ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

ΟΙ ΜΩΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΟΦΟΙ ΜΩΡΑ ΕΛΑΛΗΣΑΝ




...Οι της επισήμου Εκκλησίας εκήρυξαν λανθασμένη την εορτολογική τάξη των Πατέρων της Εκκλησίας,

ανέτρεψαν την εορτολογική σχέση μεταξύ πασχαλίου καί ακινήτων εορτών,

κατήργησαν νηστείες,

μετέτρεψαν άκίνητες εορτές σε κινητές π.χ. του Αγίου Γεωργίου,

κατέστρεψαν την εορτολογική αρμονία και ενότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος και των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών,

που δεν άλλαξαν εορτολόγιο,

και όλα αυτά για να συνεορτάζουν με τους αιρετικούς της Δύσεως.

Προτίμησαν να εορτάζουν,

όταν οι άλλοι αδελφοί τους Ορθόδοξοι νηστεύoυν για να πανηγυρίζουν με τους Παπικούς και τους Προτεστάντες.

Και τί έγινε με τις αποφάσεις των Συνόδων του 1583, του 1587 και του 1593,

οι οποίες επανειλημμένως 

«είχον αφορίσει, πάντας όσους θά έδέχοντο την γρηγοριανήν μεταρρύθμισιν»;

'Εκαναν,

πώς δεν τις ήξεραν, ή τις περιφρόνησαν με την μεγαλύτερη αδιαντροπιά...



...Λίγοι έχουν,δυστυχως, εννοήσει τήν σημασία του «παλαιοημερολογίτικου»,

όπως ονομάζεται, ζητήματος.

Οι περισσότεροι αποδίδουν σε στενοκεφαλιά του αγραμμάτου λαού την αντίδρασι των Παλαιοημερολογιτών,

δείγμα κι αυτό της βαθειάς περιφρονήσεως που τρέφουν οι οιηματίες εγγράμματοι προς τους αγραμμάτους.

Όμως οι αγράμματοι αυτοί,

για να αντιδράσουν όπως αντέδρασαν θα έπρεπε να έχουν, αν μή τι αλλο,

θρησκευτικόν ζήλον και ενδιαφέροντα πνευματικά, που τα εστερείτο η μάζα των αδιαφόρων

 που ακολούθησαν,

χωρίς καν να γνωρίζουν πως τίθεται το πρόβλημα, στην πλειοψηφία των Ιεραρχών.

Κανείς από τους φωτισμένους θεολόγους και οπαδούς των δεν έδειξε πάντως σημεία αγωνίας

 μπροστά στο φαινόμενο του διαχωρισμού της Ελληνικης Εκκλησίας,

ούτε ζήτησε να βρει μια απάντηση στην γεμάτη πόνο κραυγή τόσων χιλιάδων πιστών.

Η πλειοψηφία ήταν με το μέρος των.

Οι αριθμοί πάντοτε τους έδιναν το αίσθημα της ασφαλείας.

Στην πραγματικότητα όμως, ούτε τους αριθμούς δεν είχαν με το μέρος των.

Γιατί, αν ηταν λίγες χιλιάδες οι Παλαιοημερολογίτες και εκατομμύρια οι ακολουθήσαντες το νέο Ημερολόγιο,

όμως αυτές οι λίγες χιλιάδες ήταν χιλιάδες πιστών, πονούντων την Εκκλησία.

Ενώ μέσα στα έκατομμύρια των αδιαφόρων, των υλιστών, των αθέων οπαδών του νέου Ημερολογίου,

ήταν ζήτημα,

αν μπορούσες να βρεις λίγες χιλιάδες πραγματικών πιστών...


Eχλεύασαν μόνον τους απλοικούς αυτούς νέους ομολογητάς της Ορθοδοξίας, λέγοντας ότι από δεισιδαιμoνία δεν θέλουν να διορθώσουν το ωρολόγιό τους που δεν πάει καλά. Όμως δεν ήταν εκεί το πρόβλημα. Δεν είχαν δίκιο να κατηγορούν τους Παλαιοημερολογίτες, ότι μαλώνουν για ένα Ημερολόγιο. Το ζήτημα δεν ήταν ποιό από τα δύο Ημερολόγια είναι σωστό. Είναι γνωστό, ότι και τα δύο Ημερολόγια είναι ανακριβή. Ούτε οι Παλαιοημερολογίτες επέμειναν στο παλαιό Ημερολόγιο, ούτε οι Νεοημερολογίτες έφεραν το νέο Ημερολόγιο για λόγους αστρονομικής ακριβείας. Η αλλαγή του ημερολογίου ήταν η πρώτη πράξη του Οικουμενισμού, η πρώτη εμπράγματη εφαρμογή του. Με τήν εισαγωγή του δυτικού εορτολογίου στην Εκκλησία της Ελλάδος πραγματοποιήθηκε η εορτολογική ένωσή της με τους Παπικούς και τους Προτεστάντες.


Τα στάδια της ενώσεως των Ανατολικων με τους Δυτικούς είχαν περιγραφεί επίσημα στην περίφημη εγκύκλιο «προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού», που κυκλοφόρησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο σ' όλες τις αιρετικές και ορθόδοξες Εκκλησίες το 1920, τέσσερα χρόνια πρίν από την αλλαγή του ημερολογίου στην Ελλάδα (βλέπε Ι. Καρμίρη, «Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας», τόμος β'). Στην εγκύκλιο αυτή, η αλλαγή του εορτολογίου περιγράφεται σαν το πρώτο βήμα, η πρώτη φάση της ενώσεως των Εκκλησιών,που πρέπει να προηγηθεί όλων των άλλων. Ο λόγος όμως της αρνήσεως των Παλαιοημερολογιτών να συμμορφωθούν ήταν θεολογικώτατος και επήγαζε από βαθειά εκκλησιαστική συνείδησι. Αλλά και αν μερικοί το αντελήφθησαν (την αλήθεια για το ημερολογιο) δεν είχαν την δύναμη να σηκώσουν το ανάστημά τους και να κηρύξουν την αλήθεια. Κανένας σοφός και κανένας δυνατός, κατά κόσμον, δεν βρήκε λέξεις να διαμαρτυρηθεί.


'Eτσι απεδείχθη για πολλοστή φορά, ότι «ο Θεός τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο, ίνα καταισχύνη τα ισχυρά» και ότι «εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν των σοφών». Γιατί, ενώ οι σοφοί σιωπούσαν και απεδέχοντο,οι αγράμματοι πιστοί εξεγείροντο. Και αυτοί «ουχ ώσπερ οι μωροί του κόσμου σοφοί μωρά ελάλησαν». Δεν αναλύθηκαν σε αστρονομικές θεωρίες και μαθηματικούς υπολογισμούς, αλλά μίλησαν στο όνομα της παραδόσεως, την οποία αισθάνονταν σαν πράγμα ιερό, που δεν μπορεί κανείς να το καταπατεί, χάριν της συνεχώς απαρνουμένης τις απόψεις της επιστήμης, του πολιτικού καί οικονομικού συμφέροντος μιας χώρας. Αλλά «τους διδακτούς Θεού οι μαθηταί των σοφών του αιωνος τούτου ανθρώπων ηγούνται μωρούς». 'Ετσι από την αρχή και μέχρι σήμερα τους Παλαιοημερολογίτας τους θεωρούν μωρούς, θρησκόληπτους, δεισιδαίμονας κ.τ.τ. καί χαίρονται γιά τήν δική τους γνωσι, πού τούς κάνει να στέκωνται πάνω από αυτές τις «λεπτομέρειες» και να μή δημιουργούν ζητήματα για το τίποτε».


Οι της επισήμου Εκκλησίας ισχυρίζονται, ότι διώρθωσαν το ημερολόγιο για καθαρά αστρονομικούς λόγους. Ήταν, λέγουν, ντροπή να ακολουθούμε ένα λανθασμένο καί απηρχαιωμένο Ημερολόγιο. Πολύ καλά. Την Εκκλησία βέβαια δεν την ενδιαφέρει ή αστρονομική ακρίβεια του ημερολογίου, την ενδιαφέρει μόνον η λειτουργική και εορτολογική ενότητα και τάξη των κατά τόπους Εκκλησιων. Αλλά έστω, ας υποθέσουμε,ότι πράγματι για την επιστημονική ακρίβεια αγωνιούσαν οι άνθρωποι αυτοί. Τότε, γιατί δεν διώρθωσαν πράγματι το ημερολόγιο με βάση τα επιστημονικά δεδομένα του 20ου αιώνος, αλλά εφήρμοσαν ένα επίσης λανθασμένο ημερολόγιο, χρονολoγoύμενo από τον 16ο αιώνα, το ημερολόγιο του Πάπα Γρηγορίου του ΙΓ'; Γιατί δεν εφήρμοσαν το τόσο μελετημένο του Πέτρου Δραγγίτς, που υπεβλήθη στο δήθεν πανορθόδοξο συνέδριο της Κωνσταντινουπόλεως του 1923; Διότι ο πραγματικός σκοπός δεν ήταν η επιστημονική διόρθωση του ημερολογίου, πράγμα εντελώς άχρηστο από εκκλησιαστικής απόψεως.


Ο πραγματικός σκοπός ήταν η εορτολογική ένωση των «Έκκλησιών», και αυτή δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί, παρά μόνον με την προσχώρηση των Ορθοδόξων στο Γρηγοριανό ημερολόγιο των Παπικων και των Προτεσταντών, για να έχουν όλοι το ίδιο εορτολόγιο και να αρχίσει από κάπου να πραγματοποιήται το πρώτο στάδιο του Οικουμενισμού:η ένωση των Χριστιανικών λεγομένων Εκκλησιών. Οι της επισήμου Εκκλησίας εκήρυξαν λανθασμένη την εορτολογική τάξη των Πατέρων της Εκκλησίας, ανέτρεψαν την εορτολογική σχέση μεταξύ πασχαλίου καί ακινήτων εορτών, κατήργησαν νηστείες,μετέτρεψαν άκίνητες εορτές σε κινητές π.χ. του Αγίου Γεωργίου, κατέστρεψαν την εορτολογική αρμονία και ενότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος και των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, που δεν άλλαξαν εορτολόγιο, και όλα αυτά για να συνεορτάζουν με τους αιρετικούς της Δύσεως. Προτίμησαν να εορτάζουν, όταν οι άλλοι αδελφοί τους Ορθόδοξοι νηστεύoυν για να πανηγυρίζουν με τους Παπικούς και τους Προτεστάντες.


Και τί έγινε με τις αποφάσεις των Συνόδων του 1583, του 1587 καί του 1593, οι οποίες επανειλημμένως «είχον αφορίσει, πάντας όσους θά έδέχοντο την γρηγοριανήν μεταρρύθμισιν»; 'Εκαναν, πώς δεν τις ήξεραν, ή τις περιφρόνησαν με την μεγαλύτερη αδιαντροπιά. Ο αγώνας των Παλαιοημερολογιτών ήταν και είναι για την Ορθοδοξία. Η αλλαγή του εορτολογίου δεν ήταν μόνο μία καταπάτηση κανόνων. Ήταν η αρχή της κατεδαφίσεως των τειχών της Ορθοδοξίας, μιας κατεδαφίσεως που προετοιμαζόταν απο την εποχή ακόμη του Θεοκλήτου Φαρμακίδη. Αν οι αγωνισταί της Ορθοδοξίας απεκλήθησαν Παλαιοημερολογίτες, αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι οι εχθροί της Ορθοδοξίας απεφάσισαν να αρχίσουν την ανατροπή της μέ τήν εισαγωγή του παπικού εορτολογίου. Αν είχαν αρχίσει από αλλού, άλλη θα ηταν τώρα ή μορφή του αγώνος και άλλο το όνομα των αγωνιστών της Ορθοδοξίας, που σήμερα ονομάζονται Παλαιοημερολογίτες. Οι εχθροί της Ορθοδοξίας κάνουν, πως δεν καταλαβαίνουν το νόημα του αγώνος των Παλαιοημερολογιτών.


Ο Χριστιανισμός -λέγουν- πνίγεται παρ' αυτοίς εις 13 σταγόνας ύδατος. Αι 13 ημέραι του ημερολογίου, διαφορά τρομακτική, θέμα σωτηρίας, δόγμα πίστεως. Κλασσική εκδήλωση αδυναμίας μπροστά στην αλήθεια ή διαστρέβλωσή της. Οι Παλαιοημερολογίτες ποτέ δέν αγωνίστηκαν για δεκατρείς ημέρες και για ημερολόγια. Η αστρονομική ακρίβεια ήταν η δικαιολογία της επισήμου Εκκλησίας. Οι Ορθόδοξοι στην Ελλάδα το 1924 είδαν να ανατρέπεται η λατρευτική αρμονία της ανά τον κόσμο της Εκκλησίας του Χριστού, αρμονία που βασίλευε 16 ολόκληρους αιώνες! Είδαν την περιφρόνηση προς τις παραδόσεις της Εκκλησίας, είδαν την συγκρητιστική ερωτοτροπία με τους αιρετικούς της Δύσεως, που ήταν η πραγματική αιτία της εισαγωγής του δυτικού καλενδαρίου, και το χειρότερο απ' όλα, είδαν την κρυμμένη άρνηση του αλάθητου των αποφάσεων της Εκκλησίας, που τελικά φανερώθηκε σε όλη της την δόξα με την άρση του αναθέματος κατά του Παπισμού το 1965.



Μέ άλλα λόγια αντιλήφθηκαν, ότι το σκάφος της Ελλαδικης Εκκλησίας 

είχε προσκρούσει σε ύφαλο και άρχισε να κάνει νερά.

Η αλλαγή του ημερολογίου ήταν η πρώτη μπαλταδιά στον κορμό της Εκκλησίας,

της οποίας το κόψιμο σχεδιαζόταν από μακρού.

Θα έπρεπε να είναι τυφλός κανείς για να μην δει και να μην καταλάβει,

ότι αυτοί που έδωσαν την πρώτη μπαλταδιά δεν θά σταματούσαν,

αλλά θα συνέχιζαν.

Σκοπός τους δεν ήταν η πρώτη μπαλταδιά,αλλά το ρίξιμο του δένδρου.

Όσοι είχαν ευσέβεια το κατάλαβαν αυτό πολύ καλά και βλέπουμε τώρα,ότι είχαν δίκιο.

Η αλλαγή του εορτολογίου δεν ήταν ένα απλό και ανεξάρτητο γεγονός,

δεν ήτο μια τυχαία έμπνευση ενός Αρχιεπισκόπου.

Ήταν η πρώτη έκρηξη ενός ηφαιστείου,που έβραζε από καιρό,

έκρηξη που προμήνυε τις άλλες εκρήξεις που ακολούθησαν και των οποίων είμαστε μάρτυρες.

'Eτσι είδαν το εορτολογικό ζήτημα οι Παλαιοημερολογίτες και οι καιροί έδειξαν,

ότι είδαν σωστά.



Απόσπασμα κειμένου από σειρά άρθρων
με γενικό τίτλο 
''ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'',
όπως τα δημοσίευσε το Ιστολόγιο ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ1''
Τίτλος και επιμέλεια κειμένου ''ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ'''
Η φωτογραφία ανήκει στον αοίδημο 
Γέροντα, π. Μάξιμο Αγιοβασιλειάτη



Ιστολόγιο ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ1''


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF