ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΥΛΩΝ




Τί αψεγάδιαστη ιλαροτραγωδία και τούτη! Ο ασθενής, κανονικός Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Ειρηναίος, αφού νοσηλεύθηκε εσπευσμένα σε νοσοκομείο των Ιεροσολύμων και,αφού δέχθηκε την ''εν Χριστώ επίσκεψη'' του νυν πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλου, ξαναεγκλείστηκε και πάλι στο σπίτι-φυλακή του! Οκτώ χρόνια τώρα φυλακισμένος και αθωομένος απ' όλα τα δικαστήρια του Ισραήλ συνεχίζει να παραμένει αγωνιζόμενος κεκλεισμένων των θυρών.

Η επίσκεψη στο νοσοκομείο Χαντάσα του πατριάρχη Θεοφίλου δεν ήταν τίποτ΄άλλο από μια τυπικά διπλωματική κίνηση για εσωτερική και εξωτερική κατανάλωση, μια κίνηση αδιάψευστης υποκρισίας και αλγεινής, φαντασμαγορικής εντύπωσης. Μετά την αναχώρηση από το νοσοκομείο, ο πατριάρχης Ειρηναίος κατευθύνθηκε και πάλι στην κεκλεισμένη κατοικία του, την στιγμή κατά την οποία του μετεφέρθη και πάλι η εντολή του πατριάρχη Θεοφίλου να μην τον βλέπει ουδείς. Ακόμα και η αδελφή του ασθενούντος πατριάρχη που τον συνόδευσε, της επετράπη να τον δει μόνο για μισή ώρα και έπειτα να αναχωρήσει!...

Είναι πασίδηλο, πως από τότε που ανετράπη ο κεκλεισμένος πατριάρχης Ειρηναίος από μια ελληνοεβραική εκκλησιαστική και κυβερνητική συνομωσία, όπου ενεπλάκησαν η Μοσάντ, η ΕΥΠ, η κυβέρνηση Παπανδρέου και το οικουμενικό πατριαρχείο, το πατριαρχείο Ιεροσολύμων έγινε έρμαιο της οικουμενιστικής ιδεοληψίας των αιρετικών αποστατών του Φαναρίου. Ο πατριάρχης Ειρηναίος, μη αρεστός στο εβραικό λόμπυ εξαιτίας των φιλικών του σχέσων με τους Παλαιστινίους, αλλά και μη αποδεκτός από τους έκπτωτους συγκρητιστές της Πόλης ανατράπηκε, ''καθαιρέθηκε'' στις τάξεις των μοναχών και, αφού επέλεξε τον αγώνα από την φυγή, κλειδώθηκε φρουρούμενος οκτώ ολόκληρα χρόνια.

Και τίθεται για πολλοστή φορά το ερώτημα ξανά και ξανά: Γιατί δεν αποκαθίσταται στην νόμιμη πατριαρχική του θέση ο κεκλεισμένος πατριάρχης, αφού οι λόγοι για τους οποίους καθαιρέθηκε,δεν υφίστανται πια; Πού βρίσκεται ο εκκλησιαστικά διοικητικός του προιστάμενος κ. Βαρθολομαίος; Η αγαπολογική διακονία του τελευταίου για το περιβάλλον που αποθνήσκει, ο φιλάνθρωπος αποτροπιασμός του για τα θύματα στο Μπατακλάν του Παρισιού και οι διαθρησκειακές συμπροσευχές του με όλο το αιρετικό γιουσουρούμ του Π.Σ.Ε εξαντλούνται εκεί; Δεν υπάρχει καμμία οικουμενιστική... ευαισθησία για έναν άνθρωπο που διανύει ήδη το 76ο έτος της ζωής του και είδε τον κόσμο έπειτα από οκτώ χρόνια;

Έγραφε η ''Καθημερινή'' της 25-5-2005: ''H Πανορθόδοξος Σύνοδος, που συνήλθε χθες στο Φανάρι, αποφάσισε την διαγραφή του ονόματος του κ. Ειρηναίου από τα Ορθόδοξα Δίπτυχα. Αυτό σημαίνει ότι ο κ. Ειρηναίος δεν αναγνωρίζεται και δεν μνημονεύεται πλέον ως Προκαθήμενος της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων από καμία Ορθόδοξη Εκκλησία. «Είμαι ο κανονικός Πατριάρχης Ιεροσολύμων», δήλωσε ο κ. Ειρηναίος καθώς αποχωρούσε από το Φανάρι. «Είναι Πατριάρχης πρώην Ιεροσολύμων» δήλωνε λίγο αργότερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, πλαισιωμένος από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρο,τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Χριστόδουλο, τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας κ. Αναστάσιο καθώς και τους εκπροσώπους των Ορθοδόξων Εκκλησιών''.

Αλλά, όπως συμβαίνει πάντα, όπως η φυσική -της του Θεού-νομοτέλεια ορίζει, έτσι και ο ηλικιωμένος και ασθενής πατριάρχης κάποια στιγμή θα αποβιώσει. Και τότε -ομοθυμαδόν- θα τον επισκεφθούν στην... νεκρώσιμη ακολουθία που θα τελεστεί, όλοι οι νυν αποστασιοποιημένοι πατρίκιοι της αυλής. Και θα απαγγείλλουν και διθυραμβικά λογύδρια και εμπνευσμένους λόγους και έτσι όμορφα, αγγελικά πλασμένα θα αποχωρήσουν. Όπως πάντα κάνουν οι φυγόπονοι και οι ευθυνόφοβοι!




Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF