ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ Η ΕΛΕΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ


 


Η ιστορία του Βαγγέλη από τα Γιάννενα είναι η τραγωδιακή ιστορία της Ελένης από το Κωσταλέξι, είναι η ιστορία του εξάχρονου Νίκου Δουρή από την Ερμιόνη, είναι ακόμα η ιστορία της μάννας και του γυιου, που ήταν φυλακισμένοι επί χρόνια σε κάποιο ξύλινο κατώι σπιτιού στην Κοζάνη. Η ιστορία μιας εμμονικής, ένοχης και φαύλας κοινωνίας, που ο μαξιμαλιστικός μικροαστισμός της αντικατροπτίζεται περίτεχνα στα θυσιαζόμενα προσωπεία των φίλαυτων ηρώων της και η ένοχη σιωπή της διαθλάται υστερικά, με ανείπωτη φασιστική θρασυδειλία, ακόμα και, όταν γίνεται η γνωστή η ταυτοποίηση του θύματος.


Η κοινωνία της Αποχής, της Ενοχής και της Διαδοχής, που κονιορτοποιείται, ζυμώνεται και μορφοποιείται για χάρη αυτού του ναρκισσιστικού, ρέμπελου και αποστασιοποιημένου εγωισμού, που χρόνια τώρα τρέφεται αδυσώπητα με την σκοτωμένη σάρκα των διαμελισμένων και συψαιμικών θυμάτων του. Ο πλουμιστός Φαρισαισμός μας έχει την επικίνδυνη όψη του φαγωμένου -από σκυλιά και τρωκτικά- πτώματος του Βαγγέλη, έχει εκείνο το μελανί και λουλακί χρώμα της σωματικής αποσύνθεσης και την απερίγραπτη οσμή των όρνεων, που περιμένουν ανυπόμονα την ώρα, να επιδράμουν.


Και μετά τον θάνατο, ως δονκιχωτικές, φωτοτυπημένες κόπιες, αρχίζουμε να λαλούμε φλύαρα, να κατηγορούμε το διάτρητο και ανίατο σύστημα της σαθρής αποστασίας εκ του πλησίον μας και να εκτοξεύουμε μύδρους για ένα ανάπηρο, γκετοποιημένο κράτος, του οποίου ασφαλώς μέτοχοι, συνεργοί και συναυτουργοί είμαστε εμείς οι ίδιοι. Οποία υποκρισία! Στην Ερμιόνη πάλι, όλοι γνώριζαν, πως ένας κατά τύπον πατέρας, βίαζε και ασελγούσε κατά διαδοχήν τα παιδιά του και τα πρόσφερε βορά και σ΄άλλους με την απαραίτητη πάντα αμοιβή. Ποιός θα πίστευε στο τέλος, πως ο ίδιος θα βίαζε, μαζί με άλλον, το εξάχρονο βλαστάρι του και πεθαμένο πλέον, θα το πέταγε έτσι απλά στα απορρίματα ενός κάδου!...


Κι όμως βρέθηκαν τότε εντόπιοι, δημόσιοι άρχοντες να κατηγορούσουν τα τηλεοπτικά κανάλια, επειδή -άκουσον-άκουσον- δυσφημιζόταν με την έκταση της δημοσιότητας, αυτή, η ίδια τους η πόλη...! Δημοτικός σύμβουλος φωνασκούσε χωρίς φραγμούς και έλεος, θεωρώντας τους ρεπόρτερ, ως αλαφιασμένες κουρούνες ή σαν επιδρομιαίες κάργιες, που εξαιτίας τους θα μειωνόταν ο τουρισμός στην πόλη...! Κι όμως... Αυτή η αλήθεια ήταν η μόνη απτή και οφθαλμοφάνερη, ανάμεσα στα νεκροφανή ψέμματα των επίορκων εραστών της υποκριτικής σεμνοτυφίας. Ο Τουρισμός άξιζε... περισσότερο γι΄αυτούς, από μια ψυχή που αναδύθηκε ολόλευκα ντυμένη, μέσα από τα δύσοσμα και αλλοιωμένα αποφάγια ενός δημοτικού, πλαστικού σκουπιδοντενεκέ!...


Στα Γιάννενα υπήρχε η ιδιαιτερότητα του μικρού της ηλικίας, όλων των παιδιών. Η τρομοκρατία του Φόβου, γνώριμη και οικεία πλέον στους υπόδουλους - εθνικά Έλληνες- συνταυτίστηκε, ομογενοποιήθηκε και προβλήθηκε στην καθημερινή ζωή των διαβρωμένων υπηκόων της. Κι όμως έχουμε έναν Θάνατο... Μετά από αυτό, ουδείς δύναται, να υποκύψει στην σιωπή των Αμνών, στους βάρβαρους, κριτικούς εραστές της Πλάκας, στους θιασώτες μιας ψεύτικης, άοσμης και πλασματικής Ανδρείας, στους θύτες, που εξαγοράζουν το αιματηρό απόρρητο της παραβατικής συμπεριφοράς τους, με κλειστά και σφραγισμένα στόματα.


Η υποκρισία της σιωπής των Αμνών είναι σχεδόν μια μορφή ιδιότυπης και αυτοτελούς, επηρμένης σχιζοφρένειας. Αποποιούμαστε την αντανακλαστική εικόνα του πλησίον μας, απλά, γιατι μέσα από αυτήν βλέπουμε το ακριβές κάτοπτρο του φετίχ εαυτού μας, την γνώριμη φιγούρα της συγγενούς παραβατικότητάς μας, τον ξεχασμένο δοκό στο εαλωμένο μάτι του εραστή Εγώ μας. Έτσι και στην περίπτωση του Βαγγέλη. Οι θύτες, που ''ασέλγησαν'' για πλάκα, πάνω στο εφηβικό, ανήμπορο και καταπονημένο σώμα του, είμαστε κι εμείς, που ομοθυμαδόν με τους κρητικούς, χορέψαμε μεθυσμένοι από φιλαυτία και εγωισμό, ένα απίστευτα γρήγορο, φιγουράτο πεντοζάλι πάνω στην δύστυχη και ερμητική ψυχή του!... Αλλά ευτυχώς... Δεν ήταν το δικό μας παιδί... Έτσι;



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος 
Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF