ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΠΥΡΟΥ




Οι ευσεβείς Ορθόδοξοι χριστιανοί,

οι οποίοι απεστράφησαν την αίρεση του Οικουμενισμού και την καινοτομίαν του Νέου Ημερολογίου 

και εκράτησαν με ευλάβεια το Πάτριο Εκκλησιαστικό Ημερολόγιο,καλούνται Αντι-Οικουμενισταί και Ακαινοτόμητοι.

Αυτοί δεν ακολουθούν τους Οικουμενιστάς και Νεοημερολογίτας ποιμένας στην καταστροφική τους πορεία 

και δεν έχουν καμμία εκκλησιαστική σχέση με αυτούς,δηλαδή έχουν αποτειχισθεί από τους Νεωτεριστάς.

Με την στάση τους αυτή δεν προκάλεσαν Σχίσμα στην Εκκλησία,

αλλά υπάκουσαν στους Αγίους Πατέρας και τους Ιερούς Κανόνας,οι οποίοι 

επαινούν και μακαρίζουν όσους αποτειχίζονται,δηλαδή χωρίζονται από καινοτόμους ποιμένας

 για λόγους δογματικούς,όταν αυτοί κηρύσσουν κακοδοξίες και αιρέσεις.

(ΙΕ΄Ιερός Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου).

Σχίσμα έχουμε μόνο στην περίπτωση που ένα μέρος του κλήρου και του λαού

 διακόπτουν σχέση και κοινωνία με τους κανονικούς Ποιμένας της Εκκλησίας

 ''αναιτίως'' και ''ανευλόγως'',

με την πρόφαση ''ζητημάτων ιασίμων'' ή παραπτωμάτων των αρχιερέων.



Η αίρεσις του Οικουμενισμού,από την οποία απέρρευσε η Ημερολογιακή Καινοτομία του 1924,δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ως ασήμαντο πράγμα και ''ζήτημα ιάσιμο'', εφ' όσον πολύ έγκαιρα χαρακτηρισθεί ως ''κάτι πολύ χειρότερον της παναιρέσεως'' και ''ως νόσος προς θάνατον'',ως πάλιν ''ο πλέον απαίσιος συγκρητισμός'',ως ''χείρων πάσης αιρέσεως'' και ''ανήκουστος προδοσία''. Επομένως, όσοι ακολουθούν το Πάτριο Εκκλησιαστικό Ημερολόγιο και είναι Αντι-οικουμενισταί'', όχι μόνον δεν είναι Σχισματικοί, αλλά συγκροτούν το Ακαινοτόμητο Πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το οποίον έχει αποτειχισθεί από τους Νεωτεριστάς και ενίσταται, δηλαδή αγωνίζεται για την ειρήνευση και ενότητα της Εκκλησίας, αδιαφορώντας για τους διωγμούς και τις συκοφαντίες εναντίον του.


Πρέπει να γίνει πλήρως κατανοητό, ότι είναι τελείως διαφορετικά πράγματα το Σχίσμα, που δεν συγχωρείται, ούτε με αίμα μαρτυρίου και η Αποτείχισις, η οποία είναι σωτήριος και αξία ''της πρεπούσης τιμής της Ορθοδοξίας''. (ΙΕ΄Ιερός Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου).'' Αγώνος ουν χρεία μεγάλου,και τούτου νομίμου'' (Μ.Βασιλείου) και ''Ορθοδόξου θεαρέστου Ενστάσεως'' (Οσίου Θεοδώρου Στουδίτου). ''Μόνον ούτω,θα δυνηθώμεν εντός της σημερινής δίνης και συγχήσεως να διασώσωμεν εκείνο, το οποίον παραγγέλλει ο Θεός εις την Αποκάλυψιν: ''κράτει ο έχεις, ίνα μηδείς λάβη τον στέφανόν σου''. Αλλά προς τι οι εισέτι τυχόν ενδοιασμοί; Αυτοί ούτοι ο ΙΓ,ΙΔ,ΙΕ κανών, όστις αποτελεί και την πλήρη επεξήγησιν των προηγουμένων,υφηγούνται και εντέλλονται την διακοπήν του μνημοσύνου και άνευ συνοδικής διαγνώμης.


''Ο δήθεν εγκλήμασι τισι του οικείου κατεγνωκώς επισκόπου ως και ο πρόφασίν εγκλήματος ποιούμενος κατά του οικείου Μητροπολίτου οι τοιούτοι, ως και οι Ιεροί Κανόνες αναφέρουσι, υπόκεινται εις καθαίρεσιν αποσπώμενοι του οικείου επισκόπου. Αλλά οι άλλοι; Οι άλλοι, οίτινες ευρίσκονται ενώπιον της τραγικότητος της γυμνή τη κεφαλή κηρυττομένης αιρέσεως, είναι δυνατόν να συνταυτισθούν μετά των ανωτέρω; Όχι!, μυριάκις το εναντίον! Ο καρπός μιας τοιαύτης διαγωγής των είναι ο έπαινος της Εκκλησίας, ''της πρεπούσης τιμής τοις Ορθοδόξοις αξιωθήσονται'', ως αναφέρει και ο κανών, και ουδόλως η κατάκρισις ή το πλέον βλάσφημον, όπερ ασφαλώς εξ αγνοίας των λέγουν τινες, ότι δηλαδή ''σχίζουν'' την Εκκλησίαν διασπώντες την εαυτής ενότητα!... 


Οι ανωτέρω δεν βλασφημούσι μόνον κατά των Πατέρων, οίτινες συνέταξαν τους παρόντας κανόνας, αλλά και κατά της συνόλου χορείας των ομολογητών,οι οποίοι στοιχούντες υφηγήσει των ανωτέρω,ως και του 31ου Αποστολικού, ηδυνήθησαν με τους αγώνας και τα ίδια αυτών αίματα΄''σχισμάτων και μερισμών ρύσασθαι την Εκκλησίαν''. Σημειωτέον δε και τούτο: ότι δηλαδή ο ανωτέρω 15ος κανών της Πρωτοδευτέρας συνετάγη ολίγα έτη μετά τον φοβερόν σάλον της Εικονομαχίας, όστις είχεν εκ θεμελίων συνταράξει την Εκκλησίαν του Βυζαντίου, η οποία μόλις κατά την περίοδον της παρούσης Συνόδου επανήρχετο εις την πάλαι αυτής ευταξίαν. Παρά ταύτα,οι πατέρες οι συγκροτήσαντες ταύτην, δεν εδίστασαν δια του ανωτέρου κανόνος, να διακηρύξουν την εκ νέου απομάκρυνσίν των πιστών εκ παντός αιρετικού ποιμένος και ''ψευδεπισκόπου''.


Αλλά και το έτι σουδαιότερον. Ως γνωστόν,ο αγιώτατος ηγούμενος του Στουδίου Θεόδωρος μετά πολυπληθών ηγουμένων και μοναχών,επί έτη είχε διακόψει την μετά του Πατριάρχου και των κοινωνούντων αυτώ εκκλησιαστικήν κοινωνίαν επί τω λόγω και μόνω της μη τιμωρίας του πρεσβυτέρου Ιωσήφ, όστος είχεν ευλογήσει τον παράνομον γάμον του αυτοκράτορος! Οι λοιποί όμως, ''οικονομικοί'' επίσκοποι και ιερείς, δεν εδίσταζον,καλυπτόμενοι όπισθεν του πλήθους των εξουσιών, να επιρρίπτουν μετ' αναιδείας την ''ρετσινιά'' του ''σχίστου'' της Εκκλησίας εις πάντας τους διακόψαντας την μετ' αυτών κοινωνίαν! Ευθύς όμως κατησχύνοντο υπό της θεολόγου και πλήρους παρρησίας γραφίδος του απαράμιλλου ηγέτου της Μοναδικής πολιτείας. ''Ουκ εσμέν αποσχίσται, ω θαυμάσιε, της του Χριστού Εκκλησίας μήποτε τούτο πάθοιμεν. αλλ΄ει και άλλως εν πολλοίς αμαρτήμασι τυγχάνομεν ομόσωμοι αυτής και τρόφιμοι μετά των θείων δογμάτων και τους κανόνας αυτής και διατυπώσεις γλιχόμεθα φυλάτεσθαι.


Το δε ταράττειν και αποσχίζειν απ' αυτής,την μηδεμίαν εχούσης αληθώς κηλίδα ή ρυτίδα τατά τε τον της πίστεως λόγον, και των κανόνων όρον... Το μη διαστέλλεσθαι κατά τον Θεολόγον, προδοσία της αληθείας σαφής και των κανόνων παράλυσις... Έκτοτε,από του έτους 1924, η εν Ελλάδι Ορθόδοξος Εκκλησία διεσχίσθη εις οπαδούς του σχίσματος της εορτολογικής καινοτομίας της αιρέσεως του Οικουμενισμού και εις κανονικώς ενισταμένους κατά της καινοτομίας ταύτης, προς άρσιν του οικουμενιστικού σχίσματος και ένωσιν της Εκκλησίας, δια κοινής Ορθοδόξου Συνόδου Ενώσεως, ήτις θα κατακρίνει την οικουμενιστικήν αίρεσιν και θα ενώσει τα διεστώτα, επαναφέρουσα την προ του 1924 τάξιν.


Συνεπώς, οι μεν ενιστάμενοι Ορθόδοξοι αγωνίζονται και αποτειχίζονται θεαρέστως, οι δε καινοτόμοι κείνται υπό ορθόδοξον εκκλησιαστικήν κρίσιν, ήτοι, είναι ησέτι μη κεκριμένοι ειδικώς. Καινοτόμιοι και ενιστάμενοι είναι διάδικοι και αντίδικοι.[...] Επιβάλλεται λοιπόν, όπως κηρυχθεί και επιβληθεί η Ορθοδοξία και η ενότης ''της Πίστεως'' (Εφέσ.4,13). Οι δε εν αγνοία,ή και εν γνώσει οπαδοί της εορτολογικής καινοτομίας και των ανετανοήτων οπαδών αυτών, προς κήρυξιν της πατροπαράδοτου Ορθοδοξίας, προς επαναφοράν της πατρώας εορτολογικής τάξεως και προς ένωσιν της διηρημένης εν Ελλάδι Εκκλησίας, δια της ενότητος ''της πίστεως''.



Η συγκρητιστική ισοπέδωσις των ημερών μας εμποιεί ήδη,ανησυχίας και εις αυτούς 

ακόμη τους πρωταγωνιστάς και συμπαθούντας την οικουμενιστικήν κίνησιν,

αφού ανακαλύπτουν,

ιδία μετά την κατάρρευσιν των αθειστικών, υλιστικών και αυταρχικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης,

ότι η Ορθοδοξία δέχεται πλέον απροκάλυπτον την επίθεσίν 

εις όλα τα επίπεδα και οι ορθόδοξοι λαοί ευρίσκονται αντιμέτωποι,

ουχί μόνον με την Ουνίαν,

αλλά και την ωμήν στρατιωτικήν βίαν.

Αμείλικτος επιδίωξις των εκκοσμικευμένων ''Εκκλησιών'' και των ετεροδιδασκαλιών 

είναι η εξαφάνισις της εκ της Ορθοδοξίας απορρεούσης και θαλπομένης ελευθερίας του προσώπου 

μέχρι της τελικής υποταγής των Ορθοδόξων εις το κίβδηλον νόμισμα της κρατούσης συναλλαγής,

όπερ έχει τας όψεις του τε καθολικισμού και του προτεσταντισμού.[...]

Εάν δι' ένα παράνομον γάμον του αυτοκράτορος,ο έξαρχος των Ομολογητών,

Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης και οι μαθηταί του διέκοψαν το μνημόσυνον του Πατριάρχου και των κοινωνούντων αυτώ,

τί να είπωμεν ημείς σήμερον δια τον ασφυκτικόν εναγκαλισμόν υπό των φύσει και θέσει 

ταγών της Εκκλησίας του προτεσταντικού αποβλαστήματος,

ήτοι,του επάρατου Συγκρητιστικού Οικουμενισμού;


Εισαγωγή κειμένου, τίτλος και επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Από το βιβλίου του αειμνήστου πατρός 
Αρχιμανδρίτη Χρυσοστόμου Σπύρου
''Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ ΜΟΥ''.

 

Μακαριστός Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Σπύρου


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF