ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 5 Μαΐου 2015

ΤΙ ΧΡΙΣΤΟΣ,ΤΙ ΒΟΥΔΑΣ,ΤΙ ΜΩΑΜΕΘ


 


''Εάν και όλα τα χρήματα του κόσμου,τα δώσει κάποιος και επικοινωνεί με τους αιρετικούς,

τότε γίνεται εχθρός του Θεού και όχι φίλος.

Και όχι μόνο επικοινωνώντας,αλλά και,

εάν συγκαθήσεις σε φαγητό και ποτό με αυτούς,τότε γίνεσαι υπεύθυνος και γι΄αυτό. 

Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης



Βλέπετε ακρίβεια των Πατέρων; Μας απαγορεύουν τις πολλές φιλίες και σχέσεις με τους αιρετικούς, όχι από μίσος και κακία, αλλά,διότι από τις πολλές συναναστροφές, φιλίες, αγάπες, τραπέζια, συμπόσια, υποβαθμίζεται το ορθόδοξο φρόνημα της πίστεως και χαριζόμαστε λίγο-λίγο στους αιρετικούς και γινόμαστε όμοιοι με αυτούς, όπως κατήντησαν να γίνουν οι νεοημερολογίτες, οι οποίοι δέχονται σήμερα επικοινωνίες και συμπροσευχές και συλλείτουργα. Στις δηλώσεις του κάθε οικουμενιστή ψευδοποιμένος φαίνεται ξεκάθαρα το οικουμενιστικό του φρόνημα, η παραδοχή των ψευδοεκκλησιών του παπισμού, προτεσταντισμού, μονοφυσιτισμού και των άλλων ψευδοομολογιών. Η επικοινωνία μετ΄αυτών φαίνεται από τις πράξεις τους. Ο Αθηναγόρας συμπεριέλαβε στα δίπτυχα της Εκκλησίας το όνομα του αιρεσιάρχου πάπα και τον μνημονεύεται παρανόμως, έως σήμερα. Δεν άκουσαν τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη, που λέγει, ότι το μνημόσυνο του αιρετικού επισκόπου είναι μολυσμός! ''Έφης δε μοι, ότι δέδοικας ειπείν τω πρεσβυτέρω σου μη αναφέρειν τον αιρεσιάρχην, καίτοι περί τούτου ειπείν σοι το παρόν, ου καθαρώ. πλην, ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία εκ μόνου του αναφέρειν το όνομα αυτόν καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων''. 


Δηλαδή: ''Να μην μνημονεύσεις τον αιρεσιάρχην, και ότι μολυσμόν έχει η επικοινωνία και μόνο εάν μνημονεύσεις το όνομά του, ακόμη και ορθόδοξος να είναι αυτός, που τον μνημονεύει. Ή τον ιερό Δοσίθεο, όπου λέγει: ''Ους κοινωνούμεν, αυτούς και μνημονεύομεν, ους δε μνημονεύομεν, αυτούς και κοινωνούμε''. Δηλαδή: Δηλαδή με αυτούς, που επικοινωνούμε, αυτούς και μνημονεύουμε και το αντίθετο. Επίσης και τον Άγιο Ιγνάντιο τον Θεοφόρο, όπου λέγει: ''Τα δε ονόματα αυτών (των αιρετικών), όντα άπιστα, ουκ έδοξέ μοι εγγράψαι, αλλά μηδέ γένοιτο μοι αυτών μνημονεύειν μέχρις ου μετανοήσωσιν''. Τι να πούμε και δια τους άλλους στις θεωρίες τους περί των άλλων θρησκειών. Ο Δημήτριος αναγνωρίζει σωτηρία και στις άλλες θρησκείες. Ο Αμερικής Ιάκωβος θέλει να αντικαταστήσει την χριστιανική θρησκεία με άλλες, νέες, διότι δεν έχει ''πέραση'' σήμερα και,ότι ο κριτής του είναι ο εαυτός του, και θεωρεί το Ευαγγέλιο, ως μη θεόπνευστο. Ο Αυστραλίας Στυλιανός πιστεύει, ότι ο Χριστός, ως άνθρωπος,δεν είναι τέλειος και αναμάρτητος, ότι η θρησκεία μας δεν είναι η μόνη αληθινή, ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο και,ότι η Αγία Γραφή είναι ένα μεγάλο παραμύθι.


Ο Αλεξάνδρειας Παρθένιος πιστεύει, ότι ο Χριστός και ο Μωάμεθ είναι το ίδιο, ότι ο Μωάμεθ είναι απόστολος του Θεού, ότι ο Θεός αγαπάει τους Μουσουλμάνους και τους Βουδιστές και θεωρεί το Ιερό Πηδάλιο, ως ''χαρτί τουαλέτας''...! Ο Ελβετίας Δαμασκηνός λέγει, ότι μια Εκκλησία ή ένα τέμενος έχουν την ίδια πνευματική καταξίωση στον άνθρωπο και, ότι ο χριστιανισμός και το Ισλάμ πιστεύουν εις τον αυτόν Θεόν της Βίβλου. Ο δε Αθηναγόρας λέγει, ότι ''αμαρτάνομεν, εάν νομίζουμε, ότι η Ορθόδοξος Πίστις μας κατήλθε από τον ουρανό και, ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια''. (μουσουλμάνοι, διαμαρτυρόμενοι, καθολικοί, βουδιστές). Αλλά και ο Βαρθολομαίος εύχεται υπέρ των αιρετικών και απίστων ''ηνωμένοι εν τω πνεύματι του ενός Θεού'', υπέρ της ''ΜΕΓΑΛΗΣ'' εορτής του Ραμαζανίου των μουσουλμάνων, υπέρ του πάπα, ως ''απεσταλμένου του Θεού'', πάντων των εθνών. ''Οι δογματικές διαφορές με τους παπικούς δεν έχουν καμμίαν σημασίαν''. Οι μονοφυσίτες θεωρούνται, ως ''μη χαλκηδόνια ορθοδοξία''. Επίσης πιστεύει, ότι ''στον Ιουδαισμό και το Ισλάμ λατρεύεται ο ίδιος με εμάς Θεός, ο Θεός του Αβραάμ''. Ότι ο ''Μωάμεθ είναι όχι μόνο προφήτης, αλλά και εξάγγελος της επικειμένης κρίσεως''. Πιστεύει, ότι ''στον ινδουισμό και στο βουδισμό υπάρχει πνευματικότητα'' και άλλα διάφορα. 


Περίπου τα ίδια φρονούσαν και ο Χριστόδουλος, ο Πέτρος Αλεξάνδρειας και άλλοι. Τί να σχολιάσωμεν δι΄αυτούς τους ανθρώπους, είναι χριστιανοί ή παριστάνουν τους χριστιανούς; Λατρεύουν τον Χριστό ή παίζουν θέατρο; Πιστεύουν αυτοί, ότι θυσιάζουν τον αμνόν του Θεού και, ότι τελούν μυστήριο και, ότι μεταλαμβάνουν τον Χριστό; Άραγε, γιατί έγιναν χριστιανοί και φόρεσαν τα μαύρα, για να εμπαίζουν τον κόσμο; Για να χλευάζουν την αληθινή θρησκεία μας; Τότε, αφού πιστεύουν, ότι ο Θεός θα σώσει και τις άλλες θρησκείες, ποιος άραγε είναι ο λόγος για να γίνουν και αυτοί οι ίδιοι χριστιανοί; Ας γίνονταν βουδιστές, ινδουιστές, μουσουλμάνοι, διαμαρτυρόμενοι, παπικοί. Ποιος ο λόγος να γίνονται τόσες κοπιαστικές, εξωτερικές ιεραποστολές προς διάδοση του Ευαγγελίου και μεταστροφή στην Ορθοδοξία; Αφού πιστεύουν, ότι το Κοράνιο και το Ταλμούδ είναι καλά, ας μοιράσουν στους Ορθοδόξους αντί του Ευαγγελίου, Κοράνια και Ταλμούδια.[...]. 


Εάν λοιπόν δι΄αυτήν την άρνηση της ασεβούς θρησκείας των Μωαμεθανών και του κορανίου τους, υπέστησαν πάνδεινα μαρτύρια Πόντιοι και Μικρασιάτες Άγιοι, τί έχουν να απολογηθούν οι σημερινοί ηγέτες, που τους παραδέχονται και τους αγκαλιάζουν και δέχονται το διαβολικό Κοράνι τους; ''Αναστήτω ο Θεός και διασκορπιθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού, οι μισούντες αυτόν ''Ψαλμός 67ος.'' Ένεκεν τίνος παρώργησεν ασεβής τον Θεόν''; Ψαλμός 9ος. Αυτοί είναι στην πραγματικότητα οι νέοι Φαρισαίοι, οι οποίοι ντύθηκαν, ως κληρικοί και παριστάνουν τους ''ποιμένες'', παίζοντας ένα κανονικό θέατρο, οι δε θεατές είναι ο αδιάφορος κόσμος, που τους ακολουθεί. Καλά λέγει δι΄αυτούς ο Χριστός, ''Γεννήματα εχιδνών, πώς δύνασθε αγαθά λαλείν, πονηροί όντες; εκ γαρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί''.Ματθαίος ΙΒ 34. Δεν διάβασαν, δεν κατανόησαν καθόλου το ιερό Ευαγγέλιο, που λέγει: ''Εγώ ειμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή''. Ιωάννης ΙΔ 6. ''Ο τρώγων μου την σάρκα, και πίνων μου το αίμα, έχει ζωήν αιώνιον και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα''. Ιωάννης ΣΤ΄54. Άραγε σε, ποιόν πιστεύουν αυτοί οι νεοοικουμενιστές, ότι είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή; Ο Χριστός, ο Μωάμεθ ή ο Βούδας; Ποια σάρκα μορεί να λάβει για να έχει ζωή αιώνια; Αυτή των ψευδοθεών; Ουδέποτε. Αυτού του είδους η άρνηση κατακρίνεται βαρέως από τον Χριστό μας, όπου λέγει: ''Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ...του Πατρός μου του εν ουρανοίς''. Ματθαίος Ι΄32,33. 


Υπάρχει μεγαλύτερη καταδίκη αιωνίου κολάσεως απ΄αυτήν; Τέτοιου είδους βλασφημίες αρνήσεως του Χριστού και Θεού μας δεν τις εξεστόμισαν, ούτε οι αλλόθρησκοι κατά του ''Θεού'' τους. Αυτοί σέβονται και λατρεύουν με θερμό ζήλο τον ''θεό'' πους. Και, αν τυχόν τον υβρίσει κάποιος, η τιμωρία είναι λιθοβολισμός ή βασανιστήρια ή θάνατος. Οι νεοοικουμενιστές όμως με την αναγνώριση των ψευδοθεών βλασφημούν κατά του αληθινού Θεού. Λέγει το Ευαγγέλιο: ''Πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοις ανθρώποις. Η δε του Πνεύματος βλασφημία ου αφεθήσεται τοις ανθρώποις''. Ματθαίος ΙΒ΄31. ''Και ος αν είπη λόγον κατά του Υιού του ανθρώπου,αφεθήσεται αυτού. Ος δ΄άν είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι.Ματθαίος ΙΒ΄32. Δηλαδή κάθε αμαρτία συγχωρείται, η δε κατά του Αγίου Πνεύματος βλασφημία δεν συγχωρείται, ούτε τώρα,ούτε στην άλλη ζωή. Δεν γνωρίζουν οι νεωτεριστές, ότι το Ιερό Ευαγγέλιο είναι γραμμένο με Πνεύμα Άγιον; Όπως και το Ιερόν Πηδάλιον, η Αγία Γραφή, οι Ιεροί Κανόνες,τους οποίους ο Βαρθολομαίος θεωρεί, ως ''τείχη του αίσχους''; Αυτοί,οι Ιεροί Κανόνες καταδικάζουν τους αλλόθρησκους,ως απίστους,ως τέκνα του διαβόλου!


 

''Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται. 

Ο δε απιστήσας κατακριθήσεται''. 

Και αλλού λέγει: 

''Εάν μη τις γεννηθεί εξ΄ύδατος και πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την Βασιλείαν του Θεού''. 

Άρα λοιπόν, 

τί επιδιώκουν να μας διδάξουν οι νεοοικουμενιστές; 

Νέο Ευαγγέλιο;

Ποία σωτηρία μπορεί να υπάρξει στους απίστους, αθέους και αρνησιχρίστους;

 Εφ΄όσον όλοι αυτοί δεν είναι βαπτισμένοι εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος

 και δεν έχουν Πνεύμα Άγιον, 

αλλά Σατανικό, 

δεν έχουν πλέον καμμία ελπίδα σωτηρίας αιωνίου ζωής.


Εισαγωγή στο διαδίκτυο,τίτλος και επιμέλεια κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Από το βιβλίο ''ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ'',
Υπό Αγιορειτών Γερόντων,  Έκδοση ''Θηβαική Φωνή'' 2006.  Σελίδες 233-236.


Υπό Αγιορειτών Γερόντων



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF