ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΗΡΥΤΤΟΥΝ ΝΕΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ




Υπάρχει μια επιβουλή κατά της Εκκλησίας του Χριστού.

Ήδη από την αρχήν του 20ού αιώνος.

Ήρχισε να υλοποιείται το πρόγραμμα από την αλλαγήν του εορτολογίου το 1924.

Οι κήρυκες και οι θεολόγοι έσπευσαν από τότε να δικαιολογήσουν την κατάργησιν

 του Πανορθοδόξου Συνεορτασμού που καθιέρωσεν η πρώτη Αγία Οικουμενική Σύνοδος 

και εδραιώθη από τας ετέρας Οικουμενικάς Συνόδους 

ως και Πανορθοδόξους τοιαύτας,

ως μία μικρή ''παράβασις'' όχι αξία λόγου.

Αυτή όμως η μικρή ''παράβασις'' εξελίχθη εις τον σημερινόν πανθρησκειακόν Οικουμενισμόν.

Το δήθεν δεν πειράζει, μη χωρίζετε δια το εορτολόγιον, κατέληξε στην παναίρεση του Οικουμενισμού.

Εάν τότε αντιδρούσαν όλα τα Πατριαρχεία,

όπως το 1583, 1587, 1593 δεν θα υπήρχεν σήμερον η παναίρεσις του Συγκρητισμού της Πανθρησκείας.


Εις την Δευτέραν Καθολικήν Επιστολήν ο Άγιος Ιωάννης,μας εφιστά την προσοχήν,έναντι των αιρετικών. Γράφει σχετικώς:''Αγωνίζεσθε και κρατήτε την αλήθειαν και την αγάπην, διότι πολλοί πλανεμένοι εισήλθαν μέσα εις τον κόσμον,οι οποίοι δεν παραδέχονται και δεν ομολογούν, ότι ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρ ημών,θα έλθει πάλιν ως Θεός και άνθρωπος να κρίνει τον κόσμον. Αυτός, που δεν παραδέχεται την αλήθειαν αυτήν είναι ο αντίχριστος, ο πλανεμένος, που προσπαθεί να εξαπατήσει τους ανθρώπους. Παρακολουθείτε και προσέχετε πολύ τους εαυτούς σας, δια να μην χάσομεν, όσα έως τώρα έχομεν εργασθεί, αλλά να πάρομεν πλήρη και ολόκληρον τον μισθόν μας. Καθένας που παραβαίνει το θέλημα του Θεού και δεν μένει μέσα εις την διδασκαλίαν του Χριστού, αυτός δεν έχει τον Θεόν μαζί του. Εξ αντιθέτου εκείνος που μένει πιστός εις την διδασκαλίαν του Χριστού,αυτός έχει μέσα του κατοικούντος τον Πατέρα και τον Υιόν.


Εάν κανείς έρχεται προς εσάς και δεν έχει μαζί του ως ακλόνητον πίστιν του αυτήν την διδασκαλίαν, μην τον παίρνετε εις το σπίτι σας και ούτε χαιρετισμόν να του απευθύνετε. Διότι εκείνος που τον χαιρετά και τον συναναστρέφεται με οικειότητα,είναι σαν να τον αμνηστεύει και να τον ενθαρύννει εις τα πονηρά έργα και να γίνεται συμμέτοχος εις αυτά''. (Β΄Καθολική Ιωάννου 7-12). Ο δε Απόστολος Παύλος γράφει προς τον Τιμόθεον: ''Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος. (Τίτον γ΄10-11). Αιρετικόν άνθρωπον, ο οποίος ύστερα από πρώτην και δευτέραν συμβουλήν μένει με πείσμα εις την πλάνην του, παράτησέν τον και μη συζητείς πλέον μαζί του. Γνωρίζων, ότι ο τοιούτος έχει πλέον παρεκκλίνει από την αλήθεια και διαστροφεί και αμαρτάνει,ελεγχόμενος και καταδικαζόμενος από τον ίδιον τον εαυτόν του, από την συνείδησίν του. Δεν πρέπει να εντυπωσιαζόμεθα από το κοσμικό πνεύμα, από τους συγχρόνους επιστήμονας και μορφωμένους, εάν δεν διακατέχονται από το πνεύμα του Χριστού.


Ο Χριστός δεν έλαβε τους μαθητάς του από τους μορφωμένους της εποχής, αλλά από αγραμμάτους μαθητάς που ήταν αλιείς. Από αλιείς ιχθύων έγιναν τοιούτοι των ψυχών. Και ο ίδιος ο Χριστός είπεν: ''Εξομολογουμαί σοι, Πάτερ, Κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψες ταύτα από σοφών και συνετών,και απεκάλυψας αυτά νηπίοις''.(Ματθαίου ια΄25). Δηλαδή έστρεψεν τον λόγον του ο Ιησούς προς τον ουρανόν και είπε: ''Σ΄ευχαριστώ και σε δοξάζω, Πάτερ, που είσαι Κύριος και εξουσιαστής του ουρανού και της γης,διότι απέκρυψας αυτάς τας υψίστας αληθείας από εκείνους που νομίζουν τον εαυτόν των σοφόν και συνετόν, και εφανέρωσας αυτάς εις ανθρώπους απλοικούς, ως νήπια, εις ταπεινούς, που είχαν όμως την αγαθήν διάθεσιν να τας δεχθούν.


Δι΄αυτό ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είπεν το κακόν θά΄ρθει από τους διαβασμένους. Ο δε Κοσμάς Φλαμιάτος, από την Θεολογικήν Σχολήν της Χάλκης! Ο Ιησούς Χριστός απήντησε εις τον πλούσιον νέον, που εζήτησε την τελειότητα: ''Ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πωλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν Ουρανώ και δεύρο ακολούθει μοι''.(Ματθαίου ιθ΄21-22). Ας προσέξομεν αδελφοί και Πατέρες να μην χάνομεν τον θησαυρόν της Πίστεως, διότι άνευ αυτού δεν υπάρχει σωτηρία.  Πρέπει πάντα να είμεθα έτοιμοι να ομολογούμεν την αληθινήν Πίστιν εις τον Χριστόν, οσάκις μας δίδεται η ευκαιρία. Λέγει ο Κύριος: ''Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων,ομολογήσω καγώ έμπροσθεν του πατρός μου εν Ουρανοίς''. Όστις δι΄αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου εν Ουρανοίς''.


Σήμερον, που αθετείται η Ορθόδοξος Πίστις είναι ανάγκη να ομολογούμεν την αλήθειαν. Ομολογία είναι και όταν κάνομε κακονικώς το σημείο του Σταυρού εις το φαγητό μας και όχι επιπολαίως. Να μην υπακούομεν εις το πονηρόν πνεύμα που μας εμποδίζει να ποιούμεν το σημείον του Σταυρού εις το φαγητό μας ή διερχόμενοι από Εκκλησία ή όταν αρχίζομεν μίαν εργασίαν,μήπως μας παρεξηγήσουν. Πάντοτε να προσπαθούμεν να πράττομεν ότι είναι ευάρεστον εις τον Θεόν και όχι εις τον κόσμον. Ο Απόστολος Παύλος γράφει: ''Ει γαρ έτι ανθρώποις ήρεσκον Χριστού δούλος ουκ αν ήμην''.(Γαλάτας Α΄10). Τα λόγια μας δεν πρέπει να είναι διπλωματικά και αρεστά εις τους ακούοντας. Να λέγομεν την αλήθειαν, αν θέλομεν να είμεθα πραγματικοί δούλοι Θεού.


Οι σημερινοί Οικουμενισταί κηρύττουν νέον Ευαγγέλιον.Αυτά που κηρύττουν είναι εναντίον της Αγίας Γραφής και της Ιεράς Παραδόσεως. Εις αυτούς αρμόζει να επαναλάβομεν όσα λέγει ο Απόστολος Παύλος προς τους Γαλάτας: ''Θαυμάζω ότι ούτω ταχέως μετατίθεσθε από του καλέσαντος υμάς εν Χάριτι Χριστού εις έτερον Ευαγγέλιον ο ουκ έστιν άλλο,ει μη τινές εισί οι ταράσσοντες υμάς και θέλοντες μεταστρέψαι το Ευαγγέλιον του Χριστού. Αλλά και αν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζεται ημίν παρ΄ο ευγγελισάμεθα υμίν,ανάθεμα έστω. Ως προειρήκαμεν, και άρτι πάλιν λέγω: Ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ΄ο παραλάβετε, ανάθεμα έστω...(Γαλάτας Α΄6-10). ''Κατέχομαι'', λέγει ο Απόστολος Παύλος,'' από βαθείαν έκπληξιν και απορίαν εκ του γεγονότος, ότι τόσον εύκολα και γρήγορα φεύγετε από τον Θεόν, ο οποίος σας εκάλεσεν δια της Χάριτος του Ιησού Χριστού και μεταπηδάτε εις άλλην διδασκαλίαν την οποίαν οι ψευτοδιδάσκαλοι παρουσιάζουν ως Ευαγγέλιον τάχα του Χριστού.


Αυτό δε το ψευδοευαγγέλιον δεν είναι τίποτε άλλο, ει μη ότι υπάρχουν μερικοί, οι οποίοι σας αναταράσσουν και θέλουν να μεταβάλλουν και νοθεύσουν το Ευαγγέλιον του Χριστού. Αλλά προσέξατε τούτο: Εάν και ημείς ακόμη οι Απόστολοι ή και Άγγελος από τον Ουρανόν, σας κηρύττει Ευαγγέλιον διαφορετικό από εκείνο, το οποίον ημείς απ' αρχής σας έχομεν κηρύξει, ας είναι αυτός αναθεματισμένος και χωρισμένος από τον Θεόν. Όπως και προφορικώς προηγουμένως σας είχαμε πει και τώρα πάλι σας λέγω: Εάν κανείς σας διδάσκει άλλον Ευαγγέλιον, διαφορετικό από εκείνο που έχετε παραλάβει, ας είναι αναθεματισμένος''. Δεν κηρύττει ο Οικουμενισμός Νέον Ευαγγέλιον; Δεν αποκαλούν οι Οικουμενισταί το δαιμονικόν Κοράνιον ''άγιον''; Δεν αποκαλούν τους ιερούς κανόνας ''τείχη του αίσχους''; Διατί εμποδίζουν την συμπροσευχήν, συλλειτουργίαν και συνεργασίαν μετά πάσης αιρέσεως και κακοδοξίας; Ζητούν από την Ιεράν Μονήν Εσφιγμένου να αθετήσει τα όσα αναφέρει ο Απόστολος Παύλος. Υπάρχει μια επιβουλή κατά της Εκκλησίας του Χριστού.


Ήδη από την αρχήν του 20ού αιώνος ήρχισε να υλοποιείται το πρόγραμμα από την αλλαγήν του εορτολογίου το 1924. Οι κήρυκες και οι θεολόγοι έσπευσαν από τότε να δικαιολογήσουν την κατάργησιν του Πανορθοδόξου Συνεορτασμού που καθιέρωσεν η πρώτη Αγία Οικουμενική Σύνοδος και εδραιώθη από τας ετέρας Οικουμενικάς Συνόδους ως και Πανορθοδόξους τοιαύτας, ως μία μικρή ''παράβασις'' όχι αξία λόγου. Αυτή όμως η μικρή ''παράβασις'' εξελίχθη εις τον σημερινόν πανθρησκειακόν Οικουμενισμόν. Το δήθεν δεν πειράζει, μη χωρίζετε δια το εορτολόγιον, κατέληξε στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Εάν τότε αντιδρούσαν όλα τα Πατριαρχεία, όπως το 1583,1587,1593 δεν θα υπήρχεν σήμερον η παναίρεσις του Συγκρητισμού της Πανθρησκείας. Και διατείνονται οι Οικουμενισταί εις πάσαν ευκαιρίαν, ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι ελλειπής και πρέπει να ενωθεί με τις αιρέσεις του Παπισμού και Προτεσταντισμού δια να είναι... η μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία!... Πρόκειται περί μεγάλης βλασφημίας και αιρέσεως!


Αναφορικώς με την διαφημιζόμενη ''Μεγάλη Σύνοδος του 2016'', αν συγκληθεί 

θα είναι εφάμιλλος της ληστρικής του μασόνου Πατριάρχου Μελετίου το 1923.

Όπως γράφουν εις τα ΜΜΕ,

διότι όλα είναι μυστικά το τί θα συζητήσουν, πρόκειται περί ανατροπής της Ορθοδοξίας.

Ακούγονται κοινά Πασχάλια, κοινά Εορτολόγια με τους αιρετικούς,

Γάμος Επισκόπων,

κατάργησις του Ράσου με ''ευλογία'' του επισκόπου,

οι μοναχοί θα ρίπτουν το σχήμα τους και θα υπανδρεύονται.

Κατάργησις νηστείας,

η λήψις οργάνων από ετοιμοθανάτους, ευθανασία και άλλα τινά.

Αποδοχή ηλεκτρονικής διακυβερνήσεως και σφραγισμάτων με μικροτσίπ της ανθρωπότητας

 και άλλα,που θα τα δούμε,

όταν θα πραγματοποιηθεί η ληστρική Σύνοδος!

Συνεχίζεται...



Απόσπασμα ομιλίας του Ομολογητή Αρχιμανδρίτη π. Μεθοδίου,
καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους,
εις την πανήγυριν της Θείας Αναλήψεως.
Αντιγραφή από το περιοδικό ''ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ'' Μάιος-Ιούνιος 2015,
τεύχος 269.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος,επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Η φωτογραφία είναι από την Σελίδα του facebook ''ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ'' 
και έχει επεξεργασθεί δια το καλαίσθητον της εικόνος.



Αρχιμανδρίτης π. Μεθόδιος


Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF