ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

ΣΒΗΣΤΕ ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΚΡΑΥΓΕΣ





Σταματήστε επιτέλους,
ως θρηνούσες, χαροκαμένες χήρες να βαυκαλίζεστε
για ένα ξεροκόκκαλο που σας πετάξαν κάποιοι ξένοι στα τυφλά.
Ευρωπαικά γιουσουφάκια γίναμε στην κλίνη του Αγά
και ζητοκραυγάζουμε με βουλιμία τον εκούσιο αυτοεγκλεισμό μας!
Ερωμένες του δυνάστη μας αντεθνικές φιγούρες,
ακόμα μια φορά πουλήσαμε Χριστό
για να πάρουμε μεταπωληθέντα γρόσια.
Αυτός ο εκμοντερνισμένος, πάνδημος,ραγιάδικος γραικυλισμός
μεταλλάχθηκε σε ευρωπαική, παρανοική ιδέα
κι αυτό το διαχρονικό σκύψιμο στον ζυγό της εταιρικής δουλείας
γέννησε μικρούς Γεωργιάδηδες που παίζουν κρυφτό με την Ιστορία.
Στο διάβα της θα συναντήσουμε δυστηχώς τους κλώνους
του Σόιμπλε, του Ντάισελμπλουμ, άντε και της Μέρκελ...



Οι επαναστάσεις δεν γίνονται με επιβεβλημένη καλοπαίραση και πιστωμένη την ρευστότητα στα ρημάδια τα ΑΤΜ. Καμμία επανάσταση δεν έγινε υπό τον φόβο της ακύρωσης του Wi-Fi, του κλεισίματος των delivery και της κοπής ενός freddo cappucino! Γέμισε η ζωή μας με άχρηστες, δουλικές λέξεις των κατοχικών επιβητόρων μας, με μια παράδοξα εκπληκτική αυτοαναίρεση της ελληνικής καταγωγής μας και με μια διθυραμβικά, καθολική απαξίωση της ίδιας της λαικής παράδοσής μας. Ποιός αρνείται, πως σήμερα δεν βρισκόμαστε υπό ξένη κατοχή και παγκόσμια, διακυμαινόμενη δουλεία; Ακόμα και αυτή, η από κοινού εφαρμοσμένη πτώχευση αποτελεί για μας τους Ορθοδόξους ένα crash test της λεκτικά διαλαλούμενης, ορθοπρακτικής μας νήψης και αυτής της προσευχητικής, πνευματικής υπέρβασης, που διατυμπανίζουμε συλλήβδην στον γιάλινο απόκοσμο του facebook... Κι όταν ξεκινήσουν τα δεινά, τα οποία είναι σωτήρια και εκ Θεού απελευθερωμένα ζύγια, τότε αρχίζει η ανείπωτη γκρίνια του κομματικού τυχωδιωκτισμού, η αριστοτεχνικά πεταμένη σπέκουλα της ρεβανσιστικής μας δεινότητας και τα απερίγραπτα πογκρόμ της δημοκρατικής μας ακεραιότητας. 


Έχουμε μπερδέψει τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη με τις κακόηχες τσιρίδες του Γεωργιάδη στην Βουλή, τους ανδροπρεπέστατους λόγους του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα με τους γραικύλους, βερμπαλιστικούς μαξιμαλισμούς του Βενιζέλου στην Εκάλη και τις ιδεοληπτικά έρπουσες παραβατικές υποτροπές της Κωνσταντοπούλου με τα εθνικοαπελευθερωτικά κηρύγματα του Ρήγα. Μην βάζετε σφραγίδα στις απελευθερωτικές εξάρσεις των Ελλήνων. Η φιλοπατρία δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, όπως και κανείς δεν είναι αποκλειστικός της μέντορας και ιδανικός ταριχευτής της. Η σημερινή, άνωθεν επιβεβλημένη συμφωνία με τις δοτές, Ευρωπαικές Εταίρες δεν είναι τίποτα άλλο από μια από σκοπού μετάθεση της Πτωχοποίησης στο μέλλον και κυρίως μια θρασύδειλα οριστικοποιημένη επιβεβαίωση του ορισμού των μεγαλύτερων κεφαλικών φόρων στον υπόδουλο ραγιά, όπου βέβαια κεφαλικός φόρος νοείται ο φόρος για το δικαίωμα να έχει κάποιος την κεφαλήν του επί των ώμων του...! Ή εντολοδόχος συμφωνία αποτελεί εθνική μειοδοσία και κατευθυνόμενο, ολικό αποκεφαλισμό, οι συνέπειες του οποίου θα αρχίσουν να γίνονται ορατές από τις επόμενες ημέρες. Περνούμε ενδεχομένως στο ύστερο στάδιο της δανειοληπτικής απάτης του γερμανικού σωβινισμού και της Ενωσιακής αυτοδιάλυσης, και στην αρχή μιας ενχώριας πολιτικής αποσταθεροποίησης και μιας αφετηριακά κοινωνικής αποσύνθεσης. 


Καμμία κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να φέρει υπό μάλης τα θανατηφόρα μέτρα μιας αποσαθρωμένης, κοινωνικά εκποιημένης και πολιτικά εκμαυλισμένης, ανοικής Ευρώπης. Το σίγουρο είναι, πως μετά την οικονομική αυτοχειρία και την γενικευμένη κοινωνική παράκρουση συνακολουθεί νομοτελειακά, ο διαχρονικός πόλεμος με τους έτερους Οθωμανικούς μνηστήρες! Όλα τούτα είναι το απαύγασμα των ''κόπων'' που κληροδότησαν όλες οι μεταπολιτευτικές διακυβερνήσεις, από την εποχή του Καραμανλικού, Εοκικού Νυμφώνα, μέχρι την δημαγωγική και φαύλα Παπανδρεική Δυναστεία ενός αναδεδειγμένου και προβεβλημένου - ιδιαιτέρως - πολιτικού Αυριανισμού, κι από την εποχή της ερμαφρόδιτης και πουλημένης ΠΟΛ.Α, στις εβραιοσιωνιστικές αλχημείες του εθνικά υψοφοβικού Σημίτη! 


Κράτος, που δεν έχει δική του παραγωγή, δικό του νόμισμα, άρα και δική του ανεξαρτησία είναι καταδικασμένο ν΄αποτύχει! Στις αγοραίες, εργολαβικές Τηλεοράσεις επιχαίρουν πωληθέντες, δημοσιογραφικές γραφίδες, συμβεβλημένα συγκροτήματα Τύπου μετά της αλοδαπής και οι επίδοξοι γαμπροί της Εξουσίας. Σταματήστε επιτέλους, ως θρηνούσες χαροκαμένες χήρες να βαυκαλίζεστε για ένα ξεροκόκκαλο που σας πετάξαν κάποιο ξένοι στα τυφλά. Ευρωπαικά γιουσουφάκια γίναμε στην κλίνη του Αγά και ζητοκραυγάζουμε με βουλιμία τον εκούσιο αυτοεγκλεισμό μας! Ερωμένες του δυνάστη μας αντεθνικές φιγούρες, ακόμα μια φορά πουλήσαμε Χριστό για να πάρουμε μεταπωληθέντα γρόσια. 


Αυτός ο εκμοντερνισμένος, πάνδημος, ραγιάδικος γραικυλισμός μεταλλάχθηκε σε ευρωπαική, παρανοική ιδέα κι αυτό το διαχρονικό σκύψιμο στον ζυγό της εταιρικής δουλείας γέννησε μικρούς Γεωργιάδηδες που παίζουν κρυφτό στην Ιστορία!



Κι όταν ξεκινήσουν τα δεινά,
τα οποία είναι σωτήρια και εκ Θεού απελευθερωμένα ζύγια,
τότε αρχίζει η ανείπωτη γκρίνια του κομματικού τυχωδιωκτισμού,
η αριστοτεχνικά πεταμένη σπέκουλα της ρεβανσιστικής μας δεινότητας
και τα απερίγραπτα πογκρόμ της δημοκρατικής, ανοικής ακεραιότητας.
Έχουμε μπερδέψει τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη
με τις κακόηχες τσιρίδες του Γεωργιάδη στην Βουλή,
τους ανδροπρεπέστατους λόγους του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα
με τους γραικύλους, βερμπαλιστικούς μαξιμαλισμούς του Βενιζέλου στην Εκάλη
και τις ιδεοληπτικά έρπουσες παραβατικές υποτροπές της Κωνσταντοπούλου
με τα εθνικοαπελευθερωτικά κηρύγματα του Ρήγα.



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF