ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

ΑΓΓΕΛΟΝ ΕΙΡΗΝΗΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΑΙΤΗΣΩΜΕΘΑ




Διὰ τῆς ὡς ἄνω αἰτήσεως ζητοῦμεν ἀπὸ τὸν Κύριον τὸν ἄγρυπνον, τὸν ἀκοίμητον Φύλακα 

τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν.

Ἡ αἴτησις αὕτη εἶναι ἀπὸ τὰς πλέον θελκτικὰς καὶ κατανυκτικὰς τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἄγγελοι προστατεύουν ὑπὸ τὰς πτέρυγάς των τὰ ἁγνὰ παιδία, ἀλλὰ ἐπὶ τῶν ἰδίων πτερύγων 

φέρονται τὰ ὁράματα ἢ ἀναπαύονται αἱ καρδίαι καὶ τῶν μεγάλων.

Μᾶς ἐγκαταλείπει ὁ Φύλαξ Ἄγγελος; 

Εἶναι γεγονός,

ὅτι ὁ Φύλαξ Ἄγγελος οὐδέποτε παύει νὰ ἐνδιαφέρεται δι᾿ ἡμᾶς καὶ μᾶς προστατεύει,

ὡς τοῦτο ἐξάγεται ἀπὸ τὸ χωρίον Ματθ. ιη΄ 10:

«Ὁρᾶτε μὴ καταφρονήσητε ἑνὸς τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οἱ Ἄγγελοι

 αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».


λλ᾿ ἐπίσης εἶναι διδασκαλία σταθερὰ τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ὅτι οἱ Φύλακες ἡμῶν οὗτοι Ἄγγελοι, λόγῳ τοῦ ὅτι ἐκ πείρας γνωρίζουσι, πόσον μισητὴ εἶναι παρὰ τῷ Θεῷ πᾶσα παρακοὴ τοῦ θείου Νόμου, ἥτις ἔλαβε καὶ ἔνδικον μισθαποδοσίαν, τιμωρηθέντων τῶν ἀποστατησάντων ἀγγέλων, ὁσάκις βλέπουσιν ἡμᾶς ὀλιγωροῦντας διὰ τὴν σωτηρίαν μας, χάριν τῆς ὁποίας ἐθυσιάσθη αὐτὸς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός,πικραίνονται, λυποῦνται, θλίβονται ἐπὶ τούτῳ.


Μὴ δυνάμενοι δὲ νὰ βλέπωσι καὶ ἀντικρύζωσι τὴν τοιαύτην ἡμῶν ἀμέλειαν καὶ ἀκρασίαν, πρὸς καιρὸν ὥρας, πρὸς στιγμήν, ἀπομακρύνονται ἡμῶν ἢ ἐγκαταλείπουν ἡμᾶς. Τότε ὁ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος ἐπιπίπτει καθ᾿ ἡμῶν καὶ εὑρίσκων ἡμᾶς μόνους, ἀλλὰ καὶ ἐρήμους τῆς Θείας Χάριτος, κατακυριεύει τοῦ λογικοῦ μας καὶ καταδυναστεύει τοῦ σώματός μας καὶ οὕτω μᾶς περιάγει αἰχμαλώτους του ὅπου ἂν θέλῃ.


Τὴν ἕνεκα τῆς ὀλιγωρίας μας καὶ ἀμελείας ταύτης ἐγκατάλειψιν ἡμῶν ὑπὸ τοῦ Φύλακος Ἀγγέλου, ἔχουσα ὑπ᾿ ὄψει ἡ Μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία, καὶ καλῶς γνωρίζουσα ὁποίους κινδύνους ἀποκινδυνεύομεν, ἄν ποτε διὰ τοὺς ἀνωτέρω λόγους εὑρεθῶμεν μόνοι καὶ ἄνευ τῶν Φυλάκων ἡμῶν, πλειστάκις τῆς ἡμέρας καὶ διὰ μέσου πολλῶν προσευχῶν τῶν ἡμερονυκτίων ἱερῶν Ἀκολουθιῶν δέεται καὶ παρακαλεῖ, ἵνα μὴ ἀποστῇ ἀφ᾿ ἡμῶν ἐφ᾿ οἱῳδήποτε λόγῳ ὁ Φύλαξ ἡμῶν Ἄγγελος.


Συμπέρασμα: Ναὶ μὲν κάθε ἄνθρωπος ἔχει παρὰ Θεοῦ τὸν ἰδιαίτερόν του Φύλακα Ἄγγελον, ἀλλ᾿ ὁ Φύλαξ οὗτος Ἄγγελος, ὁ ἐντεταλμένος τὴν φύλαξιν ἡμῶν, ὁσάκις βλέπει ἡμᾶς παραβαίνοντας τὸν θεῖον Νόμον καὶ πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ἀσεβοῦντας, ἢ ἀπομακρύνεται ἀφ᾿ ἡμῶν ἢ καὶ ἐγκαταλείπει ἡμᾶς ὡς ἀδιορθώτους. «Ὦ Κύριε! Εὐδόκησον ἐν τῇ ἀπείρῳ Σου ἀγαθότητι καὶ εὐσπλαγχνίᾳ, ὅπως ὁ Φύλαξ μας Ἄγγελος μηδέποτε ἐγκαταλείψῃ ἡμᾶς.


Δὸς τῷ Φύλακι ἡμῶν τούτῳ τοὺς μακροθύμους οἰκτιρμούς Σου, ἵνα μὴ παύσῃ ποτὲ νὰ μᾶς φρουρῇ ὑπὸ τὰς πτέρυγάς Του. Ἵνα μᾶς καθοδηγῇ εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν τῶν τῆς εὐσεβείας καθηκόντων ὡς πιστὸς Ὁδηγὸς καὶ Ἀδελφὸς ἡμῶν. Ὡς ἄξιος πάσης ἐμπιστοσύνης Φύλαξ γνησίως καὶ εἰλικρινῶς ὑπηρετῶν τόσον εἰς τὸ θεῖον θέλημα ὅσον καὶ ἡμᾶς.


Ναὶ Κύριε! ‘‘Δι᾿ ἀγγέλων Σου φαιδρῶν καὶ φωτεινῶν’’ κατεύθυνον τὰς ὁδοὺς ἡμῶν πρὸς σωτηρίαν, ρυόμενος ἡμᾶς τοῦ ἀντιδίκου ἡμῶν». Κάποιος Μοναχός, ὀνόματι π. Ἄνθιμος, κοινοβίαζε σ᾿ ἕνα Μοναστήρι γιὰ εἴκοσι περίπου χρόνια. Κατόπιν, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Ἡγουμένου καὶ Γέροντός του, πῆγε στὴν ἔρημο.


Γιὰ δέκα περίπου χρόνια ἦταν τελείως μόνος καὶ ἦσαν τὰ πιὸ σκληρά. Πολὺ ἀργότερα ἔκαμε μικρὴ συνοδεία ἀπὸ δύο Ἀδελφούς. Πάνω στὸν ἔνατο περίπου χρόνο, τὸν χειμῶνα, ἀρρώστησε πολύ. Ὁ πυρετὸς πρέπει νὰ ἦταν πολὺ ὑψηλός. Ἐβασανίζετο χωρὶς φωτιά, χωρὶς ἕνα ζεστὸ τσάϊ, χωρὶς καμμία ἀπολύτως βοήθεια, γιὰ τρεῖς ἑβδομάδες. Κάποιο πρωϊνὸ κτύπησε ἡ πόρτα καὶ ἀκούσθηκε τὸ «Δι᾿ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων...».


Μόλις καὶ κατάφερε ξεψυχισμένα νὰ πῆ «Ἀμήν». Μπῆκε μέσα ἕνας νέος Μοναχός, πολὺ ἀσκητικός,μὲ πρόσωπο ποὺ λαμποκοποῦσε ἀπὸ ἔκτακτη καθαρότητα... -Πάτερ Ἄνθιμε, σοῦ ἔφερα λίγα ψάρια... Θὰ κάνουμε ψαρόσουπα, γιὰ νὰ συνέλθης λίγο... Ἔσκυψε ὁ ἐπισκέπτης καὶ τοῦ φίλησε τὸ χέρι. Ἄναψε φωτιὰ καὶ ζεστάθηκε λίγο τὸ κελλάκι. Καὶ ἔβαλε γιὰ νὰ βράση τὰ ψάρια.


σο ἑτοιμάζετο τὸ φαγητό, περιποιήθηκε τὸν ἄρρωστο, συγύρισε καὶ νοικοκύρεψε τοὺς δύο χώρους, ποὺ εἶχε ὁ ἐρημίτης π. Ἄνθιμος. Τοῦ ἔκανε ἐντριβές, τοῦ ἔδωσε τσάϊ καὶ ζεστὴ σοῦπα... Αὐτὸ γινόταν γιὰ δύο ἑβδομάδες. Σιγὰ σιγὰ ὁ π. Ἄνθιμος συνήρχετο. Ὁ Μοναχὸς εἶπε ὅτι τὸν ἔλεγαν π. Παΐσιο καὶ ὅτι ἀσκήτευε πιὸ βαθειὰ στὴν ἔρημο. Ὁ δὲ π. Ἄνθιμος, ὅσο συνήρχετο, τόσο καὶ πιὸ πολὺ πρόσεχε τὸν νέο Μοναχό, ὅτι εἶχε τάξι σὲ ὅλα: στὸ καθάρισμα, στὸ φαγητό, στοὺς κανόνες του, στὶς ἀγρυπνίες του, στὶς νηστεῖες του αὐστηρότατος...


να πρωϊνὸ ρώτησε ὁ ἐπισκέπτης Μοναχὸς τὸν π. Ἄνθιμο ἂν θέλη νὰ κοινωνήση. Κι ἐκεῖνος δέχθηκε. Τὴν ἄλλη μέρα, πρὶν ξημερώση, ἦρθε ὁ παπα-Γρηγόρης ὁ Πνευματικός, γνωστὸς σὲ ὅλους, καὶ τὸν κοινώνησε. Τὸν συνώδευε μὲ λαδοφάναρο ὁ π.Παΐσιος. Αὐτή του τὴ Θεία Μετάληψι τὴν θυμόταν γιὰ πολλὰ χρόνια ὁ π. Ἄνθιμος. Ἡ θεία εὐφροσύνη γιὰ πολλὲς μέρες καὶ νύκτες τὸν συντρόφευε συνεχῶς.


Εἶχε τὴν αἴσθησι ὅτι εἶχε ἐνδυθῆ θεοΰφαντα τὸν Ἴδιο τὸν Κύριο καὶ Σωτῆρα του... Στὸ τέλος τῆς τρίτης ἑβδομάδος ὁ π. Ἄνθιμος εἶχε τελείως συνέλθει. Ὁ π. Παΐσιος τὸν χαιρέτησε μὲ ἐδαφιαία μετάνοια καὶ ἔφυγε! Ἐξαφανίσθηκε! Ἀπὸ τότε δὲν τὸν ξαναεῖδε!... Σὲ μία πανήγυρι στὴν Σκήτη, συνάντησε ὁ π. Ἄνθιμος τὸν παπα-Γρηγόρη καὶ τὸν εὐχαρίστησε, γιὰ τὸν κόπο ποὺ ἔκαμε ν᾿ ἀνέβη τόσο σκληρὸ μονοπάτι,γιὰ νὰ τὸν κοινωνήση.


-Καὶ πότε ἔγινε αὐτό;... ρώτησε ὁ παπα- Γρηγόρης .-Τὸν χειμῶνα, ποὺ ἤμουν ἄρρωστος... -Ἔ,δὲν ἤμουν ἐγώ,... ἀνταπάντησε ὁ παπᾶς. - Μὰ τότε ποιός ἦταν; Καὶ ποιός ἦταν καὶ ὁ π. Παΐσιος;... -Ἔλα,γιὰ πές μου, τί ἔγινε; Καὶ ὁ π. Ἄνθιμος τὰ εἶπε ὅλα...



Καί ἡ ἀπάντησις τοῦ παπα-Γρηγόρη:

-Ἔλα, εὐλογημένε!...

Ὁ Ἄγγελός σου ἦταν...

Θά σοῦ τόν ἔστειλε ἡ Παναγία μας...

Δῶσε δόξα στόν Θεό καί τέλος...

Ἔτσι ἁπλᾶ καί ἀνερμήνευτο ἔληξε ἕνα μεγάλο γεγονός!




Αναδημοσίευση εκ της Ιστοσελίδας της 
Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Επιμέλεια, παρουσίαση

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF