ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 31 Μαΐου 2014

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ


 

Ετήσιο Μνημόσυνο μακαριστού Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού. 

Σάββατο 18/31 Μαίου 2014.

 

Πατέρα,

 

Ένας χρόνος μετέωρη σκόνη στην ρωγμή της σιωπής, 

ερμητικά αγιογραφικές εικόνες στην διαδραμάτιση 

ενός χτεσινού, πρώιμου,προαναγγελθέντος βίου, 

δραστικές αναμνήσεις στην λήθη του αδηφάγα ανθρωποκτόνου χρόνου, 

δύναμαι, 

όμως να τις κάνω ζωντανές, εικονισμένες υπομνήσεις 

για την ανείπωτη χαρά, 

που αιωρείτο αναστάσιμη στην κουρνιαχτή φάτνη της Χριστολογικής σου κρύπτης, 

ασπρόμαυρες φωτογραφίες, 

που διαθλαστικά αναγεννώνται έγχρωμες, στριφογυρίζουν αργά, αργόσυρτα 

στην αμετάκλητη ταχύτητα του χρόνου.


 

Η κυρά Παρθένα ν' ασφυκτιά από ηδύτητα, που άφηνε πίσω της η πολυσήμαντη κι αγέρωχη θωριά σου, ο κυρ Γιώργος ο Μαρλάσης παράδοξα να ίπταται αγιοπνευματικά νεφελοσκεπής, ζητιανεύοντας παρακλητικά έναν προσευχητικό σου λόγο, η Εύχαρις, που συνέτριβε ανέκφραστα σκληραγωγικά το ασήμαντα,χοικό της Είναι στην οδοιπόρα άσφαλτο των ταπεινών βημάτων σου, η κυρά Όλγα, που ολόκληρη ζωή σ' επιζητούσε στην απνευμάτιστη ανασφάλεια της πρότερης, ερημικής ζωής της, χορεία χοικών ταξιαρχών η απόκρημνη, μοναστική σου ποίμνη, εκεί που, από αποπνευματισμένα νήπια μεταποιηθήκαμε σε χαροποιά ελπιδοφόροι άντρες, που θεώρησαν πλέον το ''θαρσείτε,'' ως το ταβάνι του απόκρυφου, πνευματικού κελλιού τους και το ''ανδρείζεσθε,'' ως το παραβολικό εφαλτήριο της υψωμένης, σταυρικά ανηφόρας, που χάσκει πλανεμένα δύσκολη στην αποσχηματοποιημένη, μικρόκοσμη, καθολική ζωή μας. Μάθαμε την Αλφαβήτα του Θεού στην βασανιστικά, καθηλωμένη συντριβή του δεσμώτη Εγώ μας, απεμπολήσαμε το δυνατόν, τις άκρως θελκτικές μας ερινύες στην μουτζουρωμένη άβυσσο των αμαρτοποιών παθών μας, εγκαθιδρύσαμε στην καρδιά μας τον Χριστό, ως φεγγοβολόντα εικόνισμα στις απροσχημάτιστες, επηρμένες αμαρτίες μας, μάθαμε κοντά σου ν' αναπνέουμε απόκοσμα ελεύθεροι, μέσα από τον ακάνθινο αγώνα της ανυστερόβουλης, αποκρυπτόγραφης πηγής σου. Φτιάξαμε νοητά, πνευματισμένες κιβωτούς με τα περίσσια αποθέματα της ικμάδας της διαβαστερής ματιάς σου, εκείνης, που έλαμπαν μέσα της ηλιόλουστες, Κυριακάτες λειτουργίες και Σαββατιάτικα, εξομολογημένα απογεύματα. Χριστουγεννιάτικες, παγωμένες συνευρέσεις και Πασχαλιάτικες αιωρημένες Αναστάσεις. Με τις ώρες περιμέναμε να γίνουμε λάθροι καταθέτες των εγωικών ισμών μας, το προσπαθούσαμε σχεδόν επαιτικά, να ξεχυλώσουμε τον χρόνο, που δαπάνησες ακούραστα στο σταυρικό ανηφόρι ενός βασάνου και αφιερωμένου βίου, όταν χαμογελούσες, πανηγύρια με σαντούρια και λαούτα χοροπηδούσαν μέσα στην μιζέρια της ξεψυχισμένης φαντασίας μας. Ουρανομήκη τεριρέμ ταξίδευαν απάνεμα στην οδό του Παραδείσου και προσευχητικές φωνές θριάμβου κραύγαζαν δυνατά την συντριβή της εκκοσμικευμένης ματαιότητας. Γινόμασταν παιδιά, που ψάχναν τον πατέρα να παρηγορηθούν επάνω του με τα ανόητα καμώματά τους, να παίξουν μ' ένα χάδι τον φτωχικό τους ζήλο και να φορτώσουν υποζύγια, αρμαθιές απρόβλεπτων, συνακολουθούντων και στιγμιαίων λογισμών. Ορθώς πατέρα μας μεγάλωσες και οικτρά, αχάριστα κι ευτελώς σε αποκαθηλώσαμε. Είσαι τόσο ζωντανός γητευτής της αναιμικής κι απρόσωπης ζωής μας και ζηλευτός κουρσάρος των εμπαθών, απενενοημένων λογισμών μας. Μεθύσαμε αγαπητικά στην γνώση των Πατερικών Αγίων μας, μας συνεπήρε απόκοσμα το ευγενές άρωμα Ορθοδοξίας, που προσεχτικά επιδαψίλευσες στην πτωτική ζωή μας. Χρόνια ολόκληρα κουβάλαγες στην πλάτη σου σταυρικές κι ανέξοδες ταμπέλες, που όψιμοι σταυρωτές σου φλυαρούσαν υποκριτικά στο χρονικό ενός προαναγγελθέντος κι αβίαστου θανάτου. Χιλιάδες ψυχές έγιναν κόμποι προσευχής στις νυχτερινές, απόκοσμες, παρακλητικές σου αποδράσεις και χιλιάδες στόματα ευφράνθηκαν από το υστέρημα της μοναστικής σου ποίμνης. Πάντα μ' εκείνο το τόσο αυθεντικό και γνήσιο χαμόγελο, που έσκαγες σε ανυπόφορα πνιγηρά, ερμητικές και μόνες παρουσίες. Τώρα είσαι πιο κοντά μας στην καθημερινή τράμπα της ζωής μας, σιωπηρός μοναχός στην θέα της νυχτός και σταυροκόπος προσκυνητής στα βάθεια της καρδιάς μας. Σε συναντώ στην προσευχή του Αποδείπνου και στην ασκητική του Μεσονυκτικού, χωρίς να δω όνειρα και θαυμαστά σημεία...


 

Μα, ποιος επιτέλους νοιάζεται να πλειοδοτήσει μια κατάσταση, 

όταν από μόνη της είναι απτά αγιοπνευματισμένη! 

Σήμερα ξαναβρεθήκαμε, 

για να γιορτάσουμε την έξοδό σου στην Ζωή και το πέρασμα στην άλλη όχθη, 

αυτή, που όλοι γονυκλητικά ποθούμε, θερμοί κι ανάξιοι ικέτες της σταυρικής Αγάπης μας, 

στοιβαγμένες και αμετανόητες, ασκεπείς μονάδες του ουράνιου Πατρός μας. 

Προσερχόμαστε ανέξοδοι και φλύαροι εραστές μιας δηθενικής μετάνοιας, 

που ακόμα, για μια φορά δεν ήρθε, 

έχουμε, όμως την ελπίδα στο ακέραιο, 

πως ο Χριστός μας δεν θα μας αποστραφεί, 

η Παναγιά μας δεν θα πισωγυρίσει κι εσύ, 

ως ύστερος μεσίτης θα ευτυχίσεις πατρικά για τα πνευματικά σου τέκνα.


Εις το επανιδείν πατέρα



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΣ ΕΝΘΥΜΗΣΗ ΙΩΣΗΦΙΝΑΣ ΤΣΟΡΜΠΑΝΙΔΟΥ




Μνήμη ζωής
Ιωσηφίνας Τσορμπαντζίδου
1980-2006

 

Η Ιωσηφίνα γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1980.

Κατά την βάπτισή της πήρε το όνομα του μνήστορος Ιωσήφ.

Από την ηλικία των 3 1/2 ετών άρχισαν να εκδηλώνονται τα συμπτώματα της ασθενείας «Μυοδυστροφία»:

 έπεφτε πολύ εύκολα κάτω, δεν μπορούσε να ανέβει σκάλες, ένα πετραδάκι 

που βρίσκονταν κάτω από τα πόδια της ήταν ικανό να την ρίξει κάτω.

Κι όμως, ποτέ δεν έκλαιγε όταν έπεφτε, παρόλο που κάθε φορά σχεδόν

 που έπεφτε χτυπούσε πρώτα τα γόνατα κι αμέσως μετά το κεφάλι της, 

γιατί ήταν βαρύ και δεν μπορούσε να το συγκρατήσει.

Από την ηλικία των 5 1/2 ετών σταμάτησε και να περπατάει.

Έτσι σαν παιδί, δεν έτρεξε, δεν έπαιξε μ' άλλα παιδιά, κι όμως από μικρή 

είχε μια πηγαία καλοσύνη κι ένα αυθόρμητο, χαμόγελο.

Στο Δημοτικό σχολείο, την πήγαινε η μητέρα της σχεδόν αγκαλιά στις πρώτες τάξεις. 

Μετά συνέχισε Γυμνάσιο και σε Νυκτερινό Λύκειο. Αναπηρικό καρότσι 

χρησιμοποιούσε από την ηλικία των 12 ετών. 

Όταν διάβαζε, γυρνούσε τις σελίδες των βιβλίων μ' ένα μολύβι.

 Όταν καθόταν στο καρότσι ακουμπούσε το κεφάλι της σε μια προέκταση 

που υπήρχε πίσω,επειδή το κεφάλι της ήταν βαρύ και επειδή είχε μία κλίση προς τα πίσω.


 

Όταν της έφερναν το σώμα της μπροστά για να ξεκουράζεται, αυτό στηριζόταν σε μια ζώνη.Να πώς την θυμάται μία καθηγήτρια από το Λύκειο: «Συνάντησα την Ιωσηφίνα στην Α' Λυκείου το 1994. Πάντα ήταν με ένα καλό λόγο για όλους, με απέραντη καλοσύνη και ένα γλυκό χαμόγελο.Μπορούσε να γράφει μόλις μετά βίας σέρνοντας το χεράκι της. Ποτέ όμως δεν επικαλέστηκε την φυσική της αδυναμία για να αποφύγει τις σχολικές της υποχρεώσεις. Πάντα διαβασμένη, πρώτη μαθήτρια, χωρίς να της χαρίζεται τίποτα. Οι συμμαθητές της την λάτρευαν, το ίδιο και οι καθηγητές της.Όταν την ρωτούσες, τι κάνεις; η απάντηση ήταν, Δόξα τω Θεώ, πολύ καλά!Την ίδια απάντηση μου έδωσε και μια μέρα πριν από το τέλος, στο Νοσοκομείο».Μετά συνέχισε στην Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. από όπου πήρε πτυχίο με άριστα και λόγω μεγαλυτέρου βαθμού είπε αυτή τον όρκο στις 12.12. 2003. Το περιοδικό Λυδία έγραψε,πως το καροτσάκι έγινε άμβωνας,που μας λέει,πως η ζωή με τον Θεό δεν μπορεί να είναι μεμψίμοιρη.  Η ζωή με τον Θεό γίνεται δημιουργική, δυναμική, έχει στόχους, γίνεται στίβος αρετών. Με τον Θεό δεν μπορεί η γκρίνια, το παράπονο, η μιζέρια να γίνει τρόπος ζωής.Συγκινήθηκα όταν έσφιξα το χέρι της για να την συγχαρώ για το άριστα... μα και ντράπηκα. Γιατί εγώ κλαίω σε ασήμαντα εμπόδια, κατσουφιάζω, όταν για λίγες μέρες μένω ακίνητη στο κρεβάτι, χάνω τον έλεγχό μου,όταν δεν γίνεται όπως το προγραμματίζω».Έγραφε σ' ένα γράμμα στον πατέρα Αυγουστίνο Καντιώτη (το 2002): «Ο Θεός επέτρεψε εδώ και μερικά χρόνια, 10 και πλέον, να είμαι ακινητοποιημένη σε καρότσι. Το πρόβλημα εξελίσσεται συνεχώς. Ανθρωπίνως δεν θεραπεύεται. Με την βοήθεια του Θεού δεν θλίβομαι προς το παρόν για την κατάστασή μου, αφού,ούτε και προσεύχομαι για να γίνω καλά. Αυτό που με φοβίζει είναι η έλλειψη υπομονής σε πιο δυσμενείς συνθήκες, όπως η υγεία της μητέρας μου, η επιδείνωση της ασθένειας μου. Γι' αυτό εύχεσθε να μας επισκιάζει η χάρις του Θεού, ώστε να υπομείνουμε εις τέλος...».Σ' ένα άλλο γράμμα της σε ένα γέροντα γράφει:«Κατάλαβα με τη χάρι του Θεού και την βοήθεια ενός βιβλίου ότι όλοι έχουμε μέσα μας ένα οχυρό που λέγεται εγωισμός και όταν επιτίθεται σ' αυτό ο πόνος, όσο αρνείται να παραδοθεί, τόσο μεγαλύτερη είναι η πίεση που δέχεται. Πόσο μάλλον σε μένα που έχω το οχυρό Ρούπελ!...Τής έλεγαν: κάνε προσευχή κι εκείνη έγραφε ονόματα... πολλλά ονόματα....Κήρυττε τον Χριστό με την χάρη που εξέπεμπε το πρόσωπο της, τα διακριτικά της λόγια. Το χαμόγελο, που δεν έλειπε από το πρόσωπό της που έλαμπε, δεν ανταποκρίνονταν στην φυσική της κατάσταση.Μετέδιδε Χριστό σε όσους την συναντούσαν, ήταν σαν πνευματικός καθοδηγητής. Μου έδιδε και δεν έπαιρνε τίποτα. Ώρες ολόκληρες κουβεντιάζοντας μαζί της, δεν βαριόσουν. Δεν φοβόταν τον θάνατο, ήθελε να αντέχει. Δεν έβγαζε αρνητική διάθεση σε άλλους. Ζούσε για την αγάπη. Μερικοί όταν την έβλεπαν στο δρόμο, έκαναν τον σταυρό τους, για να ξορκίσουν (;) δήθεν το «κακό» (;) ή για ό,τι άλλο, κι όμως αυτή σημασία δεν έδινε, γελούσε. Σε καθοδηγούσε και με την σιωπή της. Ένιωθες αν και ήταν μικρότερη σε ηλικία, πολύ σεβασμό απέναντι της.Δεν έκανε συγκρίσεις, δεν γκρίνιαζε, ήταν πρόσχαρη και προσιτή. Την ασθένειά της,την αντιμετώπιζε με υπομονή και πρωτόγνωρο δυναμισμό.Τα πρώτα χρόνια έκανε και χειροτεχνήματα, σελιδοδείκτες, συνθήματα με χαντρούλες και πλαστικό σπάγγο».Ειδικοί γιατροί έκαναν λόγο για ασυνέργεια μυών κατάποσης, άλλοι το απέδωσαν σε νευρομυϊκή εξασθένιση.... άλλοι σε άλλα αίτια. Δεν μπορούσε να κατεβάσει παρά λίγο ζεστό νερό μερικές μέρες και τις τροφές τις πολτοποιούσε η μητέρα της. Περνούσε η Ιωσηφίνα το μαρτύριο της πείνας και δίψας.Επειδή δεν μπορούσε να μείνει καθισμένη σε ορθή γωνία, το κεφάλι έφευγε προς τα πίσω και δεν μπορούσε ούτε το σάλιο να καταπιεί. Αισθανόταν ότι έχει ένα κόμπο στο λαιμό. 



Είχε αδυνατίσει τόσο πολύ,που είχε μείνει πετσί και κόκκαλο. 

Άρχισε πλέον,

να μην μπορεί να κάθεται στο καρότσι, διότι πονούσαν τα κόκκαλα και είχε δυσκολία στην αναπνοή. 

Ήθελε να μένει ξαπλωμένη και πότε -πότε να την πιέζουν στην κοιλιά για να αναπνέει καλύτερα. 

Είχαν αλλοιωθεί οι μυς των ζωτικών οργάνων.

Η μητέρα της,μας μεταφέρει στις τελευταίες ώρες της: 

«Λίγες μέρες πριν την κοίμηση της είχε έντονη δυσφορία, ταχυσφυγμία,

 μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο ''ΑΧΕΠΑ'' 

Από τις εξετάσεις βρέθηκε,ότι υπολειτουργούσαν όλα τα συστήματα. 

Την 2η ήμερα έπεσε σε κώμα. 

Όταν την έβαλαν σε οξυγόνο, χαμογέλασε με βαθειές αναπνοές. Φωτίστηκε το δωμάτιο από το χαμόγελό της. 

Για λίγο ανένηψε - καλά είμαι είπε. 

Σε λίγο, σαν να είδε κάποιον, προσήλωσε το βλέμμα της και χαμογελούσε. 

Ανοιγόκλεινε το στόμα της, όμως μιλούσε την άλλη γλώσσα, δεν ακουγόταν αυτά που έλεγε... 

Καταλάβαινα,ότι ζει απ' την φλέβα που χτυπούσε στο λαιμό της. 

Άρχισε να μιλάει πνευματικά, να μιλάει με κάποιον που έβλεπε... Χαμογελαστά έσβησε».

Μόλις μία γνωστή, τοποθέτησε στο χέρι της ένα Σταυρό, ενώ η Ιωσηφίνα 

είχε τόση αδυναμία, έσφιγγε τον σταυρό.

Όλη την νύκτα δεν κινήθηκε.

Την άλλη μέρα στις 11 η ώρα το πρωί πέρασε στην άλλη ζωή.

Ήταν του Λαζάρου (15 Απριλίου 2006). 

Ήταν 26 ετών! 



Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Επιμέλεια ''ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ''
Απόσπασμα από το βιβλίο,
''Θεολόγος στην Θεωρία και στην Πράξη''. 
Εκδόσεις ''Ορθόδοξος Κυψέλη''

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑΣ ΣΤΗΝ Α' ΟΥΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ: ΕΙΣ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΟΙ ΥΠΟΣΤΑΣΕΙΣ





Λίγα γράμματα έμαθε ο Άγιος Σπυρίδωνας. 

Τούτο, όμως, δεν τον εμπόδισε από του να προσέλθει και να λάβει μέρος

 στην Α' Οικουμενική Σύνοδο που συνεκάλεσε ο Μέγας Κωνσταντίνος τα 325 μ.Χ., 

για να αποστομώσει και καθαιρέσει τον Άρειο. 

Ο τρομερός αυτός αιρετικός, όπως ξέρουμε, δίδασκε ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός, αλλά δημιούργημα και πλάσμα του Θεού.

 Κι η αιρετική του αυτή διδασκαλία είχε προκαλέσει αληθινό σάλο κι είχε συνταράξει ολόκληρη τη Χριστιανική Εκκλησία.

Στη σύνοδο αυτή από τη μια μεριά είχε παραταχθεί ο Άρειος με τους ικανούς ρήτορες και οπαδούς του επισκόπους. 

Κι ήταν αυτοί ο Νικομήδειας Ευσέβιος, ο Νικαιας Θεαγένης και ο Χαλκηδόνος Μακάριος. 

Μαζί μ' αυτούς, με την άδεια του Βασιλιά, προσήλθαν και παρεκάθησαν στη σύνοδο και αρκετοί φιλόσοφοι ομοϊδεάτες του Αρείου και υπερασπιστές του. 

Ανάμεσα σ' αυτούς ξεχώριζε κι ένας Έλληνας φιλόσοφος, ο Ευλόγιος, που στη διαλεκτική τέχνη,

 την ευστροφία του λόγου και τα σοφίσματα εθεωρείτο ανίκητος.

Στην παράταξη των ορθοδόξων είχαν συγκεντρωθεί 317 σεβάσμιοι αρχιερείς και κληρικοί. 

Μεταξύ αυτών διακρίνονταν, οι άγιοι Νικόλαος και Αλέξανδρος, ιερέας ακόμη,

 ο επίσκοπος Αντιοχείας Ευστάθιος, ο Παφνούτιος από τη Θηβαΐδα, ο Μέγας Αθανάσιος, 

διάκονος τότε της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, ο επίσκοπος Τριμυθούντος Σπυρίδων 

και άλλοι πολλοί.



Ο τελευταίος φυσικά δεν διακρινόταν για τη μόρφωση του. Διακρινόταν, όμως, για την απλότητα και την ταπείνωση του. Ήταν ένα δοχείο ακένωτο από ουράνιους θησαυρούς. Ήταν ένα κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Από τη στιγμή που μπήκε στην αίθουσα της συνόδου η καρδιά του κτυπούσε δυνατά και με βαθιά πίστη προσευχόταν νοερά να φωτίσει, ο Θεός, ώστε στο τέλος να λάμψει η αλήθεια. «Πάτερ, δόξασόν σου τον Υιόν», έλεγε κι επαναλάμβανε με δάκρυα στα μάτια.


Η αγάπη του στον λατρευτό μας Σωτήρα Χριστό του φλόγιζε όλο το κορμί και τον γέμιζε με ακαταμάχητη δύναμη. Στη συζήτηση, που είχε ανάψει ο τρομερός Άρειος με τη φιλοσοφική του μόρφωση, την πανουργία και την ευγλωττία του, αλλά και τους οπαδούς του ρήτορες, που τον ενίσχυαν αφάνταστα, πετούσε κυριολεκτικά κεραυνούς ενάντια στην αλήθεια και την Εκκλησία του Χριστού. Οι ώρες περνούσαν, χωρίς ένα θετικό αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή μάλιστα ένας από τους πιο δεινούς ρήτορες του Αρείου, ο Έλληνας σοφός Ευλόγιος είχε προβάλει τέτοια επιχειρήματα και με τόση μαεστρία που είχε νομισθεί ότι το δίκαιο βρισκόταν με το μέρος τους. Οι υπερασπιστές της χριστιανικής αλήθειας, κι αυτός ο Μ. Αθανάσιος, σώπασαν.


Νεκρική σιγή είχε απλωθεί για μερικά δευτερόλεπτα στη μεγάλη αίθουσα της συνόδου. Εκείνη την ώρα σηκώθηκε από τη θέση του ο άγιος μας και ζήτησε να μιλήσει. Αργά προχωρεί προς το βήμα. Οι οπαδοί του αιρεσιάρχη χαμογέλασαν, σαν τον είδαν. Οι άλλοι πατέρες στενοχωρέθηκαν. Γνώριζαν πώς ο άγιος ήταν αγνός κι ενάρετος. Ήταν όμως, κι ο άνθρωπος ο απλοϊκός, με τα λίγα γράμματα και χωρίς αυτό που λέμε κατά κόσμο σοφία και γνώση. Πώς θα μπορούσε λοιπόν ο ταπεινός βοσκός να τα βγάλει πέρα μ' ένα ρήτορα σοφό και διεστραμμένο; Γι' αυτό στενοχωρέθηκαν και μερικοί αγωνιζόντουσαν να τον εμποδίσουν να ομιλήσει. Φοβόντουσαν μήπως ο τραχύς κι αδιάντροπος ρήτορας ζητήσει να τον εκθέσει και να τον γελοιοποιήσει.


Ο Σπυρίδωνας, όμως, επέμενε. Κι ο Βασιλιάς έδωκε τον λόγο. Σιγή και πάλι νεκρική απλώθηκε στην αίθουσα. Οι φίλοι του Αρείου με δυσκολία συγκρατούν την περιφρόνηση τους, ενώ οι πατέρες με αισθήματα σεβασμού μα και απορίας κοιτούνε τον γέροντα. Κάποια στιγμή ο μέγας Σπυρίδων διακόπτοντας τη σιωπή στρέφεται προς τον φιλόσοφο και με φωνή σταθερή αρχίζει να του λέγει τούτα τα λόγια:-Άκουε, σοφέ. Ένας είναι ο Θεός. Αυτός με τον Λόγο Του και το Πνεύμα Του δημιούργησε όλο τον κόσμο. Και αυτά που βλέπουμε, μα κι εκείνα που δεν βλέπουμε. Αυτός έπλασε και το θαυμαστό κι υπέροχο δημιούργημα, τον άνθρωπο.


Αυτός ο Λόγος του Θεού είναι Υιός του Θεού αληθής και ομοούσιος με τον Πατέρα. Για την ιδική μας σωτηρία, πιστεύουμε ότι ο Υιός του Θεού έγινε και άνθρωπος και γεννήθηκε από μία κόρη, την Παρθένο Μαρία. Μεγάλωσε σαν άνθρωπος εκεί στη Ναζαρέτ, δίδαξε επί τρία χρόνια κι ύστερα σταυρώθηκε και τάφηκε σαν άνθρωπος. Έπειτα αναστήθηκε σαν Θεός μετά τρεις μέρες και συνανέστησε κι εμάς και μας χαρίζει άφθαρτη και αιώνια ζωή. Ο Λόγος του Θεού, αφού παρέμεινε στη γη μετά την Ανάσταση Του επί σαράντα ημέρες, αναλήφθηκε ύστερα στον Ουρανό από όπου κι έστειλε στη γη μετά δέκα μέρες το Πανάγιο Πνεύμα το οποίο από τότε παραμένει στην Εκκλησία.


Ο Λόγος του Θεού πιστεύουμε ακόμη, πώς θα ξανάρθει κάποια μέρα για να κρίνει τον κόσμο όλο. Ημείς δε, θα αναστηθούμε και θα παρουσιαστούμε μπροστά Του, για να απολογηθούμε σ' Αυτόν για όλα τα έργα, τα λόγια και τα ενθυμήματα μας.-Ο Λόγος του Θεού, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ομοούσιος με τον Πατέρα, Σύνθρονος, Ομότιμος και Ομόδοξος. Ένας είναι ο Θεός• Τρία Πρόσωπα όμως, τρεις Υποστάσεις, Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Τα τρία αυτά Πρόσωπα, ο ένας Θεός, η μία Ουσία είναι για τον νου του ανθρώπου κάτι το άρρητο και ακατάληπτο. Όπως είναι αδύνατο να βάλει κανείς όλα τα νερά της θάλασσας σ' ένα ποτήρι, έτσι είναι αδύνατο και το πεπερασμένο μυαλό του ανθρώπου να χωρέσει και να κατανοήσει το άπειρο της Θεότητος.


Για να δώσω όμως μια εξήγηση των λόγων μου, ας με συγχωρήσει ο Πανάγαθος που θα χρησιμοποιήσω αυτό το χειροπιαστό παράδειγμα. Τότε ο άγιος έβαλε το αριστερό χέρι στην τσέπη του κι έβγαλε ένα κεραμίδι και δείχνοντας το, έκαμε με το δεξί του το σημείο του σταυρού κι είπε: — «Εις το όνομα του Πατρός». Κι έσφιξε το κεραμίδι. Οι πατέρες που παρακολουθούν τη σκηνή, συγκλονίζονται κυριολεκτικά. Γιατί με τις λέξεις του αγίου, η φωτιά με την οποία ψήθηκε το κεραμίδι ανέβηκε πάνω.- «Και του Υιού», Πρόσθεσε. Τότε το νερό με το οποίο ζυμώθηκε το ξερό κεραμίδι, έτρεξε κάτω.— «Και του Αγίου Πνεύματος». Συμπλήρωσε ο πρακτικός και θεοφώτιστος διδάσκαλος. Το χώμα έμεινε στο χέρι του.


 

Αδελφοί και πατέρες μου, συνέχισε ο θαυματουργός.Όπως το κεραμίδι 

αποτελεί ένα πράγμα μιας ουσίας και μιας φύσεως, αλλά είναι τρισύνθετο 

- φωτιά, νερό, χώμα — έτσι κι ο Άγιος Θεός.

 Αν και δεν πρέπει να παρομοιάσουμε την Άκτιστο και Υπερούσια αυτή Φύση 

με κτιστό και φθαρτό δημιούργημα, εν τούτοις για να κάνουμε τα ακατάληπτα καταληπτά,

 - ας μας συγχωρήσει το άπειρο έλεος Του - λέμε και τονίζουμε:

-Ο Θεός είναι ένας κατά την ουσία και τη φύση. 

Αλλά κατά τα πρόσωπα ή τις υποστάσεις είναι Τριαδικός: 

Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα.

Τα λόγια του αγίου κατέπληξαν τους παριστάμενους.

 Η αίθουσα αντήχησε από τις δοξολογίες προς τον Θεό και τις επευφημίες των Πατέρων. 

«Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών. Σύ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος». (Ψαλμ. ος', 14-15). 

Ψάλλουν και δοξολογούν τον Κύριο. 

Ο Άρειος κι οι οπαδοί του καταντροπιάστηκαν πραγματικά. 

Ο φιλόσοφος ταπεινωμένος αναγνωρίζει κι ομολογεί φανερά την ήττα του.

Δάκρυα χαράς έτρεξαν από τα μάτια όλων και πρώτα-πρωτα από τα μάτια του φιλοσόφου,

 που έσπευσε να δεχθεί το βάπτισμα και να γίνει χριστιανός.

Η αλήθεια για μια ακόμη φορά θριάμβευσε. 

Και επεβλήθη «ουκ εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, αλλ' εν αποδείξει Πνεύματος και δυνάμεως» (Α' Κορ. 6', 4). 

Δηλαδή όχι με συναρπαστικά λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά με απόδειξη θείας δυνάμεως, 

που με το θαύμα που έγινε επιβεβαίωσε τη διδασκαλία. 

Να ποιος ήταν ο άγιος μας. 

Φλογερός, ζηλωτής στην πίστη, θεοφώτιστος!



Σημείωση: Συνοπτική παράθεση των ιερών Κανόνων της Α΄Οικουμενικής Συνόδου


Κανών Α': Καταδικάζει τη συνήθεια του οικοιοθελούς ευνουχισμού και απαγορεύει τη χειροτονία ευνουχισμένων, πλην όσων για ιατρικούς λόγους ή λόγω βασανιστηρίων εξετμήθησαν.
Κανών Β': Απαγορεύει τη χειροτονία ως κληρικών στα νέα μέλη (νεόφυτοι) της εκκλησίας.
Κανών Γ': Καταδικάζει την συνήθεια των κληρικών όλων των βαθμών να συζούν με νεαρές γυναίκες τις οποίες δεν είχαν παντρευτεί (συνείσακτοι).
Κανών Δ' - Ε': Εισάγεται το «μητροπολιτικό σύστημα», το οποίο ίσχυε στην οργάνωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και καθορίζουν την αρμοδιότητα της επαρχιακής συνόδου στη χειροτονία των επισκόπων.
Κανών ΣΤ': Αναγνωρίζει κατ' εξαίρεση το αρχαίο έθος της συγκεντρωτικής δικαιοδοσίας του επισκόπου της Αλεξάνδρειας στις εκκλησίες της Αιγύπτου, Λιβύης και Πεντάπολης —όπως συνέβαινε και με την εκκλησία της Ρώμης—, ενώ εξαιρεί τη Ρώμη και την Αντιόχεια από το γενικό μέτρο του μητροπολιτικού συστήματος.
Κανών Ζ': Ορίζεται ότι ο επίσκοπος Αιλίας (δηλ. Ιερουσαλήμ) να είναι ο επόμενος στη σειρά απόδοση τιμών.
Κανών Η': Ορίζει τον τρόπο επιστροφής στην εκκλησία της Αιγύπτου των λεγόμενων «Καθαρών» (Μελιτιανό σχίσμα).
Κανών Θ': Αναφέρεται στην συνήθη περίπτωση χειροτονίας πρεσβυτέρων των οποίων δεν εξετάστηκαν τα προσόντα ή οι οποίοι δεν παραμένουν άμεμπτοι.
Κανών Ι': Καταδικάζει τη χειροτονία πεπτωκότων.
Κανών ΙΑ' - ΙΒ': Καθορίζεται η μετάνοια των πεπτωκότων, με αυστηρότερα κριτήρια.
Κανών ΙΓ': Δέχεται ότι είναι δυνατόν να παρασχεθεί Θεία Ευχαριστία επί της επιθανατίου κλίνης.
Κανών ΙΔ': Ορίζεται η μετάνοια των πεπτωκότων κατηχουμένων.
Κανών ΙΕ' - ΙΣΤ': Καταδικάζεται η επιδίωξη κληρικών για μετάθεση σε άλλες εκκλησίες.
Κανών ΙΖ': Καταδικάζει την πλεονεξία και αισχροκέρδεια των κληρικών που προέρχεται από τον έντοκο δανεισμό.
Κανών ΙΗ': Απαγορεύει στους διακόνους να μεταδίδουν και να αγγίζουν τη Θεία Ευχαριστία πριν από τους πρεσβυτέρους, και δεν επιτρέπεται το να κάθονται μεταξύ των πρεσβυτέρων.
Κανών Κ': Απαγορεύει τη γονυκλισία στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής και την ημέρα της Πεντηκοστής.

 

Μνήμη Α' Οικουμενικής Συνόδου των 318 Πατέρων της Εκκλησίας μας


ΙΕΡΕΙΣ ΗΘΕΤΗΣΑΝ ΚΑΙ ΕΒΕΒΗΛΩΣΑΝ ΤΑ ΑΓΙΑ ΜΟΥ


 


Υπάρχουν πολλά κείμενα τοῦ ὁσίου Φιλοθέου πού ἀναφέρονται στίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ
 καί σε ἄλλες, στίς προσπάθειες τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα γιά ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί στους θεολογικούς διαλόγους μέ τούς αἱρετικούς.
 Οἱ γνῶμες του ἀποκτοῦν ἐνισχυμένη ἐπικαιρότητα γιατί ἔχει ἤδη ἐξαγγελθῆ καί θά πραγματοποιηθεῖ στά Ἱεροσόλυμα
 στίς 25 Μαΐου συνάντηση τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου μέ τόν πάπα Φραγκίσκο, ἐπί τῇ ἐπετείῳ τῶν πενήντα ἐτῶν 
ἀπό τήν συνάντηση τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα μέ τόν πάπα Παῦλο Στ´ τόν Ἰανουάριο τοῦ 1964.Ἡ συνάντηση 
ἐκείνη ἐπικρίθηκε δικαιολογημένα ἀπό τόν τότε ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Χρυσόστομο Β´ Χατζησταύρου,
 τόν ἀπό Φιλίππων, 
πολλούς ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τό Ἅγιον Ὄρος, καί ἀπό τόν Γέροντα Φιλόθεο. 
Καί ἐνῶ σήμερα 
τά φιλοπαπικά καί οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα, μετά ἀπό πενήντα χρόνια, εἶναι ἀσυγκρίτως χειρότερα, λόγῳ τῆς οἰκουμενιστικῆς διαβρώσεως 
καί ἀλλοτριώσεως δέν ἀναμένονται δυστυχῶς ἀνάλογες ἀντιδράσεις.Ἐμεῖς ὅμως ἄς ἀκούσουμε τίς φωνές τῶν παλαιῶν, 
πού ἐκφράζουν τήν διαχρονική συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας καί τό φρόνημα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, 
ἄς δοῦμε τί λέγει γιά τά θέματα αὐτά ὁ ὅσιος Φιλόθεος.


Τό συνοπτικώτερο καί περιληπτικώτερο ὅλων εἶναι ἕνα γράμμα πού ἔστειλε ὁ ὅσιος Φιλόθεος πρός τόν πατριάρχη Ἀθηναγόρα, στό ὁποῖο τοῦ ἐπισημαίνει τούς κινδύνους ἀπό τίς ἀντικανονικές καί ἀντιπαραδοσιακές του πρωτοβουλίες γιά τήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν».Τό κείμενο ἐγράφη μετά τή συνάντηση πατριάρχου καί πάπα στά Ἱεροσόλυμα τόν Ἰανουάριο τοῦ 1964. Ἐπισημαίνει κατ᾽ ἀρχήν ὅτι εἶχε σκοπό να γράψει ἐνωρίτερα ≪ἐξ ἀφορμῆς τῶν ἐσπευσμένων καί ἀδιστάκτων ἐνεργειῶν≫ τοῦ Ἀθηναγόρα γιά τήν ἕνωση ≪τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας μετά τῆς κακοδόξου Παπικῆς≫. Δείχνει ἀπό τήν ἀρχή ποια εἶναι ἡ γνώμη του γιά τήν Ρώμη, την ἐκκλησία τὴν ὁποίαν ὀνομάζει «παπική» καί «κακό δοξη», δηλαδή αἱρετική, ὅπως τό λέγει σαφέστερα και αὐστηρότερα στή συνέχεια καί σε ἄλλα κείμενα. Ἀνέβαλε νά γράψει, διότι ἤδη εἶχαν γράψει ἐπιφανεῖς ἱεράρχες, ἐκλεκτοί κληρικοί, εὐσεβέστατοι καθηγηταί, ἐνάρετοι μοναχοί και λαϊκοί, λόγιοι καί διανοούμενοι ἐναντίον τῆς ≪βεβιασμένῳ τῷ τρόπῳ καί δουλι κῷ ψευδοενώσεως≫. Οἱ ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τῶν Ἑλλήνων, κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἐθνικές συμφορές ἔπρεπε νά συνετίσουν τόν πατριάρχη καί, ἀντί να προωθεῖ τήν παράτολμη καί ψυχοβλαβέστατη ἀπόφασή του γιά ἕνωση μέ τόν πάπα, ἔπρεπε νά προσπαθήσει νά ἑνώσει προηγουμένως τά διεστῶτα μέσα στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, νά ἐπαναφέρει τήν ἑνότητα στήν Ἐκκλησία μας, μετά ἀπό τό σχίσμα καί τήν διαίρεση πού προκάλεσε ≪ἡ ἀπρομελέτητος, ἄσκοπος, ἄκαιρος καί διαβολική καινοτομία, ἤτοι ἡ εἰσαγωγή τοῦ Γρηγοριανοῦ (Παπικοῦ) ἡμερολογίου ὑπό τοῦ μασώνου προκατόχου σας Μελετίου Μεταξά κη, παρασύραντος τον τότε Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον≫. Πρίν ἀπ᾽ ὅλα ὅμως καί πάνω ἀπ᾽ ὅλα ὁ ὕπατος τῆς Ὀρθοδοξίας πατριάρχης ἔπρεπε νά κηρύξει μετάνοια σέ ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία και στόν ἁμαρτωλό ἑλληνικό λαό, να δώσει τό σύνθημα τῆς ἐπιστροφῆς στόν Παντοκράτορα Κύριο, νά ἐπιδιώξει τήν φιλία καί τήν ἕνωση με τόν φιλοστοργότατο οὐράνιο Πατέρα, διότι ἡ καταφρόνηση τῶν θείων Του ἐντολῶν, ἡ ἀνυπακοή καί ἡ ἀγνωμοσύνη ὁδηγοῦν στά σχίσματα καί στίς διαιρέσεις. Αντί αὐτῶν τῶν θεαρέστων ἐνεργειῶν ὁ πατριάρχης ἐνισχύει το σχίσμα καί τήν διαίρεση στην Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, μέ τό να σπεύδει ≪γοργῷ τῷ βήματι καί δουλικῷ τῷ φρονήματι≫ νά πραγματοποιήσει τήν ἀρχική του ὕποπτη ἀπόφαση γιά ψευδοένωση μέ τόν ψευδοαλάθητο πάπα, ὁ ὁποῖος μᾶς καλεῖ ὡς πεπλανημένους νά ἐπιστρέψουμε στήν παπική μάνδρα. Ἐπειδή, λοιπόν, ἐξετίμησε ὁ ὅσιος Φιλόθεος ὅτι τόν πατριάρχη δέν τον ἀπασχολεῖ νά ἐπιτύχει, πρίν ἀπό κάθε ἄλλη ἕνωση, τήν οὐσιαστική ἕνωση καί φιλία μέ τόν Τριαδικό Θεό και τήν ἐπαναφορά τῆς ἑνότητος στην Ὀρθόδοξη καί πολυπαθῆ Ἑλλαδική Ἐκκλησία, πού διαιρέθηκε λόγῳ τοῦ ἡμερολογίου, ἀναγκάσθηκε νά γράψει τό γράμμα φοβούμενος ὅτι θα ἁμαρτήσει, ἐάν σιωπήσει καί δεν ὁμολογήσει τήν ἀλήθεια. Καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἄφησε ὁ πατριάρχης τόν λύκο νά ἁρπάζει καί νά διασκορπίζει τά πρόβατα πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριος, καί ἡ μόνη του φροντίδα εἶναι πῶς ≪παντί σθένει και τρόπῳ≫ θά ἐπιτύχει τήν ἕνωση και τήν ὑποταγή καί τοῦ ἰδίου καί τοῦ ποιμνίου στόν πάπα. Τό ποίμνιο, ὅμως εἶναι λογικό καί δέν θά ἀκούσει πλέον τήν ἀλλότρια φωνή του, θά τόν ἀκολουθήσουν μόνον τά ἐκτός τῆς αὐλῆς τοῦ Χριστοῦ πρόβατα, ≪τά ἐκ τῆς παπικῆς καί λουθηροκαλβινικῆς μάνδρας, τά ἑτεροδόξως καί κακοδόξως φρονοῦντα≫.Ἐκεῖ λοιπόν συμπερασματικά διαπιστώνει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὅτι ≪ἐν ὅσῳ τά κύρια αἴτια τοῦ χωρισμοῦ μένωσι τά αὐτά, αἱ δέ Ἐκκλησίαι ἀνέχονται τά ἑαυτῶν, ἡ ἕνωσις εἶναι ἀδύνατος· ἵνα θεμελιωθῆ αὕτη, πρέπει να στηρίζεται ἐπί τῶν αὐτῶν ἀρχῶν, ἄλλως πᾶς πόνος μάταιος≫. Η Ένωση εἶναι καλόν νά γίνει, ἀλλά νά γίνει ὅπως τήν θέλει ὁ Χριστός, κατά Χριστόν, μακρυά ἀπό κάθε κοσμική σκοπιμότητα καί κάθε συμβιβασμό. Δέν ὠφελεῖ ἁπλῶς μία ἐξωτερική ἕνωση, ὅπως ἐπιδιώχθηκε πολλές φορές καί ἀπέτυχε. Ὁλόκληρη ἡ ἱστορία τῶν ἑνωτικῶν προσπαθειῶν ἀπό τό 1054 μέχρι σήμερα δείχνει ὅτι ἐπιδιώκεται ἡ ὑποταγή τῶν Ὀρθοδόξων στόν πάπα. Ἐπί δέκα αἰῶνες κάνουμε θεολογικό διάλογο μαζί τους, καί τά ἀποτελέσματα τῶν διαλόγων δέν εἶναι ἁπλῶς μηδαμινά, ἀλλά καί ἀντίθετα προς ὅσα περιμέναμε. Ὑπάρχει ἄλλωστε τό λυπηρό γεγονός, πού μᾶς καθιστᾶ διστακτικούς, ἡ ὕπαρξη καί ἡ ἐνίσχυση ἀπό τούς πάπες τῆς προβατόσχημης, ἁρπακτικῆς καί ἄγριας λύκαινας, τῆς Οὐνίας, ἡ ὁποία δηλητηριάζει τίς σχέσεις μεταξύ τῶν δύο πλευρῶν. Πρίν ἀπό κάθε ἑνωτική προσπάθεια ἔπρεπε ὁ πατριάρχης να θέσει δύο ὅρους γιά τήν ἔναρξη τῶν συζητήσεων· τήν ἄμεση διάλυση τῆς Οὐνίας καί τήν ὑποχρέωση τοῦ πάπα νά ἐγκαταλείψει τό πρωτεῖο καί νά δεχθεῖ ὅτι εἶναι ἰσότιμος με τούς ἄλλους πατριάρχες καί ἔτσι να συμπεριφέρεται καί στίς συναντήσεις καί ὄχι ὡς με γαλόψυχος πατέρας πού δέχεται τούς ἀσώτους υἱούς στήν ἀγκαλιά τῆς Ρώμης.Δέν ὑπάρχει ἀληθινός Χριστιανός πού μένει ἀσυγκίνητος μπροστά στήν χριστοπόθητη εὐχή τῆς ἑνώσεως, ≪ἀρκεῖ ὑπό τό γλυκύτατον ὄνομα αὐτῆς νά μή ὑποκρύπτεται δόλος καί ἐπονείδιστος ὑποδούλωσις≫.Ὁ Θεός ἔθεσε τήν Ἐκκλησία μέσα στόν κόσμο, καί ὁ Σατανᾶς προσπαθεῖ νά θέσει τόν κόσμο μέσα στην Ἐκκλησία. Μέ τήν ἀντικανονική και πρωτότυπη συνάντησή του μέ τον πάπα στά Ἱεροσόλυμα ὁ πατριάρχης δέν πέτυχε ἀπολύτως τίποτε.Ἀντίθετα ἐνίσχυσε ἐν πρώτοις τήν λατινική θέση ὅτι ἐμεῖς οἱ «σχισματικοί» προστρέχουμε νά ἑνωθοῦμε μέ τον πάπα καί δεύτερον μέ τούς θεαματικούς, ἐξεζητημένους ἀσπασμούς,τούς γλοιώδεις ἐναγκαλισμούς και τήν ἐναντίον τῶν ἱερῶν κανόνων ἀνταλλαγή δώρων ἔγινε πολύ πιο μεγάλος ὁ κίνδυνος, διότι στήν ψυχή τῶν πιστῶν ἀμβλύνεται ἡ συνείδηση ὅτι οἱ Παπικοί εἶναι αἱρετικοί. Ὁ διάλογος, οἱ συμπροσευχές, οἱ δωροληψίες, οἱ ἐλευθεριάζουσες καινοτομίες εἶναι ἀσυγχώρητες, διότι νοθεύουν καί ἀλλοιώνουν τά παραδεδεγμένα ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς Ἁγίους Πατέρες, ἀπό Οἰκουμενικές καί Τοπικές Συνόδους.

Ὅταν τούς κολακεύει ὁ πατριάρχης, τούς βλάπτει, διότι ὅπως ἤδη διεπίστωσε ὁ Μ. Βασίλειος ≪θεραπευόμενα 
τά ὑπερήφανα ἤθη αὐτῶν ὑπεροπτικώτερα γίνεσθαι πέφυκε≫ καί ≪ἐάν ἐπιμείνῃ ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ποία βοήθεια ἡμῖν ἐκ τῆς δυτικῆς ὀφρύος;≫.
Τελειώνει τήν ἐπιστολή του αὐτή πρός τόν Ἀθηναγόρα ὁ ὅσιος Φιλόθεος γράφοντας ὅτι τό πρωταρχικό κύριο μέλημά μας
 πρέπει νά εἶναι τό πῶς θά ἐξιλεώσουμε τόν παροργισμένο γιά τίς ἁμαρτίες μας Κύριο καί θά τον καταστήσουμε εὐμενῆ καί εὐδιάλλακτο.
 Κορυφώνοντας δέ τήν παρρησία καί τήν ὁμολογητική του διάθεση,ὅπως ἔπραξε σέ ἀνάλογης σημασίας ἐπιστολή
 του πρός τόν Ἀθηναγόρα καί ὁ γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, γράφει τά ἑξῆς ἀποκαλυπτικά ἐπι καλούμενος
 καί την Ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου:
 ≪Ὁμολογουμένως φοβοῦμαι πώς διά τό ἀτυχές Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἀλλά καί δι᾽ ἄλλας περιπτώσεις, 
ἐπαναλαμβάνεται το Γραφικόν “οἱ ἱερεῖς ἠθέτησαν νόμον μου καί ἐβεβήλωσαν τά ἅγιά μου.Ἀναμέσον ἁγίου καί βεβήλου οὐ διέστειλαν”.
 Βλέπω δέ μέ τούς νοερούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς μου καί ἀκούωμέ τά ὦτα τῆς καρδίας μου –φοβερόν καί νά τό εἴπω!
- τόν ἄγγελον τῆς Ἀποκαλύψεως νά λέγη εἰς τόν πρῶτον τῆς Ὀρθοδοξίας: “Μνημόνευε πόθεν πέπτωκας καί μετανόησον... 
εἰ δέ μη ἔρχομαί σοι ταχύ καί κινήσω τήν λυχνίαν σου ἐκ τοῦ τόπου αὐτῆς, ἐάν μη μετανοήσης” (Ἀποκ. 2, 5). 
Ὁποία ἔκπτωσις! 
Ὁποία συμφορά≫. 


Πηγή: ''Θρησκευτικά''


Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης


Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΟΥ ΣΤΑΖΕΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ




''Αυτός ο διάλογος ''αγάπης'' στάζει προδοσία.

Και στο όνομα αυτής,εκμαυλίζεται το δόγμα, αφαιρούνται οι κανόνες, 

απενεργοποιείται πλήρως το Πηδάλιο, αποδομούνται δια παντός Πατερικές εντολές 

και νουθεσίες, αλλάζει πλέον εμφάνιση και υφή αυτή η Ορθοδοξία, που πλέον 

πρέπει να λέγεται ''νεορθοδοξία,'' 

αφού πλέον δεν ποιεί την Αλήθεια και δεν κομίζει την Ορθότητα.

Ο διάλογος 

αυτής της ψεύτικης αγάπης είναι ο ορισμός της Προδοσίας, ένα θέατρο σκιών,

που απαρτίζουν το φιλοθεάμον κοινό, αποστασιοποιημένοι, ανενημέρωτοι και αδιάφορα εκφρασμένοι άνθρωποι.

Άνθρωποι,

που τυφλά θωρούν μόνο την παγκοσμιοποίηση του κόσμου,

παραβλέποντας ακούσια την παγκοσμιοποίηση αυτών των θρησκειών.

Είμαστε όλοι ιδανικοί αυτόχειρες της Πίστης, ιδανικοί και ανάξιοι εραστές αυτού του ''διάβολου'' κόσμου,

που αρχίζει σιγά να ξεπροβάλλει στην γωνία...''


 Γ. Α.

 

 


Φτάσαμε λοιπόν στα Ιεροσόλυμα, για να δούμε και πάλι, μετά από πενήντα χρόνια,

δύο αιρετικούς ψευδοποιμένες να προσκυνούν τον Πανάγιο Τάφο,

όπως ακριβώς και ο Ιούδας έδωσε το φιλί της Προδοσίας στον Χριστό μας στον Κήπο της Γεσθημανή.

Ακόμη και τον Τάφο εσύλησαν οι επί γνώσει σταυρωτές Του και συμπροσευχήθηκαν

 υποκρινόμενοι τους εντολοδόχους, κοσμοκράτορες σωτήρες του έσχατου κόσμου τούτου.

Ο εξ ''ορθοδόξων'' οικουμενιστής κανονομάχος εξεθείασε πάλι τον προκάτοχό του Αθηναγόρα,[1]

 ο οποίος άνοιξε διάπλατα τον δρόμο για την ένωση, αφαιρώντας τα αναθέματα,

[2]κανόνες δηλαδή της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου,που θέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες μας το 787 μ.χ.

Έτσι ο Πάπας κατέστη και πάλι ''αδελφός'' και,ως εκ τούτου ο διάλογος της Προδοσίας ήταν έτοιμος ν' αρχίσει.

Τί λέει εις κανόνας,

που αφαιρέθηκε από τα βέβηλα χέρια ενός αποδεδειγμένα, μασόνου ψευδοπατριάρχη [3].

''Κἂν ἡμεῖς, ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν, παρ’ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. 

Τούτων οὖν οὕτως ὄντων, καί διαμαρτυρουμένων ἡμῖν, ἀγαλλιώμενοι ἐπ’ αὐτοῖς,

 ὡς εἴ τις εὕροι σκῦλα πολλά, ἀσπασίως τούς θείους κανόνας ἐνστερνιζόμεθα, 

καί ὁλόκληρον τήν αὐτῶν διαταγήν καί ἀσάλευτον κρατύνομεν, τῶν ἐκτεθέντων 

ὑπό τῶν ἁγίων σαλπίγγων τοῦ Πνεύματος, τῶν πανευφήμων Ἀποστόλων, 

τῶν τε ἕξ ἁγίων οἰκουμενικῶν συνόδων, καί τῶν τοπικῶς συναθροισθεισῶν 

ἐπί ἐκδόσει τοιούτων διαταγμάτων, καί τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν.

 


Ἐξ ἐνὸς γὰρ ἅπαντες καὶ τοῦ αὐτοῦ Πνεύματος αὐγασθέντες, ὥρισαν τὰ συμφέροντα. Καὶ οὕς μὲν τῷ ἀναθέματι παραπέμπουσι, καὶ ἡμεῖς ἀναθεματίζομεν.οὕς δέ τῇ καθαιρέσει, καὶ ἡμεῖς καθαιροῦμεν.οὓς δὲ τῷ ἀφορισμῷ, καὶ ἡμεῖς ἀφορίζομε.οὓς δὲ ἐπιτιμίῳ παραδιδόασι, καὶ ἡμεῖς ὠσαύτως ὑποβάλλομεν.''Οι σημερινοί κανονομάχοι της Ορθοδοξίας είναι αυτοί,οι παναίρετοι Οικουμενιστές,που οσονούπω φτάνουν και στο κοινό ποτήριο,ασχέτως,αν η ένωση έχει ήδη επιτευχθεί.Αφαίρεσαν τους αφοριστικούς κανόνες,ως σωτήριες επιβολές για τους μετανοημένους αιρετικούς ψευδοποιμένες,δημιούργησαν νεοπατερικές αντιλήψεις ενάντια στις Πατερικές παρακαταθήκες των Αγίων,''πέρασαν'' επικοινωνιακά στο ποίμνιο την τεκτονική ιδεοληψία της αδιάκριτης εν Χριστώ αγάπης,αγιοποίησαν ακόμη και τέκτονες Αγίους [4] και προελαύνουν πλέον προς τον παγκόσμιο χριστιανισμό και έπειτα προς την παγκόσμια θρησκεία.Η σύγχρονη Ιστορία τοῦ Οικουμενικού Πατριαρχείου,ιδιαίτερα ἀπὸ τὸ 1948 μέχρι σήμερα, είναι γραμμένη μὲ πολλὲς σελίδες οικουμενιστικής δραστηριότητας.Ο εκάστοτε οικοδεσπότης του πατριαρχικού οίκου ηγείτο προσπαθειών ενώσεως των μη δυναμένων νὰ ενωθούν.Τὸ Μάτι τοῦ Πατριαρχείου,σταθερὰ στραμμένο πρὸς τους ετεροδόξους χώρους,απεμπολούσε τις αλήθειες τῆς Ορθοδοξίας προς χάριν μιας εκκοσμικευμένης χριστιανοσύνης,αποξενωμένης βέβαια ἀπὸ τὴν ικμάδα τῶν αυθεντικών ευαγγελικών καὶ πατερικών αληθειών.Ιδιαίτερα ο σημερινὸς ''οικοδεσπότης'' τοῦ σβησμένου Φαναρίου ἔδειξε μεγάλη κινητικότητα στοὺς ετεροδόξους χώρους καὶ συμμετείχε σὲ ετερόδοξες λειτουργικὲς πράξεις.Τὸ κορυφαίο γεγονός,όμως,που ἐσχάτως κατέγραψε την έντονη αποδόμηση των Ιερών Κανόνων από μέρους τοῦ Βαρθολομαίου,ήταν ἡ συλλειτουργία με τον Πάπα, κατὰ τὴν θρονικὴ εορτὴ τοῦ Πατριαρχείου τὴν 30η Νοεμβρίου 2006. Την ημέρα εκείνη, απὸ τον εξώστη τοῦ Πατριαρχείου –μὲ δεμένα τα χέρια του μὲ τον Πάπα– διαδήλωσαν αμφότεροι την κοινὴ αποφασή τους να ενωθούν με τον Παπισμό.[5] Σὲ γενικὲς γραμμές,η κορυφὴ τῆς ''Ορθοδοξίας'',μὲ τα πολλὰ καὶ γνωστὰ σε όλους οικουμενιστικά της ανοίγματα,έδωσε τὸ θάρρος σὲ πολλοὺς κληρικοὺς καὶ λαικοὺς οικουμενιστὲς να προχωροῦν σὲ πράξεις Αποδόμησης καὶ Προδοσίας των Αληθειών της Ορθοδοξίας και δη τών Οικουμενικών Συνόδων.''Ἡ ένωση τοῦ Πατριαρχείου μὲ τὸν Παπισμὸ θὰ γίνει ὁπωσδήποτε.Καί, κάποια στιγμή, ὁ ὀρθόδοξος κόσμος,ποὺ ἀγνοεῖ τὴν πραγματικότητα, ἢ ἐκεῖνοι ποὺ νομίζουν,ὅτι ἡ ἕνωση αὐτὴ δὲν πρόκειται,νὰ πραγματοποιηθεῖ,θὰ ἐκπλαγοῦν.Τὸ θέμα τῆς πραγματοποιήσεως αὐτῆς ἔχει ἤδη «κλειδώσει», πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, στὸν γνωστὸ διάλογο μεταξὺ ὀρθοδόξων καὶ παπικῶν στὴν Ραβέννα τῆς Ἰταλίας,'' έλεγε από του βήματος ο μακαριστός θεολόγος κ.Ιωάννης Κορναράκης.Η άκριτη αγαπολογία πλέον έχει εγκατασταθεί ως επικοινωνιακό μήνυμα στις καρδιές των πολλών,που αγνοώντας βασικές Χριστολογικές εντολές και Πατερικές διδασκαλίες,δέχονται apriori κάθε νεωτεριστικής μορφής, αντίληψη.Τί έλεγε ο πατριάρχης Αθηναγόρας...''...δι’ αυτό εγώ προτιμώ τον διάλογο της αγάπης.Να αγαπηθούμε!Και τι γίνεται σήμερα; Πνεύμα μέγα αγάπης εξαπλώνεται υπέρ τους Χριστιανούς Ανατολής και Δύσεως. Ήδη αγαπώμεθα. Ο Πάπας το είπε :απέκτησα έναν αδελφόν και του λέγω σ’ αγαπώ! Το είπα και εγώ: Απέκτησα έναν αδελφό και του είπα σ’ αγαπώ! Πότε θα έλθη αυτό το πράγμα; Ο Κύριος, το ξέρει. Δεν το ξέρομε. Αλλά εκείνο το οποίο ξεύρω, είναι ότι θα έλθει. Πιστεύω, ότι θα έλθη. Διότι δεν είναι δυνατόν να μη έλθη, διότι ήδη έρχεται. Διότι ήδη εις την Αμερικήν μεταλαμβάνετε πολλούς από το Άγιον Ποτήριον και καλά κάνετε! Και εγώ εδώ, όταν έρχονται Καθολικοί ή Προτεστάνται και ζητούν να μεταλάβουν,τους προσφέρω το Άγιον Ποτήριον!Και εις την Ρώμη το ίδιο γίνεται και εις την Αγγλίαν και εις την Γαλλίαν. Ήδη έρχεται μοναχό του. Αλλά δεν κάνει να έλθει από τους λαϊκούς και από τους ιερείς. Πρέπει να είναι σύμφωνος και η Ιεραρχία και η Θεολογία.Γι’ αυτό λοιπόν προσπαθούμε να έχωμεν και θεολόγους μαζί, δια να έλθει αυτό το μεγάλο γεγονός, του Παγχριστιανισμού. Και μαζί με αυτό το μεγάλο γεγονός, θα έλθει μίαν ημέραν το όνειρόν μας της Πανανθρωπότητος».''[6]...Όλα αυτά τα...επιεικώς ακατάληπτα λόγια...διά στόματος πατριάρχη Αθηναγόρα...Έτσι η παγκόσμια θρησκεία προχωρεί ακάθεκτη και ανυπέρβλητα ανοιχτή,εκμεταλλευόμενη βεβαίως την διεθνή Αποστασία,που είναι ο κρυμμένος άσσος στα μανίκια των ξυρισμένων και κοντοκουρεμένων πλέον,ευρωπαίων και όχι μόνο Μητροπολιτών.Και στο Ελλαδικό χώρο,τί γίνεται;Άκρα του τάφου σιωπή!Οι Ορθόδοξοι του Πατρίου Ημερολογίου αποτειχίσθηκαν με την καινοτομία της ημερολογιακής αλλαγής,που επαληθευμένα σήμερα ήταν η πρώτη έκφανση του Οικουμενισμού στην χώρα μας,κάποιοι ολίγοι ιερείς αποτειχίσθηκαν σωτήρια από την αίρεση και κάποιοι αντιοικουμενιστές ιερείς αντιοικουμενίζουν λεκτικά,αλλά κοινωνούν οικουμενιστικά....



Πού είναι οι φωνές διαμαρτυρίας να κόψουν το μνημόσυνο ενός προδοτικά 

πλέον εκπεσσόμενου και ανορθόδοξου ψευδοπατριάρχη;

Πού οι Αγιορείτες να επαναλάβουν αυτά,που έκαναν το 1965;

Γιατι και τηλεοράσεις έχουν και υπολογιστές έχουν και email στέλνουν 

και στο Facebook είναι συνδεδεμένοι και λογαριασμούς στην Google διαθέτουν,

για να μαθαίνουν τα νέα του κόσμου.

Δεν βλέπει κανείς τον ερχομό του αντίχριστου μιάσματος,

δρομολογημένος επιτυχώς από τους σημερινούς δούλους,του εντολοδόχου, πτωτικού και αλλόδοξου Φαναρίου;

Αυτός ο διάλογος ''αγάπης'' στάζει προδοσία.

Και στο όνομα αυτής,εκμαυλίζεται το δόγμα,αφαιρούνται κανόνες,απενεργοποιείται πλήρως το Πηδάλιο,

αποδομούνται δια παντός Πατερικές εντολές και νουθεσίες,αλλάζει πλέον 

εμφάνιση και υφή αυτή η Ορθοδοξία,που πλέον πρέπει,να λέγεται ''νεορθοδοξία'',

 αφού πλέον δεν ποιεί την Αλήθεια και δεν κομίζει την Ορθότητα.

Ο διάλογος αυτής της ψεύτικης αγάπης είναι ο ορισμός της Προδοσίας,

ένα θέατρο σκιών,που απαρτίζουν το φιλοθεάμον κοινό,

αποστασιοποιημένοι,ανενημέρωτοι και αδιάφοροι άνθρωποι.

Άνθρωποι,που τυφλά θωρούν μόνο την παγκοσμιοποίηση του κόσμου,

παραβλέποντας ακούσια την παγκοσμιοποίηση της θρησκείας.

Είμαστε όλοι ιδανικοί αυτόχειρες της Πίστης,ιδανικοί και ανάξιοι εραστές

 αυτού του διάβολου κόσμου,που αρχίζει σιγά να ξεπροβάλλει στην γωνία.

Εύχεσθε και προσεύχεσθε!


Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος


[1] Το 1965 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας και ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄ προχώρησαν σε από κοινού άρση των αναθεμάτων του 1054. Στις 27 Νοεμβρίου 1965 στην Κωνσταντινούπολη, με εισήγηση του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα και με συντριπτική πλειοψηφία των Μητροπολιτών του Οικουμενικού Θρόνου, η Ιερά Σύνοδος αυτού σε ειδική τελετή άρει τις αποφάσεις του Πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριου. 

[2] Βάσει, λοιπόν, και αυτών των αυθεντικών κανόνων:α) Όσοι δεν ασπάζονται και δεν ενστερνίζονται τους θείους κανόνες, δεν ακολουθούν τους Πατέρες των Συνόδων και κάπου χωλαίνουν.β) Όσοι δεν δέχονται, ότι θεσπίσθηκαν από τους Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων με το φωτισμό του Αγ. Πνεύματος, τ.ε. με τη θεία επιστασία, απιστούν ως προς την μαρτυρία -διδασκαλία των πατέρων - κανόνων των Οικουμενικών Συνόδων.γ) Όσοι δεν δέχονται, ότι είναι από την επικύρωση τους αυτή βέβαιοι και ασφαλείς για τη θεραπεία ψυχών και την ιατρεία παθών, γίνονται πρόσκομμα στη σωτηρία των πιστών.δ) Όσοι παραχαράσσουν, ή αθετούν, ή δέχονται άλλους αντίθετους προς την αλήθειαν και την ορθότητα αυτών των κανόνων, νοθεύουν την αλήθεια και εκκλίνουν προς πλάνη και αίρεση, γιατί αντιτίθενται στους κανόνες.ε) Όσοι καινοτομούν ή επιχειρούν να ανατρέχουν κάποιον από αυτούς τους κανόνες, σαφώς είναι κανονομάχοι. 

[3] Αθανασίου Σακαρέλλου.''Το ότι ο Αθηναγόρας αλλαξοπίστησε και έγινε Ραββίνος, δεν είναι αποκύημα αρρωστημένης φαντασίας.Είναι ξεδιάντροπη ομολογία του ίδιου του Αθηναγόρα!Απίστευτη και όμως αληθινή! Η ομολογία αυτή είναι συγκλονιστικό «ντοκουμέντο».Είδε το φως της δημοσιότητας τον Οκτώβριο 2006.Εμείς λάβαμε γνώση μόλις τώρα.Μας το έστειλε το «Ορθόδοξο Κέντρο Πατερικών Μελετών "O άγιος Μάρκος ο Ευγενικός"» (www. orthodoxosagon. gr), που βρίσκεται στη Μεθώνη Πιερίας και διευθύνει ο Μάριος Πηλαβάκης, τον οποίο και ευχαριστούμε.Το «ντοκουμέντο» αυτό είναι η δήλωση του Αθηναγόρα, που έγινε σε εβραϊκή Συναγωγή της Νέας Υόρκης, στην οποία λέει:«Στην «Κέρκυρα, όπου έζησα κάποτε, λειτούργησα αρκετές φορές ως ραββίνος για τους Εβραίους φίλους μου»!!!Αν το γεγονός αυτό το είχε καταγγείλει οποιοσδήποτε άλλος, δεν θα το πιστεύαμε. Θα το θεωρούσαμε αδιανόητο και αδύνατο να γίνη,ακόμα και από τον Αθηναγόρα,για τον οποίο ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Β (Χατζησταύρου) έγραψε:«Ο Αθηναγόρας ο Α ουδέν πρεσβεύει, εις ουδέν πιστεύει, ει μη μόνω εαυτώ δουλεύει και την αποθανάτισιν του ονόματός του επιδιώκει, έστω και κατά Ηρόστρατον δια της καταστροφής της Εκκλησίας» ! 

[4] Σε άρθρα του π.Τρικαμηνά,όπως και του θεολόγου Παναγιώτη Σημάτη υπάρχουν αποδείξεις,πως ο εθνομάρτυρας Χρυσόστομος Σμύρνης,ήταν από τους πρώτους φιλόδοξους οικουμενιστές και γνωστός Τέκτονας.Αυτά τα γνώριζε η Ιερά Σύνοδος και παρ' όλα αυτά τον αγιοποίησε...

[5] Σε άρθρο του Ιωάννη Κορναράκη περιγράφονται λεπτομερώς οι κινήσεις του Αθηναγόρα και του επιγόνου του Βαρθολομαίου.

[6] Πρωτοπρεσβυτέρου Άγγελου Αγγελακόπουλου,''Ο ΜΕΓΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΥΡΟΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ (ΜΕΡΟΣ Β΄).

      

                       

                                      

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

ΜΗΝ ΣΤΑΥΡΩΝΕΤΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΝ


 


''Από την εποχή των κατ' επάγγελμα δημαγωγών 
και λαοπλάνων κυβερνητικών εταίρων 
περάσαμε ακροβατούντες στην εποχή των internasional πολιτικών λακέδων 
με πτυχία μόνο από το Harvard. 
Οι πολιτικοί μας πλέον συνδιαλέγονται αγγλιστί στους ψηφοφόρους 
και αμερικανιστί στους ξένους μέντορές μας. 
Κανείς δεν ξέρει, τι σημαίνει Δεξιά, 
όπως και κανείς δεν ξέρει, τι σημαίνει Αριστερά! 
Τι σημαίνει Κέντρο, ποιος είναι ο φασίστας και 
ποιος ο δημοκράτης. 
Αίφνις, οι πολιτικοί ορισμοί χάθηκαν από το λεξικό του Μπαμπινιώτη 
και γίναμε όλοι φίλοι... 
Αρχίζουν σε λίγο οι συγχωνεύσεις των κομμάτων και η επιδέξια αλλαγή φύλου 
στην πολιτική τους υφή και σύσταση, 
ώστε να μοιάζουν με λυγερόκορμες, 
νόστιμες κι ''αμόλυντες'' κοπέλλες.'' 

Γ. Δ.


Εκλογές, τα μαντριά άνοιξαν,
τα πρόβατα λαγάρισαν κι οι τσοπάνηδες φορέσαν τα καλά τους.
Ντελάληδες γυρνούν στις γειτονιές,
λογής - λογής πραμάτιες στο μεγάφωνο,
πολιτικές ''γυριστρούλες'' βγήκαν παγανιά στους δρόμους.
Όλα εδώ πωλούνται, όνειρα αεροστεγώς κλεισμένα σε ανθρώπινα ενυδρεία παροχές ελπίδας,
που χαλαρά αναπαύονται στ' αυτιά ευήκοων και ευηπόληπτων ανθρώπων.
Τάματα σωτηρίας και καφέδες παρηγορίας για υπό σφαγή, εκζητούντες ψηφοφόρους.
Η ώρα της ψήφου κατάντησε πνιγηρά αποκρουστική, ανείπωτα ανυπόφορη και επιεικώς ειδεχθής.
Οι Έλληνες είμαστε ένας πρωτότυπα παράξενος λαός,
που όλα τα χρόνια ασυγκράτητα αδημονεί για εκλογές και μόλις αυτές έρθουν,
ψηφίζει δακωτό, αυτό, που προηγουμένως έβριζε...
Κι ύστερα ξανά στον καναπέ,
στωικά ν' ατενίζει το ένδοξο, ιστορικό του παρελθόν,
να θυμάται σχεδόν ερμητικά αυτά,
που έχασε και να βαυκαλίζεται με έπαρση ανέκφραστη,
αυτά, που θα τον κάνουν... Επαναστάτη Δον Κιχώτη
καβαλημένο πάνω σε ... κατά φαντασίαν, δίλιτρα, τετρακίνητα γαιδούρια...

 


Γιατι ο Έλληνας δεν ψηφίζει για τους Έλληνες. Ψηφίζει για να έρθει ο γυιός από τον Έβρο στην Αθήνα, να βγάλει της γιαγιάς μια έξτρα ακόμη σύνταξη με πλαστή αναπηρία, να μπει η κόρη στο Δημόσιο ως τμηματάρχης Β΄ στο αρμόδιο υπουργείο, να βγάλει ''τυφλό'' τον μπατζανάκη με σύνταξη μαιμού και να εκδώσει τέλος, δάνειο για νεόδμητη κατοικία στο παλιό, καμμένο δάσος της Πεντέλης. Ο Έλληνας σέρνει πάνω του έναν ανείπωτα εκφρασμένο, ''βασιλικό'' γραικυλισμό κι έναν συνακολουθούντα, ερμητικό ραγιαδισμό από την σύσταση του νεοελληνικού κράτους ακόμα. Η έντρομη υποταγή στους νεοκρατούντες κοτσαμπάσηδες, οι ραγιάδικοι ντεμενάδες στους πλουσίους τσιφλικάδες αντικαταστάθηκαν από τις ξενόφερτες, βασιλικές άμαξες και από τις ''σχέσεις στοργής'' που σύναψε με την πάντα, υποκριτικά συρνάμενη - κουνάμενη, αστική δημοκρατία. Οι μισοί Έλληνες έχουν την βολή τους διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, όταν οι άλλοι μισοί δεν έχουν τίποτα, δεν θά' λεγαν όμως όχι, σ' έναν επίδοξο, καλοθελητή εθνοπατέρα ή τέλος πάντων ακόμη και σ' έναν ευγενή, βολεμένο τομεάρχη. Η βολή γενικά στον Έλληνα, από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης έχει εγκατασταθεί μονίμως στην πάρε - δώσε σχέση του με το συναλλασσόμενο, ''ερωτευμένο'' κράτος. Γιατι η σχέση του με το κράτος ήταν πάντα αμφίδρομη και ετερόκλητη. Ο Μαυρογιαλούρος του ελληνικού κινηματογράφου μπορεί για τους μισούς Έλληνες να ήταν κόκκινο πανί, για τους άλλους μισούς όμως, ήταν ροζ δαντέλα στις παράνομες, ''ερωτικές'' επιδιώξεις τους. Ο Μαυρογιαλούρος ήταν για χρόνια το απόλυτο φετίχ του κάθε φιλόδοξου πολίτη, που ήθελε ν' ανέβει ... κοινωνικά, σκαρφαλώνοντας βεβαίως στις δυναμικές πλάτες των άλλων. Εκείνο το γνωστό ''Δεν πας μπροστά με τον σταυρό στο χέρι'' είναι original, ελληνική, hand made, επίορκη και βάρβαρη κατασκευή. Ο Μαμωνάς έβγαλε τον Χριστό από τα εικονίσματα της καρδιάς και τα αντικατέστησε με ασπρόμαυρα πορτραίτα πολιτικών, ονειρεμένων αρχηγίσκων. Κάποτε στα χωριά έβλεπες στα εικονίσματα, μαζί με τις άγιες εικόνες και τις φωτό του βασιλιά. Αργότερα τις άλλαξαν με μαυροφρυδάτους νέους εραστές και με λαλίστατους, νταβραντωμένους, καινούριους εκφραστές. Πού είναι εκείνες οι αξέχαστες, λαοφιλείς, παλαικές συγκεντρώσεις, που μόνο στο Σύνταγμα ή στην πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης μαζεύονταν κοντά στο ένα εκατομμύριο ασυγκράτητων, φωνασκούντων ψηφοφόρων, που περίμεναν την επομένη των εκλογών υπερτασικά αδημονούντες, να κάνουν επιτέλους πράξη, τα όνειρα που έκαναν μαζί με τους ''ερωτικά'' συνευρισκόμενους, πολιτικούς τους παρτενέρ; Πού είναι εκείνο το ατέλειωτο κομβόι με τα κομματικά πούλμαν, που μετέφεραν ολόκληρα μαντριά από συγκέντρωση σε συγκέντρωση; Και, πού είναι εκείνες οι ομηρικές διαπάλες στο μικρόφωνο, που,όταν ο αρχηγός ''έθαβε'' με τεχνοκρατικά συνθήματα τον αντίπαλό του, το αλαλάζον ποίμνιο φωνασκούσε θρασύδειλα και υπερφίαλα ''Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν''; Από τότε, οι αρχηγοί έγιναν παγκόσμιοι μισθοφόροι και ξενόδουλοι ''στρατιώτες,'' οι συγκεντρώσεις μεταφέρθηκαν στα flocafe της γειτονιάς και τα συνθήματα μεταβλήθηκαν σε ρομαντικές ενατενίσεις στο κιτρινισμένο ημερολόγιο του τοίχου. Ο Έλληνας έχασε προς στιγμήν τον Μαυρογιαλούρο του, όπως το κοριτσάκι έχασε την barbie του, όπως ο πιτσιρικάς έχασε το playstation του. Τώρα; ''Τί θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους, ήταν άλλωστε μια λύση'' που λέει κι ο ποιητής. Ευτυχώς αυτό το ταρριχευμένο κράτος έχει για όλα, τον δικό του ''Γερμανό''. Από την εποχή των κατ' επάγγελμα δημαγωγών και λαοπλάνων περάσαμε ακροβατούντες στην εποχή των internasional πολιτικών λακέδων με πτυχία μόνο από το Harvard. Οι πολιτικοί μας πλέον συνδιαλέγονται αγγλιστί στους ψηφοφόρους και αμερικανιστί στους ξένους μέντορές μας. Κανείς δεν ξέρει, τί σημαίνει Δεξιά, όπως και κανείς δεν ξέρει, τί σημαίνει Αριστερά! Τί σημαίνει Κέντρο, ποιός είναι ο φασίστας και ποιός ο δημοκράτης. Αίφνις, οι πολιτικοί ορισμοί χάθηκαν από το λεξικό του Μπαμπινιώτη και γίναμε όλοι φίλοι... Αρχίζουν σε λίγο οι συγχωνεύσεις των κομμάτων και η επιδέξια αλλαγή φύλου στην πολιτική τους υφή και σύσταση, ώστε να μοιάζουν με λυγερόκορμες, νόστιμες κι ''αμόλυντες'' κοπέλλες! Οι μασκαράδες, πολιτικοί και λαός, συναντιότουσαν πάντοτε στα ίδια δημόσια εντευκτήρια και στις ίδιες πάντα υπαίθριες πλατείες και ευαγή, πολιτισμένα καφενεία. Τώρα που ξανάρχονται οι εκλογές, οι πολίτες, με μια... απρόσμενη, επαναστατική... διάθεση θα εγερθούν σαν το ''Ποτάμι'' και θα ξεσηκωθούν σαν την ''Ελιά''... Θα σαρώσουν με τις ψήφους τους, αυτούς, που τους σταυρώνουν κάθε μέρα... Αυτός ο λαός - περίεργο πως - πάντα χρειαζόταν έναν επιβλητικό, δημαγωγό και πλανερό ηγέτη. Σήμερα όμως, οι ηγέτες κατοικούν στα κοιμητήρια, οι λόγοι τους έγιναν χαρτάκια στο πρωτοχρονιάτικο ημερολόγιο και την ώρα της Κρίσης δυστηχώς, δεν θα τους βοηθήσουν οι κυβερνητικές ''σαρδέλες,'' τα ακαδημαικά διπλώματα κι οι νομικίστικοι Κούγιες του συρμού.



Μην ''σταυρώνετε'' αυτούς, που σας σταυρώνουν
κάθε μέρα.
Ας γίνει κάποια στιγμή συνείδηση,
πως η ψήφος δίδεται προς όφελος των όλων κι όχι των ολίγων.
Ειδάλλως,
την Δευτέρα εδώ θα είμαστε, στο ίδιο πάντα έργο θεατές
ν' αφορίζουμε το εκφασισμένο κράτος που σκοτώνει τους πολίτες
για να ευημερούν οι αριθμοί.
Θα βερμπαλίζουμε ανέξοδα μια πεζοδρομιακά εκπορνευομένη Πολιτεία,
που μας εκμαύλισε βιαίως και ασέλγησε για ακόμη μια φορά,
συνεργούντος αυτού του καημένου λαουτζίκου,
που δεν κατάλαβε ακόμη,
πού πήγε αυτή η ρημαδιαμένη ψήφος του.
Θα σταυρώνουμε με την σειρά μας τους εκστασιασμένους σταυρωτές μας
και μέσα σ' αυτό το απίθανο, τραγελαφικό και θιασώτικο μπάχαλο
θα συνωστιζόμαστε έτι περισσότερο στην έξοδο κινδύνου προς το Πουθενά.
Τέλος,
θα έχουμε πάλι το υποκριτικό άλλοθι της πολιτικής άνοιας,
πως και πάλι μας εξαπάτησαν για τα μάτια μιας όμορφης Σαλώμης,
που την αποκαλούσαν Κρίση.
Και,
ως γνήσιοι,αυτάρεσκοι και μαγεμένοι Δον Κιχώτες
θα ονειρευόμαστε εκπληκτικές επαναστάσεις από του ... καναπέως,
βεβαίως, βεβαίως!
Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος 

Δημοσιογράφος

Print Friendly and PDF