ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ





...'Ιδε εγώ Μάρκος ο αμαρτωλός, λέγω υμίν, 
ότι ο μνημονεύων του Πάπα ως Ορθοδόξου αρχιερέως, 
ένοχος έστι πάντα τον Λατινισμόν εκπληρώσαι, 
μέχρι και αυτής της κουράς των γενείων, 
και ο λατινοφρονών μετά των Λατίνων κριθήσεται και 
ως παραβάτης της Πίστεως λογισθήσεται...


Επιστολή προς Θεοφάνην εις τον Εύριπον.

Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός


Και να, που το πλήρωμα του χρόνου 

δικαίωσε απερίφραστα τους αποτειχισμένους Ορθοδόξους του Πατρίου Ημερολογίου, που κόντρα σε παποκαισαρικούς, διαχρονικούς δεσμοφύλακες και σε κυβερνητικούς, χειραγωγίζοντες σωφρονιστές, σε δημοσιουπαλληλικούς και ατσαλάκωτους υπαλλήλους γραφείου και σε κρατικά, εμβληματικούς ασφαλισμένους - με ένσημα δημοσίου - λειτουργούς Θεού, διαφύλαξαν στο ακέραιο τις πνευματικές παρακαταθήκες των Πατέρων τους. Στην αντίχριστη εσχατιά του Χρόνου, όταν οι Πολλοί θα κάνουν σταυρό με το μικροτσίπ στο χέρι, αυτοί οι Λίγοι θα έχουν ήδη κάνει το πρώτο βήμα της αποτείχισής τους κι απ' τον κόσμο...!


Σήμερα, που ο ακοινώνητος Πατριάρχης του εσβησμένου Φαναρίου αποδέχθηκε την πρόταση των Κοπτών για κοινό Πάσχα όλων των αιρετικών παραφυάδων της νοσηρής και πυώδους Πανθρησκείας και, αφού αυτή εκτελεστεί από την επικείμενη ''πανορθόδοξο σύνοδο'' του 2016, τότε τρία τινά θα πρέπει να συμβούν: Πρώτον να αλλάξει το Πασχάλιο, που απαγορεύεται ρητώς από τους Όρους της Α΄Οικουμενικής Συνόδου. Δεύτερον να προσαρμόσουν οι καθολικοί αποστάτες του Pontifex Maximus το δικό τους ημερολόγιο στα ημέτερα ειωθότα. Τρίτον να κατασκευασθεί τεχνιέντως μια προσαρμοστική φόρμουλα για την ημερομηνία του κοινού συνεορτασμού. Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις, οι εντόπιοι Οικουμενιστές με το ορθόδοξο, αποστατημένο παρελθόν θα έχουν αλώσει κυρίαρχα και θα έχουν κουρσέψει ολέθρια καταστρεπτικά, οτιδήποτε έμεινε όρθιο από το 1924 και εντεύθεν. 


Θα είναι οι Grandi Vincitori ενός ερμαφρόδιτου τεκτονικού αγώνα, που ξεκίνησε από την δεκαετία του 1920 και τυχαίο; θα ολοκληρωθεί την δεκαετία του 2020...! Και επειδή η Ιστορία μας διδάσκει, ας ειπωθεί και τούτο: Ο Μελέτιος Μεταξάκης, που άλλαξε το εκκλησιατικό ημερολόγιο παράνομα και αντικανονικά είχε επιστήθιο και συμπάσχων σύμμαχό του στην Ελλάδα, τον εδώ ''Αρχιεπίσκοπο'' Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, που με μία και μόνο εγκύκλιο, μετά από δεκαεννέα ολόκληρους Αιώνες, μετέφερε όλες τις εορτές - πλήν του Πασχαλίου - δεκατρείς ημέρες μπροστά..! Σήμερα, η μεγάλη αυτή Κοσμική Προσωπικότητα του διεθνούς Jet Set, ο κ. Βαρθολομαίος, που ετοιμάζεται να διαμερίσει ακόμη και τα αιματοβαμμένα ιμάτια του προδωμένου Κυρίου του έχει σιωπηρό συμπαραστάτη του, τον εδώ Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ο οποίος - φευ - λάμπει παντελώς δια της απουσίας του!... 


Μέσα στην κολασμένα, καταθλιπτική ατμόσφαιρα της ελληνικής πτωχοποίησης, της ανείπωτης κατοχής της χώρας από το Γερμανικό uber alles και τον -εντυπωσιακά- προδοτικό δοσιλογισμό όλων των κατοχικών κυβερνήσεων, η καινοτόμος Εκκλησία εξασφάλισε τον αποκλεισμό της από τα capital controls, σιώπησε ύποπτα και παραινετικά στον ολέθριο κατακερματισμό της μεσαίας τάξης και συναινεί αθόρυβα και γι' αυτό μειοδοτικά στην απρόσκοπτη παροχή υπηρεσιών στην Κατοχική Κυβέρνηση Τσολάκογλου. Και τότε, όπως και τώρα -τυχαίο- η χώρα ακροβατούσε ανάμεσα στην φτώχεια και στον πόλεμο, ανάμεσα σε τέκτονες, εκκλησιαστικούς ηγήτορες και σε αιφνίδιες, εκκλησιαστικές παρεκτροπές! Οι αδελφοί μας του Νέου ημερολογίου θα θυμηθούν τους αδελφούς τους του Παλαιού, που επί έναν αιώνα σχεδόν τώρα, τους λοιδωρούσαν απερίφραστα, τους απαξίωναν ανείπωτα, τους διαπόμπευαν δημόσια, τους φυλάκιζαν απάνθρωπα, τους εξόριζαν αναίτια και τους σταύρωναν καθημερινά υπερήφανα. 


Θα θυμηθούν, πως οι Ορθόδοξοι του Πατρίου Ημερολογίου με τα λάθη τους, ακόμα και με τις διαιρέσεις τους διαφύλαξαν απόλυτα και στο ακέραιο και το τελευταίο κόμμα, την ύστατη τελεία από το πνευματικό θρησαυροφυλάκιο της Αγίας Εκκλησίας μας. Πως, όταν μια χούφτα, πνευματικά ευαίσθητων και κοσμικά αγράμματων ανθρώπων στάθηκαν Ομολογιακά αντιμέτωποι με τον Παποκαισαρισμό της καινοτόμου Εκκλησίας και τον κατασταλτικό βαρβαρισμό των αστυνομικών κυβερνήσεων, εκείνοι συνέχισαν με τον ίδιο θείο ζήλο την αποστολικότητα της Εκκλησίας. Αν θα επέλθει και η ''ποθούμενη'' ένωση όλων των αιρετικών παρασυναγωγών του Παγκοσμίου Συμβουλίου του Αντιδίκου στο ''κοινό ποτήριο'', τότε ο καθείς να προετοιμάζεται για ηρωική έξοδο στην ευλογημένη και άκρως πατερική αποτείχιση, που,οι αυτοί, οι Ορθόδοξοι του Πατρίου την αποτόλμησαν έναν αιώνα έμπρακτης, επώδυνης,αιματηρής και σωτήριας Ομολογίας! Εύχεσθε!



Υ.Γ. Αναφέρεται στο Λειµωνάριον το εξής συγκλονιστικό γεγονός:
''Έλεγε ο Αββάς Ιωάννης ο Κίλικας:
''Όταν ησυχάζαµε στο Μοναστήρι του Ενάτου σηµείου της Αλεξανδρείας,
µας επισκέφτηκε κάποιος Αιγύπτιος Μοναχός και µας διηγήθηκε τα εξής:
Ήλθε στην Λαύρα των Κελλίων κάποιος αδελφός από τα ξένα,
ο οποίος ήθελε να µείνει εκεί.
Έβαλε λοιπόν µετάνοια στον Πρεσβύτερο και παρακαλούσε να µείνει στο κελλὶ του Ευαγρίου.
Ο Πρεσβύτερος έλεγε ότι δεν µπορεί να µείνει εκεί.
Ο αδελφός όµως έλεγε:
Αν δεν µείνω εκεί, αναχωρώ εξάπαντος.
Του λέει ο Πρεσβύτερος:
Ειλικρινά, παιδί µου, εκεί κατοικεί τροµερός δαίµων.
Διότι εκείνος, ο οποίος επλάνησε τον Ευάγριο και τον αποµάκρυνε από την Ορθή Πίστη και του υπόβαλε τα σιχαµερά δόγµατα,
δεν αφήνει κανένα να καθίσει εκεί.
Ο αδελφός όµως επέµενε λέγοντας:
Αν µείνω εδώ, εκεί θα καθίσω.
Τότε λέει ο Πρεσβύτερος:
Τότε, κάνε τον λογισµό σου, πήγαινε και κάθισε.
Πράγµατι έφυγε ο αδελφός, κάθισε µια εβδοµάδα κι όταν ήλθε η αγία Κυριακή,
πήγε στην εκκλησία.
Κι όταν τον είδε ο Πρεσβύτερος, παρηγορήθηκε.
Την ερχόµενη όµως Κυριακή δεν πήγε στην εκκλησία.
Και παρακαλεί δυο αδελφούς ο Πρεσβύτερος να πάνε να µάθουν,
γιατι δεν παραβρέθηκε στην εκκλησία.
Πήγαν οι αδελφοί στο κελλί και βρήκαν τον αδελφό
να έχει βάλει σχοινί στο λαιµό του και να έχει απαγχονιστεί...''!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF