ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΙΣ




Αγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

 


Οἱ τελευταῖες ἐξελίξεις τῆς λεγομένης Οἰκουμενικῆς Κινήσεως,

ταπεινῶς φρονοῦμε,

ὅτι θὰ πρέπει νὰ Σᾶς προβληματίσουν βαθύτατα,

διότι πρόκειται ἀναμφισβητήτως πλέον γιὰ θέμα Πίστεως, 

γιὰ θέμα σωτηριολογικό.

Επὶ τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς συμπληρώσεως ἑβδομήντα ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ῾Ημερολογίου (1994-1994),

Σᾶς ὑπενθυμίζουμε ὡρισμένα πολὺ βασικὰ πράγματα,

ὥστε μὲ προσευχὴ καὶ προσοχὴ νὰ ἐμβαθύνετε καὶ περαιτέρω νὰ ἐρευνήσετε τὸ σοβαρώτατο τοῦτο ζήτημα.

Ο «Καταστατικὸς Χάρτης» τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως εἶναι ἡ ᾿Εγκύκλιος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ ᾿Ιανουαρίου 1920.

 Εκκλησιολογικὴ βάσις αὐτῆς εἶναι κατ᾿ οὐσίαν ἡ προτεσταντικὴ κακοδοξία τῆς «Θεωρίας τῶν Κλάδων»:

 ὀρθόδοξοι καὶ ἑτερόδοξοι ἀποτελοῦν τὴν ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ· 

ὅσοι βαπτίζονται στὸ ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀνεξαρτήτως σὲ ποιὰ ὁμολογία ἀνήκουν,

εὑρίσκκονται μέσα στὰ «ὅρια» τῆς ῾Αγίας ᾿Εκκλησίας!



Η Πατριαρχικὴ ᾿Εγκύκλιος, τὸ θεμέλιο αὐτὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, προέτεινε ὡς πρῶτο βῆμα πρακτικῆς ἐφαρμογῆς προσεγγίσεως τοῦ διηρημένου Χριστιανισμοῦ, τὴν παραδοχὴ ἑνιαίου ἡμερολογίου, γιὰ τὸν ταυτόχρονο ἑορτασμὸ ὀρθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων. Τὸ λεγόμενο Πανορθόδοξο Συνέδριο τοῦ 1923 στὴν Κωνσταντινούπολι, ἐπὶ πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη, ἀπεφάσισε τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ῾Ημερολογίου (καὶ τοῦ Πασχαλίου), «πρὸς ἐξυπηρέτησιν» «τῆς παγχρι- στιανικῆς ἑνότητος», δηλαδὴ τῆς οἰκουμενιστικῆς ἑνότητος ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως. Τὸ 1924 μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ νέου ἡμερολογίου διεσπάσθη ἡ ἑορτολογικὴ σύμπραξις καὶ ἑνότης τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν καὶ προεκλήθη «γεγονὸς πρωτοφανὲς εἰς τὰ χρονικὰ τῆς ᾿Εκκλησίας»! Τὸ 1948 ἱδρύεται τὸ θεσμικὸ ὄργανο τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, τὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν», στὸ ῎Αμστερνταμ τῆς ῾Ολλανδίας, μὲ τὴν συμμετοχὴ τῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν Κωνσταντινουπόλεως, ῾Ελλάδος καὶ Κύπρου, ἀργότερα δὲ γίνονται ὀργανικὰ μέλη τοῦ «Π.Σ.Ε.»,ὅλες οἱ τοπικὲς ὀρθόδοξες ᾿Εκκλησίες.


Ο ἀείμνηστος Σέρβος ᾿Ορθόδοξος Δογματολόγος π. ᾿Ιουστῖνος Πόποβιτς († 1979) θεωροῦσε τὴν συμμετοχὴ τῶν ᾿Ορθοδόξων ὡς ὀργανικῶν μελῶν ἑνὸς παμπροτεσταντικοῦ συλλόγου, ὡς «ἀποκαλυπτικῶς φρικαλέαν», ὡς «ταπείνωσιν τερατώδη», ὡς «ἀνήκουστον προδοσίαν», ὡς δουλικὸν ἐξευτελισμὸν καὶ τέλος ὡς οἰκτρὰν καὶ φρικωδῶς ἀντιαγιοπαραδοσιακὴν στάσιν! Εν τῷ μεταξύ, ἐνῶ ἐπετελεῖτο αὐτὸς ὁ θανάσιμος ἐναγκαλισμὸς ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν ἐν ὀνόματι τῆς οἰκουμενιστικῆς ἁβροφροσύνης, οἱ ᾿Ορθόδοξοι ποὺ μὲ ζῆλο ἐνέμεναν στὸ Πάτριο ᾿Εκκλησιαστικὸ ῾Ημερολόγιο καὶ ἠγωνίζοντο κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς ἐκκλησιολογικῆς παναιρέσεως, ἐδιώκοντο φονικῶς καὶ ἐξοντωτικῶς, μέχρι δὲ καὶ σήμερα ὑφίστανται ἔμμεσο διωγμό, μὲ ποικίλες πιέσεις καὶ περιορισμοὺς... Οἱ Οἰκουμενισταὶ ἐπείγονται νὰ ἐφαρμόσουν τὸ ἑνωτικό τους σχέδιο καὶ λησμονοῦν τὴν φοβερὰ γι᾿ αὐτοὺς ἀπόφασι τῆς ῾Εβδόμης ῾Αγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «῾Ο ἁγιώτατος Πατριάρχης Ταράσιος εἶπεν· εἰ ἐπήνεγκεν ἐπίσκοπος οἱασδήποτε πληγὰς καὶ βασάνους ἀνδράσι φοβουμένοις τὸν Κύριον, τοῖς τότε διωκομένοις, οὐκ ἔστιν ἄξιος ἐπισκοπῆς. ῾Η ῾Αγία Σύνοδος εἶπεν· οὐκ ἔστιν ἄξιος» (ΣΜΠΣ,τ.Βʹ,σελ.758α).


᾿Ενῶ ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶχε ἀρχικῶς ἕνα παγχριστιανικὸ ὅραμα,ἄρχισε σταδιακὰ νὰ ἀνοίγεται πρὸς τὶς ἄλλες θρησκεῖες, νὰ καταφάσκη πρὸς αὐτές, νὰ τὶς θεωρῆ ἀξιοσέβαστες πνευματικὲς παραδόσεις καὶ τὸ 1971 ἀρχίζει ἐπισήμως διάλογο, συμπροσευχές, συνεργασία καὶ συγχρωτισμὸ μὲ τοὺς ἀλλοθρήσκους. Στὸ διαθρησκειακὸ αὐτὸ ἄνοιγμα τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν» συνέβαλε καθοριστικὰ ἡ ὀρθόδοξος ἀντιπροσωπία, ἡ ὁποία μὲ τὴν σχετικὴ εἰσήγησι τοῦ μητροπολίτου Βηρυτοῦ κ. Γεωργίου Κὸδρ (νῦν Βίβλου καὶ ῎Ορους Λιβάνου) τοῦ πατριαρχείου ᾿Αντιοχείας, στὴν ᾿Αντὶς ᾿Αμπέμπα τῆς Αἰθιοπίας τὸ 1971, ἰσοπέδωσε τὰ πάντα καὶ κατ᾿ οὐσίαν ἐξίσωσε τὰ ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι βιώματα τῶν Χριστιανῶν μὲ ἐκεῖνα τῶν ἀλλοθρήσκων! Τὸ 1991 στὴν ῾Εβδόμη Γενικὴ Συνέλευσι τοῦ «Π.Σ.Ε.» στὴν Κανμπέρρα Αὐστραλίας, ἐκτὸς τῆς παρουσίας ἀλλοθρήσκων καὶ τὴν συνεργασία μαζί τους, ἡ κυρία εἰσήγησις τῆς Πρεσβυτεριανῆς Νοτιοκορεάτισσας καὶ φεμινίστριας θεολόγου Δρος Τσὰνγκ ἦταν μία οὐρανομήκης βλασφημία κατὰ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καὶ μία ἄρνησις τοῦ ἐν Χριστῷ λυτρωτικοῦ μηνύματος τῆς Πίστεώς μας!... 


Τὴν ἴδια καταστροφικὴ πορεία διαχριστιανικῶς καὶ διαθρησκειακῶς ἀκολουθεῖ ἐπίσης τὸ Βατικανό, τὸ ὁποῖο μάλιστα συνεργάζεται στενὰ μὲ τὸ «Π.Σ.Ε.» καὶ διοργανώνει πανθρησκειακὲς συναντήσεις τύπου ᾿Ασσίζης (ἑπτὰ μέχρι τώρα ἀπὸ τὸ 1986), μὲ τὴ συμμετοχὴ δυστυχῶς πάντοτε τῶν ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν!... Τὸ ἄκρως ἀνησυχητικὸ εἶναι, ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι Οἰκουμενισταί, βάσει τῆς λεγομένης «Βαπτισματικῆς Θεολογίας», θεωροῦν ἐντὸς τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ τὶς ἀναρίθμητες προτεσταντικὲς παραφυάδες καὶ ὁμιλοῦν σχεδὸν ἀνοικτῶς πλέον γιὰ μιὰ «παγκόσμιο ἤ καθολικὴ ἐκκλησία» πέραν τῶν ὁρίων τῆς ὀρθοδόξου, μέσῳ δὲ τῆς θεολογίας τῶν «᾿Αδελφῶν ᾿Εκκλησιῶν», διακηρύττουν ἐπισήμως τὸν παναιρετικὸ Παπισμὸ ὡς «ἀδελφὴν ᾿Εκκλησίαν» μὲ τὴν πλήρη ἔννοια τοῦ ὅρου (Βελεμένδιο Λιβάνου 1993)!... Ηδη τὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν», ὡς τόπος συγκλίσεως ὀρθοδόξων, παπικῶν, προτεσταντῶν καὶ ἀλλοθρήσκων, ἔχει σαφῶς καταστῆ ἐφαλτήριον τοῦ πανθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ καὶ ἴσως αὔριο μετονομασθῆ εἰς «Παγκόσμιο Συμβούλιο Θρησκειῶν», προκειμένου νὰ ἑτοιμάση τὴν πανθρησκεία τῶν ἐσχάτων. Υπογραμμίζουμε, ὅτι ἔχει τεκμηριωμένως ἐπισημανθῆ ἡ συγγένεια τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως μὲ τὸ πανθρησκειακὸ καὶ πολυβλάσφημο κίνημα τῆς «Νέας ᾿Εποχῆς» καὶ τὸ κοινὸ διαθρησκειακὸ ὅραμά τους...



᾿Αγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ᾿Ορθόδοξοι ἀδελφοί·

 

Μελετήσατε βαθύτερα ὅλα αὐτά, προσευχηθῆτε, ἐρευνήσατε νὰ μάθετε,τὶ συμβουλεύουν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες καὶ τὶ ἔπρατταν Αὐτοὶ σὲ παρόμοιες περιπτώσεις!...

Εὑρισκόμεθα ἐνώπιον μιᾶς ἀπεριγράπτου «᾿Αποστασίας»!... Δὲν δικαιολογεῖται ἐφησυχασμός!...

 

῾Η ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία καὶ μόνον Αὐτὴ ταυτίζεται ὀντολογικὰ μὲ τὴν Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικὴν καὶ ᾿Αποστολικὴν ᾿Εκκλησίαν!... Εκτὸς Αὐτῆς δὲν ὑπάρχει σωτηρία!...

Τὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν» ἔχει μετατραπῆ σὲ ἕνα συγκρητιστικὸ χωνευτήρι, ὅπου ἀπορροφᾶται καὶ ἐξαφανίζεται ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ἡ ᾿Εκκλησία!... Οἱ Οἰκουμενισταὶ εὑρίσκονται πλέον στὴν περιοχὴ τῆς κακοδοξίας!...

 



Φυλὴ ᾿Αττικῆς 21η Μαΐου 1994 ἐκκκλησιαστικό ἡμερολόγιο


῾Αγίων Κωνσταντίνου καὶ ῾Ελένης

 



Μακαριστός Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός Α'



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF