ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

ΓΡΑΦΩ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΔΥΟ ΦΟΝΙΚΑ





Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε.
Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.

                           

                                                     Διονύσιος Σολωμός



Βρέχει, βρέχει στις διάτρητες ''στέγες'' των ανθρώπων
και τις βαριά ανασηκωμένες πλήθες,
που στάζουν υδροποιημένα αποστάγματα εκούσιων βασάνων.
Οι καπνοδόχοι των σπιτιών βγάζουν ανελέητα εκείνη την μπαρουτοκαπνισμένη Αποστασία,
που επεξεργάζεται και αποφαίνεται την άνυδρη βιοψία της κοινωνικοποιημένες αποσύνθεσης.
Δακρυσμένες σταγόνες βροχής σημαίνουν επιτάφιες, πνιγμένες θηριωδίες,
που αποκαθηλώθηκαν στην κορεσμένη μάντρα των κατά ριπάς ελπίδων της ποταπότητας του κόσμου.
Τώρα φτωχήναμε από Χριστό και αγαθά,
θυμίζει ο άνθρωπος εκείνον τον δακρυσμένο βιολιτζή του τσίρκου,
που ντυμένος κλόουν θεριεύει τις ανείπωτες ενοχές της γυάλινης ελπίδας του.
Η πτωτική μετάβαση στην διαστροφή του Χρόνου,
εμφανίζει πάντα την ίδια σέπια εικόνα,
που μονταρίστηκε ησύχως στην χοική ερημίου του τόπου.
Ο απνευμάτιστος εκτροχιασμός επιταχύνει την δαιδαλώδη μόλυνση των επίτοκων ανθρώπων,
ένα θρασύδειλο, ανατρεπτικό ντόμινο, που εξωραίζει
την άπλετη, αιμορραγούσα δυστηχία τους.
Γιατι η δυστηχία σε πολλούς δεν είναι εμφανής και αναγνώσιμη,
συνεπώς και διαγνώμιση.
Η καμουφλαρισμένη δυστηχία βρίσκει ανείπωτη εξιλέωση στην πολιτική αυτοικανοποίηση με τα κόμμματα Εξουσίας,
στην πολιτική ''κτηνοβασία'' και στην κομματική εργαλειοθήκη,
που προάγει έπαρση και φόβο.



Οποία ψευδοειδής παράκρουση! Ένας λαός κλαυθμαίνει από την χάση της κυβερνητικής του επιβεβαίωσης κι ένας άλλος επιχαίρει ανέξοδα από την ανατολή της κομματικής του φέξης. Κι δυο, όμως σκωπτικά απομυζούν ανορθόδοξα την ελπίδα της Ζωής, από την κοσμική ακύρωση της επηρμένης ματαιότητας. Κι έτσι περνούν εν ριπή οφθαλμού τα χρόνια, σόλες λιωμένες σε κατοτράχυλους, απροσπέλαστους δρόμους, που δεν έχουν τέλος, σκέψεις εαλωμένες σε παραβατικά, εκπορθησμένα κάστρα. Ο ιλαρός χριστιανός έχει ενδόμυχα, καλά φυλαγμένη, την αφελή επιβεβαίωση της κοινωνικής του αυτάρκειας και της τοπικής ειρήνευσης κατά πάντα και δια πάντα. Χριστιανός, όμως σημαίνει ετοιμοπόλεμος, παραδομένος ομολογητής στο ριγκ της ανομίας. Πόσες εικόνες περνούν από τα μάτια, σαν φλόγες που ξεπηδούν άναρχα από τα καπνισμένα κάρβουνα των διαχρονικών πολέμων! 


Η θυσιαστική αρένα του Κολοσαίου, οι αιμοδιψείς,παπικές στραυροφορίες, οι καταπονημένες εξορίες, οι ποτισμένοι τόποι μαρτυρίου, τα ευώνυμα οστά μαρτύρων διάσπαρτα αφημένα στα θελτικά σπλάχνα της γης, εκεί να ησυχάζουν από την δαιμονιώδη λύσσα των βαρβάρων. Γιατι ο βάρβαρος είναι ο επιτρεπόμενος σωτήρας, λυτρωτής μας. Η διαχρονικά, πιστωμένη αδυναμία των χριστιανών μας είναι να εκλιπαρούν σε χαλεπούς καιρούς, το έλεος από τα επιδερμικά και λιπαρά χέρια των απαίδευτων κρατούντων, ξεχνώντας, πως και αυτοί οι λιλιπούτιοι, μονταρισμένοι γνωμοπλάστες ποιούν αυτά, που ο ίδιος ο Θεός επέτρεψε να πράξουν. Ο ασυνείδητος χριστιανός, ο ιλαρός μυρμηγκολέων που κουνά το δάκτυλο αναλόγως της πορείας του ανέμου, θεριεύει μέσα του έναν κωμικό, γραφικό επαναστάτη, που αποστατεί στην πρώτη πτώση! 


Είναι ο ''Ηλίας του 16ου'', ένας υπολανθάνων, κρυφός εραστής της Εξουσίας, που οσονούπω θα υποδυθεί και πάλι τον μίζερο ανθρωπάκο της γωνίας. Ένας θυμόσοφος παππούλης έλεγε μια φορά με διάθεση ποδοσφαιρικής ορολογίας: ''Εμείς οι χριστιανοί είμαστε πάντα πρώτοι στην επιθεση, αλλά από άμυνα, πάντα τελευταίοι''! Την Κατοχή, την νοούμε περισπούδαστα, πως,ποτέ δεν θα ξανάρθει, η πείνα κι η δυστηχία θεωρούνται εντυπωσιακές φωτογραφίες σε βιβλία, που σκονίζοντα στα ράφια, μία εκ του μακρόθεν συστολή ευαισθησίας, που θα κυλήσει το δάκρυ, που οσονούπω, όπου νά' ναι θα στεγνώσει! Κι όμως, η Ορθοδοξία μας είναι μία ανείπωτα, Χαριτωμένη διδαχή, ένα φροντιστήριο αστείρευτης Θεοφάνειας, ένα σχολείο που προάγει σπουδαστές, σε ουράνιους πολίτες. Γι' αυτό κι ο χριστιανός δεν πρέπει να είναι ο φωνακλάς της πίσω γαλαρίας, ούτε ο σπασίκλας του πρώτου θρανίου, αλλά ο επιμελής και πράος ζηλωτής του Παρακλήτου. 


Η Νήψη, αυτή η διαρκούσα, θεοπτική προετοιμασία είναι το αντίδοτο στην τρομολαγνεία του φόβου και στην εκμηδενιστική ιλαρότητα του άεργου. Τα χρόνια που διανύουμε προσφέρονται ανέκφραστα για να ξεχωρίσει, ο προδότης, ο αγωνιστής και ο αέναος κρύπτης των Ταλάντων! Η νομοτελιακά, εκφρασμένη, διαχρονική παραδοχή λέει, πως μετά το Σκότος ακολουθεί το Φως, μετά τον Χειμώνα συνακολουθεί η Άνοιξη. Τον άθραυστο πάγο της επιθανάτιας Μοναξιάς, τον λιώνει περίτεχνα η ζέση της ανοιξιάτικης Σαρρακοστής. Η παραβολή των Ταλάντων ταιριάζει όσο ποτέ άλλοτε, στην σημερινή ακροβατούσα Αποστασία. Ο Χριστός μας προίκισε επιμελώς με ιδιώνυμα, ευλογημένα Τάλαντα, για ν' αντέξουμε στην φθορά του Χρόνου, στο αιμόστακτο σπαθί του Καίσαρα και στην ομολογιακή αρένα του θανάτου. Ο ''Ηλίας του 16ου'' θυμίζει κάθε στεντόρια, κορδωμένο επαναστάτη, που άδει καλικέλαδα σε χρόνους περισσής και αμείωτης ευφορίας και μοιρολατρεί ανείπωτα στην σκοτεινή ρωγμή του Χρόνου, που τον μετουσιώνει σε κλασικό κολίγο της μιζέριας. Αντισταθείτε στους τρομολάγνους εραστές του Φόβου, αντισταθείτε στους λαθραίους Χριστοκάπηλους εμπόρους, που προάγουν θάνατο. Σ' αυτούς, τους ιλαρούς κι αγαπολόγους ''ποιητές'' του ύπνου, στους επίδοξους, διαστροφείς της Πίστης, στους χαιρέκακους καινοτόμους της Ιερής Παράδοσης, στους κοιμηθέντες αενάως τον ύπνο του αχρείου δούλου. 


Η Αποστασία μακιγιάρισε τον άνθρωπο σε ετήσιο καρναβαλισμένο γυρολόγο, που χορεύει γαιτανάκι πάνω στους διθυραμβικούς απόηχους της οικουμενιστικής, χειραφετημένης ανομίας, που διέφθειρε την αέναη Αλήθεια και προήγαγε το Ψέμα. Οι άνθρωποι,πλέον αποεθνικοποιημένοι και αποθεοποιημένοι κλίνουν το γόνυ στους γοητευτικούς βιαστές της Πίστης, σ' αυτούς, που ασελγούν νυχθημερόν στο Παρελθόν του. Έκδηλα ανήμποροι να ξεχωρίσουν την πνευματική παραβατικότητα από την ιερή ορθότητα, συμπνέουν με την Πούλια της προφητολογίας και τον Αυγερινό της προορατικής ιδεοληψίας. Θαυματοποιοί κρατικιστές του Έθνους και πνευματικοί οιωνοσκόποι ξεχειλίζουν από μια ανέκφραστη, πνευματική διπλωματία και έναν ''ιερό'' γραικυλισμό, που απαιτεί υπακοή ακόμη και στην αίρεση! Με επιδέξια πασπαλίσματα δεσποτικής και μισθωμένης σωφροσύνης χειραγωγούν το ποίμνιο στην ψευδοειδή ασφάλεια των πολλών. 


Ποιος, όμως αποποιήθηκε τον κρατικοδίαιτο μισθό του, αυτοαπολυόμενος από τον Καίσαρα του Κράτους και αυτοελεγχόμενος από τις κακοδοξίες των ταγών του; Η Αλήθεια διαπομπεύεται σαθρή επί μισθώσει, στα μουλωχτά αποκρύβεται από το φως του ήλιου, σαν μια ανορθόγραφη και παροχημένη πινακίδα, που αυτή, η εαλωμένη αξιοπιστία της δεν προσελκύει πλέον ποιμαντικά νέους, καλοπροαίρετους θαμώνες. Ανάπηρη και ανίατη, αλλάζει κατά το δοκούν, τακτικά καινούρια προσωπεία, βαπτίζει την Προδοσία Πίστεως, ως ''ιερή'' Διπλωματία, την κακοδοξία,ως εκσυγχρονισμένη προσαρμογή στα ειωθότα και τους ανθενωτικούς Πατέρες, ως ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως ... Οι περισσότεροι ορθοδοξούν εν τη υπνώσει, χτίζοντας στην άμμο ευαγή και πλούσια ''μοναστήρια'', που από μέσα τους όμως απουσιάζει ο Χριστός. Ο μακαριστός Φώτης Κόντογλου έλεγε: «...Ο φιλοπαπισμός, στον οποίο οδηγεί ο Οικουμενισμός, κατάντησε πιο σιχαμερός κι’ απ’ αυτόν τον Παπισμό, αν είναι δυνατόν ένα τέτοιο πράγμα. Σαν μαγνήτης τραβά όλο το πνευματικό πύον της Ελλάδος''. Ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος και για τούτο υπεροπτικά οδεύει στον κρημνό, γιατι αρνήθηκε και πάλι τον Χριστό, ως Αλήθεια, ως Δικαιοσύνη, ως Αγάπη και ως Λατρεία.

 


Πίσω από τις μαύρες μάσκες της επάρατης ομοθυμαδόν Προδοσίας του κόσμου
κρύβονται τεκτονικά Τάγματα διευρημένης Ασφαλείας,
σημαιοστολισμένοι τιτουλάριοι με μασονικά παράσημα στο πέτο
και ένοχοι διδάσκαλοι, που διδάσκουν το αποστασιοποιημένο φρόνημά τους στον δύσμοιρο λαό.
Όσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι,
τόσο θα ζητείται δικαιοσύνη χωρίς όρια.
Ας γεμίσουμε τις εκκλησίες με ανθρώπους,
περισσότερους από τις σημαιοστολισμένες πλατείες και τις αιμοδιψούσες λεωφόρους.
Οι μάζες είναι πλαστικοποιημένη έννοια στα χείλη εμφυλιοπόλεμων μελών παροχημένης μάντρας.
Ας γεμίσουν τα εξομολογητήρια από συμπάσχοντες αδελφούς,
που εμπιστεύονται την δικαιοσύνη του Θεού περισσότερο από τα ξίφη των ανθρώπων.
Η Μετάνοια θ' αλλάξει τον ρου της Ιστορίας,
τον ρου της ψυχικής μας τραγωδίας.
Τα αλαργαρισμένα αμνοερίφια είναι πλέον απροστάτευτα και οσονούπω θα ζηλεύουν τα καθ' ομείωσιν πρόβατα του Ποιμένου μας Χριστού,
την στιγμή,
που οι προβατόσχημες αίγες θα τελούν υπό διωγμώ,
όσο θα θωρούν την ήρα να ξεχωρίζει από το στάρι.
Αντισταθείτε...
Αντισταθείτε στους τρομολάγνους εραστές του Φόβου,
αντισταθείτε στους Χριστοκάπηλους εμπόρους που προάγουν θάνατο.
Στους ιλαρούς κι αγαπολόγους ''ποιητές'' του Ύπνου,
στους επίδοξους διαστροφείς της Πίστης.
Στους ανέξοδους Εφιάλτες της Πατρίδας αυτής αντισταθείτε...




Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF