις τα μάτια τον παπά, του λέγει: -Παπά Χαραλάμπη, μάθε το μια και καλή. Γι’ αυτά σου τα «λωλά καμώματα θα σου βάλω για όλη σου την ζωή αργία! Θα σε καθαιρέσω! -Μη κοπιάζεις άδικα, άγιε Δέσποτα. Όσες αργίες και να μου βάλεις δεν θα τις κάμω! Και εσηκώθηκε ήσυχα, έκαμε μίαν υπόκλισιν εις τον Επί­σκοπον αφήνοντάς τον άφωνον δια το θάρρος του και την πίστιν του, και έφυγε. 


Εσυνέχισε ο π.Χαράλαμπος να λειτουργεί με το πάτριον εορτολόγιον εις το χωριό του. Επήγαινε και εις τα διάφορα εξωκκλήσια των γύρω χωριών και τα επανηγύριζε με το παλαιόν. Κάποτε επήγε και ελειτούργησε και εις την Παναγίαν την Αλμυρή, που είναι κοντά εις τους Άγιους Δέκα. Αυτό δεν το άντεξε ο Επίσκοπος. Έδωσε εντολή και τον έφερον δεμένον οι χωροφύλακες. -Εσύ, του λέγει, δεν υποφέρεσαι! Τις αργίες που σου βάζω τις περιφρονείς ,αλλά και με προκαλείς ακόμα, λειτουργώντας δίπλα στην Επισκοπή μου! 


Λοιπόν, ή γυρίζεις με το νέον ημερολόγιον ή θα σε καταρασθώ!-θεοφιλέστατε, του απαντά ήρεμα όπως πάντα ο π. Χαράλαμ­πος, ούτε την ευχή σου θέλω, αλλ’ ούτε και την κατάρα σου. Αλλά επειδή με φέρνεις σε δίλημμα, προτιμώ την δική σου κα­τάρα, παρά των Αγίων Πατέρων! "Μάνιασε" ο Επίσκοπος και τον έδιωξε. Την άλλην ημέραν του εκοινοποίησε το κατωτέρω έγγραφον να παρουσιασθεί δια να τον δικάσει.


ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ιερά Επισκοπή Αρκαδίας

Αριθ.πρωτ.492/411.Εν Άγίοις Δέκα τή 1/6/1938.

Προς τον Εφημέριον του χωρίου Καπετανανιά 

παπά Χαραλάμπη... 

 

Δια του παρόντος ημών σχετικού αρχιερατικού γράμματος, εν τελλόμεθά σοι, άμα το λήψει του παρόντος, προσέλθης εις την Ιεράν Επισκοπήν, ειδ’ άλλως διαταχθής βιαίως υπό των χωρο­φυλάκων δι’ ανυπακοήν και απειθαρχίαν σου ως προς το νέον ημερολόγιον.


+ Ο Αρκαδίας Βασίλειος 



Τοιαύτας "τυπικάς" προσκλήσεις έλαβεν από τον επίσκοπον,

ουκ ολίγας! 

Ο Βασίλειος είχε τον πλέον σίγουρο τρόπον να τον κατεβάζει κάθε τόσο 

από την εετοφωλεά -χωριό του εις την Επισκοπήν του,

τον π.Χαράλαμπον:

τον χωροφύ­λακα και τας χειροπέδας!

Ευτυχώς όμως,

διότι εκτός από τις απανωτές αργίες που του έβαζε,

τις συνοδείες με χειροπέδας,

και κάπου-κάπου κανέναν ύπνον εις κάποιο κρατητήριον,

ουδέν άλλο του... έκαμνε!

Και ο π.Χαράλαμπος,

πα­ρά τα εμπόδια αυτά, εξακολουθούσε να λειτουργεί και να κηρύτ­τει την επιστροφή 

εις το Πάτριον Εορτολόγιον.

{Συνεχίζεται...}.

 


Απόσπασμα από το ιστορικό ορθόδοξο περιοδικό 
''Τα Πάτρια'' 
του αειμνήστου Επισκόπου Πενταπόλεως πατρός Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.
Τόμος Στ΄,σελίδες 28-41.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα και επιμέλεια κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Θέμα: Πρεσβύτερος Χαράλαμπος Σταματάκης 1905-1972.
Μέρος 2ον.


Τα Πάτρια


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF