ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

ΜΕΣΟΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΥΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ





Όλοι γνωρίζουμε,
ότι σήμερα εκτός των Οικουμενιστών υπάρχουν και οι αντιοικουμενιστές,
οι λεγόμενοι Παλαιοημερολογίτες ή Ζηλωτές.
Υπάρχει,
όμως και μια τρίτη ομάδα,οι αυτοαποκαλούμενοι συντηρητικοί,
τίτλος άγνωστος στην παράδοση της Εκκλησίας.
Οι ανωτέρω θέλουν να πιστεύουν,
ότι αποτελούν μια τάξη μεταξύ των Οικουμενιστών και των Ζηλωτών της Ορθοδοξίας,
μια τάξη, που, όπως λένε,
τηρεί την βασιλικήν και διακριτικήν οδόν,
την αποφεύγουσα τα άκρα,ως επικίνδυνα και δαιμονκά.
Καθ' ημάς ο συντηρητικός, ο οπαδός της μεσότητος, ο αποφεύγων τα άκρα,
τα όρια των οποίων Αυτός καθορίζει,
στην πραγματικότητα ακολουθεί αντιπαραδοσιακές πρακτικές και μεσότητες, οι οποίες τον καθιστούν αντιπαραδοσιακόν και όχι διακριτικόν, ως αυτός φαντάζεται!
Και τούτο,διότι μεσότης εις τα θέματα ευσεβείας και πίστεως δεν υπάρχει.
Ή είσαι ακόλουθος της ασεβείας ή της ευσεβείας.
Η Ορθοδοξία δεν είναι ''κόθορνος'' τις δυναμένη να χωρέσει ασέβειαν και ευσέβειαν.
Γι' αυτό και ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός θα γράψει:
''Ποτέ δια της μεσότητος δεν διορθώθηκαν τα εκκλησιαστκά πράγματα.
Μεσότης αληθείας και ψεύδους ποτέ δεν υπάρχει''.
(P.G.160,1093 ABC).



Ο συντηρητικός επίσης δεν μπορεί να είναι παραδοσιακός, διότι ο τελευταίος τηρεί όλες τις παραδόσεις εξίσου,χωρίς να υποτιμά την Αγίαν Γραφήν. Ο παραδοσιακός δεν γίνεται κριτής των ιερών παραδόσεων,ώστε να τις ερμηνεύει υποκειμενικά, παραθεωρών την εν προκειμένω πατερική ερμηνεία και θέση. Σέβεται την Ιερά Παράδοσίν, ως αυτή εβιώθη υπό των αγίων πατέρων διαχρονικώς, χωρίς να γίνεται εκλεκτικός, να επιλέγει δηλαδή ό,τι τον συμφέρει, παραθεωρών τα λοιπά.


Μια τέτοια συμπεριφορά θα τον καθιστούσε όμοιον με τους ευσεβιστές, οι οποίοι προέχουν κατ΄εξοχήν το ήθος, την ηθικήν, αδιαφορούντες για τα δόγματα και την σχετιζομένην με αυτά ομολογία, εν καιρώ κακοδοξίας. 


Τέτοιοι δυστηχώς είναι και όλοι οι οργανωσιακοί, οι οποίοι πάντα κινούν λίθον προκειμένου να υποστηρίξουν μίαν ηθική εντολή του Ευαγγελίου, δεν κινούν όμως,ούτε το δακτυλάκι τους, προκειμένου να ελέγξουν την κηρυττομέννην κακοδοξίαν. Είναι ολοφάνερο, ότι η συμπεριφορά τους αυτή προκαλεί διαίρεσιν και διάσπασιν του θρησκευτικού βιώματος, το οποίον πρέπει να αγκαλιάζει εξίσου δόγμα και ήθος της Εκκλησίας, χωρίς προτιμήσεις και εκτιμήσεις υποκειμενικές.


Κατά το ορθόδοξον δέον, ο αγωνιζόμενος δια την πίστιν του κληρικός δεν αδιαφορεί δια το μεταθετόν ή το συνείσακτον και ο δημοσιογραφών δια τας ηθικάς εκτροπάς, δεν σιωπά, ούτε καλύπτει τον κακοδοξούντα τυχόν ποιμένα του. Το του θείου Ιακώβου ''ο πταίσας εν ενί γέγονεν πάντων ένοχος'' ενταύθα κυριολεκτείται,εξού και η μεγάλη προσοχή των αγίων πατέρων εν προκειμένω. 


Και δια να έλθουμε στα σημερινά και συγκεκριμένα. Πιστός,που αδιαφορεί για τις οικουμενιστικές δραστηριότητες του ποιμένος του, προσέχων μόνον και στενοχωρούμενος, όταν διαπιστώσει,ότι ψαλιδίζει τα γένεια του,δεν είναι καλός πιστός. Μοναχός ή κληρικός,που αγρυπνεί συχνά και μετά σχολαστικότητος τηρεί το Τυπικόν, αδιαφορών όμως,δια το οποίον μνημονεύει ο ιερεύς ή ο επίσκοπός του,ομοιάζει με τον διυλίζοντα τον κώνωπα και καταπίνοντα την κάμηλον...


Η Ορθοδοξία πρώτα θυσιάζεται δια την ορθή πίστη της και κατόπιν δια το ήθος της. Είναι χαραχτηριστική η ιστορία του αββά Αγάθωνος, ο οποίος ανέχθηκε να κατηγορηθεί, ως κλέπτης και πόρνος, όχι, όμως ως αιρετικός, διότι, ως είπε, ''αυτό με χωρίζει από τον Θεόν''. Δυστηχώς αυτή η υποτίμησις του ομολογιακού χαραχτήρος της Ορθοδοξίας κορυφώθηκε με την αρχήν του εικοστού αιώνος δια των θρησκευτικών αδελφοτήτων.


Από την δεκαετία του 1960, μέλη των ανωτέρω οργανώσεων κατέλαβον σιγά-σιγά τας ηγουμενίας ιερών Μονών του Άθωνος, με αποτέλεσμα να μεταφυτευθεί η τακτική και ψυχολογία τους στον ιερό χώρο. 


Έτσι φτάσαμε στην σημερινή τραγωδία, ο μεν επίσκοπος του Αγίου Όρους, ο Οικουμενικός Πατριάρχης να αγκαλιάζει και να επαινεί τους αιρετικούς, οι δε Αγιορείτες να τον ακολουθούν...μετά πάσης ευλαβείας, διώκοντες συγχρόνως τους αντιπατριαρχικούς Ζηλωτάς! Έχασαν, αλλοίμονο, τον στόχον και αντί να είναι ''τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες'', μόλις και διατηρούν την θερμότητα του χλιαρού, δια την οποίαν ακριβώς και θα τους εμέσει ο Κύριος:


''Ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός, ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου''.(Απ.3,16). Οι αετοί όρνιθες και οι λέοντες... γατούλες σαλονιού, που φοβούνται και την σκιάν τους, θέαμα πανευφρόσυνον για τους απανταχού γης οικουμενιστάς, που χρόνια προσπαθούσαν να επιτύχουν αυτήν την μεταμόρφωση. Ο φόβος τους, όμως είναι αδικαιολόγητος με τα σημερινά δεδομένα. 


Η τυχόν ομολογία τους δεν θα τους στοίχιζε πολύ. Ούτε μαστίγωμα, ούτε φυλάκιση, ούτε εξορία σε απαράκλητες φυλακές, όπως συνέβαινε παλαιά. Απλώς θα τους επιβληθεί ένας αφορισμός ή μια καθαίρεσις, αμφότερα ανυπόστατα και ασφαλώς απομόνωση από αξιώματα και φιέστες, που απολαμβάνουν άφθονα οι σημερινοί οπαδοί του πατριάρχου. Οι παλαιοί το είχαν γλέντι και Πάσχα να πάσχουν δια Χριστόν και Ορθοδοξίαν.


Σήμερα ο αγιορείτης, αντιθέτως, χαίρεται να διώκει τους συναδέλφους του Ζηλωτάς, με αποτέλεσμα να φθάσωμε στο απροσδιόριστο για την πτώση του μόρφωμα της αδελφότητος του Ευαγγελισμού (ιερού Χρυσοστόμου), γεγονός αξιοδάκρυτον από κάθε άποψη.


Η αδελφότης Ευαγγελισμού της Ι.Μονής Σιμωνόπετρας αποτελεί ακαταμάχητον απόδειξιν εις το, πού καταλήγει ο μοναχός,που θα συλληφθεί στο δίκτυ της κενοδοξίας. Θυσιάζει συλλήβδην όλες τις μοναχικές αρετές στον βωμό του εγωισμού και της προβολής, παρασύρων μαζί του και άλλες ψυχές, δια της οποίας ''Χριστός απέθανε''... 


Όταν δε, θα αποκτήσει κάποτε το ποθούμενον, με τρόμο θα διαπιστώσει το μάταιον και κατάκριτον του εγχειρήματος και θα κλαύσει πικρά για το τίμημα,που πρόσφερε δια την απόκτησή του. Για την πτώσιν της ανωτέρω αδελφότητος,βεβαίως το μέγιστον ποσοστόν ευθύνης φέρουν οι τα του Αγίου Όρους διευθύνοντες,καθηγούμενοι και Γραμματεία,οι οποίοι δεν μπορούν να καταπιούν την ''μπουκιά'', που λέγεται ''Ζηλωτισμός''.


Διακής πόθος τους η εξάλειψις της περιουσίας των, ώστε η ομοιομορφία να ειρηνεύει την διαμαρτυρόμενην συνείδησίν των, που για ένα πινάκιον φιλοδοξίας και σαρκικής αναπαύσεως προδίδει τον ατίμητον μαργαρίτην της Ορθοδοξίας... Αλλά δεν είναι μόνο η αδελφότης του Ευαγγελισμού, που δρα και κινείται σαν να... προστατεύει την Ορθοδοξία από τους εχθρούς της... 


Κορυφαίοι αντιπρόσωποι του ιερού Τόπου συχνάκις ομιλούν και γράφουν, χωρίς καν να υποπτεύονται την τραγικότητα των ημερών μας,την αλλοίωση του Μοναχικού ήθους,την αδιαφορία για τις παραδόσεις, τον καλπασμόν της αιρέσεως εντός των Καθολικών των ιερών Μονών του Άθωνος!


Στα γραπτά και στις ομιλίες τους επισημαίνουν τον κίνδυνο από τα ναρκωτικά,την μαγείαν,τον σατανισμόν και τέλος δειλά-δειλά τον Οικουμενισμόν, αλλά χωρίς καμμιά αναφορά στους πρωταγωνιστάς της αιρέσεως,τους οποίους ακολουθούν μετά πάσης υπακοής... Ούτε καν υποψιάζονται οι ανωτέρω Μοναχοί, ότι το Άγιον Όρος έπαψε να είναι άλας Ορθοδοξίας και φως δια τους εν τω σκότει της αιρέσεως ευρισκομένους. Γι' αυτό και γράφουν: ''Το Άγιον Όρος πάντοτε ήταν η κιβωτός των ορθών δογμάτων, η έπαλξη, το κάστρο και το θησαυροφυλάκιο των ιερών, των θεοφόρων πατέρων, των παραδόσεων και επιταγών...



Στο παρελθόν, ναι,
σήμερα όμως επιτρέπεται να το θεωρούμε έπαλξη και κάστρο Ορθοδοξίας,
όταν δια της σιγής του ενώπιον της αιρέσεως προδίδει την αποστολή του και τους πιστούς,
που το εμπιστεύονται;
Άλλος αγιορείτης, πιο ειλικρινής, θα γράψει:
''Ενώ μέχρι προ τινος οι μοναχοί δεν γνώριζαν,
ποιος είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας,
σήμερα συχνά ξέρουν, τι καιρό θα κάνει την ερχόμενη εβδομάδα στην Ευρώπη,
πότε θα γίνει υποτίμηση της δραχμής,
τι ανακοίνωσε χθες το CNN για τις τράπεζες κλωνοποιημένων εμβρύων και τα σχετικά.
Οι αυλακωμένες όψεις,
οι ηλιοκαμένες, τα παλιά κουρελιασμένα ράσα, οι κοκκαλιασμένοι,
τραχείς μοναχοί παρέδωσαν την σκυτάλη σ' εμάς,
τους σύγχρονους πολυπράγμονες, πολύλογους, φλύαρους,
κενούς, στρουμπουλούς μοναχούς με το βαμβακιασμένο δέρμα,
τα χρυσά γυαλάκια, τα terylen ή trevita ζωστικά,
τα ατσαλάκωτα πρόσωπα,
τα φυτευτά δόντια, την ασύλληπτη ενημέρωση, τα διαρκή χαμόγελα,
τις κοινωνικές διαχύσεις, τις φιλοσοφικές συζητήσεις,
την ελαφρότητα, τον σκορπισμό του νου και την καλοταισμένη ύπαρξη.
Και το χειρότερο!
Σαν να μην ανησυχεί κανείς!...


Εισαγωγή,τίτλος και επιμέλεια κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα κειμένου από το βιβλίο
του αειμνήστου πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου,
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥΜΕΝΗ'',
Αθήνα 2007.



Αείμνηστος Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF