ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΓΥΜΝΟΣ


 


Ο στραγγαλισμός του επτάχρονου κοριτσιού στην Θεσσαλονίκη, 

ο φονικός πνιγμός της σαραντάχρονης μητέρας απ΄την Πάτρα 

και ο χρόνιος βιασμός της δεκατετράχρονης από τον παππού στην Ρόδο, 

συπτωματικά υποδεικνύουν την σχιζοειδή παράνοια ενός λαού, 

που λόγω της γενικής αποστασίας ηγείται,

 ποδηγετείται και καθοδηγείται υπό το κράτος των δαιμόνων. 

Τα πιο ειδεχθή, 

αποκρουστικά και αποτρόπαια εγκλήματα, που ευδοκιμούν στον ιδεοληπτικό παραλογισμό 

του ''Homo Mnimonius'', 

υποστηρίζουν αφειδώς την παρά την άνοια, πεπληρωμένη αλοφροσύνη τους.

 Και, αν ο Άγιος Βασίλειος ο Νέος έγραψε 

τον ''Τελωνισμό των Ψυχών'', 

ο σημερινός ''Δαιμονισμός των Ψυχών'' 

θα μπορούσε να γίνει το καλύτερο best seller στους αξιοπιστότερους και εμπορικότερους εκδοτικούς οίκους!...


Ο ιδεοληπτικός αυτός παφλασμός του νεοέλληνα στα κοσμικά ειωθότα των παρεχόμενων ''εφαρμογών'' δουλείας λειτούρησε, ως μια νοσηρά, αφαιρετική υφαρπαγή, αυτού δια του οποίου, πάντα βαυκαλιζόταν υπερήφανα. Δηλαδή της αθάνατης, ρωμέικης ψυχής του. Οι σύγχρονοι νεοέλληνες παρουσιάζουν μια απελπιστικά, σχιζοειδή παράκρουση, που συνολικά συνεπικουρούμενη μιας επιβαλλόμενης, κατασταλτικής ανέχειας και μιας αδιάφορης αναίρεσης της εθνικής τους ταυτότητας, έχουν αυτοαναγορεύσει την ψύχωση, ως την καθοδηγούμενη κτητόρισσα των διαβαλλόμενων ψυχών τους. Άνθρωποι, έχοντες νοσήματα ομαδικής παραφροσύνης καταφεύγουν στις πλέον ακραίες, εκδηλώσεις ζωής: Στην μαγεία, τον δωδεκαθεισμό, την αθεία, την αυτοδικία και την αυτοχειρία. 


Σπίτια - ψυχιατρεία με μανταμένια κιγκλιδώματα σε παράθυρα και πόρτες και με έγκλειστους συνδαιτυμόνες έναν ακόρεστο βουλιμικά, μεταστατικό Φόβο και μια Χάρυβδη, μανιοκαταθλιπτική Ιδεοληψία. Και το πατρικό αυτό, ευσπλαχνικό κράτος; Αυτό,αφού παραχώρησε απύθμενα, περίσσια ψεύδη στους δουλικά κινούμενους, προσδιοριζόμενους υπηκόους του επίπλασε το εύθραστα, πήλινο σχέδιο του ευρωπαικού μαξιμαλισμού, αφού πρώτα φρόντισε τεχνιέντως να ερημώσει την ύπαιθρο και να καταστρέψει την παραδοσιακή κτηνοτροφία. Ανάπτυξη χωρίς αποκέντρωση, αγροτική ευδοκίμηση και κτηνοτροφικό πλουραλισμό διαχείρισης, μοιάζει με σχέδιο σε γιάλινο μπουκάλι, που ταξιδεύει στους απέραντους ωκεανούς, ζητώντας παραλήπτη! Αφού υπερσυγκέντρωσαν τον ελληνικό πληθυσμό στο κλινόν άστυ, εξασφάλισαν με τον δυναμικότερο τρόπο τον ολικό έλεγχο των κατά φαντασία δημοκρατικών πολιτών και την λαογραφική αφυδάτωση της ελληνικής παράδοσης. 


Συνεπικουρούμενης της Παγκοσμιοποίησης δημιουργήθηκε ένα fake μοντέλο κράτους - παράρτημα του Γερμανικού επεκτατισμού, που το μόνο, που έχει να προσφέρει στους ευρωπαικούς της επιβήτορες είναι εκείνο το ιταμό και γραικυλίστικο ''Yes Man'' της δεκαετίας του ΄90! Και η καινοτόμος Εκκλησία; Αυτή διαχειρίζεται πλήρως -σε επίπεδο κορυφής - από το τεκτονικό λόμπυ και τις εβραικές, μουχλιασμένες ποντικότρυπες, αφού οι αναδείξεις Αρχιεπισκόπων και Μητροπολιτών προκρίνονται πρώτα από τις παρασημοφορεμένες, στοικές ''ποδίτσες'' και ύστερα από την ημετέρα ''Φιλική'' Σύνοδο... Στα χρόνια της Κρίσης επιλέχθηκε ένας Αρχιεπίσκοπος, ο οποίος δηλώνει ωσεί παρών και του οποίου αυτή η μειοδοτικά σιωπηρή Απουσία, βαφτίστηκε, ως προσευχητική απόσυρση στο μοναχικό ''κελλί'' της οδού Φιλοθέης. Μην φαντασιώνεστε με τις κατά καιρούς ηχηρές φανφάρες και τις αλεξίπτωτες, αδόκιμες, λεκτικές ''κορώνες''! 


Όλες είναι κατεργασμένες εκ του ασφαλούς, για να ικανοποιήσουν το περιρρέον αίσθημα αδικίας και να ανανεώσουν περιστασιακά εκ του πονηρού, την οσονούπω προοπτική μιας γενόσιμης ελπίδας. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο που σέρνει απ΄το κόκκινο μαντήλι το γαιτανάκι του συγκρητιστικού Οικουμενισμού είναι ολικώς παραδομένο στις λεγεώνες των δαιμόνων. Οι - κοσμικά, πνευματικοί ηγέτες - βαφτίστηκαν, ως προβεβλημένες Προσωπικότητες και οι ορθοτομούντες Χριστιανοί, ως εκκλησιαστικά απόβλητα. Επιβεβαιώνεται πλήρως στις μέρες μας τα λόγια του Χριστού μας: ''Καί τότε ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ, ἰδού ὧδε ὁ Χριστός, ιδού ἐκεῖ, μή πιστεύετε. ἐγερθήσονται γάρ ψευδόχριστοι καί ψευδοπροφῆται καί δώσουσι σημεῖα καί τέρατα πρός τό ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, καί τοὺς ἐκλεκτούς''. Κατά Μάρκον, 13, 22. Το δυστηχέστερο όλων, όμως είναι, πως αυτός ο λαός, ο πολύπαθος και βασανισμένος συνεχίζει να αυτοσχεδιάζει αφηρημένα με την πολιτική ψευδαίσθηση καλοστημένων, κομματικών μαριονετών, ελείψει πάντα αξιόπιστων επιλογών. 


Αυτές οι κομματικές καρικατούρες δεν είναι τίποτα άλλο -δυστηχώς - από τα πιστά αντίγραφα ημών των πρωτοτύπων, που συνεχίζουμε ακάματα να επενδύουμε το μέλλον στο δύσοσμο παζάρι του κομματικού τυχοδιωκτισμού. Και, αν τα πολιτικά μοντέλα πάλιωσαν, πάντα υπάρχει και ο βαλές της Άρχουσας Τάξης, που μεταπωλεί γενόσιμες ελπίδες περιτυλιγμένες σε επαναστατικές μπροσούρες. Γιατί ο Τσε απέθανε και ο Εφιάλτης περπατεί γυμνός!...



Ενδοσκοπώντας προσεχτικά κανείς στους πανηγυρικά, 

πεζοδρομιακούς λόγους των Βουλευτικών Εθνοπατέρων παρατηρεί, 

πως τις ίδιες καφενειακές παρόλες 

ακούει από τους κατ΄όνομα πλησίον του, οι αυτές αποσαθρωμένες λέξεις ηχούν βαρέως στα κορεσμένα αυτιά του 

και οι ίδιοι μονταρισμένοι λεονταρισμοί  βυσσοδομούν στον εφήμερο, μικροαστικό αυτισμό του. 

Αυτοί, 

που αφορίζει επιδεικτικά με έπαρση καινού μυρμηγκολέοντα είναι οι ίδιοι, 

που εύχεται κρυφίως για την υπουργική τους διαβάθμιση, 

αυτοί, 

που εκβάλλει εκ της ταπεινής και άδολης καρδίας του είναι οι αυτοί που 

φιλοξενεί και αναπαύει στην πεφιλημένη τσέπη του και αυτοί που αναθεματίζει ολημερίς 

είναι αυτοί, που λιβανίζει ολονυχτίς!

Εύχεσθε!

 


Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF