ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ




Εδώ και εβδομάδες, την πόρτα
παραμονεύουν τα βλέφαρά του,
το σώμα μες στην κλίνη του χαμένο,
η καρδιά του ψάχνει,στην πόρτα κρεμασμένη,
κανείς δε χτύπησε την πόρτα
ποθεί να δακρύσει
πόσο ευγενικό το κλάμα και πολύτιμο,
στο ποτάμι του ένα καράβι
τους αγαπημένους μου κουβαλάει.


Άλι Άχμαντ Σαίντ
Κορυφαίος χριστιανός ποιητής της Συρίας


Οι Γάλλοι θρηνούν τραγωδιακά τα τοξικά απόβλητα της Νέας Εποχής,

το απαχθές σενάριο της play station Τρομοκρατίας σε εφαρμογή για mobile προσκυνημένους και ανείπωπτους πολίτες.

Το ακριβοθώρητο σύνθημα του παγκόσμιου,σιωνιστικού παρακράτους 

''Τρομοκρατείστε με την Τρομοκρατία''

 επενδύει με αρχοντικά γαλαντόμικη διάθεση στον Φόβο και την Αντοχή 

του σύγχρονου, πολιορκούμενου πολίτη.

Ακόμα και η λέξη Πολίτης που ακούγεται όλο και περισσότερο από τα ευρωπαικά, ανιόντα καθεστώτα,

σε αντίθεση από την λέξη Άνθρωπος δηλώνει το άλογο αυτονόητο του εκφασισμού

 των ελεγχόμενων, υποταγμένων συνειδήσεων:

ο γήινος άνθρωπος μεταλλάσεται σε κωδικοποιημένο νούμερο της Microsoft,

σε καθεστωτικά φρουρούμενο Πολίτη,

σε μια εκμοντερνισμένη εκδοχή του ευρωπαίου Δούλου.



Ήταν τόσο ανείπωτα, παρά φύσιν αστεισμός να ακούς το εσπευσμένο διάγγελμα Ομπάμα για την εκατόμβη των νεκρών του Παρισιού, όσο το να βλέπεις τα αναίμακτα, κροκοδείλια δάκρυα του Τζωρτζ Μπους για τους θυσιαζόμενους Αμερικανούς των περίφημων Δίδυμων Πύργων. Τότε, που οι ΗΠΑ με την ''νομιμοποιημένη'' αφορμή της ισλαμικής τρομοκρατίας μεταβλήθηκαν-στρατηγικά-τεχνιέντως σε αστυνομοκρατούμενη ηγεμονία με την ψήφιση του νόμου Patriot Act, με την ''κατ' ανάγκην'' επέμβαση σε Ιράν και Αφγανιστάν και την μετατροπή σε μια νύχτα του Μπιλ Λάντεν από επιστήθιο φίλο σε δεινό και μονοσήμαντο εχθρό!



Γιατί το Παρίσι; Γιατι ο μακιαβελικός αντίκτυπος μιας πάνδημης, γενικευμένης, ''επικής'' τρομολαγνείας ανά τον κόσμο θα είχε περισσότερη ισχύ στην Γαλλία απ΄ότι στο Δουβλίνο. Γιατι οι Γάλλοι είχαν και την προηγούμενη αιτία για οργισμένη ''αντεκδίκηση'', εκείνη της προκλητικά αυτοδιαφημιζόμενης, σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo. Γιατι ο Γαλλογερμανικός ευρωπαικός άξονας χρειάζεται ανεπιφύλακτα μια κυοφορούμενη, παγκόσμια συμπάθεια, αφού έχει ξεπέσει ιταμά στα μάτια των κατοχικών πληβείων. Τέλος, γιατι το ισλαμικό χαλιφάτο -επιχορηγούμενος συνδαιτημώνας της αμερικανικής ηγεμονίας- έχει χρείαν ανάκτησης των δεδουλευμένων, μετά από την καθ΄όλα συντριπτική επέλαση της ρώσικης αρκούδας.


Ο θάνατος- πού΄ναι οι κάργες στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια- της πόλης του Φωτός επιδοτήθηκε εφάπαξ από τους διεθνείς οργανισμούς και τις παγκόσμιες ενώσεις, κοστολογήθηκε αρχοντικά στα επιχειρησιακά χρηματιστήρια της wall street και διατέθηκε τυποποιημένος με μεγάλη ημερομηνία σήψης. Οι σύγχρονες Δημοκρατίες της Ευρώπης -οι τρανές- δεν είναι τίποτ΄άλλο από αποικιακά στρατόπεδα συγκέντρωσης αιθεροβαμμόντων δούλων, αιμοδιψείς, θαλασσόλυκοι κουρσάροι που, αφού απομύζησαν τον πλούτο της Αφρικής για να διατηρούνται φρέσκιες,πούλησαν τζάμπα πολιτισμό σε fun του ευρωπαικού ονείρου.



Ο πολιτισμός που διατέθηκε είναι ο χειραγωγισμός που επιλέχθηκε, χτισμένος αιώνες τώρα πάνω στα διαμελισμένα πτώματα των ιθαγενών κτιτόρων, που έπεσαν άδοξα από τις πειρατικές φρεγάτες του William Kidd και του κοκκινογένη Μπαρμπαρόσα. Οι νεκροί του Παρισιού -δεν είναι τίποτ΄άλλο- για τους απεργάζοντες διακινητές του Φόβου, από ''παράπλευρες απώλειες'', όπως τόσο κυνικά και ειδεχθέστατα είχε ομολογήσει κάποτε ο Δημήτρης Κουφοντίνας, αυτός ο διαβαθμισμένος πρακτορίσκος των παρακρατικών αρχών ανασφαλείας.



Επιπλέον γίνεται πασιφανές έκδηλη η κατασκευασμένη -όσο και συσκευασμένη στην τιμή του ενός- ισλαμική τρομοκρατία, που μισθοδοτήθηκε με μυρωδάτα, αμερικάνικα δολάρια, για να πουληθεί αργότερα σε ρώσικα, υποβαθμισμένα ρούβλια. Το χαλιφάτο -που στρατολογεί αφιδώς νεόκοπους τρόφιμους δημόσιων ψυχιατρείων-είναι η καλύτερη αιτία παγκόσμιου πολέμου, η ιδανική αφορμή εφαρμογής της πολιτείας του Αντιχρίστου. Ο κόσμος μαντρώνεται διεθνώς σε μαντεμένια στάνη και περιμένει -έτσι απλά- τον επίχειρο τσοπάνο.



Κεντρική Ιδέα: Όσο θα υπάρχουν φυλακές,

θα υπάρχουν και παραθύρια για να μπαίνει ήλιος.

Η πνευματική ελευθερία του αγωνιζομένου χριστιανού δεν υφαρπάζεται,

δεν κονιορτοποιείται και δεν εκμηδενίζεται από κανένα συστηματικό καθεστώς 

και καμμιά επελαύνουσα, ανοική ηγεμονία.

H αυθεντικά βιώσιμη ελευθερία του ανθρώπου διηθείται αποκλειστικά 

μέσα από την ασκητική της Πίστης 

και την παρακλητική της Προσευχής.

Ο Χριστιανός είναι αναμμένη λαμπάδα που σιγοκαίει ολημερίς και το φυτίλι του 

θα σβήσει μόνο, όταν μετατρέπεται σε θεατρικά ιλαρό θεατή των όλων,

σε απόκοσμο relax παρατηρητή των γεγονότων.

Η βιωματική λατρεία των μυστηρίων του Θεού θα φέρει το έλεος στον κόσμο,

ο πόλεμος προπορεύεται μπροστά μας,

ιδού η ευκαιρία για τους κραταιούς αθλητές Κυρίου να τον μετατρέψουν 

σε πανηγύρι πνευματικής χαράς και ορθόδοξης,

αιματηρής ομολογίας!

Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF