ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΧΑΝΙΩΤΗΣ





Στις 4 Ιουνίου 1977 και ημέρα Παρασκευή εκοιμήθη εν Κυρίω ο παλαίμαχος αγωνιστής 

των Πατρίων Παραδόσεων πατήρ Μάρκος (Χανιώτης) Μοναχός.

Η μορφή του αποτελούσε για τους Γ.Ο.Χ μια ξεχωριστή ευλογία του Θεού.

Είναι ανεκτίμητες και αξιοθαύμαστες 

οι υπηρεσίες που ο π. Μάρκος προσέφερε στον αγώνα των Γ.Ο.Χ.

Υπήρξε 

ανεκτίμητος πνευματικός οδηγητής και παρηγορητής πολλών πιστών.

Πολυγραφότατος προσπαθούσε πάντα να κάνει γνωστό το μεγαλείο της φιλτάτης του Ορθοδοξίας.

Εις μνήμην του τα ''Πάτρια'' 

αντιγράφουν ένα χαραχτηριστικό από το τελευταίον του βιβλίο ''Το Ημερολογιακόν Σχίσμα'',

στο οποίο,ο ίδιος μας περιγράφει την μεγάλη στιγμή της ζωής του,

την ένταξή του δηλαδή,

κάτω από το λάβαρο των Τιμίων Αγωνιστών 

των Πατρίων Παραδόσεων.


Αναφέρω ως θαύμα το γεγονός, το οποίον συνέβη στην εμή αναξιότητα. Το 1925 μετά τις διακοπές του Ιεροδιδασκαλείου της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας επορεύθημεν εις την κωμόπολιν Καλάνδρας της Κασάνδρας Χαλκιδικής, μετά τίνος συναδέλφου προς ανάπαυσιν εν τω Ιερώ Μετοχίω της Αγίας Αναστασίας. Όλη η Κωμόπολις ηκολούθει το (παλαιόν) Ορθόδοξον Εορτολόγιον. Οι Χριστιανοί ησχολούντο εις τον αλωνισμόν και εις την συγκομιδήν των καρπών. Μας εφιλοξένησεν ο εφημέριος Γέρων Παπαδημήτρης. Εις τον εσπερινόν ουδείς των κατοίκων προσήλθε. Τούτο με ελύπησεν, διότι ενόμιζον, ως και οι σημερινοί κατά το πλείστον διανοούμενοι, ότι η κρατούσα Εκκλησία επετέλει την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, διότι λόγω του φόρτου μου των καθηκόντων μου εις το Ιεροδιδασκαλείον, δεν μου εδίδετο ο καιρός να ασχοληθώ με την μελέτη της ημερολογιακής καινοτομίας.


Βλέπων δε την αδιαφορίαν των Χριστιανών, ως προς τον εκκλησιασμόν, συνέστησα εις τον εκεί Αστυνομικόν Σταθμάρχην, όπως εξαναγκάσει τους κατοίκους να προσέλθουν την πρωίαν εις την Εκκλησίαν απαξάπαντες. Κατά το εξημέρωμα δε της νομιζομένης ταύτης μεγάλης Εορτής είδον καθ΄ύπνον, ότι ευρέθην εις τον Ιερόν Ναόν αρκετά μεγάλον, σχήματος Βασιλικής και ότι ανέβην εις τον Ιερόν Άμβωνα αυτού προς ομιλίαν. Ο Ιερός Ναός ήτο παντέρημος με το δε Ιερόν άνευ τινός Ιερατικού Προσώπου! Οδεμία ψυχή ανθρωπίνη ευρίσκετο εν τω Ναώ και αιφνιδίως ιστάμενος εν απορία επί του άμβωνος, αστραπιαίως, ως από της Αγίας Τραπέζης ακούω την φωνήν: ''διατί συμμαχείς με τον βύθιον δράκοντα''; Εξύπνησα αποτόμως διαλογιζόμενος,τίνα σημασίαν έχει η φωνή αύτη αποτεινομένη εις εμέ! Είχε προσέλθει το πρωί ολόκληρος η κωμόπολις! Ο Ιερός Ναός υπερπλήρης. Εις την ομιλίαν μετά την υπόθεσιν της εορτής εκαυτηρίασα την στάσιν των, ελέγχων αυτούς, πως θα εορτάσουν, όταν θα έλθει η εορτή με το Παλαιόν;


Εις τα καφενεία ή εις τας ταβέρνας; Είναι αληθές ότι οι Χριστιανοί εσκανδαλίσθησαν και εκ σεβασμού, διότι υπήρχαν μαθηταί εις το Ιεροδιδασκαλείον,τέκνα των, δεν ανακοίνωσαν εις εμέ την δικαίαν των αγανάκτησιν. Ήσαν εν τάξει οι Χριστιανοί, εγώ ευρισκόμην εν τη πλάνη! Και τούτο διέγνωσα, αφού το επόμενον έτος υπέβαλα την παραίτησίν μου από της θέσεως εν τω Ιεροδιδασκαλείω. ''Ουκ απειθής εγενόμην εις την φωνήν, της οποίας αυτήκοος εγενόμην από της Αγίας Τραπέζης του Ιερού'', και κατελθών εις Αθήνας επεδόθην εις την μελέτην επί εξάμηνον ολόκληρον εις το ενδότερον της Εθνικής Βιβλιοθήκης,μελετήσας την διαμειμθείσαν αλληλογραφίαν μεταξύ των τεσσάρων Πατριαρχείων της Ορθοδοξίας εις το ζήτημα της αυθαιρέτου και αντικανονικής εισαγωγής του Παπικού Ημερολογίου υπό της Εκκλησίας της Ελλάδος. Από την μελέτην αυτήν διεπίστωσα δυστηχώς ότι όλαι οι Εκκλησίαι διεμαρτυρήσθησαν εναντίον της αποφάσεως της Δ. Εκκλησίας της Ελλάδος, να ονομασθεί η 10η Μαρτίου ως 23η Μαρτίου παρά πάντα θείον νόμον και κατά παράβασιν και του Β. Δ. της 18ης Ιανουαρίου 1923 και με προφανή πλέον πρόφασιν και επιβουλήν του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου.


Ο Αρχιεπίσκοπος τότε την μεν Ιεραρχίαν εξηπάτησε, το δε Οικουμενικόν Πατριαρχείον δολίως εξεβίασεν! Εγνώρισα την ευσέβειαν και τον ζήλον του ευσεβούς λαού, του οποίου η καρδία έσφυζεν από τον παλμόν τον ισχυρόν, τόσον των Εθνικών Παραδόσεων, όσον και της Ορθοδοξίας! Και έκτοτε Χάριτι Θεία ενετάχθην, κατά καθήκον της Ορθοδόξου Χριστιανικής μου συνειδήσεως ανιδιοτελώς, εις τον Ιερόν αγώνα ως απλούς στρατιώτης, υπέρ του Τιμαλφούς θησαυρού, της αληθείας της πατρώας ευσεβείας, τον οποίον δυστηχώς η κρατούσα Εκκλησία παραπλανηθείσα, υπό των καταχθονίων Οργανώσεων των σκοτεινών δυνάμεων, κατεπρόδωσεν!''.


Ο Τίμιος και Ιερός Αγών μας


''Υπέρ του κοινού κτήματος του πατρικού θησαυρού της υγιαινούσης πίστεως εστήκαμεν αγωνιζόμενοι'' 

{Μ. Βασιλείου επ. 234)

''Κρείσσων επαινετός πόλεμος ή ειρήνης,χωριζούσης Θεού''

(Απολογ. Αγίου Γρηγορίου Ναζιανζού)


Άρθρον Α'


Προ εννέα ακριβώς ετών και κατά μήνα Μάιον 1923 η Κων/λις, εν ημέραις δεινών του Έθνους δοκιμασιών, είχε το ατύχημα υπό την σκέπην του Οικουμενικού Θρόνου, τον οποίον ελάμπρυναν οι Γρηγόριοι και οι Χρυσόστομοι, οι Ταράσιοι και Φώτιοι και πολλοί άλλοι εκ των μεγάλων της Εκκλησίας και προμάχων της Ορθοδοξίας Πατέρων και Οικουμενικών Διδασκάλων, να ίδει συγκροτούμενον το απαισίας μνήμης Πανορθόδοξον μεν καλούμενον, πράγματι δε της Ορθοδόξου αγίας του Θεού ημών Εκκλησίας, υπονομευτικόν και πολέμιον συνέδριον. Νους και κινητήριος δύναμις του συνεδρίου εκείνου, εν τω οποίω τα ημέτερα πρεσβυγενή Πατριαρχεία δεν παρίσταντο, οι δε των λοιπών Εκκλησιών κληρικοί αντιπρόσωποι εν τοις δακτύλοις της μιας και μόνης χειρός εμετρούντο, ήτο ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Μελέτιος, υπό την έμπνευσιν του οποίου εξήχθησαν αποφάσεις,την τε αρχαίαν Εκκλησιαστικήν Παράδοσιν ανατρέπουσαι και το κύρος αγίων και Οικουμενικών Συνόδων προσβάλλουσαι.


Ο μετά την χειροτονίαν γάμος των Κληρικών, και των επισκόπων συμπεριλαμβανομένων, η κατάργησις των εν τω μέσω της εβδομάδος εορτών των αγίων, ο περιορισμός των νηστειών, η συντόμευσις των ιερών ακολουθιών μεταξύ και των άλλων υπήρξαν τα θέματα, περί ων οι συμμετασχόντες του παρανόμου εκείνου συνεδρίου εγνωμάτευσαν εν πνεύματι πλήρους αποστασίας από της Ορθοδοξίας και ασεβείας προς τα δικαιώματα του ζώντος Θεού ημών. Το εκκλησιαστικόν μηνολόγιον (ημερ.) και Πασχάλιον, τεθεμελιωμένα επί της Α' Αγίας Οικουμενικής Συνόδου και φέροντα την σφραγίδα των επτά αγίων Οικουμενικών Συνόδων και καθαγιασμένα δια της μακράς πράξεως της αγίας του μεγάλου Θεού ημών εκκλησίας, ετορπιλλίσθησαν εκ του συνεδρίου εκείνου. Όλον το αρχαίον Εκκλησιαστικόν καθεστώς, αυτά τα σεβάσμια ήθη και έθιμα της αμωμήτου θρησκείας ημών, κεκυρωμένα εκ της χορείας ολοκλήρου των αγίων Πατέρων, εχαρακτηρίζοντο ως πεπαλαιωμένα και συγχρονισμού επιδεόμενα!


Εκ παραλλήλου δε προς τας παρανόμους ταύτας αποφάσεις του κακοδόξου της Κων/λεως συνεδρίου, εν τη Εκκλησία της Ελλάδος κατεβάλλετο η προσπάθεια υπό του αρχιεπισκόπου, όπως δια παντός τρόπου εισαχθεί το Γρηγοριανόν Ημερολόγιον εις την Εκκλησίαν, υπό την πρόφασιν μεν να εκλείψουν οι ασήμανται ανωμαλίαι, αι προκύπτουσαι εκ της συνυπάρξεως δυο ημερολογίων, πράγματι δε δια να διευκολυνθεί η ένωσις της ημετέρας Εκκλησίας μετά της Αγγλικανικής, ως ανυποκρίτως διετυπώθη επισήμως εν τω λεγομένω Πανορθοδόξω συνεδρίω.



Ο αρχιεπίσκοπος δια την ασφαλεστέραν επιτυχίαν του δεν εδίστασε να χρησιμοποιήσει 

όλην την επιρροήν της τότε επαναστάσεως, ο αρχηγός της οποίας, ο πρωθυπουργός 

και ο υπουργός των Εκκλησιαστικών ενώπιον της επί τούτου συγκληθείσης 

το β' Ιεραρχίας κατά Δεκέμβριον του 1923 ηξίωσαν, ότι πρέπει να προσαρμοσθεί 

εις το Γρηγοριανόν Ημερολόγιον, το εορτολόγιον της Εκκλησίας. Την σπουδήν του αρχιεπισκόπου

 εις το να επιβάλλει και μονομερώς τον νεωτερισμόν του εν τη Εκκλησία δεν ανέστειλλαν 

ουδέ οι αντιρήσεις των Πατριαρχείων της Ανατολής, ουδέ οι δισταγμοί του Οικουμενικού.

Και δια μιας εγκυκλίου ο αρχιεπίσκοπος υποχρέου τον ευσεβή Ελληνικόν Λαόν 

από της 10 Μαρτίου του 1924 να αρνηθεί το πατροπαράδοτον καθεστώς του εορτολογίου,

να περιφρονήσει την εν αγίω Πνεύματι αρχαίαν της Εκκλησίας τάξιν,

να ασεβήσει προς τα παρά των Αγίων Πατέρων κληροδοτηθέντα ήθη και έθιμα Εκκλησιαστικά 

και να μη συνεορτάζη τας μεγάλας της Ορθοδόξου ημών Πίστεως εορτάς 

της Γεννήσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, των Θεοφανείων και λοιπάς μετά της αγίας Σιών,

της μητρός των Εκκλησιών,Ιερουσαλήμ,

αλλά μετά των Εκκλησιών της Δύσεως του Πάπα και Προτεσταντών!Αυτήν την σημασίαν είχεν η τοιαύτη εισαγωγή εν τη Εκκλησία του Γρηγοριανού ημερολογίου!



Απόσπασμα εκ του ιστορικού περιοδικού ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ'' 
του αειμνήστου Επισκόπου Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Ιούλιος-Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1977,
τεύχος 7 και τεύχος 8
Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1977
Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ



Περιοδικό ''Τα Πάτρια''


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF