ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

ΖΩΗ ΠΑΡΑΔΟΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ



 

Ζωή παραδομένη στον Θεό, ζωή εκμυστηρευμένη στον Χριστό 


 

Κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εκ γένους, κινδύνοις εξ εθνών, κινδύνοις εν πόλει,
 κινδύνοις εν ερημία, κινδύνοις εν θαλάσση, κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις...» (Β' Κορ. 11:26).
Γνωρίζοντας αυτή την αλήθεια, 
μην ασχολείστε με το ποιος και γιατί σας αδίκησε. 
Θυμηθείτε μόνο,πως χωρίς παραχώρηση Θεού, κανείς δεν θα τολμούσε να σας ακουμπήσει.
Καλύτερα, λοιπόν, να ευγνωμονείτε τον Κύριο,
γιατί οι δοκιμασίες που Αυτός επιτρέπει,αποδεικνύουν,
πως είστε δικά Του παιδιά.


Η παρούσα ζωή μας δόθηκε μόνο και μόνο για να δοξάζουμε το Θεό, να ευεργετούμε

 τον πλησίον και να αγωνιζόμαστε για την απόκτηση της Βασιλείας των ουρανών, 

βαδίζοντας τη «στενή» και «τεθλιμμένη» οδό που μας υποδεικνύει το Ευαγγέλιο.

Ο αγώνας της ζωής αυτής αποδεικνύεται φορτίο δυσβάστακτο για όσους δεν πιστεύουν στο Θεό.

 Για εκείνους όμως που εμπιστεύονται την ύπαρξή τους στον Κύριό μας Ιησού Χριστό

 και ελπίζουν στη δική Του πρόνοια, η παρούσα ζωή γίνεται «ζυγός χρηστός» και «φορτίον ελαφρόν».

Σας παρακαλώ, αδελφοί μου, 

αν θέλετε να ευαρεστήσετε το Θεό, μην περιφρονείτε καμιάν αρετή. 

Γιατί μπορούμε με πολλούς τρόπους να γίνουμε ευάρεστοι στο Θεό.

Η ευγενική συμπεριφορά στον πλησίον,

 ο παρήγορος λόγος μας στον θλιμμένο, η υπεράσπιση του αδικουμένου, 

η αντίδρασή μας στους κακούς λογισμούς, ο αγώνας μας στην προσευχή, 

η υπομονή, η ευσπλαγχνία, η δικαιοσύνη και κάθε άλλη αρετή. 

Αυτά

 είναι που αναπαύουν το Θεό και προσελκύουν στην ψυχή μας τις δική Του χάρη,

 η οποία

 μας κάνει ικανούς να ξεπερνάμε και τις πλέον ανυπέρβλητες δυσκολίες της ζωής.



Επιδιώξτε τη σωτηρία σας ευαρεστώντας το Θεό πρωτίστως με την αρετή της αγάπης. Αυτό να είναι το μοναδικό σας μέλημα: το πώς θα γίνετε πλούσιοι σε αγάπη. Εκείνος που έχει αγάπη, έχει μέσα του τον ίδιο το Θεό.Να ζείτε μέσα στην αγάπη του Θεού. αυτή να είναι οδηγός σας, αυτή αναπνοή σας. «Ο Θεός, αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α' Ιω. 4:16). Με την αγάπη του Θεού η πικρή ζωή γίνεται γλυκειά και όμορφη.Αν ζείτε με άλλους, διακονείστε τους πρόθυμα σαν να υπηρετείτε τον ίδιο το Θεό. Και μην απαιτείτε αγάπη για την αγάπη σας, μήτε την ευγνωμοσύνη για τις θυσίες που κάνετε, μήτε τον έπαινο για την ταπείνωσή σας.Μην είστε βλοσυροί και απλησίαστοι. Συμπεριφερθείτε σαν τα άκακα παιδιά και, αν χρειαστεί, βοηθείστε πρόσχαρα τον πλησίον σας. Προσοχή, μην τον προσβάλετε έστω και με το βλέμμα σας. Να τον αγαπάτε ολόθερμα, γιατί η αξία του είναι ανεκτίμητη. Είναι μέλος του Χριστού. Γι' αυτόν έχυσε το αίμα Του ο Κύριος.Η αγάπη», λέει ο Απόστολος, «καλύψει πλήθος αμαρτιών» (Α' Πετρ. 4:8). Πότε θα συμβεί αυτό; Όταν εσείς γίνετε η παρηγοριά των θλιμμένων, η αναψυχή των δυστυχισμένων, ο προστάτης των φτωχών, ο κηδεμόνας των ορφανών, η ανακούφιση των ασθενών, ο χειραγωγός των πλανεμένων, ο πρόθυμος βοηθός κάθε χριστιανού. Γι' αυτή σας την αγάπη προς τους ελάχιστους αδελφούς του Χριστού, προς τα δικά Του τίμια μέλη, ο Κύριός μας θα εξαλείψει τις αμαρτίες σας και θα σας αξιώσει να Τον βλέπετε «πρόσωπον προς πρόσωπον» (Α' Κορ. 13:12) στην αιώνια βασιλεία Του.Αποφεύγετε τα λόγια και τις πράξεις που μπορούν να σκανδαλίσουν ή να προσβάλουν τους αδελφούς σας. Τις προσβολές όμως των άλλων εσείς να τις δέχεστε σαν δώρο Θεού. Είναι το όπλο που σας προσφέρει ο ίδιος ο Κύριος για να νεκρώσετε τα πάθη που φωλιάζουν στην ψυχή σας.Μην ανταποδίδετε τους ονειδισμούς ή τις θλίψεις που τυχόν σας προξενούν. Δείξτε υπομονή και μη θελήσετε ποτέ να πικράνετε κανένα. Να είστε τότε σίγουροι πως και το δικό σας όνομα θα συγκαταριθμηθεί στα ονόματα των αγίων «των γεγραμμένων εν τω βιβλίω της ζωής» (Αποκ. 21:27).Να μη θυμάστε με λύπη το κακό που σας προξένησε ο αδελφός σας, για να μη θυμηθεί και ο Κύριος τις δικές σας αμαρτίες για τις οποίες σας συγχώρεσε.Το κακό να το νικάτε με το καλό. Το κακό δεν διορθώνεται ποτέ με το κακό (πρβλ. Ρωμ. 12:21).Πριν πείτε οτιδήποτε, σκεφθείτε μήπως με τα λόγια σας προσβάλετε το Θεό ή τον πλησίον σας.Προτού επισκεφθείτε τον αδελφό σας, θέστε ως όρο στον εαυτό σας να διατηρήσετε και μετά την επίσκεψή σας την ίδια αγαθή διάθεση και αγάπη που τρέφετε και τώρα απέναντί του, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο θα σας υποδεχθεί εκείνος.Σε κάθε προστριβή με τον πλησίον σας εξετάστε πρώτα τον εαυτό σας. Ασκώντας αυστηρή αυτοκριτική, σχεδόν πάντα θα διαπιστώνουμε πως αιτία της δυσαρέσκειας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.Μην προβάλλετε δικαιολογίες. Αποφεύγετε τις διενέξεις. Συμπεριφερθείτε με συγκατάβαση στον πλησίον σας, ανάλογα με το χαρακτήρα και την ηλικία του. Φανείτε με κάθε τρόπο παρήγοροι σε όλους και στον καθένα χωριστά.Υπομένετε αγόγγυστα τους κακούς τρόπους του αδελφού σας, την αγανάκτησή του, την οργή του, τις απερισκεψίες του.Όταν βλέπετε κάποιο αίσθημα αντιπάθειας προς τον πλησίον ν' αγγίζει την ψυχή σας, αγωνιστείτε να το διώξετε. Υποχρεώστε τον εαυτό σας να εξυπηρετήσει και να διακονήσει με κάθε τρόπο τον συγκεκριμένο αδελφό. Πιέστε τον εαυτό σας στην εξής προσευχή: «Κύριε, σώσε το δούλο Σου (τάδε) και με τις άγιες προσευχές του ειρήνευσε και τη δική μου ψυχή».Βλέποντας ο Κύριος αυτή την καλή σας προαίρεση, όχι μόνο θα ξεριζώσει από μέσα σας την αντιπάθεια, μα και θα σκορπίσει ανάμεσά σας την αγία Του αγάπη.Οι φιλονικίες ταράζουν την ψυχή και μας αποστερούν την ειρήνη. Σε κάθε φιλόνικο λογισμό αντιπαραθέστε τη γλυκειά ευχή του Ιησού, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με».Μη θίγετε με τα λόγια σας την τιμή του πλησίον. Να χρησιμοποιείτε τη γλώσσα μόνο για να δοξάζετε το Θεό και για να λέτε λόγους ψυχωφελείς στους αδελφούς σας. Αν θελήσετε να κακολογήσετε κάποιον, θυμηθείτε πρώτα τις δικές σας αμαρτίες - όλες εκείνες που κάνατε από τα νεανικά σας χρόνια μέχρι σήμερα -, κατηγορήστε τον εαυτό σας γι' αυτές και αποφύγετε έτσι την καταλαλιά. Μην ξεχνάτε ποτέ πως η ενασχόληση με τα σφάλματα των άλλων αποτελεί σοβαρό παράπτωμα.Πολεμήστε με κάθε τρόπο το πάθος του θυμού, και, με τη βοήθεια του Θεού, αυτό θα υποχωρήσει. Αν τυχόν νευριάσετε ή οργιστείτε, είναι προτιμότερο να μην πείτε τίποτε. Απομακρυνθείτε ή, αν κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο, κλείστε σφιχτά τα χείλη σας για να μην πεταχθεί έξω η οργισμένη φλόγα που καίει στην ψυχή σας και αναστατώσει όλο σας το περιβάλλον. Η σιωπή και η προσευχή είναι το καλύτερο φάρμακο γι' αυτές τις στιγμές. Όταν η φλόγα του θυμού σβήσει και η καρδιά σας γαληνέψει, τότε μόνο μπορείτε να πείτε με ασφάλεια λόγους ωφέλιμους.Αν εσείς γίνατε αφορμή να πικραθεί ο αδελφός σας, χρησιμοποιήστε κάθε τρόπο για vα απαλλαγεί από τη λύπη που του δημιουργήσατε.Παρατηρήστε τον εαυτό σας και θα διαπιστώσετε πως μόνο τότε είστε αναπαυμένοι με όλα, όταν υπάρχει μέσα σας η υπομονή, η ταπεινοφροσύνη, η υπακοή, η αγάπη.Η σωτηρία μας δεν βρίσκεται στην πολυλογία, αλλά στη σιωπή και στην άγρυπνη προσοχή του εαυτού μας.Μην κρίνετε ποτέ τον πλησίον σας, είτε ζει ενάρετα είτε ζει αμαρτωλά. «Συ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην; τω ιδίω Κυρίω στήκει ή πί­πτει. σταθήσεται δε. δυνατός γαρ εστιν ο Θεός στήσαι αυτόν» (Ρωμ. 14:4).Σε κάθε περίσταση παραδοθείτε στο θέλημα του Θεού. Αυτό είναι το πλέον σωτήριο για σας.Προσέχετε να μη δυσανασχετήσετε μπροστά σε οποιαδήποτε δυσκολία. Οι θλίψεις δεν παρουσιάζονται τυχαία στη ζωή μας, αλλά παραχωρούνται από την πρόνοια του Θεού, με σκοπό τον αγιασμό και τη σωτηρία μας. Γι' αυτόν το σκοπό παραχωρήθηκε και στον Απόστολο Παύλο να βρεθεί μπροστά σε μύριους κινδύνους: «Κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εκ γένους, κινδύνοις εξ εθνών, κινδύνοις εν πόλει, κινδύνοις εν ερημία, κινδύνοις εν θαλάσση, κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις...» (Β' Κορ. 11:26).Γνωρίζοντας αυτή την αλήθεια, μην ασχολείστε με το ποιος και γιατί σας αδίκησε. Θυμηθείτε μόνο πως χωρίς παραχώρηση Θεού κανείς δεν θα τολμούσε να σας ακουμπήσει. Καλύτερα, λοιπόν, να ευγνωμονείτε τον Κύριο, γιατί οι δοκιμασίες που Αυτός επιτρέπει αποδεικνύουν πως είστε δικά Του παιδιά. Αυτός φροντίζει για σας και με κάθε τρόπο σας καθοδηγεί στη βασιλεία των ουρανών. «Ει παιδείαν υπομένετε, ως υιοίς υμίν προσφέρεται ο Θεός. τις γαρ εστιν υιός ον ου παιδεύει πατήρ;» (Εβρ. 12:7).Στις στιγμές της απελπισίας να θυμάστε πως δεν σας εγκατέλειψε ο Κύριος, αλλά μάλλον εσείς Τον λησμονήσατε.Να τί σας συμβουλεύω για τις ώρες της μοναξιάς σας: Να επικαλείστε ακατάπαυστα το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Και βιάζετε σε τούτο το έργο τον εαυτό σας, όσο κι αν αυτός δυσφορεί και αντιδρά.Η καχυποψία δεν αρμόζει σε χριστιανούς, γι' αυτό μην την αποδέχεσθε. Διάκριση μάλλον απαιτεί από μας ο Θεός και προσοχή και σύνεση. «Γίνεσθε φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί!» (Ματθ. 10:16).Να βαδίζετε πάντα τη μέση οδό. Τα άκρα σε καμιά περίπτωση δεν ωφελούν.«Ουχ υμών εστι γνώναι χρόνους ή καιρούς ους ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία» (Πράξ. 1:7). Αυτό ζήτησε ο Χριστός από τους Αποστόλους. Αυτό θέλει και από κάθε γνήσιο δούλο Του. Να μην πολυπραγμονεί δηλαδή για τα μελλοντικά (συντέλεια του κόσμου κ.ά.).Σε όλη σας τη ζωή μην ξεχνάτε, πριν από κάθε σας ενέργεια, να ρωτάτε τον εαυτό σας: «Αυτό που προτίθεμαι να κάνω μήπως είναι αντίθετο στο θέλημα του Θεού; Μήπως είναι επιζήμιο για την ψυχή μου; Μήπως είναι άδικο για τον αδελφό μου;». Αν μετά από μια τέτοια αυστηρή αυτοεξέταση η συνείδησή σας δεν διαμαρτύρεται, μπορείτε ακίνδυνα να πραγματοποιήσετε την επιθυμία σας. Αν όμως η συνείδηση σας ελέγχει, συγκρατηθείτε και αποφύγετε την εκτέλεσή της.Να εργάζεστε προσεκτικά και χωρίς βιασύνη. Τότε όλα σας τα έργα θα στέφονται με επιτυχία.Να θεωρείτε τον εαυτό σας ως τον πλέον αμαρτωλό και «έσχατον πάντων» (Α' Κορ. 15:8).Κόσμημα και καλλονή όλων των αρετών είναι η ταπείνωση. Αυτή είναι για την ανθρώπινη ψυχή ό,τι είναι η βροχή για την ξεραμένη γη. Η αληθινή ταπείνωση έχει την αρχή της στον ταπεινό Ιησού Χριστό. «Μάθετε απ' εμού», μας προτρέπει ο Κύριος, «ότι πράος ειμι και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» (Ματθ. 11:29).Σ' αυτή την αρετή αναπαύεται και ευαρεστείται ο Θεός. «Επί τίνα επιβλέψω;», λέει ο Ίδιος, «αλλ' η επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου» (Ησ. 66:2).Ταπεινοφροσύνη είναι το να λογαριάζεις τον εαυτό σου ως τον μεγαλύτερο αμαρτωλό, το να μην προσβάλλεις, να μην εξουθενώνεις και να μην κατακρίνεις κανέναν, αλλά να βλέπεις μόνο τις δικές σου αμαρτίες. Ταπεινοφροσύνη είναι το να μην επιζητείς επαίνους, πλούτη, δόξες και τιμές, θεωρώντας εντελώς ανάξιο τον εαυτό σου για κάτι τέτοια.Ο ταπεινός άνθρωπος υπομένει με ανδρεία τις προσβολές, τις ύβρεις, τις κατηγόριες, πιστεύοντας βαθιά πως αυτά του αξίζουν. Σε όλους συμπεριφέρεται χαρούμενα. Είναι πρόθυμος να προσφέρει με αγάπη τις υπηρεσίες του σε οποιονδήποτε. Δεν δίνει καμιά σημασία στα καλά του έργα και πολύ περισσότερο δεν κάνει λόγο γι' αυτά αν δεν υπάρχει ανάγκη μια τέτοια ταπεινοφροσύνη εύχομαι, παιδιά μου, να σας χαρίσει ο Κύριος, γιατί αυτή θα σας ελευθερώσει από τα δεσμά της αμαρτίας και θα σας οδηγήσει στην αγάπη Εκείνου που «εταπείνωσεν εαυτόν μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλ. 2:8).Οι πεδιάδες που βρίσκονται χαμηλά είναι σχεδόν πάντα εύφορες και καρπερές, ενώ τα ψηλά βουνά παραμένουν συνήθως άγονα. Και τα στάχυα που στέκονται όρθια είναι άδεια, ενώ όσα γέρνουν χαμηλά είναι γεμάτα από σπόρους. Αποκτήστε λοιπόν κι εσείς καρδιά ταπεινή και θα πλουτίσετε με καρπούς πνευματικούς που θα εξασφαλίσουν τη σωτηρία σας.Οι γόνιμες πεδιάδες ποτίζονται με τη βροχή που πέφτει από τον ουρανό και με τα νερά που κατεβαίνουν από τα βουνά. Παρόμοια και οι ταπεινοί άνθρωποι δέχονται από τον ουρανό πλουσιοπάροχα τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και υψώνονται πνευματικά σαν τα ψηλά βουνά. Αν λοιπόν και η δική σας ύπαρξη παραδοθεί ταπεινά στο θείο θέλημα και αποξενωθεί από την αμαρτία, τότε θα σας επισκεφθεί το Άγιο Πνεύμα, ο Παράκλητος Θεός, και θα εγκατασταθεί μόνιμα στην ψυχή σας.Ανταλλάξτε την αριστοκρατική σας καταγωγή με την τιμημένη δουλεία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αντισταθείτε στην καλοπέραση και τη χλιδή, και μην υπερηφανεύεστε απέναντι στους αδελφούς σας. Ενώπιον του Θεού είμαστε όλοι ίσοι. Άλλωστε ο Κύριος με τα ίδια λόγια μας καλεί όλους στην πνευματική Του τράπεζα: «Λάβετε φάγετε. τούτο εστι το σώμα μου... Πίετε εξ αυτού πάντες. τούτο γαρ εστι το αίμα μου το της καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ. 26:26-28).Τον ευρύχωρο δρόμο ξεχάστε τον πλέον! Ο εύσπλαγχνος Κύριος σας οδηγεί στη βασιλεία των ουρανών μέσα από τη στενή πύλη. Ο εύκολος δρόμος θα σας οδηγήσει στην αιώνια καταστροφή. Δεν είναι, άλλωστε, τώρα καιρός για γλέντια και πανηγύρια. Το Ευαγγέλιο μας λέει πως είναι «μακάριοι οι κλαίοντες νυν» (Λουκ. 6:21), όχι εκείνοι που γλεντούν και ξεφαντώνουν.Αν ζητάτε από κάποιον κάτι, να το ζητάτε με την υπομονή της Χαναναίας (Ματθ. 15:21-28).Φυλάξτε το στόμα σας από λόγια περιττά και ανώφελα. ασκηθείτε στην προσευχή του Ιησού. Εγκρατευθείτε. και ο Κύριος θα σας περιβάλλει με το ανεκτίμητο δώρο της αγάπης Του.«Απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» (Μαρκ. 12:17). Καθώς, λοιπόν, το σώμα θα κινείται για τις αναγκαίες εργασίες, η καρδιά θα πρέπει να παραμένει ολόκληρη δοσμένη στο Θεό. Έτσι μόνο θα καταφέρουμε, μέσα σ' αυτή τη σύγχρονη Βαβυλώνα, να μην ξεχάσουμε τον αληθινό μας προορισμό, την άνω Ιερουσαλήμ.Να αγαπάτε τον Κύριο και να προσεύχεστε με τη βεβαιότητα ότι Αυτός είναι ο Πατέρας σας.Ταπεινωθείτε μπροστά σ' όλους τους αδελφούς σας, και ο Κύριος, ο καλός σας πατέρας, θα χαρεί για την ταπείνωσή σας και θα σας αγκαλιάσει με την αγάπη Του.Αν τώρα δεν νιώθετε καμιά παρηγοριά από την προσευχή σας, να είστε σίγουροι πως ο Κύριος σας ετοιμάζει θείες παρηγορίες στο μέλλον. Συνεχίστε να προσεύχεστε ακούραστα, και σύντομα θ' απολαύσετε τη δική Του γλυκύτητα. «Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον, και προσέσχε μοι και εισήκουσε της δεήσεώς μου και ανήγαγέ με εκ λάκκου ταλαιπωρίας και από πηλού ιλύος και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου και κατεύθυνε τα διαβήματά μου και ενέβαλεν εις το στόμα μου άσμα καινόν, ύμνον τω Θεώ υμών» (Ψαλμ. 39:2-4).Όταν βλέπετε να σας πολιορκούν η αθυμία, η μελαγχολία, η οκνηρία και η ακηδία, τότε βιάστε την καρδιά και τα χείλη σας στο έργο της προσευχής: «Κύριε, σώσον ημάς, απολλύμεθα» (Ματθ. 8:25). Σκεφθείτε πως αυτές οι στιγμές της οκνηρίας μπορεί να είναι οι τελευταίες της ζωής σας... Σε λίγο ίσως θ' ακολουθήσει ο θάνατος... Και μετά η Κρίση του Θεού... Αφήστε, λοιπόν, κατά μέρος τη ραθυμία και τη ραστώνη.Αν δεν απαρνηθεί ο άνθρωπος το δικό του θέλημα, δεν θα μπορέσει να βάλει αρχή στο έργο της σωτηρίας του ούτε, πολύ περισσότερο, να σωθεί.



Γι' αυτό, παιδιά μου,

 ζητάτε από τον Κύριο να σας βοηθήσει για να κόψετε το θέλημά σας.

Για την ψυχική σας ωφέλεια, υποταχθείτε τελείως στα προστάγματα του ουράνιου Πατέρα μας, 

αγαπήστε την ησυχία και ασκηθείτε στην αδιάλειπτη προσευχή του Ιησού.

 Όσο ο Κύριος παραμένει στην καρδιά σας, τόσο θα αυξάνουν μέσα σας η υπομονή, η αγάπη και η ταπείνωση.

Το μόνο που εύχομαι για την παρούσα ζωή σ' εσάς και στον εαυτό μου είναι η κάθαρση από τα πάθη μας.

 Παρακαλώ τον Κύριο να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο, προκειμένου 

να ξεπλυθούν οι ανομίες μας - έστω κι αν αυτό θα είναι περιφρονήσεις του κόσμου, ονειδισμοί και εξουθενώσεις,

πράγματα δηλαδή που δύσκολα αποδέχεται η κοινή λογική. 

Στην πνευματική ζωή πρέπει να βαδίζουμε έχοντας οδηγό τις εντολές του Χριστού και όχι την ανθρώπινη λογική.

Ακόμα κι αν τα καλά μας έργα γίνονται στο όνομα του Θεού, δεν είναι αυτά που πρωτίστως μας σώζουν, 

αλλά το έλεος του Θεού. 

Αυτό το θείο έλεος ας σκεπάζει κι εσάς, τους φίλους μου, όλες τις ημέρες της ζωής σας.

 Όλοι σας, δίκαιοι και αμαρτωλοί, στον φιλεύσπλαχνο Κύριό μας Ιησού Χριστό 

να καταφεύγετε και σ' Αυτόν να στηρίζετε την ελπίδα σας,

 γιατί αυτή «η ελπίς ου καταισχύνει» (Ρωμ. 5:5).

Μην περιφρονείτε τους λόγους μου και μην τους νομίζετε δυσκολοεφάρμοστους.

 Για τον Κύριο και με τον Κύριο, τα δύσκολα γίνονται εύκολα και τα δυσάρεστα ευχάριστα. 

«Ο γαρ ζυγός αυτού χρηστός και το φορτίον αυτού ελαφρόν εστί».


Νεοελληνική απόδοση από το βιβλίο του Σεργίου Α. Νείλου 
«Τα ιερά υπό τον μόδιον»
Οι συμβουλές αποδίδονται σε ανώνυμο γέροντα της περίφημης μονής της Όπτινα
«Συμβουλές Γέροντος σε χριστιανούς που ζουν στον κόσμο» Ι. Μ. Παρακλήτου
Πηγή: ''Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου''
Τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


Η ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΙΚΗ ΑΡΠΑΓΗ ΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΥ ΝΟΟΣ


 


Είπε κάποιος από τους αγίους Γέροντας, ότι μίαν φοράν όπου ήμουν εις το κελλίον μου, 

μου ήλθε λύπη, ακηδία και κακή καρδία. και επήγα προς κάποιον Γέροντα,

 όπου ήτον άγιος άνθρωπος, και τον εχαιρέτησα παρακαλώντας τον να μου ειπή 

κανένα λόγον ωφελείας, δια να στραφή η ταλαίπωρος ψυχή μου από την αμέλειαν 

και την ακηδίαν εκείνην όπου είχα, προς τα καλά και σωτήρια της αρετής και της αγιότητος έργα.

Ο δε Γέρων εκείνος ο άγιος και θαυμαστός, 

επειδή ήτον θεοφόρος και ωδηγείτο υπό της θείας χάριτος εις το να πράττη το θέλημα του Θεού εις την ζωήν του, 

μου εδιηγήθηκε πολλά γλυκύτατα και σωτήρια λόγια όπου ήσαν ικανά και άξια

 να στηρίζουν και να οικοδομούν κάθε ψυχήν και να την προτρέπουν με φιλοτιμίαν 

να πορεύεται την οδόν της μετανοίας. 

Εστερεώθη η καρδία μου και ευχαρίστησα τον Θεόν.



Κατόπιν ηρώτησα τον Γέροντα να μου ειπή περί καθαράς και ειρηνικής και αγίας προσευχής. Και αποκριθείς ο άγιος Γέρων είπεν:Μίαν φοράν εις τον καιρόν της αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής έτυχε και εσηκώθηκα από τον ύπνον πριν από το μεσονύκτιον. Και πρώτον μεν επροσκύνησα έως εδάφους μετά φόβου και σεβασμού και αγάπης τον υπό πάντων των ευσεβών και ορθοδόξου Χριστιανών προσκυνούμενον Θεόν. Έπειτα υψώσας τας χείρας μου και τους οφθαλμούς μου εις τον ουρανόν προσηυχόμην επί πολλάς ώρας. Και όσον μου ήτο δυνατόν προσηυχόμην με πολλήν κατάνυξιν και με δάκρυα εις τους οφθαλμούς. Και μοι εφαίνετο -καθώς είναι και η αλήθεια- ότι συνωμίλουν νοητώς και χωρίς λάλημα της φωνής μετά του αγαπητού και πολυποθουμένου μου Θεού.Συνέβη λοιπόν τότε, εις τον καιρόν της προσευχής μου εκείνης -καθώς με εφάνη- ότι ηρπάγη ο νους μου, και ανέβη, και απέρασεν αυτόν τον φαινόμενον ουρανόν και ευρέθη μέσα εις κάποιαν πόλιν μεγάλην και πολυάνθρωπον. Το δε κάλλος της πόλεως εκείνης καθώς είναι, λογιάζω ότι δεν δύναται νους ανθρώπου να το ειπή και να το παραστήση καθώς πρέπει, πλην όσον δύναται ο νους μου και η γλώσσα μου να διηγηθώ: δια την ευμορφίαν και ευπρέπειαν όπου είχον τα τείχη της πόλεως εκείνης της ουρανίου. δια τον πολύτιμον και μεγαλοπρεπή στολισμόν όπου είχον αι θύρες της, δια την λαμπροτάτην και χρυσοειδή θεωρίαν όπου είχεν το έδαφός της, και δια όλην την άλλην θαυμαστήν σύνθεσιν και τεχνουργίαν, της οποίας τεχνίτην και δημιουργόν ελογίαζα τον Θεόν.Ο δε πολύς και περισσός λαός και κόσμος, το πλήθος των ανθρώπων όπου ήσαν εκεί δεν είχαν μετρημόν ουδέ λογαριασμόν. Και ήσαν όλοι εστεφανωμένοι τας κεφαλάς, και εστολισμένοι με κάλλος, και με λαμπράς ενδυμασίας. Το δε είδος και η στολή ενός εκάστου δεν ήτον ομοία εις όλους, αλλ' ήτο πολλών λογιών.Άλλων δηλαδή οι στέφανοι ήσαν ωσάν από γυαλί καθαρώτατον και λαμπροί ως κρύσταλλον. Άλλων ήσαν αργυροειδείς. άλλων χρυσοειδείς και εκ λίθων πολυτίμων. και άλλων μαργαροειδείς.Και εις την ενδυμασίαν επίσης συνέβαινεν το όμοιον με τους στεφάνους. έβλεπον ενδυμασίας πολλών λογιών με διάφορα και πολύτροπα χρώματα. Εφορούσαν δηλ. οι μακάριοι κάτοικοι της πόλεως εκείνης της ουρανίου, στολάς και στεφάνους όχι μόνον από τες τιμημένες ύλες του χρυσίου και του αργυρίου και των πολυτίμων λίθων, αλλά και ωσάν από σιδήρου και χαλκού και μολύβδου εφαίνετο ότι είχον υφασμένες και πλεγμένες μερικοί τες στολές αυτών και τους στεφάνους, αναλόγως της πνευματικής αυτών καταστάσεως.Ταύτα βλέποντας εγώ εθαύμαζον και με εφάνη καλόν να ερωτήσω κάποιους από εκείνους τους φορούντας τους στεφάνους να με ειπούν τι λογής αρετήν είχον κατορθώσει εις τον κόσμον με το πολυπαθές σώμα των, και ποία ήτο η θαυμαστή και θεάρεστος εργασία των και κατηξιώθησαν να έλθουν εις εκείνην την αξιοθαύμαστον και πολυαγαπημένην πόλιν, δια να έχουν τόσην τιμήν και δόξαν.Αυτά συλλογιζόμενος επλησίασα εις έναν από εκείνους τους λαμπροφορεμένους όπου έβλεπα, του οποίου η στολή και ο στέφανος ήσαν ωσάν από τας χρυσοειδείς ακτίνας του ηλίου, και τον ηρώτησα. άρχοντά μου τιμημένε και υπέρλαμπρε, ειπέ μοι. εις την δόξαν σου αυτήν και την λαμπρότητα πώς εισήλθες; Ποίον ήτο το ύψος της κατά Θεόν αρετής σου εις την πρόσκαιρον ζωήν δια το οποίον τόσον υπέρλαμπρα εδώ ετιμήθης; Και αποκριθείς εκείνος μοι είπεν:Εγώ, αδελφέ μου ήμουν πτωχός και ταλαίπωρος και ασθενής και αδύνατος και χωλός από μικράς ηλικίας. Και επειδή υπέμεινα μετά ευχαριστίας την σιδηράν κάμινον της πτωχείας και την πολυχρόνιον της ασθενείας ταλαιπωρίαν χωρίς γογγυσμού, δι' αυτό μου εδόθη παρά του φιλανθρώπου Θεού να έχω μετά θάνατον αυτήν την δόξαν και την λαμπρότητα, όπου βλέπεις.Τότε αφήκα αυτόν και ήλθον προς άλλον, του οποίου η μεν όψις ήτο ωσάν τον λαμπρόν αυγερινόν, η δε ενδυμασία και ο στέφανός του ήτον από μαργαρίτας και άλλους πολυτίμους λίθους εστολισμένα. Ηρώτησα λοιπόν και αυτόν ωσάν και τον πρώτον, και απεκρίθη και μου είπε:Εγώ, αδελφέ, ήμουν καλόγερος εις την πρόσκαιρον ζωήν, και αφού άρχισα την μοναχικήν πολιτείαν έως τέλους καλά εκοπίασα με τους κόπους της ασκήσεως και με ανδρείαν και υπομονήν εκαρτέρησα τους πειρασμούς και τις θλίψεις της ασκητικής ζωής. Αλλ' εις το τέλος εδελεάσθηκα από τους εκ δεξιών λογισμούς και εχειροτονήθην επίσκοπος. Όμως πάλιν φοβηθείς τον Θεόν οικονόμησα και εκυβέρνησα καλά με ευσέβειαν και ευλάβειαν τα της αρχιερωσύνης, και δι' αυτό ωσάν εχωρίσθην από το σώμα μου ήλθον εδώ και έλαβον παρά του φιλανθρώπου Θεού την δόξαν αυτήν όπου βλέπεις εις τον τόπον αυτόν της χαράς και ευφροσύνης. Εάν όμως δεν είχον στέρξει το αξίωμα της Αρχιερωσύνης, και εάν είχα αποστραφή την πρόσκαιρον εκείνην δόξαν του κόσμου, θα ήμουν τώρα και εγώ όλος φως, και όλος ενδεδυμένος τον ήλιον, καθώς εκείνος ο αδελφός με τον οποίον ομίλησες προτύτερα.Τότε αφήνοντας και αυτόν τον σεβάσμιον Γέροντα επήγα προς κάποιον άλλον όπου εφόρει στέφανον αργυρούν, και το πρόσωπόν του ήτο λαμπρόν και χαριέστατον και η ενδυμασία του ήτο λευκή ωσάν το χιόνι καθώς δέχεται τας ακτίνας του ηλίου. Ηρώτησα και αυτόν να μου ειπή ποίαν αρετήν είχε κατορθώσει εις τον κόσμον. Και αποκριθείς μου είπεν:Εγώ αδελφέ ήμουν άνθρωπος λαϊκός εις την ζωήν εκείνην, εξοικονομών τον άρτον μου και τα απαραίτητα προς το ζην με τον ιδρώτα του προσώπου μου, καθώς επρόσταξεν ο Θεός. Και ελθών εις ηλικίαν έλαβον γυναίκα νόμιμον κατά τας ευλογίας της Εκκλησίας, και απέκτησα τέκνα όσα έδωκεν ο Θεός, και εις όλην μου την ζωήν άλλην γυναίκα δεν εγνώρισα. Και με την χάριν του Χριστού πορευόμενος κανένα δεν επείραξα, κανένα δεν ηδίκησα, κανένα δεν επίκρανα, κανένα δεν εσυκοφάντησα. ελεημοσύνην έκαμνα όσον ημπορούσα. από την Εκκλησίαν και από τα άγια Μυστήρια δεν έλειπα και με φόβον Θεού και αγάπην των συνανθρώπων μου απέρασα την ζωήν μου. Δι' αυτό και όταν δια του θανάτου εχωρίσθηκα από το σώμα μου ήλθον, Θεού βουλήσει, εις τον τόπον αυτόν και εις την ανάπαυσιν αυτήν όπου με βλέπεις μετά των Δικαίων.Τότε, αφήνοντας και αυτόν επήγα προς δύο άλλους όπου έστεκαν μαζί και είχον ο μεν ένας ωσάν από σίδηρον πλεγμένον τον στέφανόν του, ο δε άλλος ωσάν από χαλκόν, και η όψις των ήτον εις το κατά φύσιν, καθώς φαίνονται εις τον κόσμον αυτόν όλοι οι άνθρωποι. Τα δε ενδύματά των ήσαν εις την μέσην τάξιν. ούτε εντελώς λερωμένα, ούτε πάλιν, ακάθαρτα, αλλά ωσάν να ήτον πλυμμένα. Και όταν τους ερώτησα τι έκαμαν εις την ζωήν, απεκρίθησαν και με είπαν:Ημείς, αδελφέ, ήμεθα κακότροποι άνθρωποι εις την ζωήν και κατά πολύ αμαρτωλοί. καμμίαν αμαρτίαν δεν αφήκαμεν όπου να μην την πράξωμεν. Και επειδή δεν αφήναμεν με το καλόν τες αμαρτίες μας, ήλθεν ο θάνατος με την προσταγήν του Θεού να μας κόψη ωσάν άκαρπα δένδρα και να μας παραπέμψη εις το πυρ το αιώνιον. Όμως, τότε την ώραν του θανάτου, εβάλαμεν εις τον νουν μας την πολλήν ευσπλαγχνίαν του Θεού και το αμέτρητον έλεος του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όπου λέγει δια του προφήτου: «Και μετά ταύτα πάντα επίστρεψον». Και πάλιν αλλού όπου λέγει: «Ου θελήσει θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν». Δια ταύτα και ημείς, επέσαμεν εις μετάνοιαν αληθινήν με ταπείνωσιν και συντετριμμένην καρδίαν και με το φάρμακον της εξομολογήσεως ευρήκαμεν την ιατρείαν της ψυχής μας. Εδώσαμεν δε λόγον εις τον Θεόν με όλην την δύναμιν της ψυχής μας να παύσωμεν τελείως τες αμαρτίες μας, όχι μόνον να μην τες ξαναπράξωμεν αλλά μήτε να τες ξαναεπιθυμήσωμεν.Και με τοιαύτας σταθεράς υποσχέσεις εστερεώσαμεν την μετάνοιάν μας προς τον Πανάγαθον Θεόν, παρακαλούντες την Παναγίαν Θεοτόκον και πάντας τους Αγίους να βοηθήσουν εις την απόφασίν μας να μη στρέψωμεν εις τα οπίσω. Αλλά, πώς να σου διηγηθώμεν, αδελφέ, την άπειρον ευσπλαχνίαν του Ουρανίου Πατρός την οποίαν έδειξεν εις ημάς και ανά πάσαν στιγμήν δεικνύει εις όλους τους αμωρτωλούς, αναμένων την μετάνοιάν τους και δίδων εις τον καθένα χωριστά και εις όλους μαζί αφορμήν και τρόπους και ευκαιρίες επιστροφής και διορθώσεως! Καθώς δεν έχουν μετρημόν τα φύλλα των δένδρων και η άμμος της θαλάσσης, ομοίως δεν έχει μετρημόν και το έλεος του Θεού όπου απλώνει εις τον αμαρτωλόν παρακαλώντας τον με την χάριν του να συνέλθη και να μετανοήση έστω και την ενδεκάτην ώραν της ζωής του, έστω ολίγον προ του θανάτου του, καθώς ο ληστής επάνω εις τον Σταυρόν.Αυτά τα παρηγορητικά λόγια μου είπον οι αδελφοί εκείνοι, οι οποίοι αν και υπήρξαν κατά πολύ αμαρτωλοί εις την ζωήν αυτών, όμως εις το τέλος φοβηθέντες την κόλασιν και ελπίσαντες εις το θείον έλεος έπλυναν την στολήν της ψυχής των με τα δάκρυα της μετανοίας και λυτρωθέντες της κολάσεως εισήλθον εις τον τόπον της αιωνίου αναπαύσεως.Αυτά μου είπεν ο άγιος εκείνος Γέρων της ερήμου και έπειτα έσκυψε την κεφαλήν κάτω και εστέναξεν από καρδίας. Εγώ ακούοντας εκείνον τον στεναγμόν εσυλλογίστηκα με πολλήν ταπείνωσιν και είπα εις εαυτόν: Αλλοίμονον εις εμέ και εις τους κατ' εμέ αμαρτωλούς! Αν αυτός ο άγιος Γέρων αναστενάζει τόσον βαθέως, παρ' ότι ο Θεός τον ηξίωσε να ιδή και να θαυμάση τόσα θαυμαστά του άλλου κόσμου, πόσον πρέπει να αναστενάζω και να δακρύω και να μετανοώ καθ' ημέραν και ώραν εγώ δια τες αμαρτίες μου; Τότε τον ηρώτησα δια τελευταίαν φοράν να μου ειπή δι' εκείνον τον βαθύν στεναγμόν.


Και ο τίμιος Γέρων καθώς εσήκωνεν την ολόλευκον κεφαλήν του με τους 

δακρυσμένους οφθαλμούς επρόσθεσεν έναν ακόμη στεναγμόν και με κατανυκτικήν φωνήν μου είπεν...

Δεν ημπορώ, αδελφέ,

 να λησμονήσω τα όσα είδα και άκουσα εις την άνω εκείνην Ιερουσαλήμ, 

από τα οποία δεν σου εδιηγήθηκα ουδέ ένα χιλιοστόν. Στενάζω και θρηνώ 

δια την αμέλειάν μου και δια την σκληροκαρδίαν και αμετανοησίαν των συνανθρώπων μου, 

όπου ο Πανάγαθος, μας έχει ετοιμάσει τα κάλλη του Παραδείσου και ημείς οι ταλαίπωροι και εσκοτισμένοι

 δεν θέλομεν να αφήσωμεν τες αμαρτίες μας και τες κακές επιθυμίες μας, 

τες πλεονεξίες και αδικίες και τους φθόνους και τες μνησικακίες μας να μετανοήσωμεν από καρδίας

 και να συμφιλιωθώμεν με τον Θεόν και τους συνανθρώπους μας δια να αξιωθώμεν

 και ημείς της χαράς εκείνης των σωζομένων».



''Ένα Αγιορείτικο γράμμα''
Εκ του περιοδικού "Ο Όσιος Φιλόθεος της Πάρου'' 
Τεύχος 5, Μάιος - Αύγουστος 2002
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη" Θεσσαλονίκη
Πηγή: Ι. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ





Σκοπός τῆς ἀλλαγῆς, ήτο ἡ γεφύρωση τοῦ χάσματος μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως. 
Ὄχι, ὅμως, μέ τήν ἐξάλειψη τῶν λόγων πού τό προκάλεσαν. 
Ὄχι μέ τήν ἐπιστροφή τῆς Δύσεως στίς Ὀρθόδοξες πηγές ἀπό τίς ὁποῖες, ὅπως προείπαμε, εἶχε ἀποκοπεῖ. 
Ἀλλά δεχόμενη ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολή τίς διάφορες καινοτομίες τῶν Δυτικῶν, νά πλησιάσει καί νά ἀφομοιωθεῖ τελικά ἀπό τήν αἵρεσή τους !

 

Τό ἡμερολογιακό ζήτημα δέν εἶναι ἕνα ἁπλό θρησκευτικό ζήτημα. 

Ἐάν ἀνατρέξει κάποιος, ἀμερόληπτα, στίς ἱστορικές πηγές θά διαπιστώσει, ὅτι αὐτό ἐμπλέκεται μέσα στίς πολιτικό-θρησκευτικές διαφορές Ἀνατολῆς καί Δύσης.
Ἀφ' ὅτου θεμελιώθηκε ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Ρώμης ὡς Ρωμαίϊκη (Ἑλληνορθόδοξη) Αὐτοκρατορία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, (Μ. Κωνσταντῖνος - 4ος μ.Χ. αἰώνας), οἱ διάφοροι λαοί πού ζοῦσαν ἐκτός των συνόρων της ἐποφθαλμιοῦσαν τήν πρόοδο καί τά πλούτη της.
Οἱ βάρβαροι λαοί τῆς Δύσεως, Φράγκοι, Λογγοβάρδοι, Βουργουνδοί, Σάξωνες, Νορμανδοί καί Γότθοι, ἐπιτέθηκαν κατά καιρούς καί ὑποδούλωσαντις δυτικές ἐπαρχίες τῆς Ρωμαίϊκης Αὐτοκρατορίας.
Οἱ κατακτητές, μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου διαπίστωσαν ὅτι ἡ ὑποδούλωση τῶν Ρωμηῶν ἦταν μόνο σωματική, σέ καμμία δέ περίπτωση δέν κατορθώθηκε νά γίνει καί πνευματική! Ἄρα, ἦταν ἀδύνατος ὁ ἐκφραγκισμός τους.
Μέ αὐτή τήν διαπίστωση ἄρχισαν νά ἀπεργάζονται τρόπους πνευματικῆς ὑποδουλώσεως τῶν Ρωμηῶν.



Γνώριζαν ὅτι τά σημεῖα ἀναφορᾶς τῶν ὑπόδουλων Ρωμηῶν ἀποτελοῦσαν: α) ἀφ' ἑνός ἡ πίστις στήν Ὀρθοδοξία και β) ἀφ' ἑτέρου ἡ ἀποδοχή σάν ὑπέρτατου ἄρχοντα καί Ἐθνάρχη τους,τοῦ Αὐτοκράτορα τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Γιά νά ἐπιβάλλουν τήν κυριαρχία τούς ἔπρεπε νά πείσουν τούς Ρωμηούς ὅτι οἱ ἀνατολικοί ἦταν ἐχθροί τους καί τους εἶχαν ὑποδουλώσει, ἐνῶ αὐτοί οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Φραγκοσύνης ἦταν φίλοι τους, ἀπόδειξη ὅτι τούς ἐλευθέρωσαν ἀπό τή δουλεία πού τούς εἶχε ἐπιβάλλει ἡ Ἀνατολή !!! Γιά νά πραγματοποιήσουν τά σχέδιά τους, ἔβαλλαν δύο στόχους στήν προπαγάνδα τους:α) πρώτον προσποιήθηκαν ὅτι γίνονται Ὀρθόδοξοι, χωρίς ποτέ νά μελετήσουν τήν Ὀρθοδοξία καί νά ἀφομοιωθοῦν ἀπ' αὐτήν, β) δεύτερον, κατηγοροῦσαν μέ κάθε τρόπο τόν Αὐτοκράτορα τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τούς Ρωμηούς τῆς Ἀνατολῆς ὅτι ἤσαν διεστραμμένοι καί τούς εἶχαν ὑποδουλώσει. Ἄρα αὐτοί (οἱ Φράγκοι) ἦταν οἱ ἐλευθερωτές τους ἀπό τήν δουλεία τῶν Ἀνατολικῶν. Γιά νά ἐπιτύχουν τόν πρῶτο στόχο τους, ὄχι μόνο δέχθηκαν νά βαπτιστοῦν Χριστιανοί, ἀλλά ἐφρόντισαν νά δικτυωθοῦν στήν ἡγεσία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀποβλέποντας στήν κατάκτησή της! Ἀπό τότε καί ἐφ' ἑξῆς τό πρῶτο παιδί οἰκογενείας "εὐγενῶν" κληρονομοῦσε τόν τίτλο "εὐγενείας" τοῦ πατέρα του, τό δεύτερο γινόταν στρατιωτικός καί τό τρίτο κληρικός καί μάλιστα ἐφημέριος μεγάλης ἐνορίας ἤ ἡγούμενος σημαντικῆς Μονῆς μέ ἀπώτερο σκοπό τήν ἐξέλιξή του σέ ἐπίσκοπο. Τέτοιοι ἐπίσκοποι ἤσαν αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἐδογμάτισαν τόν 8ο μ.Χ. αἰώνα τήν προσθήκη τοῦ Filioque !Αὐτή ἡ τακτική ἀποτέλεσε καί τή βάση τοῦ "μαύρου μεσαίωνα" μέ τήν "Ἱερά Ἐξέταση". Οἱ ψευτο-ἐκχριστιανισθέντες γόνοι τῶν κατακτητῶν πού εἶχαν ἱερωθεῖ, χρησιμοποιοῦσαν τό μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως κατά τῶν ὑπόδουλων Ρωμηῶν. Δηλαδή, κατά τή διάρκειά του, ἀνέκριναν τούς ἐξομολογούμενους ἄν εἶχαν ἀκόμη τήν πίστη πρός τήν Ἀνατολή. Ἄν ἐδέχοντο τά δόγματα τῆς πίστεως ὅπως οἱ Ἀνατολικοί καί ἄν ἐπίστευαν σάν ὑπέρτατο ἄρχοντα τόν Αὐτοκράτορα τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἐφ' ὅσον διαπίστωναν κάτι τέτοιο, τούς παρέδιναν στούς "ἱεροεξεταστές", οἱ ὁποῖοι μέ διάφορα βασανιστήρια τούς ἀνάγκαζαν νά ὁμολογήσουν ὅτι δῆθεν ἀσχολοῦνται μέ τήν μαγεία καί τούς καταδίκαζαν στόν διά πυρᾶς θάνατον.Γιά νά ἐπιτύχουν τόν δεύτερο στόχο τους, νά κόψουν κάθε δεσμό τους μέ τήν Κωνσταντινούπολη καί τόν Αὐτοκράτορα, προσπαθοῦσαν νά πείσουν τούς ὑπόδουλους Ρωμηούς, ὅτι στήν Ἀνατολή κατοικοῦν οἱ διεστραμμένοι καί ἀνήθικοι Γραικοί (αἱρετικοί) οἱ ὁποῖοι τούς εἶχαν ὑποδουλώσει καί ἀπό τούς ὁποίους αὐτοί τούς ἐλευθέρωσαν ! Προσπαθοῦσαν νά τούς πείσουν ὅτι αὐτοί (οἱ Φράγκοι) εἶναι οἱ ἀληθινοί Ρωμηοί. Μάλιστα τόν 8ο μ.Χ. αἰώνα ἔστεψαν τόν Κάρολο (τόν γιά τούς Φράγκους μέγα) "ὡς Βασιλέα τῶν Ρωμαίων Ἀνατολῆς καί Δύσεως"! Τόν 11ο μ.Χ. αἰώνα (1054) πού ἐπισημοποιήθηκε τό σχίσμα Ἀνατολῆς καί Δύσεως, τότε ἀποφάσισαν τήν διά τῶν ὅπλων κατάργηση τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ὡς δικαιολογία ἔλαβαν "τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τούς Μουσουλμάνους τοῦ Τάφου τοῦ Χριστοῦ". Ξεκίνησαν ἔτσι, τίς περιβόητες "Σταυροφορίες", πού οὐσιαστικό λόγο εἶχαν τήν κατάληψη τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἤ τουλάχιστον τήν, μέ κάθε τρόπο, ἐξασθένησή της. Ὅπως γράφει ὁ καθηγητής Βλ. Φειδᾶς, στή "ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ", στό λῆμμα "Σταυροφορίαι": "Αἵ ἐκστρατίαι αὗται περιεβλήθησαν τό κύρος τοῦ πάπα Ρώμης καί προϊόντος του χρόνου ἔλαβον τόν χαρακτήρα γενικοῦ πολέμου κατά πάντων των ἀπίστων, οἱ ὁποῖοι ἤσαν κεκηρυγμένοι ἐχθροί του Χριστιανισμοῦ, ὡς καί κατά τῶν μή ἐπιθυμούντων νά ὑποταγοῦν εἰς τήν διοικητικήν δικαιοδοσίαν τοῦ πάπα". Ἡ ὑποταγή στόν πάπα ἀντιλαμβάνεται καθένας τί σημαίνει ὅταν ἀναλογισθεῖ ὅτι ὁ πάπας εἶναι ὁ κύριος ἐκφραστής τῆς Φραγκοσύνης! Εὐτυχής κατάληξη γι' αὐτούς (τούς Φράγκους) ἦταν ἡ ἐξασθένηση τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἡ ὑποδούλωση τῆς Ρωμηωσύνης στούς Τούρκους στίς 29 Μαΐου 1453. Στό διάστημα τῆς Τουρκοκρατίας 1453-1821 προσπάθησαν οἱ Φράγκοι νά νοθεύσουν τήν Ὀρθοδοξία μέ τήν εἰσδοχή τοῦ Φράγκικου (νέου) καλενδαρίου (ἑορτολογίου). Οἱ Ρωμηοί (Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι) ἀντέδρασαν μέ πανορθόδοξες Συνόδους τά ἔτη 1583 - 1587 - 1593, οἱ ὁποῖες καταδίκασαν τούς Φράγκους ὡς αἱρετικούς καί παραδωσαν στό αἰώνιο ἀνάθεμα ὅποιον θά δεχόταν τό Φραγκικό καλενδάριο ! Δυστυχῶς μετά τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τόν τουρκικό ζυγό μιᾶς μικρῆς ἐπαρχίας, τῆς ἄλλοτε κραταιᾶς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τῆς Ἑλλάδος, οἱ Φράγκοι μεταχειρίστηκαν ἕναν ἄλλο τρόπο γιά νά πετύχουν τόν σκοπό τους, τήν στρατολόγηση προδοτῶν. Ἔπεισαν τό ὑπόδουλο Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο νά στέλνει τούς κληρικούς του στήν "ἐλεύθερη Χριστιανική δύση" γιά νά μορφωθοῦν...! Μέ τή φράγκικη μόρφωσή τους αὐτοί, μεταβάλλονταν σέ γενίτσαρους κατά τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ρωμηοσύνης! Ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου μ.Χ. αἰώνα, ἄρχισε νά πνέει τό Φιλοδυτικό πνεῦμα στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Μέ τήν ἀνάδειξη τοῦ Ἰωακείμ Γ' ὡς Πατριάρχου, γιά πρώτη φορά (1878 - 1884), ἔχουμε τόν πρῶτο Οἰκουμενικό Πατριάρχη πού ἦταν μασῶνος. Τό ἔτος 1895 ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἄνθιμος Ζ', μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὡς προπομπός τῆς ἡμερολογιακῆς ἀλλαγῆς, ἐφ' ὅσον αὐτός πρῶτος ἐξέφρασε "πόθους καί εὐχᾶς ὑπέρ ἑνός ἑνιαίου ἡμερολογίου δί' ἅπαντάς τους Χριστιανικούς λαούς".Ὁ Ἰωακείμ Γ' κατά τή δεύτερη περίοδο τῆς Πατριαρχείας τοῦ (1901-1912) τό 1902 μέ ἐγκύκλιό του πρός ὅλες τίς αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, ζητοῦσε τή γνώμη τους γιά ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου. Στό πνεῦμα αὐτῆς τῆς ἐρωτήσεως ἡ ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πιεζόμενη καί ἀπό τήν Ἑλληνική Πολιτεία γιά ἀποδοχή ἀλλαγῆς τοῦ Ἰουλιανοῦ ἑορτολογίου ἀπό τό Γρηγοριανό, συνέστησε ἐπιτροπή ἀποτελούμενη ἀπό τούς Σεβασμιότατους: Δημητριάδος Γερμανό ὡς πρόεδρο, Ναυπακτίας καί Εὐρυτανίας Ἀμβρόσιο, τούς καθηγητές : τότε Ἀρχιμανδρίτη καί μετ' ἔπειτα Μητροπολίτη Ἀθηνῶν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, κ. Αἰγινήτη καί κ. Ζολώτα. Ἡ Ἐπιτροπή μέ πρόταση τοῦ καθηγητοῦ κ. Αἰγινήτου ἀπεφάσισε ὡς ἑξῆς: "Ἡ Ἐπιτροπή φρονεῖ ὅτι ἡ μεταβολή τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου μή προσκρούουσα εἰς δογματικούς καί κανονικούς λόγους δύναται νά γίνει, μετά συνεννόησιν μετά πασῶν των λοιπῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, κ.λ.π.". Μέ τήν εἰσήγηση τῆς ἐπιτροπῆς, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπέρριψε τήν ἰδέα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ημερολογίου. Φαίνεται ὅτι τό ζήτημα δέν βρῆκε τήν ἀναμενόμενη ἀνταπόκριση καί ἀπό τίς ἄλλες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες καί παρέμεινε γιά εὐθετότερο χρόνο. Ὄντως, τό νεωτερίστικο πνεῦμα βρῆκε προσφορότερο ἔδαφος γιά ἀλλαγές, στά τέλη τῆς πρώτης εἰκοσαετίας τοῦ 20ου μ.Χ. αἰώνα. Ἀφορμές, ἡ Ἐθνική τραγωδία τῆς Μ. Ἀσίας καί τά πολιτικά πάθη πού κυριαρχοῦσαν τήν ἐποχή αὐτή στόν Ἑλλαδικό χῶρο. Τότε ἦταν ὁ κατάλληλος καιρός γιά τά πρῶτα βήματα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Σύμφωνα μέ τήν Πατριαρχική ἐγκύκλιο τοῦ 1920, ἐπί τοποτηρητείας τοῦ Δωροθέου Προύσης, (αὐτή ἐκτιμᾶται ὅτι ἀποτελεῖ τόν καταστατικό χάρτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ), στήν ὁποίαν ἐξηγεῖ τόν λόγο πού ἐπιβάλλει τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου "ὁ ταυτόχρονος συνεορτασμός τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης θά συντελέσει τά μέγιστα εἰς τήν ἐπίτευξιν τῆς πολυποθήτου ἑνώσεώς των". Σκοπός τῆς ἀλλαγῆς, εἶναι ἡ γεφύρωση τοῦ χάσματος μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως. Ὄχι, ὅμως, μέ τήν ἐξάλειψη τῶν λόγων πού τό προκάλεσαν. Ὄχι μέ τήν ἐπιστροφή τῆς Δύσεως στίς Ὀρθόδοξες πηγές ἀπό τίς ὁποῖες, ὅπως προείπαμε, εἶχε ἀποκοπεῖ. Ἀλλά δεχόμενη ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολή τίς διάφορες καινοτομίες τῶν Δυτικῶν, νά πλησιάσει καί νά ἀφομοιωθεῖ τελικά ἀπό τήν αἵρεσή τους ! Τό "Πανορθόδοξον Συνέδριον" τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Ἰουνίου 1923, τό ὁποῖο ἀποφάσισε τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, στή 10η ἀπόφασή του ἐπιφυλάσσεται τοῦ δικαιώματος γιά "μεταγενεστέραν αὐτοῦ τροποποίησιν" (τοῦ νέου ἡμερολογίου). Βάζει, ὅμως, σάν ἀπαραίτητο ὄρο τήν συγκατάθεση τῶν ὑπολοίπων αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν "ἥν ἤθελον ἀποδεχθῆ ἀπασαι αἵ Χριστιανικαί Ἐκκλησίαι". Ἑπομένως συμπεραίνεται, ὅτι καί γιά τήν ἀρχική ἀλλαγή ἀπαραίτητη προϋπόθεση ἦτο ἡ συμφωνία "ἁπασῶν των Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν". Οἱ ὑπόλοιπες (ἐκτός της Ἑλλαδικῆς) ἐκκλησίες, ὄχι μόνο δέν συμφώνησανστην ἀποδοχή τοῦ νέου ἡμερολογίου, ἀλλά γράφουν πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο πού ζητᾶ τή γνώμη τούς περί ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου:α) "Ἡ τοιαύτη γάρ μεταβολή, ὡς διασαλεύουσα τήν ἀνέκαθεν καί πολλάκις καθαγιασθεῖσαν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τάξιν, συνεπάγετο ἀναμφιβόλως διασαλεύσεις τινάς ἐν τῷ ἐκκλησιαστικῶ βίω... Διό τό ἐφ' ἠμίν, ἠμεῖς ὑποστηρίξαμεν ἄν τήν τήρησιν ἐν τῇ ἐκκλησιαστική τάξει τοῦ Ἰουλιανοῦ (παλαιοῦ) ἡμερολογίου" (Πατριαρχεῖον Ρωσσίας). β) "Πάσα περί μεταρρυθμίσεως τοῦ κρατοῦντος ἡμερολογίου καί δή ἐπί προτιμήσει τοῦ Γρηγοριανοῦ ἀπόφασις, ἔσται ἐπί βλάβη τῆς ὀρθοδοξίας". (Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων). γ) "Οἱ ἀντιπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀνάγκη ἴνα ὦσι μᾶλλον ἐπιφυλακτικοί, ὅσον ἀφορᾶ τό ζήτημα τοῦτο. Διότι ὡς γνωστόν, ἡ μεταβολή του ἡμερολογίου ἐξυπονοεῖ τήν μεταλλαγήν τοῦ Πασχαλίου, διά τοῦτο φοβούμενοι μή ὑποπέσωμεν εἰς κίνδυνον τινά, ὁποίους γνωρίζομεν ἐκ τῆς ἱστορίας, εἰμί ταύτης τῆς ταπεινῆς γνώμης, ὅπως καί εἰς τό ἑξῆς τηρῶμεν τήν πράξιν τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου". (Ἐκκλησία Μαυροβουνίου). δ) "Οὔτε διά τῶν δακτύλων δέν ἐπιτρέπεται ἠμίν νά θίξωμεν τάς ἀπηρχαιωμένας ἀποφάσεις αἵτινες ἀποτελούσι τήν ἡμετέραν ἐκκλησιαστικήν δόξαν". (Ἐκκλησία Ρουμανίας). Ἐξάλλου καί ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Χρυσόστομος ὅταν ἐπιχείρησε νά πιέσει τίς λοιπές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες νά στέρξουν σέ ὑποστήριξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου γιά τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, ἔλαβε τίς ἀνάλογες ἀπαντήσεις: α) "Συνταυτισμός τῶν Ὀρθοδόξων ἑορτῶν πρός τά τῆς Ρωμαϊκῆς (παπικῆς) ἐκκλησίας κρίνεται ἀσύμφορος διά τήν Ὀρθοδοξίαν". (Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων). β) "Οἱ πολιτικοί παράγοντες παρέστησαν προόδου σύμπτωμα τήν ἀλλαγήν τοῦ ἡμερολογίου, ἄν καί σύμπασα ἡ ἀνατολική ἐκκλησία ἔχεται τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου, παρά τήν βίαν ἥν μετέρχεται τό Κράτος πρός ἀποδοχήν τοῦ γρηγοριανοῦ. Ἡ ροπή εἰς τάς μεταβολᾶς τῶν κανόνων εἰκονίζει πρό τῶν ὀφθαλμῶν ἠμῶν κίνδυνον μέγαν". (Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας). γ) "...τά περί ἡμερολογίου καί Πασχαλίου... ἀνέγνωμεν... ἐσπεύσαμεν ἀνακοινώσασθαι αὐτά τή καθ' ἠμᾶς Ἱερωτάτη τῶν Μητροπολιτῶν χορεία, συνοδικῶς συνδιασκεπτόμενη τή 14η τοῦ αὐτοῦ μηνός Μαρτίου καθ' ὅ παρειλήφαμεν πατρίου ἡμερολογίου... 'Ὅτι μέν οὐδεμίαν οὐδαμῶς ἡ καθ' ἠμᾶς ἁγιωτάτη ἐκκλησία ἔβλεπε ἀνάγκην, ἀλλ' οὔδ' ἁπλῶς περιστάσεων συνθήκην ἤ φορᾶν ἐπιβάλλουσαν τήν διόρθωσιν τοῦ ἐν χρήση τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας ἡμερολογίου". (Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας). Ἡ Ἑλληνική Πολιτεία πιεζόταν, ὡς φαίνεται, γιά ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἀπό τίς Φράγκικες κυβερνήσεις τῆς Δύσεως. Φοβούμενη τυχόν ἀντιδράσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ Βασιλικό Διάταγμα πού ὑπογράφηκε στίς 18 Ἰανουαρίου 1923 καί δημοσιεύθηκε στήν ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως στίς 25 Ἰανουαρίου, ἀποφάσισε τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου διά τοῦ ὁποίου ἡ 16η Φεβρουαρίου 1923, ἔγινε 1η Μαρτίου 1923. Σέ καμμία περίπτωση δέν δημιούργησε ζήτημα στήν Ἐκκλησία. Καί τοῦτο γιατί στήν παράγραφο 3 τοῦ πρώτου ἄρθρου ἔλεγε τά ἑξῆς:Διατηρεῖται ἐν ἰσχύει τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον, ὅσον ἀφορᾶ ἐν γένει τήν Ἐκκλησία καί τάς θρησκευτικᾶς ἐορτᾶς".Στήν ἑπόμενη παράγραφο 4, ἔλεγε: "Ἡ Ἐθνική ἑορτή τῆς 25ης Μαρτίου καί πᾶσαι αἵ κατά τούς κειμένους νόμους ἐορτάσιμοι καί ἐξερετέαι ἡμέραι, ρυθμίζονται κατά τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον". Προφανῶς ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Χρυσόστομος ἄσκησε πιέσεις στήν ἐπαναστατική κυβέρνηση νά ἑορτάσει τήν 25η Μαρτίου κατά τό νέο ἡμερολόγιο, σέ ἀντίθεση μέ τό Βασιλικό Διάταγμα. Καί τοῦτο γιατί ὡς φαίνεται διαπνεόμενος ἀπό φιλομοντερνισμό, (κουρά κόμης, παρακολούθησις θεατρικῶν παραστάσεων), ἤθελε νά ἀσκήσει πιέσεις στήν ἱεραρχία γιά νά δεχθεῖ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, μέ τό πρόσχημα, ὅτι δῆθεν δημιουργεῖται σύγχιση ἀπό τήν ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ πού δέν συνέπιπτε μέ τήν Ἐθνική Ἑορτή. Ἡ ἔγκριση τῆς ἱεραρχίας ἐλήφθη καί ὁ Ἀθηνῶν Χρυσόστομος ἐκυκλοφόρησε ἐγκύκλιο μέ ἀριθμ. 430 τήν 1η Μαρτίου 1924, μέ τήν ὁποία γνωστοποιοῦσε στό πλήρωμα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ἡ 10η Μαρτίου θά ὀνομασθεῖ καί ἑορτασθεῖ ὡς 23η Μαρτίου ! Τό ἄγγελμα τῆς ἀλλαγῆς εἶχε σάν ἀποτέλεσμα τόν σκανδαλισμό τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ, ὁ ὁποῖος μέ ἕνα στόμα βροντοφώναξε: "Μετά ἀπό 20 αἰῶνες, μᾶς ἐφράγκεψαν τήν Ἐκκλησία μας!". Διετύπωσαν δέ τίς ἐκκλησιολογικές τούς θέσεις ὡς ἑξῆς: "Ἡ διοικοῦσα Ἱεραρχία διά τῆς ἀποδοχῆς καί χρήσεως ἐν τῇ θεία λατρεία τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, ὅπερ ὁμολογεῖται καί ὑπό τοῦ τότε Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου, ὅστις εἰς ἐπιστολήν του πρός τόν τότε Μητροπολίτην Ἀθηνῶν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον ἔγραφε: "Δέν πρέπει ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ... διά τῆς μεταρρυθμίσεως ταύτης προχωρεῖ ἡ Ἐκκλησία εἰς τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον", ἐκήρυξεν ἐαυτήν σχισματικήν ἔναντί του κορμοῦ τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου του Χριστοῦ Ἐκκλησίας". Ἀπό τῆς στιγμῆς ἐκείνης μεγάλη μερίδα κλήρου καί λαοῦ δέν ἀποδέχθηκε τά τετελεσμένα γεγονότα καί ἄρχισε ἡ ἀντίσταση κατά τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας.Ἀρχικῶς ἱδρύθηκε τό σωματεῖο "Ἑλληνική Θρησκευτική Κοινότης τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν" μέ ἕδρα τήν Ἀθήνα καί σκοπό τήν ὀργάνωση παραρτημάτων (ἐνοριῶν) σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα. Μέ σειρά ἄρθρων στόν ἡμερήσιο τύπο, περιοδικές ἐκδόσεις καί ἄλλα ἔντυπα, ἐδίδετο ἡ μάχη τῆς καλῆς ὁμολογίας καί ἐστηλιτευόταν ἡ κακοδοξία τῶν νεοημερολογιτῶν. Παράλληλα, ἀπό μέρους τῆς νεοημερολογιτικῆς ἐκκλησίας μέ τήν συνδρομή τῆς πολιτείας, ἄρχισαν διωγμοί κατά τῶν Γ.Ο.Χ. Κληρικῶν καί λαϊκῶν. Οἱ θρησκευτικές ἀνάγκες τῶν Γ.Ο.Χ. ἐξυπηρετοῦνται σέ διάφορα ἀπομακρυσμένα ἐξωκλήσια γιά τόν φόβο βιαίου ἀποσχηματισμοῦ τῶν ἱερέων καί συλλήψεως τῶν λαϊκῶν.Ἕως τοῦ ἔτους 1934, μέ τή βοήθεια τῶν κληρικῶν πού δέν ἀκολούθησαν τήν "νόμω κρατοῦσα" ἐκκλησία τοῦ νέου ἡμερολογίου καί ἁγιορειτῶν ἱερομονάχων, ὀργανώθηκαν σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα περί τά 800 παραρτήματα (ἐνορίες).



Ταυτόχρονα δέν ἔπαυσαν καί οἱ προσπάθειες γιά τήν ἐξεύρεση Ὀρθοδόξων Αρχιερέων, 

πού θά ἀνελάμβαναν τήν ἡγεσία τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος τῆς Ὀρθοδοξίας.

 Στις 13/26 Μαΐου 1935, ἱστορική ἡμέρα γιά τήν ἀληθινή παραδοσιακή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. 

Τρεῖς Μητροπολίτες, ὁ Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομάτης, ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης 

καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος Δημητρίου, ἀπεκήρυξαν ὡς σχισματικόν τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν

 καί μέ διάγγελμά τους πρός τόν λαό λέγουν:

 "Ἡ ἐμμονή εἰς τό νέον ἡμερολόγιον εἶναι κίνδυνος διά τήν θρησκείαν" (ἡμερήσιος τύπος τῆς 14/27 Μαΐου 1935). 

Από 23/4 ἕως καί 26/4/1935, λαμβάνουν χώρα χειροτονίες τεσσάρων νέων Ἐπισκόπων ἀπό τούς τρεῖς Ἀρχιερεῖς.

 Ἐχειροτονήθησαν οἱ Ἀρχιμανδρίται 

Γερμανός Βαρυκόπουλος ὡς Ἐπίσκοπος Κυκλάδων,

Χριστόφορος Χατζής ὡς Ἐπίσκοπος Μεγαρίδος, 

Πολύκαρπος Λιώσης ὡς Ἐπίσκοπος Διαυλείας και 

Ματθαῖος Καρπαθάκης ὡς Ἐπίσκοπος Βρεσθένης.



Ενημερωτικό Σημείωμα για την αλλαγή του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου
Πηγή: ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ''
Τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

 

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος  κ. Καλλίνικος

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Η Γ' ΘΕΙΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ


 

 

Ελάχιστο, ταπεινό αφιέρωμα για την Γ΄εμφάνιση του Τιμίου Σταυρού,

που έγινε στις 14 Σεπτεμβρίου 1925,

με το πάτριο εκκλησιαστικό ημερολόγιο,

στους πρώτους Ορθοδόξους Χριστιανούς του Πατρίου,

που δεν ακολούθησαν την Ημερολογιακή Καινοτομία.

Οι ιστορικές αναφορές -πιο πληρέστερες- προέρχονται από το ιστορικό περιοδικό ''Τα Πάτρια'',

το τεύχος,που εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 1979,

από τον Μακαριστό Επίσκοπο Πενταπόλεως κ. Καλλιόπιο της μαρτυρικής 

Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.



Ήμουν ένας από τους άνδρες της Σχολής Χωροφυλακής, που έστειλαν το βράδυ εκείνο, πριν 50 έτη, στο ερημοκκλήσι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου δια να εμποδίσωμεν την αγρυπνίαν. Εκεί οι Παλαιοημερολογίες θα αγρυπνούσαν, διότι ξημέρωνε η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Επειδή είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος, περισσότερα από δυο χιλιάδες άτομα, δεν επιχειρήσαμε να συλλάβωμε τον Ιερέα, όπως είχαμε εντολή, αλλά ξαπλώσαμε ήσυχα στην κοντινή πλαγιά και περιμέναμε,να τελειώσουν. Στις 11 και μισή περίπου την νύχτα ακούσαμε μεγάλο και παράξενο θόρυβο, που προερχόταν από τις φωνές του πλήθους. Χωρίς να χάσωμε καιρό τρέξαμε να δούμε τι συμβαίνει...και είδαμε... Όλο το πλήθος των πιστών βρισκόταν σε θρησκευτική παραφορά. Άλλοι κλαίγοντας και άλλοι φωνάζοντας το ''Κύριε ελέησον'' γονατιστοί είχαν στρέψει το βλέμμα τους προς τον ουρανό, ενώ μερικοί λιποθυμούσαν από την μεγάλη συγκίνηση. Τότε κοιτάξαμε κι εμείς και είδαμε το θαυμάσιο, ένα δηλαδή τεράστιο, ολοφώτεινο σταυρό, πολύ ψηλά πάνω από τον Ναό, να φωτίζει ολόκληρη την περιοχή. Στην αρχή μας έπιασε φόβος, αλλά αμέσως συνήλθαμε και γονατίσαμε ξεχνώντας την αποστολήν μας και κλαίγοντας σαν μικρά παιδιά. Περιττό βέβαια να σας πω,ότι παρακολουθήσαμε την ιερά αγρυπνία μέχρι τέλους,γεμάτοι συγκίνηση, όχι πια σαν καταδιωκτικά όργανα, αλλά σαν πιστοί χριστιανοί. Το πρωί, όταν κατεβήκαμε στην Σχολή, διηγηθήκαμε σε όλους το μεγάλο θαύμα που ευτυχήσαμε, να ιδούμε. Κατόπιν έγιναν ανακρίσεις και όλοι μας ενόρκως καταθέσαμε, ότι είδαμε πεντακάθαρα τον Τίμιο Σταυρό στον ουρανό ψηλά.



ΙΩΑΝΝΗΣ Δ.ΓΛΥΜΗΣ 
Συνταξιούχος αστυνομικός
Ετών 78
Οδός Αριστοτέλους 73
Περιστέρι


 

Το θαύμα έγινε το 1925,όταν πήγαμε να κάνωμε ολονυκτία δια την εορτή του Τιμίου Σταυρού. Εξαιτίας των διωγμών τότε,κάναμε ολονυκτίες στα πιο μακρυνά ξωκκλήσια. Το βράδυ μάλιστα εκείνο ήλθαν χωροφύλακες μ' έναν υπομοίραρχον δια να πιάσουν τον ιερέα μας, τον μακαρίτη Παπα-Γιάννη τον Φλώρο. Όλος ο κόσμος γονάτισε και προσευχόταν, οι δε χωροφύλακες, που είδαν με τα μάτια τους το θαύμα μας πλησίασαν,σαν φίλοι πια, και έγιναν ένα με το εκκλησίασμα. Η εμφάνισις του Τιμίου Σταυρού κράτησε, αν θυμάμαι καλά, πάνω από ένα τέταρτο.


ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΝΤΟΣ
 Ετών 80
Οδός Μακεδονίας 64
Τσακός Αγίας Παρασκευής Αττικής


 

Το βράδυ εκείνο του 1925, που φανερώθηκε ο Τίμιος Σταυρός, έκανα το τελευταίο δρομολόγιο, ως οδηγός τραμ. Είχα φθάσει στην Ομόνοια καί ἔκανα τόν κύκλο της, ὅταν εἶδα τούς ἀνθρώπους νά κοιτάζουν πρός τόν οὐρανό καί νά φωνάζουν: "κοιτάξτε... ὁ Σταυρός... ὁ Σταυρός". ᾿Αμέσως πάτησα φρένο καί σταμάτησα τό ὄχημα. ῎Εβγαλα τό κεφάλι μου ἔξω ἀπό τήν πόρτα τοῦ ὀχήματος καί εἶδα κι' ἐγώ ὁ ἀνάξιος τόν Τίμιον Σταυρόν τοῦ Κυρίου μας -δοξασμένο νά'ναι τό ἅγιον ὄνομά Του- νά φεγγοβολᾶ πάνω ἀπό τόν ῾Υμηττό. Δέν θυμᾶμαι πόσο κράτησε αὐτό. ῞Ενα μόνο γνωρίζω, ὅτιὁ Τίμιος Σταυρός πού εἶδα ἐκεῖνο τό βράδυ, μ' ἔκανε ἄλλο ἄνθρωπο. ᾿Από τότε ὅλοι στήν οἰκογένειά μου γίναμε πιστά τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας των Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανών.

 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΡΙΜΑΛΗΣ
 Ετών 80
Συνταξιούχος Τροχιοδρομικός
Καρβάλης 17 Νίκαια

 

 

'Ημουν τότε 18 ἐτῶν. Μαζί μέ τήν μακαρίτισσα τήν μητέρα μου πήγαμε τό βράδυ ἐκεῖνο, ν' ἀγρυπνήσωμε στό ἐρημοκκλήσι τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, πού βρίσκεται στούς πρόποδες τοῦ ῾Υμηττοῦ. Εἴχαμε ἑτοιμαστεῖ μάλιστα νά μεταλάβωμε. Περί τίς 11 καί μισή, ἐνῶ ψαλλόταν, ἄν θυμᾶμαι καλά, ὁ μέγας ἑσπερινός τῆς ἑορτῆς τῆς ῾Υψώσεως, ἔγινε στόν οὐρανό ἡ ἐμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. ῏Ηταν τόσο δυνατό τό φῶς του, πού ἐφωτίσθη ὁλόκληρος ἡ περιοχή. ῞Ολοι γονατίσαμε προσευχόμενοι καί δέν χορταίναμε νά βλέπωμε τό θεῖο αὐτό Δῶρο. Χαρακτηριστικά θυμᾶμαι ἕναν τυφλό, πού ἦταν δίπλα μου καί ἔχοντας τά κλειστά μάτια του στραμμένα πρός τόν οὐρανό ἐφώναξε μέ σπαρακτική φωνή τό "Κύριε ᾿Ελέησον".

 


ΗΛΙΑΣ ΑΓΓΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ 
Ετών 68
Ανδριανουπόλεως 78
Παγκράτι


  

Θυμᾶμαι τή βραδιά ἐκείνη τοῦ 1925, σάν νά'ναι τώρα. Κάναμε ἀγρυπνία στόν ῞Αγιον ᾿Ιωάννη τόν Θεολόγο. Εἶχε ἔλθει πολύς κόσμος ἀπό Μέγαρα, Κούλουρη, ᾿Ελευσίνα καί Μάνδρα. Στίς 11 καί μισή περίπου οἱ περισσότεροι ἦταν ἔξω ἀπό τό ἐκκλησάκι, ἐνῶ ὁ παπα- Γιάννης καί λίγοι ἀπό μᾶς εἴμαστε μέσα. Ξαφνικά ἐκεῖ πού ὁ ψάλτης διάβαζε μέ δυνατή φωνή τήν ὡραία ὁμιλία πού ἀρχίζει μέ τό «πάλιν ἑορτήν καί πάλιν πανήγυρις» ἀκούσθηκαν φωνές ἀπό τό πλῆθος πού ἔλεγαν «ὁ Σταυρός!... ὁ Σταυρός!..». ᾿Εμεῖς ὅμως μέσα δέν ξεκαθαρίσαμε καλά τί ἔλεγαν καί νομίσαμε, ὅτι φώναζαν ὁ στρατός, ὁ στρατός! ᾿Αμέσως λοιπόν, χωρίς κι' οἱ ἴδιοι νά τό καταλάβουμε πώς, ντύσαμε τόν παπά μέ Κουλουριώτικα ρούχα, μαντίλα καί φούστα. ῎Ετσι, καί νά τόν ἔβλεπαν, ἦταν ἀδύνατον νά τόν πιάσουν. Οἱ φωνές ὅμως ἀπ' ἔξω ἐξακολουθούσαν δυνατές γι'αὐτό βγήκαμε καί ἐμεῖς ἔξω. ᾿Αλλ' ἐκεῖ πού μέ συγκίνηση καί γονατιστοί παρακολουθούσαμε τό θαυμάσιο, νά σου καί πλησιάζουν οἱ χωροφύλακες μέ τόν μακαρίτη τόν Παπαγεωργίου ἐπικεφαλῆς. Μόλις εἶδαν τόν Σταυρό γονάτισαν. Κι' αὐτοί πού ἦταν διώκτες φοβεροί, ἔγιναν, ὑπέρμαχοι τῆς ὀρθοδοξίας.

 


ΕΥΘΥΜΙΑ [ΜΟΥΣΟΥΡΙΔΟΥ] ΜΟΝΑΧΗ 
Καθηγουμένη Ι. Μ. Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πάρνηθος
Αττικής.

 

Είχαμε ειδοποιηθεί,ότι το βράδυ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού θα γινόταν αγρυπνία στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο,στον Υμμητό. Ξεκινήσαμε από το Λιόπεσι δεκαπέντε περίπου άτομα και μετά από δυο ώρες φθάσαμε πεζοί στο ξωκκλήσι. Εκεί είχε μαζευτεί πολύς κόσμος και οι περισσότεροι παρέμεναν έξω. Κατόρθωσα με κόπο να μπω μέσα,μόλις άρχισε η αγρυπνία. Τα μεσάνυχτα ακούσαμε θόρυβο έξω από τον Ναό και βγαίνοντας είδαμε τον Τίμιο Σταυρό. Όλοι μας παρακολουθούσαμε επί μισή ώρα το θαυμάσιον αυτόν σημείον. Τα δάκρυα ήταν αδύνατον να συγκρατηθούν. Όταν πια χάθηκε από τον ουρανό ο Σταυρός, η αγρυπνία συνεχίστηκε δια να τελειώσει στις 4 το πρωί, περισσότερο πανηγυρική και προπάντων με μεγάλη κατάνυξη.

 


ΙΩΑΝΝΗΣ Κ.ΔΑΒΑΡΗΣ 
Ετών 76
Κτηματίας
Παιανία Αττικής

 

 

Έμενα στα Ταμπούρια του Πειραιά μαζί με τον πατέρα μου,που είναι τυφλός.όταν μας ειδοποίησαν ότι στην εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού θα γινόταν αγρυπνία στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο στον Υμηττό. Ξεκινήαμε λοιπόν 50 άτομα από την περιοχή του Αγίου Δημητρίου Πειραιώς και φθάσαμε στο εκκλησάκι, πριν αρχίσει η αγρυπνία. Είχε μαζευθεί πάρα πολύς κόσμος. Κατά τα Μεσάνυχτα και ενώ ήμουν με τον πατέρα μου έξω, φάνηκε στον ουρανό ο Τίμιος Σταυρός, που έφεγγε σαν προβολέας. Γονατίσαμε μαζί με τους άλλους. Ο πατέρας μου χωρίς να μπορεί να δει το ουράνιο δώρο, δεν έπαυε στιγμή να φωνάζει δυνατά το ''Κύριε ελέησον''.

 

ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ [ΚΑΛΜΠΕΝΗ] ΜΟΝΑΧΗ
Ιερόν Ησυχαστήριον το ''Γενέθλιον της Θεοτόκου''
Μπάλα Αττικής



Ως γνωστόν,οι πρώτοι Παλαιοημερολογίτες είχαν οργανωθεί με την σύστασιν του

 ''Συλλόγου των Ορθοδόξων'' 

και με Διοίκησιν αποτελουμένη εκ των εξής μελών:

Περ. Γκέτουρη, Κων. Μπερλή, Ανδρ. Βαπορίδη, Αλέξ. Συμεωνίδη, Ιωάν. Σιδέρη, Κων. Κωτσιαυτοπούλου και Χαράλ. Μαυρογιάννη.


Περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''


Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ





Ο Άγιος Ιερώνυμος της Αίγινας, ο Ορθόδοξος Ομολογητής των Πατρώων



Η Αγιοκατάταξη του Γέροντος Ιερωνύμου
ήλθε κυριολεκτικά,
ως Θείο Δώρο στην καθ' όλα - άνυδρη και απνευμάτιστη, ιλαρή ζωή μας και,
ως πνευματική ενίσχυση στον Χριστοκεντρικό αγώνα των ορθοπραττούντων εν πίστει και ευλαβία,
βιωματικά Ορθοδόξων.
Αποτελεί σημείο αναφοράς, για όλους εκείνους,
που διψούν για εμπειρικά ορθόδοξο λόγο, νηπτικές, κεχαριτωμένες καταθέσεις ζωής
και ορθότητα Πατερικής Ορθοδοξίας.
Γιατι ο Άγιος Ιερώνυμος,
ως γνήσιο τέκνο της ''Θηβαϊδας της Ανατολής, '' αυτής,
της Καππαδοκίας,
εντρύφησε εκ βαθέων στον απτό, Πατερικό Λόγο
και προσευχητικά έφθασε σε ανεκμηστύρευτα σημεία αγιοπνευματικής Χάριτος
και θεόπνευστης πανδαισίας.
Η ζωή του ήταν ένας αναβαίνων, αγόγγυστος και λίαν καταπονημένος δρόμος,
που μέσα από την στάχτη και τα αποκαίδια της Γερμανικής κατοχής αναδείχθηκε,
η αγία μορφή ενός φιλόθεου ανθρώπου
που έκανε Ομολογία Πίστεως στις γνήσιες,
πατερικές και πατρογονικές καταβολές του.



Ο Άγιος Ιερώνυμος της Αίγινας, που η μαρτυρική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών του Πατρίου Ημερολογίου, μόλις πρόσφατα αγιοκατάταξε, είναι ο τελευταίος ομολογητής Άγιος του αιώνα, που παρήλθε. Και τούτο, όχι, γιατι αποτειχίσθηκε λόγω της ημερολογιακής καινοτομίας - εν μέσω Γερμανικής Κατοχής - και προσχώρησε στο Ακαινοτόμητο Πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά, γιατι εν μέσω πολιτικοεκκλησιαστικών διωγμών, ανέξοδων λοιδωριών και προκάτ προπηλακισμών, δεν έπαψε ποτέ, ν' αγαπάει ανεκτίμητα τον οιονδήποτε πλησίον του, ως πιστό και ευγενές αντίγραφο Χριστού.


Ακόμα και η επιστολή παραίτησής του προς τον οικείο Μητροπολίτη Αιγίνης κ. Προκόπιο, έτει 1942, πέραν του ομολογιακού της χαραχτήρα, ήταν λιτή, σεμνή και λίαν - εν Χριστώ - αγαπητική. 


''Σεβασμιώτατε, Παρακαλώ υμάς ίνα δεχθείτε την εκ του νοσοκομείου παραίτησίν μου, διότι από του 1924 και εντεύθεν, ήτο ο πόθος μου καθώς και ο ζήλος μου προς την Ορθόδοξον Εκκλησίαν και την πίστιν. Παιδιόθεν την εσεβάσθην, αφιερώσας όλην μου την ζωήν, υπακούσας εις τας παραδόσεις των Θεοφόρων Πατέρων. Ομολογώ και κυρήττω το πάτριον ημερολόγιον δια το σωστόν, ως και Σεις ο ίδιος ομολογείτε. Δια τούτο παρακαλώ υμάς, ευχηθείτε δε και εσείς, ίνα μέχρι τέλους εμμένω γνήσιον τέκνον της Ορθοδόξου Εκκλησίας.''


Έτσι απλά και αθόρυβα, χωρίς διθυραμβικές τυμπανοκρουσίες, ανεπίγνωστους αφορισμούς και φανατικές δοξασίες, ακολούθησε στην υπόλοιπη ζωή του το παλαιό ημερολόγιο, ανήκων στην Ιερά Σύνοδο, την, υπό τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο κ. Αυξέντιο, συνετεξαμένη. Δεν του άρεσε η περικοπή των εκκλησιαστικών ακολουθιών, η εκκοσμίκευση του ιερού κλήρου, οι δυτικοευρωπαϊκές, αιρετικές ερωτοτροπίες και οι πρώτες έκδηλες εμφανίσεις του πανάρετου και εωσφορικού Οικουμενισμού. Η αποτείχιση όμως του Αγίου Γέροντος αποκτάει ιδιαίτερη σημασία, αν συνδιαστεί με τον χρόνο και την συνέπεια, που αυτή πραγματώθηκε.


Διορισμένη Γερμανοκατοχική κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου και Αρχιεπίσκοπος, ο εκ Κορίνθου Δαμασκηνός, που με την βοήθεια της Γερμανικής επιστασίας, κατέλαβε την αρχιεπισκοπική θέση εκδιώχνοντας τον Χρύσανθο και γενόμενος ο ίδιος Πρωθυπουργός και Αντιβασιλέας της χώρας... Μέσα σ' αυτές τις ανείπωτες - κοινωνικά - συνθήκες, ο Γέρων Ιερώνυμος συνέχισε απρόσκοπτα το ποιμαντικό του έργο, έχοντας ν' αντιμετωπίσει μια υπόδουλη, διαχειριστική κυβέρνηση και μια νόμω κρατούσα εκκλησία, που συνεργάστηκε δυστηχώς - σε επίπεδο κορυφής - με τους Βαυαρούς δεσμώτες της. Δεν είχε την σημερινή πολυτέλεια των ατέρμονων, δημοσιευμένων, διθυραμβικών κοινοποιήσεων κατά του εωσφορικού Οικουμενισμού, ούτε την πλαστή, ψευδοειδή ''ασφάλεια'' του επιχορηγούμενου, κρατικού μισθού, αλλά και, ούτε την ''σιγουριά'' της κοινωνικής νομιμοφροσύνης...


Αντίθετα, η Χριστολογική του ομολογία πιστοποιήθηκε και - πνευματικά-σαρκώθηκε με την αυτονόητη, αγία βιοτή του, μέσα από την Εκκλησία των Πατέρων, των Αγίων και των Δικαίων. Η ζωή του αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους σημερινούς apriori λεκτικούς και μεγαλόστομους '''εξεγερθέντες'', τους ''επαναστάτες χωρίς αιτία'' και τους, εκ του ασφαλούς, επικρίνοντες την οικουμενιστική αποστασία... Ο Θεός, τον δοκίμασε παιδαγωγικά, με την στέρηση του ενός χεριού του και την ισόβια, Ιώβια υπομονή που έδειξε στην αναβαίνουσα, αγόγγυστη και προσευχητική ζωή του.


Μέσα από το ταπεινό Ησυχαστήριο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Κυψέλη της Αίγινας, πέρασαν χιλιάδες, ενός κουρασμένου λαού, ανώνυμοι και επώνυμοι της κατά Θεόν, αγιοπνευματικής ομολογίας του. ''-Καλογραία, εμείς λεπτά δεν έχουμε διά να δώσουμε ελεημοσύνην, δι' αυτό και αυτά τα ολίγα λόγια που λέγομεν, ελεημοσύνη είναι. Ο Γέροντας Ιερώνυμος είχε μοναχική συνείδηση. Πίστευε, πως η προσευχή, η ένωση του νου με τον Θεό, ήταν το κύριο έργο του. Κι η προσευχή γι' αυτόν, ακόμα κι οι καθημερινές ακολουθίες δεν ήταν μια τυπική διαδικασία, αλλά ολοκληρωτικό δόσιμο. Επέμενε πως οι καθημερινές εκκλησιαστικές ακολουθίες είναι απαραίτητες στον άνθρωπο. Ο ίδιος δεν τις παρέλειπε ποτέ έστω κι αν σπανιότατα βρισκόταν μακριά από το κελλί του.


Υποστήριζε όμως, πως εξίσσου απαραίτητο είναι κατά την ώρα της προσευχής ν' αφήνει κανείς τον εαυτόν του ελεύθερο για να εξομολογείται μπροστά στον Θεό. Συνήθιζε να μας λέει... Όταν πεθάνει η μάννα σου ή κάποιος συγγενής σου θα πάρεις βιβλίον δια να τον κλάψεις; Όχι βέβαια. Τα λόγια θα έλθουν μόνα τους εις τον νουν σου από την λύπη. Έτσι και στην προσευχή. Πρέπει να αφήνουμε τον εαυτόν μας να εξομολογείται εις τον Θεόν, ό,τι μας απασχολεί. Αυτή η αμεσότητα και η παρρησία ήταν το κύριο χαραχτηριστικό της προσευχής του. Είχε την αίσθηση της απανταχού παρουσίας του Θεού πολύ έντονη και γι' αυτό πάντα όταν προσευχόταν, δάκρυζε, σημείο κι αυτό της Χάριτος του Θεού. Ο Γέρων Ιερώνυμος ζούσε την ουσία της Ορθοδοξίας, την παράδοση σ' όλη της την έκταση.


Χωρίς ν' απορρίπτει κανένα από τα επιτεύγματα του τεχνικού πολιτισμού, είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία, ένα πάθος θα λέγαμε προς ο,τιδήποτε παλιό, το αρχαίο. Από τα υλικά πράγματα μέχρι τα πνευματικά. Του άρεσε η αρχαία τάξη των ακολουθιών, τα παλιά βιβλία, τα παλιά αντικείμενα, επειδή πίστευε πως είχαν την σφραγίδα του δημιουργού τους, είχαν κατασκευαστεί με μεράκι κι όχι βιομηχανοποιημένα και κακόγουστα. Με τέτοιες πεποιθήσεις και αντιλήψεις, έχοντας ζήσει πάντα στην ζωή του εντός, αλλά και εκτός του κόσμου τούτου'', μέσα στον αυστηρό χώρο της Παράδοσης της Καππαδοκίας, ένιωθε κάποιες ανησυχίες από τότε που η Εκκλησία άλλαξε το εκκλησιαστικό ημερολόγιο κι εφάρμοσε το νέο.


Δούλευε την μισή ημέρα επιδιορθώνοντας κουρδιστά ρολόγια για τα προς το ζην, κάνοντας συνεχή, αδιάκοπα κι ακάματα πνευματικά διαλείμματα, θερμής και δακρυροούσας προσευχής. Αγαπούσε - όλως ιδιαιτέρως - τον Άγιο αββά, Ισαάκ τον Σύρο, τον οποίο θεωρούσε πνευματικό του γέροντα και τον συνιστούσε διαρκώς στα πνευματικά παιδιά του. Ο Άγιός μας είχε - κατά Χάριν - πλούσια τα ελέη του Χριστού μας, από τα οποία ξεχώριζαν η συνεχής, αδιάλλειπτη προσευχή, η επαιτική ελεημοσύνη και το διορατικό, προορατικό χάρισμα, το οποίο χρησιμοποιούσε όμως, προς δόξα του Θεού και όχι των ανθρώπων. Ο Γέροντας δημιούργησε πιστούς και όχι οπαδούς. Δεν εκμεταλλεύτηκε στο ακέραιο ποτέ, τα θεοδώρητα, πνευματικά του χαρίσματα, αλλά αντιθέτως, τα χρησιμοποιούσε πάντα εν κρυπτώ και κατά μόνας.


Μια αγιοπνευματική στάση και Χαροποϊό συμπεριφορά, εντελώς αντίθετη με σημερινούς, αυτοαναγορευμένους, αυτοκοινοποιηθέντες ''γέροντες'', που μέσα από την ''εκκλησιαστική ασφάλεια'' του πνευματικού τους εφησυχασμού και της '''ποιμενικής τους νομιμότητας'' εκποιούν Ορθοδοξία και ποιούν την Πλάνη. Ο Άγιος Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας ήταν άγγελος παρηγοριάς για όλους. Όλη μέρα ανακούφιζε τον ανθρώπινο πόνο, και την νύχτα, την περνούσε προσευχόμενος μετά δακρύων και βαθυτάτων αναστεναγμών και οδύνη ψυχής για τους ανθρώπους. Μόνος, μόνω Θεώ, ησυχάζοντας και εντρυφώντας στο γλυκύ μέλι της κοινωνίας με τον Ουράνιο Πατέρα μας!


 

Έλεγε:
" Όταν προσεύχομαι για τους αδελφούς μου, δίνω κάτι από τον εαυτό μου,
η καρδιά μου ματώνει!
Προσευχή που δεν έχει πόνο και δάκρυ δεν είναι προσευχή!"
Ο λόγος του είχε σοφία!
Μιλούσε πάντα με σοβαρότητα. Λόγος αργός δεν έβγαινε από τα χείλη του.
Ως ανατολίτης , που ήταν, μιλούσε συχνά αποφθεγματικά:
"- Θεολόγος είσαι, γράμματα ηξεύρεις, φόβον Θεού δεν έχεις, τότε τέχνην κατέχεις."
Δηλαδή αν είσαι απόφοιτος της Θεολογίας, θα έχεις διαβάσει πολλά βιβλία,
θα ξέρεις πολλά γράμματα,
αλλά,
αν δεν έχεις και φόβον Θεού,
τότε μόνον επάγγελμα έχεις και όχι την υψηλήν τέχνην της Θεολογίας.''.
Ο γράφων έχοντας ανεκτίμητη και απεριόριστη αγάπη
προς τον Άγιο παππούλη της αγιοτόκου Αίγινας,
ευχαριστεί με χαρά ανείπωτη και δάκρυα κατάνυξης την Σεπτή και Αγία Εκκλησία του,
για την ανακήρυξη της Αγιότητας του Γέροντος Ιερωνύμου,
που από χρόνια είχε διακηρυθεί Άγιος στις καρδιές
των εν πίστει και ευλαβία, βιωματικά Ορθοδόξων!
Ζει Κύριος ο Θεός.
Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.
Χαίρεστε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Print Friendly and PDF